Κούνια-μπέλα κάτω από τον ήλιο
demon May 22nd, 2008
Ο ήλιος είχε τις ντροπαλοσύνες του σήμερα το βραδάκι. Έλεγε «να δύσω, να μη δύσω, να δύσω τώρα ή αργότερα;».
Τον είδα να στέκει στα μισά της διαδρομής. Να έχει γίνει πορτοκαλής. Δεν ήξερα τι θα έκανε. Αλήθεια! Θα έπεφτε ή θα ανέβαινε ξανά εκεί πάνω. Στο κέντρο όλων.
Κάτι φαρδουλά χρυσογκρίζα σύννεφα, άδραξαν την ευκαιρία. Άρπαξαν τη σκάλα κι ανέβηκαν πιο πάνω από τον ήλιο. Καθίσαν στο στέμμα του κι αρχίσαν να παίζουν κρυφτό με την όρασή του.
«Μας βλέπεις; Δε μας βλέπεις!».
Πολλά αυτοκίνητα στις ράγες της γης. Υπερβολικά πολλά. Κι όλα μαζεμένα, εκνευρισμένα, έτοιμα να σκάσουν. Σα συγκρουόμενα ήταν.
Να μου πεις εσύ σκας πλάκα τώρα που γύρισες σπίτι σου. Ναι. Αλλά όση ώρα ήσουν έξω, κατά τις 8, να υπομένεις τις μαύρες ανάσες των αυτοκινήτων, καθόλου δε σου άρεσε. Ξέρω γω τι λέω!
Θα σου άρεσε κι εσένα φυσικά να δώσεις μια, να κρεμαστείς σαν τον Ταρζάν ή την Τζέιν –ό,τι προτιμάς- από τις φυλλωσιές του ταβανιού και να βρεθείς εκεί. Μακριά. Ψηλά. Στα ανοιχτά!
Φυσικά…
Πηγή εικόνας: www.coolchaser.com