blog +Ο- σφαιρα

demon November 20th, 2008

Χτες πήγα πρώτη φορά στη ζωή μου σε λαϊκή αγορά. Wow.

Στην αρχή με είχε πιάσει μια περίεργη αμηχανία, του στιλ: εγώ τι κάνω «εδώ μέσα»;! Γιαγιάδες με ογκώδη καρότσια, από αυτά τα παμπάλαια με τα ροδάκια που τρίζουν και τα ραφάκια, αλλοδαποί κάθε εθνικότητας που έσουρναν ξωπίσω τους κουτσούβελα και συζύγους για το κουβάλημα της σακούλας, αποστεωμένοι κύριοι μιας κάποιας ηλικίας με τις απαιτήσεις της κυράς γραμμένες στο χαρτάκι και κάπου εκεί… εμείς, εσύ κι εγώ, χωρίς καροτσάκι, χαρτάκι ή φτωχούς συγγενείς, να προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη.

Με το που στρίψαμε τον κάθετο δρόμο και βρεθήκαμε στην αρχή της λαϊκής, κοιταχτήκαμε, πήραμε μια πολύ βαθιά ανάσα, δώσαμε τα χέρια και αφήσαμε όλο αυτό το ανθρώπινο μονοπάτι να μας ρουφήξει.

Προσπάθησα να γίνω ένα με το μπούγιο τριγύρω μου, αλλά ήταν αδύνατον. Φωνές από τους πάγκους: «Κυρία, έλα εδώ να σε κεράσω!», «Κυρία, γλυκά κάστανα. Έλα, Σου λέω είναι γλυκά, δε θα το μετανιώσεις». Μα εγώ θέλω να τα ψήσω! Και ξαφνικά με έπιασε νευρικό γέλιο. Κοιτούσα τον άντρα κι απλώς έδειχνα τριγύρω μου. Όλες αυτές τις ολόφρεσκες πρώτες ύλες, τα ξύλινα ταμπελάκια, τις γραμμένες με κιμωλία τιμές, τα μάτια των ανθρώπων και τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις που έχω δει στη ζωή μου!

Αβγά ημέρας 14 λεπτά το ένα!!! Πατάτες από το Νευροκόπι, 2 ευρώ τα 5 κιλά!!!

Είμαστε ηλίθιοι, γύρισα και του είπα. Ηλίθιοι, το ξέρεις;;; Τόσο καιρό ψωνίζουμε από τον Βασιλόπουλο, τον Μαρινόπουλο και το κάθε μάρκετ-αλυσίδα φρούτα και λαχανικά και ψάχνουμε το πιο φρέσκο, το λιγότερο ραντισμένο, το πιο φτηνό. Γιατί ντρεπόμασταν να έρθουμε στη λαϊκή. Να δούμε τι είναι αυτό;! Ε λοιπόν ξέρεις τι; Θα σου πάρω κι εσένα ένα καροτσάκι με γυαλιστερά ραφάκια, να ερχόμαστε εδώ, να φορτώνουμε τις σακούλες με τα καλούδια, να στηρίζουμε τη γη και τους ανθρώπους της. Του το είπα του άντρα αυτό και κείνη την ώρα περνούσε ένα παλικαράκι με το δικό του καρότσι. Με κοίταξε και χαμογέλασε φαρδιά-πλατιά.

«Φίλος, βάλε ό,τι θες», είπε με φοβερή άνεση ο άντρας σε έναν τύπο που πουλούσε ντομάτες. Είχαμε ξεπεράσει και οι δύο το αρχικό σοκ-τρακ-ντροπή.

Πρωτάρα είμαι, ναι. Αγόρασα χόρτα που ούτε που τα ήξερα. Τέσσερις ώρες μου πήρε να τα καθαρίσω, να τα πλύνω, να τα βράσω να φύγει η πικράδα, να τα τηγανίσω, να τα φουρνίσω με γιαούρτι και μυρωδικά πάνω σε φύλλο.

Λάπαθα, άγρια χόρτα, Πράσο,  Ζοχούς, Σπανάκι… Έκανα την πρώτη μου χορτόπιτα και ήταν γαμάτη! Και λαϊκή, θα ξαναπάω. ΑΜΕ @

Πηγή εικόνας: www.awesomealmonds.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon November 19th, 2008

Σκόρπια τελείως αιστάνομαι.

Σα να βυθίστηκα κι εγώ, όπως τα τριαντάφυλλά μου, μέσα στο στόμιο του μπουκαλιού. Κι άξαφνα, εμφανίστηκε ένα χέρι και με τράβηξε απότομα από την ονειρική κατάδυση.

Βγήκα, τινάχτηκα καλά-καλά και πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου. Έπρεπε να την ενημερώσω. Άλλωστε εκείνη με είχε στείλει…

Και τελικά, βρεθήκαμε να μιλάμε έντονα για μία ακόμη φορά. Καιρό είχε να συμβεί αυτό πάντως. Αλλά, όπως πάντα, τα τελευταία χρόνια, κάτι την πιάνει όσο πλησιάζουν αυτές οι γιορτές. Ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, μπριζώνεται κι αποστρέφεται κάθε νορμάλ, φιλήσυχη και πολιτισμένη συνδιάλεξη μαζί μου. Και με άλλους φαντάζομαι συμβαίνει αυτό. Όμως εγώ δεν το μαθαίνω.

Και κάπως έτσι κι ενώ ήμουν καλά όλη μέρα, μου χάλασε τελείως το κέφι κι ένιωσα σα να αποδρά από μέσα μου όλο μου το αίμα. Με επηρεάζει γαμώτο. Πάντα με επηρέαζε η ανισόρροπη σχέση μου με τους γονείς μου! Θέλω να πω. Πάντοτε με ενοχλούσε όταν για κάποιον λόγο προτιμούσαμε τα έντονα χρώματα στα δώρα που στέλναμε ο ένας στον άλλο…

Και τώρα, που έχω άλλο παιχνίδι για να απασχολήσω τα δάχτυλα, το πράσινο μάτι μου, τις αισθήσεις μου δεν έχω κατασταλάξει ακόμη εάν με επηρεάζει λιγότερο ή περισσότερο η ηλικιακή παράνοια των γονιών μου… Anybody?

Πηγή εικόνας: redtheangrybetafish.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon November 18th, 2008

Δεν έχω να δώσω.

Ένα μήνα πριν τις καλύτερες γιορτές του κόσμου, τα Χριστούγεννα και κυρίως την Πρωτοχρονιά, θέλω να σημειώσω μπροστά μου αγαπημένους ανθρώπους και τι δώρα θα μπορούσα να τους κάνω. Τι χρειάζονται, τι μου αρέσει, τι φαντάζομαι ότι θα ήθελαν, τι ξέρω ότι επιθυμούν.

Για τον άντρα κάποιο gadget ή κάτι για τη μηχανή μας.

Για τη μητέρα μου μια οθόνη υπολογιστή.

Για τον μπαμπάκα μου, έναν dvd recorder.

Για φέτος έχει, όπως κατάλαβες, ηλεκτρονικά δώρα.

Για τη θεία, μακάρι να ήξερα. Ομοίως και για το θείο.

Στην Terry, στον Καναδά, θα στείλω κάτι ιδιαίτερο, όμορφο. Κάποιο στολίδι ίσως ή αντικείμενο που να μου αρέσει ιδιαίτερα. Ναι, αντικείμενο θα της στείλω.

Κι από κει και πέρα, αν τα καταφέρω ίσως δώσω μικροδώρα σε κάποιους ανθρώπους που θέλω. Κάποιους «νέους φίλους». Ένας –δύο από αυτούς θα ήθελα μάλιστα να γίνουν παρέα μου. Να κολλήσουμε. Να δέσουμε. Και να είναι αμοιβαίο.

Ξέρεις… Δεν έχω να δώσω. Στ’αλήθεια. Δεν έχω. Κι όμως…

Όσο βυθίζομαι στη σκέψη αυτού του τίποτα, καταλήγω στο ότι: θα δώσω από αυτό που δεν έχω. ΝΑΙ!

(Πηγές εικόνων:

1. yaminohoshii.deviantart.com

2. dona-worldcitizen.blogspot.com

3. www.allholidaycafe.com)

• Xxx You !
• Comments(2)

demon November 16th, 2008

Όλη μέρα γράφω. Από το πρωί. Έχω πάρει ένα χάρακα, έναν ραπιτογράφο και την κοφτερή ψυχή μου αντί γόμας, και φτύνω πύργους, γεμάτους λέξεις. Τόσες πολλές είναι οι έννοιες, οι εκφράσεις, οι παραλληλισμοί, οι τόνοι, που οι πύργοι έχουν γείρει και κοντεύουν να ξαναγίνουν χαλίκια.

Τι κάνεις όταν θες να λάμψεις, όταν θες να αγγίξεις τον κομήτη της σκιάς σου, όταν γνωρίζεις πως κάποτε κι εσύ αστέρι θα γίνεις, αλλά όχι ακόμη;

Πηγή εικόνας: lanceramoth.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon November 15th, 2008

Τους τελευταίους μήνες συνειδητοποιώ το εξής ενοχλητικό:

Κάνεις σχέση. Συμπαθείς πολύ αυτό τον κάποιον και λες θα δώσω χρόνο για να ανακαλύψω με περισσότερη σιγουριά αν όντως μου κάνει καλό ή όχι. Και τελικά, όταν φτάνεις να γνωρίζεις εάν και πόσο σημαντικός σου είναι, έχεις πέσει στην ίδια την παγίδα του χρόνου.

Έχει περάσει ο καιρός, έχεις συνηθίσει το σύντροφό σου, έχεις επενδύσει επάνω του κι ο απογαλακτισμός μοιάζει πολύ πιο δύσκολος, επώδυνος ίσως και άδικος.

Είμαι λάθος;

Πηγή εικόνας: vimark.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(4)

demon November 15th, 2008

Ο άντρας ετοιμάζεται να δει μπάσκετ. Σαλονικιώτικος ο σημερινός αγώνας. ΆΡΗΣ-Πάοκ. Εγώ ρουφώ τις μύξες μου και με έχω δέσει σαν παλαμάρι μέσα σε μια μάλλινη, πετρόλ κουβερτούλα.

Δευτέρα ξεκινώ, εκτός απροόπτου σε μια νέα δουλειά, part-time. Θα ακολουθήσω τη συνταγή του άντρα. Έτσι για αλλαγή και για μια φορά στη ζωή μου, αντί να πεθάνω από την αγωνία και την υπευθυνότητα πριν καν πάω, θα το αφήσω όσο χαλαρά αντέχω. Και θα μείνω όσο δε με δυσκολεύει μέσα μου. Άλλωστε υπάρχει λόγος που μετά από 12 χρόνια έφυγα από τη δημοσιογραφία. Όσο δύσκολο κι αν ήταν/είναι να σταματήσω το χρόνο.

Έχω πέσει στην παγίδα να πλέκω αγωνίες. Και πολύ συχνά πια, παίρνω στο χέρι τον αναδευτήρα κι αναμειγνύω τους ονειρικούς, μακρόστενους εφιάλτες με τις νεφελώδεις σκέψεις μου. Και σήμερα που ξύπνησα, χρειάστηκα πολλές στιγμές τελικά για να ξεμπλέξω από όλο αυτό το σενάριο που φώλιασε στα κλειστά μου μάτια. Άσχημο όνειρο και τόσο, μα τόσο αληθοφανές γαμώτο.

Αληθινή ζωή. Κι αληθινός εφιάλτης.

Πηγή εικόνας: wings-of-dust.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 12th, 2008

Με κόλλησες ρε…

Αντρούλη, σ’αγαπώ, σε λατρεύω αλλά με κόλλησες γαμώτο. Ή μήπως εσύ ρε Ευούλα φταις; Μήπως επειδή προχτές με βάλατε και οι δυο δίπλα σας και είχα όλα τα μικρόβια επί δύο; Ο άντρας πάντως τις κατηγορίες δεν τις δέχεται. Όταν του λέω πως να, τα κατάφερες, με κόλλησες μια χαρά, με στραβοκοιτάζει. ‘Άλλη φορά νομίζω πως είναι καλύτερα να συντονιζόμαστε σε τέτοια θέματα. Ε? Δυο αρρωστούλικα σε ένα σπίτι κι όχι εναλλάξ.

Περαστικά λαέ! Μην ανασαίνεις μες τη μούρη μου γαμώτο!

Υ.Γ. ρε λες να φταίει που το παράκανα κι εγώ, και χτες ήμουν όλη μέρα στους δρόμους; Στο τέλος πήγα και για καφέ/ποτό με τα κορίτσια.

Υπέροχη κουβέντα. Ό,τι ανέμενα δηλαδή.

Τρώω συναισθηματικά. Ίσως γράψω κάποια στιγμή για τις λέξεις που ανταλλάξαμε και τις τροφές, αλμυρές και γλυκές που σκεφτήκαμε. Α ρε Μάνια, για να δούμε. Η συμβίωση παχαίνει λες, ε; Σε φιλώ. Να το απολαύσεις το ξύλινο περίπτερο του Χαμόγελου του Παιδιού. Σου πάει. Βιβή, τη χάρηκες τη «βόλτα» μετά; Ευούλα, την ίδια γνώμη έχουμε για τους κυνηγούς, άλλα 35 χρόνων έπρεπε να του δώσεις μια ευκαιρία ρεεε…

Φιλιά και περαστικά σε όσους είναι κρυολογημένοι αυτό το διάστημα. Με ρίγη και κόκκινες μυτούλες, δάκρυα «χαράς», φτερνίσματα και βηχαλάκι. Άντε, δυο μέρες μείνανε.

Πηγή εικόνας: www.steffenjensen.de

• Bubbles
• Comments(8)

demon November 11th, 2008

Είναι αρκετά επιθετικό, τρομακτικό, ναι, αν σκεφτείς με τι απίστευτη ευκολία μπορείς να αγαπάς βαθιά κάποιον και την επόμενη στιγμή να τον μισείς.

Το ‘χεις νιώσει ποτέ σου;

Σκέψου… Με αγαπάς. ΤΩΡΑ. Με λατρεύεις. Μου δίνεις και μου παίρνεις. Ζεις μαζί μου. Μου κάνεις και με ρουφάς ολόκληρη. Με πονάς και αυνανίζεσαι.

Κάτι σπάει. Η ισορροπία. Η αρμονία. Η ευκολία μας. Κι εκεί που το σχοινί είναι απλώς μια άγρια επιφάνεια, ξεπηδά από τα σπλάχνα του ο κόμπος.

Κι αρχίζεις να με μισείς. Το πρόσωπό σου αλλοιώνεται. Η φωνή σου γεμίζει κλαδιά, ρίζες και ανεμοστρόβιλους. Και τότε, αντί για τη σύντροφό σου, με βλέπεις σαν τον άνθρωπο που ήρθε για να σου κλέψει. Να σου αφαιρέσει ελευθερία κι ανέσεις. Ανθρώπους και οξυγόνο από τη σοφίτα σου.

Αλλόκοτο είναι.

Κι ακόμη περισσότερο, όταν έχεις φτάσει στο σημείο να αγαπάς βαθιά, να μισείς και να ξαναγαπάς και να μισείς και πάλι, να αγαπάς και να θεριεύει το μίσος όσο η αγάπη επιστρέφει…

στο αfιερώνω…

• Σαλιάρα
• Comments(8)

demon November 10th, 2008

Κοίτα το τώρα! Κοίτα αυτό το πούπουλο πώς του ‘ρθε να πάει και να καθίσει με τόση αποφασιστικότητα πάνω στην καλαμωτή. Στην ακρούλα. Ένα έτσι να του κάνει ο Αίολος και θα χάσει ξανά τη βολή του. Και τότε, ποιος ξέρει πού θα προσγειωθεί. Σε ποιο νερό ή λάσπη θα πέσει.

Κοιτάζω έξω από την μπαλκονόπορτα. Απέναντι, στην πολυκατοικία, έχουν απλώσει δεκάδες πολύχρωμα ρούχα, στην ταράτσα. Μια ροζ φόρμα παιδιού, ένα κόκκινο ζιβάγκο, ένα κατακίτρινο σορτς, ακόμη και μια μονότονα μαύρη ποδιά πιάνει το μάτι μου. Πλάκα έχει αυτή η μπουγάδα όπως ανεμίζει κάτω από τα σύννεφα.

Μπήκε ο χειμώνας ε; Ναι…

Πηγή εικόνας: nellfairy.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon November 9th, 2008

Όμορφα ήταν σήμερα. Πήγαμε για φαγητό Εξάρχεια με μια καλή παρέα. Έξι ήμασταν στο σύνολο. Τα ‘παμε, γελάσαμε αρκετά, ήπιαμε κι ένα κρασάκι μπόμπα, το οποίο έκανε… μπαμ με το που το πλησίαζες.

Ωραία είναι αυτά. Κυριακή μεσημέρι κι εσύ έξω, για φαγητό, με φίλους ή γνωστούς.

Ήταν να πάμε Adventure Park να κρεμαστούμε σαν τα πιθήκια, να κάνουμε bungee (yes!), να επιδοθούμε σε σκοποβολή. Αν μαζευόμασταν 10 ίσως να κλείναμε για Paintball αν και δεν ψήνομαι, όπως λέει ο άντρας. Πονάει, ισχυρίζονται όσοι δοκίμασαν…
Ο καιρός όμως μας τα χάλασε. Λογικά έβρεχε όλη μέρα Μαλακάσα, οπότε το ακυρώσαμε εγκαίρως κι έριξα την ιδέα για εναλλακτική Κυριακή.

Ίσως κάποια στιγμή διοργανώσουμε κανένα απογευματινό meeting για επιτραπέζια, που μ’αρέσει ιδιαιτέρως. Πάντως σήμερα ήταν καλά.

Ετοιμάζομαι να δω ταινία με τον άντρα. Παλιότερο James Bond, που έχασε. Για την ακρίβεια το αμέσως προηγούμενο, το Casino Royal.

Α, ναι. Ο άντρας κρυολόγησε άσχημα. Τώρα πώς το κατάφερε, δεν έχω ακόμη εξακριβώσει!

Θα περάσουμε υπέροχα, αγκαλιά μες την κουβερτούλα, τα κεριά, τα chips, τη σόδα και τα φιλιά μας.

Τα λέμε αύριο. Να ντυθείς καλά. Καλή βδομάδα.

(Η δική μου προβλέπεται πολυάσχολη.)

Πηγή εικόνας: rogue-of-the-night.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)