Είμαι άδεια
demon May 17th, 2008
Δεν μπορώ να αιστανθώ τίποτα.
Τα χέρια μου κρέμονται στα μπράτσα της πολυθρόνας. Το στομάχι μου, φουσκωμένο, πετιέται τρανό έξω. Το κεφάλι μου κρέμεται σα νεκρό κρανίο. Και πάνω στα βλέφαρά μου νιώθω να έχουν προσγειωθεί δυο σακιά με άμμο.
Τα μάτια, λες υπνωτισμένα, δεν κοιτάζουν. Καρφώνουν. Απλανώς…
Πρέπει να νιώσω ξανά κάτι. Κρύο; Επιθυμία; Θυμό; Έρωτα;
Πήρα τη μηχανή κι οδήγησα. Κάπου στην αρχή της διαδρομής, βρήκα ένα δάκρυ πάνω στο αριστερό μου μάγουλο. Κοίταξα το ταχύμετρο: 38. Με 38 αποκλείεται να γεννήθηκε δάκρυ.
Ανέβηκα πάνω στο λόφο. Και μύρισα όλη την πόλη. Με την ομίχλη και την υγρασία της και απόψε. Με τις γιορτινές, λαμπυρίζουσες γραμμές της να σκιαγραφούν δρόμους και λεωφόρους. Και μακριά, στη θάλασσα, ένα φάρο να βαστά τη μοναξιά του νερού.
«Μη σταματήσεις ποτέ να οδηγείς μηχανή» ψιθύρισα.
«Μη σταματήσεις ποτέ να καβαλάς μαζί μου»… αποκρίθηκες.
Πηγή εικόνας: www.coolchaser.com