Χρόνια πολλά – Το 20ό κλειδί

demon July 4th, 2009

Μ’αρέσει να είμαι με αυτό τον άνθρωπο. Δε λέω. Θα άλλαζα την ακτινοβολία κάποιων στιγμών. Ή θα άλλαζα ακόμη και αυτές. Τις ίδιες τις στιγμές. Αλλά ποτέ την παρουσία αυτού του ανθρώπου στη ζωή μου. Στη ζωή μας.

Ήμασταν ξαπλωμένοι το μεσημεράκι. Γυμνοί, κάτω από το παράθυρο, τις ριγέ, κοντές κουρτίνες και το λουλουδάκι που είναι ζωγραφισμένο στον γλόμπο του δωματίου. Μοναδική στιγμή! Κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο ένας δίπλα στον χτύπο, στη σκέψη, στην καύλα, στην ικανοποίηση του άλλου.

Βουβοί μα χαμογελαστοί. Με ένα χαζό ύφος και οι δύο. Σχεδόν υπνωτισμένο. Υπναλέο.

Και λέω, πως γύρω από το σύμπαν των σκέψεών σου πρέπει να ψάρεψες πολλές. Εκείνη τη στιγμή. Τη δική μας, βωβή στιγμή. Κι εγώ, μάζεψα σκέψεις πολλές. Βωβές. Και σκέφτομαι. Ενώ εκείνη η στιγμή ήταν σιωπηρή και οι δυο μας θα μπορούσαμε να σκεφτόμαστε χιλιάδες άσχετα πράγματα με το «τότε», εντούτοις αυτή η στιγμή ήταν η δική μας, κοινή, μαγική στιγμή. Παράξενο…

Blog + O- sfaira, το κέρδισες και το 20ό κλειδί σου. Αλήθεια, όταν κοντεύεις να κλείσεις 2 χρόνια στον ιντερνετικό πλανήτη, τι θα πει; Ότι έχεις αρχίσει να ξεμωραίνεσαι ή πως… καλά πας?!

Πηγή εικόνας: r3ality66.deviantart.com

Μέσα από ουράνιο φινιστρίνι κοιτώ

demon June 25th, 2009

Ένας λαμπτήρας…

Δυο σκιές που τον κοιτούν…

Ελατήρια διάσπαρτα στο σύμπαν…

Πολλές ηχώ που πατινάρουν στο χρόνο και παγώνουν…

Η σιωπή που γράφει με μελάνι κόκκινο, απόχρωση του αίματος, του πριν και του ποτέ .-

Πηγή εικόνας: overcoming-silence.deviantart.com

Στραβό καπέλο

demon May 6th, 2009

Κάτω από την ντουζιέρα με τα δάχτυλα ανοιχτά. Με ένα φωτοστέφανο στην πρίζα και πολλές ψυχές έτοιμες να κάνουν πασαρέλα στο μικρό σύμπαν μου. Στο παρόν μου.

Κάδρο που το φοράω σαν φόρεμα. Να καλύψει τις γωνίες, να μικρύνει το στήθος, να στρογγυλέψει κι άλλο τα μυτερά μου όρια. Αυτά που πάντα προεξέχουν και με μαρτυρούν!

Κοίτα! Το ξανάβαψα το κουτί μου. Το τύλιξα με παραπάνω χαρτοταινίες. Ξεχασμένες καρτ-ποστάλ και ληγμένα σοκολατάκια. Από αυτά που μου χαρίζουν στα αεροδρόμια τ’αγόρια και τα φυλάω μέχρι να θυμηθώ τη λιγούρα που είχα τότε… για σένα.

Πηγή εικόνας: nuri7.deviantart.com

(para-)Normality (σε 5…)

demon April 26th, 2009

Για τις επόμενες 5 μέρες θα κάνω κάτι εξαιρετικά βαρετό, φαντάζομαι για σένα και τελείως εγωιστικό για μένα! Να, είναι που με πιάνει μια χαρά, τόσο στροβιλιστική, τόσο παιδική, τόσο δυνατή, που με παρασέρνει στο προσωπικό μου πανηγύρι. Μετράω και ξαναμετράω. Μία τα βγάζω έτσι μία αλλιώς. Άλλοτε τα βγάζω πάντα ίδια, οπότε πάει η σπαζοκεφαλιά για το πού είν’ το λάθος.

Και φέτος και πέρσι, έπιασα πολλές πεταλούδες. Βέβαια φέτος είναι νωρίς ακόμη. Αλλά αν αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα για το πόσες θηλιές έχει η απόχη μου, τότε θα χάσω και το μέτρημα και τα δώρα!

Γι’αυτό σου λέω, μέτρα πόσες στιγμές έχει το νόημά μου κι άσε το πού είναι η κλωστή δεμένη! Γιατί οι στροφές είναι πολλές και ζαλίζουν. Και μέχρι να φτάσεις κει ψηλά, να δεις κάτω το παζλ, αυτό θα έχει διαλυθεί και τα κομμάτια θα έχουν γυρίσει τούμπα.

ξέρεις, δε με απασχολεί η ηλικία μου, αυτό έλειπε. ποτέ δε με απασχολούσε. απλώς η ψυχή μου γεννά αγωνίες κι ερωτήματα που καμιά φορά είναι καινούργια κι αναρωτιέμαι πόσο “φυσιολογικά” είναι και μετά βλέπω διάφορα μάταια γύρω μου που δε θα κάνω ποτέ! ή που κάνω ήδη ή που ονειρεύομαι να κάνω!

Για παράδειγμα, πόσο φυσιολογικό είναι για μια γυναίκα να μη θέλει να κάνει παιδί; Να μην την ενδιαφέρει και να μη το σκαλίζει;

Πόσο φυσιολογικό είναι στην ίδια ζυγαριά να βάζεις τη συντροφικότητα αλλά και την αξία της μοναξιάς. Της εκούσιας.

Πόσο φυσιολογικό είναι να αιστάνεσαι δοτικότητα, αγάπη, προσφορά, ευαισθησία και την ίδια ώρα σκληρότητα, διεκδίκηση, απόφαση, κυριαρχία;

Οι ευχές μου ξεκινούν από σήμερα. Δεν ξέρω αν θα τις μεταφράσω ποτέ στη γλώσσα των ονείρων. Ή αν θα μείνουν σκαλωμένες στο συννεφάκι μου, να κοιτάζουν χαμηλά. Στη γη. Των νάνων, των τρελών, των υπόκωφων γέλιων κι αναστεναγμών. Των μαξιλαριών. Των κλωστών.

Αχχχχχ!

Βρεγμένα αστέρια. Ώστε όταν πια ενώσω αυτό το σύμπαν, το μικρό, δικό μου σύμπαν, το βραχυκύκλωμα να είναι τόσο ισχυρό που να γεννηθούν μύριες πυγολαμπίδες μεμιάς!

(αυτό Μου εύχομαι)

Πηγή εικόνας: sa-cool.deviantart.com

Μουτζουρώνω το μαύρο

demon April 23rd, 2009

Κοιτάζω μια το χρονογράφο, μια τον ουρανό, μια τον χρονογράφο, μια τον ουρανό. Λες και τώρα δα που θα αλλάξει ο δείκτης και θα πηδήξει τη γραμμούλα, το μικρό σύμπαν θα ξαπλώσει μπρούμυτα και οι στάλες θα σωθούν.

Κι όμως, το χρειαζόμουν το νερό με το λάστιχο σήμερα. Κακή διάθεση βλέπεις.

Μπερδεψούρα. Θα ξεπλυθεί όμως. Ακόμη και αν δε χρησιμοποιήσει βρόχινο νεράκι!

Εσύ χαμογελάς ακόμα;

Πηγή εικόνας: morteque.deviantart.com

Είναι κανείς εδώ?

demon January 21st, 2009

Ο Μορφέας με ξέχασε και απόψε. Insomnia… Τρελή αϋπνία. Δε μου φέρνεις να σνιφάρω τους μαγικούς καπνούς που εισπνέεις εσύ? Να με στείλουν πεταλούδα μέσα σε κήπους αόρατους, κάτω από τροχαλίες να με κρύψουν, να με θαυμάσουν τα μάτια μου τα πράσινα;

Μόλις έβαλε η διπλανή το κλειδί στη θέση του. 04:42. Καινούργιοι γείτονες. Ρώσοι. Κι από ό,τι φαίνεται η κοπέλα σε μπαρ θα δουλεύει. Η χαρά του άντρα! Αν τη γνωρίσει ποτέ!

Κι όπως προσπαθούσε αυτή να ανοίξει την πόρτα της, έμοιαζε σαν κάποιος να παραβιάζει τη δική μου. Τόσο κοντά. Μία κίνηση.

Σκεφτόμουν. Θα ήθελα πολύ να ξανακάνω ραδιόφωνο.

Πριν από 4-5 κείμενα, είχα ποστάρει ένα samplάκι με τη φωνή μου. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν το σχολίασε. Κι όμως, την κρέμασα και τη φωνή μου στη blogosfaira. Σα μπουγάδα που ξεροκαίγεται κάτω από τον ήλιο του Ιουλίου.

Έβαλα μερικές σταγόνες gin. Ναι, πάντα gin είναι.

Άναψα και το κόκκινο το κερί. Το βαθύ, το ατελείωτο, το μεταμεσονύχτιο.

Έβαλα Best. Η καλύτερη μουσική γι’αυτή την ώρα.

Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι. Σε χτύπησε στομαχική ίωση και χορεύεις μέσα σου. Σε ρώτησα πριν κάτι ώρες αν θες να κοιμηθώ στο σαλόνι. Για να ηρεμήσεις. Να είσαι πιο άνετα. Μου απάντησες: ποτέ!

Γαμώτο. Θέλω να ξαναρίξω τη φωνή μου στο μικρόφωνο. Όχι σαν τραγουδίστρια, πια. Σα φωνή. Του σύμπαντος. Απλά.

Είναι κανείς εδώ μέσα?

Πηγή εικόνας: myist.deviantart.com

Οργή!

demon October 30th, 2008

Με σένα, με το χρόνο, με το τίποτα. Με τις στιγμές που σε πλακώνουν τόσο άξαφνα και άτσαλα, όσο το χιόνι που κάθεται κάθε πρωινό πάνω στα βλέφαρά σου.

Σε κοιτάζω και μου τσουλάς την αγωνία σου: σκέφτεσαι να τα παρατήσεις όλα. Μέχρι προχτές έβλεπα να έχεις φτιάξει έναν πρόχειρο χάρτη στο μυαλό σου, για το πού θα πάμε. Πού θα ταξιδέψουμε τα φτερά μας. Έβλεπα ένα γαμήλιο κουτί μπροστά στην πόρτα μου. Το μετά, το φτωχό μετά, χωρίς συνοδεία κι ανασφάλειες, χωρίς φανταχτερά λάθη κι απογόνους της κοινωνίας και του σύμπαντος.

Εγώ ξέρω, πως το τώρα είναι ραγισμένο. Τόσο βαρύ που ακόμη κι όταν του πετάμε τα πολύχρωμα δολώματά μας, για λίγο ανασαίνει. Και ελάχιστα κρατούν τα άνθη του, τα νωπά. Οι καθρέφτες…

Μα αλήθεια, αν βάλεις στα κεφάλια των αστεριών μικροσκοπικούς καθρέφτες τι ακριβώς περιμένεις πως θα αντανακλάσουν; Ρυτίδες στρόγγυλες και πολυμορφικές; Σταγόνες γεμάτες ρίζες με ένα μοναχά παράπονο… το ότι δεν χόρεψαν ποτέ τους μπαλέτο;

Κοίτα τώρα… Τόσες μέρες, πάλι θησαυροί κάθονται στο μακρόστενο παράθυρό μου. Πάλι συμβαίνουν τα πάντα. Και πάλι σκέφτομαι να σου κοινοποιήσω τις σκέψεις μου, τις άυλες.

Σε έραψα ολόκληρο; Ε, πάω να ανοίξω ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί .-

~ Γεια σου. Με λένε δαίμονα.~

ΣΚΥΨΕ !

www.epilogue.net

Κύκλους κάνω

demon October 15th, 2008

Γιατρέ μου, οι γάτες μου σεληνιάστηκαν… τελείως.

Εδώ και δυο μέρες, συμπλέουν με τα υγρά, τη στάθμη και το μαγνητισμό του φεγγαριού. Μιλάνε, γκρινιάζουν κι απαιτούν ασταμάτητα. Στήνουν καρτέρι έξω από τις μπαλκονόπορτες από τις 07:00 και, έτσι και οσμιστούν κινητικότητα μες στο σπίτι, χαλάνε τον κόσμο και, κυρίως, τον ύπνο των υπόλοιπων ενοίκων.

Σήμερα αλήτεψα στα παλιά μου λημέρια. Εξάρχεια. Και κάθισα σε ένα -καινούργιο θαρρώ πως είναι- καφέ, στην πλατεία. Λιβανέζικο or something like that. Δεν τόλμησα να γευτώ ναργιλέ, μια και από τότε που έκοψα το κάπνισμα φοβάμαι να μιμηθώ καν την κίνηση.

Παρήγγειλα ζεστή σοκολάτα, γλυκιά, με γάλα όχι νερό. Και στο τέλος δοκίμασα παραδοσιακό γλυκό. Τυροχαλβά μου τον είπε ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης, που μου τον κέρασε μάλιστα. Και μετά ακολούθησε κι ένας γύρος από γαλακτομπούρεκο στρόγγυλο, τυλιχτό, γεμισμένο με ένα παράξενο τυρί. Κερασμένο και τούτο. Τι καλά…

Μόνη παραφωνία σε αυτό το εγκαινίασμα, το γεγονός πως το μαγαζάκι δε σερβίρει καθόλου αλκοόλ. Ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα.

Μέχρι να πλακώσουν οι μπάτσοι, καμιά μέρα, φαντάζομαι. Αυτοί ή οι χρυσαυγίτες. Και τότε, οι μολότοφ θα πάνε σύννεφο. Τι θα πει καθαρό οινόπνευμα φίλοι μου…

Καλή Πανσέληνο guys. Πως λέμε Καλή Βδομάδα ή Χρόνια Πολλά; Ρουφήξτε την. Απομυζήστε την. Για να τρέλανε τις μαύρες γάτες μου το φεγγάρι του Οκτώβρη, σημαίνει πως έχει τη δική του θέση στο χάρτη του σύμπαντος και της χαρακτικής. Της ψυχής.

Πηγή εικόνας: bestphotoshop.blogspot.com

Πιάσε το χιόνι του ήλιου

demon September 24th, 2008

Κοίτα τώρα αυτές τις αστείες φράσεις που κουμπώθηκαν στο πολυστροφικό μυαλό μου!

Ζωάκια ξέφρενα με αστείες τούφες και φτερά παντού, να κυκλώνουν το βηματισμό μου.

Ένα εγώ, δυο αυτά. Μπροστά μου. Να βγάζουν τα αυτιά, τη μύτη, τα φρύδια τους. Να τραβούν τα δάχτυλά τους, σα λαστιχάκι. Πάλι στο τσίρκο μπήκα;

Καρναβάλι για να γελάσει η ψυχή μου, η ανήλικη.

Καρουσέλ του σύμπαντος με κομήτες, αστερίες, ουρίτσες, δακτύλιους, σώματα και σκουπίδια φωτεινά, να καβαλάνε τις χαίτες των μονόκερων.

Ξύπνησέ με λίγο πιο μετά. Αργότερα ανάγκασέ με να μπω στο εύκαμπτο, μονόχρωμο, γήινο κορμί μου. Να φορέσω τα γάντια-χέρια μου και τις μπότες-πόδια μου. Να τρέξω, να παίξω, να φτάσω, να πιάσω…

Πηγή εικόνας: www.worldofwarcraft.com

Μετακομίζω και δολοφονώ τους τοίχους σου!

demon September 13th, 2008

Ετοιμάζομαι για δεύτερη –και μισή μη σου πω- μεγάλη μετακόμιση. Αυτή τη φορά σημαίνουσα όσο και η μισή, που έγινε όταν επέστρεψα από Σαντορίνη, στο σπίτι του άντρα.

Σπίτι είχα. Αμέ! Εξάρχεια. FOREVER.

Η μισή μετακόμιση έγινε λοιπόν όταν επέστρεψα από το νησί του τυχοδιωκτισμού μου. Μπήκα σπίτι σου. Σαν γκόμενα, αρχικά, φαντάζομαι τώρα πια. Ή σαν ένας ενθουσιασμός που είχες αγωνία να δεις πού πάει. Κι όσο περνούσαν οι μήνες, τόσο φόρτωνα τα συρτάρια και τα ντουλάπια σου με πράγματα δικά μου. Κι έχω πολλά, γαμώτο. Πάντα έχω πολλά!

Τον περασμένο Δεκέμβρη έκανα μια μεγάλη μετακόμιση, προσωπική. Άφησα το σπίτι στα Εξάρχεια κι έφερα όλο μου το υλικό βιός Πατήσια. Σε δικό μου σπίτι. Αλλιώς ποτέ δε θα πάταγα Πατήσια. Μπλιαχ. Εξάρχεια και πάλι Εξάρχεια. Πολύ καυσαέριο και κοινοτυπία εδώ… (μακάρι να αλλάξω γνώμη στην πορεία).

Παρά το γεγονός ότι είχα σπίτι, εξακολούθησα κι έμεινα μαζί σου, στο δικό σου, το δικό μας. Ηλιούπολη. Κάτω ακριβώς από το βουνό, τον Υμηττό. Σκατά περιοχή. Εγώ είμαι του κέντρου. Εδώ είναι ωραία μόνο για να περπατάς, να κόβεις βόλτες, να αθλείσαι, να οδηγείς χωρίς να φοράς κράνος!

Πέρασε ο καιρός και σε… 3 μερούλες θα γίνει αυτό που περιμένω 11 μήνες! Καλά, ίσως τα παραλέω. Αλλά, την Τρίτη αν όλα πάνε σύμφωνα με τα γραμμένα του σύμπαντος, αφήνεις επιτέλους την Ηλιούπολη και μπαίνουμε στο σπίτι μας, Πατήσια. Ένα σπίτι που, ενώ το φόρτωσα με τα πράγματά μου, ποτέ δεν το έζησα. Ένα σπίτι που θα είναι ισότιμα δικό μας και θα το κάνουμε το πιο όμορφο, με δεδομένο τις δυνατότητές μας. Ένα σπίτι που μου λες ότι “μας βλέπεις μέσα σε αυτό”!

Επιτέλους μετακομίζουμε. Και πάλι μαζί. Αλλά αυτό το βήμα θα σημαίνει ότι πλέον κανείς δε θα μπορεί να φύγει. Ούτε εγώ από την Ηλιούπολη για να σε εκδικηθώ, να αιστανθώ όπως παλιά, να γίνω εργένισσα έστω και για λίγο. Ούτε εσύ –αν και δεν το έκανες ποτέ.

Η μαύρη γάτα μου μπορεί να περιμένει. Άλλωστε πριν σκοτώσω τούτο το σπίτι (σου), θα την ξανακάνω μπάνιο. Και τις δύο. Μπας και γίνουν λιγότερο τριχωτές, βρώμικες και μαύρες!

Πηγή εικόνας: eikoweb.deviantart.com

Next »