Σκέπασέ τα όλα
demon May 13th, 2008
Δεν μπορώ ή δε θέλω ίσως να συνειδητοποιήσω πόσο φθαρτό είναι το σώμα μου. Ή καμιά φορά πόσο ανούσιο είναι το να τσακώνομαι, το να φωνάζω, το να μπαίνω σε πλεκτάνες και παιχνιδάκια.
Πέθαναν άνθρωποι γύρω μου. Πόνεσαν ψυχές καθαρές. Κι άλλες έχασαν τα δεκανίκια τους και μείναν για πάντα περίγελες, μόνες, παράλυτες.
Ξέρω το θάνατο. Δεν τον φοβάμαι. Τον έχω προκαλέσει αρκετές φορές. Σα παιδί που ενώ ξέρει ότι τα γυμνά καλώδια κάνουν «τζιζ», εκείνο εκεί… να θέλει να τα πιάσει για να δει τι θα γίνει.
Κι έτσι, όταν πονάω τα βάζω με τον εαυτό μου. Νομίζω ότι είμαι άτρωτη. Ότι ο πόνος, οι αρρώστιες, η μιζέρια δεν είναι φτιαγμένες για μένα.
Νομίζω…
πάντα αυτό νόμιζα.
Και περνούσαν τα χρόνια. Κι εγώ δεν πάθαινα τίποτα. Σαν αλεξίσφαιρο όχημα συνέχιζα να φτάνω στον προορισμό μου αλώβητη. Κι έτσι συνέχιζα να πιστεύω ότι εγώ δεν παθαίνω τίποτα!
Ακόμη και τώρα δε συνειδητοποιώ πόσο φτωχό, γήινο κι από μέτρια υλικά φτιαγμένο είναι το κορμί μου.
Ακόμη κι όταν το ταΐζω ληγμένη φαιά ουσία και μετά την ξερνά επί μέρες, εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ο πόνος δεν είναι για μένα. Και κάθε φορά που το σώμα μου σκίζεται, κλαίω. Θυμώνω. Με μένα…
Πηγή εικόνας: db-demonblooddrinker.pblogs.gr