Τρέξε με κλειστά τα μάτια
demon June 3rd, 2008
Για να μπορέσω να συμβιώσω πρέπει να μετριάσω την εκρηκτικότητά μου.
Για να μπορέσεις να συμβιώσεις (μαζί μου), θα πρέπει να κοιτάξεις και λίγο τριγύρω σου. Τις ανάγκες και την ύπαρξη των άλλων.
Ξέρω πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ή τουλάχιστον δεν αλλάζουν όταν το θέλουμε εμείς. Αλλάζουν, ίσως, όταν κι εφόσον πειστούν από την ίδια τη ζωή, πως είναι προς όφελός τους μια αλλαγή.
Είμαστε τόσο ισχυρογνώμονες και τόσο σίγουροι. Τόσο μικροί, κουρασμένοι, τσιτωμένοι, επιθετικοί κι αμυντικοί και τόσο άτεγκτοι.
Ήμαστε και δε βλέπουμε.
Όσο κι αν απολαύσαμε τη ζωή μας μέχρι τώρα, την απολαύσαμε γιατί γευτήκαμε τις συνθήκες της. Τώρα αυτές άλλαξαν, οπότε κι εμείς πρέπει να περπατήσουμε μερικά εκατοστά προς το κέντρο του καθενός. Και για να ισορροπήσει αυτός ο δίσκος, αλλά και για να έρθουμε πιο κοντά. Ο ένας στις ατέλειες και τις ομορφιές του άλλου.
Τι φοβάσαι, αλήθεια; Μη σπάσεις κατά την απόπειρα να γίνεις ευέλικτος, συμπονετικός, διάφανος;
Πρέπει να διευκολύνουμε ο ένας τον άλλο. Κι αυτό δε γίνεται ούτε με κανόνες, ούτε με φωνές, ούτε με πίεση, ούτε με απαίτηση. Πρέπει να γίνεται αυτόματα. Γρήγορα ή αργότερα. Γι’αυτό το μακροβούτι μας πρέπει να είναι καλό! Οι ανάσες, σε αυτό το δυαδικό παιχνίδι, χρειάζονται!
Πηγή εικόνας: www.filemagazine.com