σαν Άτλας

demon May 7th, 2008

Με το ένα μου χέρι μπλοκάρω τις δονήσεις της γης και με το άλλο ψηλαφίζω τα ξέφτια του ουρανού. Να κάνω τα μαγικά μου; Οοps, εκεί μου έπεσε λιγάκι παραπάνω μπογιά. Και τα χείλη μου μουτζουρώθηκαν. Σαν Άτλας αιστάνομαι. και Σα παιδί.

άνοιξε τα χέρια σου, μέχρι να πονέσουν οι μύες σου. κι αγκάλιασε ό,τι νομίζεις ότι σε κυκλώνει, σε περικυκλώνει, σε αφήνει να μπορείς να το διασχίσεις. πεταλούδες αόρατες παντού γύρω σου. πλασματάκια τόσο ευαίσθητα, αλλόκοτα, σκανδαλιάρικα. Δώσε μια ώρα σήμερα στον εαυτό σου. Ξάπλωσε γυμνός και δες με τα δάχτυλά σου το κορμί σου. Που θα σταματήσει το τόξο;

Πηγή εικόνας: search.deviantart.com

Ποιον είπες μεγάλο ρε;

demon April 23rd, 2008

Τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω την απατηλή αίσθηση πως η Μαμά Χρόνος με δουλεύει και μου στέλνει τα γενέθλιά μου νωρίτερα. Είτε επειδή δεν είμαι ακόμη κατάλληλα προετοιμασμένη ψυχολογικά είτε επειδή θα ήθελα ένα μήνα ακόμη, βρε αδελφέ, για να πατήσω στο πιο πάνω, ηλικιακά, σκαλοπάτι, εμένα μου κακοφαίνεται μια φορά αυτή η φάρσα.

Μην μπερδεύεσαι. Πάντα τη λάτρευα την ημερομηνία των γενεθλίων μου. Θεωρώ πως είναι το πιο εγωιστικό πράγμα που μπορεί να έχει κανείς. Γενέθλια… Αχ… Η δική μου ημερομηνία. Η μέρα κατά την οποία άνοιξα τα ματάκια μου και ούρλιαξα «Ωχ θεέ μου, τι είναι τούτο;»!

Είναι η μέρα που άρχισα να υπάρχω με υλική υπόσταση. Είναι η μέρα που προστέθηκα κι εγώ στη ζωή κάποιων ανθρώπων, στον αργαλειό της μοίρας, στο ψηφιδωτό του σύμπαντος.

Και πάντα, μα πάντα, τα γενέθλιά μου σήμαιναν διήμερο, τουλάχιστον, «γλέντι». Την προηγούμενη μέρα έβλεπα οικογένεια, έτρωγα σε καλά εστιατόρια και στο καπάκι έβγαινα με φίλους και ξενυχτούσα σε υπόγεια μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου να μη βρίσκουν το έδαφος. Ανήμερα, πάντοτε δούλευα σαν το γαϊδουράκι, και μόλις σχολούσα αλήτευα για δεύτερη μέρα. Έως ότου όλες μου οι φλέβες να γεμίσουν οινόπνευμα. Μέχρι πάνω-πάνω στο στόμιό τους.

Φέτος, ελπίζω σε μια έκπληξη που θα διοργανώσει ο άντρας ακούγοντας την προτροπή μου: «Θα μου κάνεις καμιά έκπληξη;»… Σα να του λέω: «ΚΑΝΕ ΜΟΥ!».

Ναι, τρελαίνομαι για εκπλήξεις. Το έχω ξαναπεί ε; Φέτος, δεν ξέρω. Σίγουρα θα είναι διήμερη η φιέστα. Έχω πολλούς λόγους άλλωστε.

Είμαι με τον άντρα. Θα είμαστε μαζί. Ναι, φαντάζομαι πως αυτό είναι καλό : ) Τώρα για τα υπόλοιπα… απλώς ελπίζω να μην πάψω ούτε κλάσμα δευτερολέπτου να χαμογελάω σαν αλιτήριο πλάσμα!!!

Άντε, 8 και σήμερα.

Πηγή εικόνας: www.medi-ba.com

Κρύο φιλί

demon March 27th, 2008

(Πηγή εικόνας: www.basehead.org)

Ήθελα να γράψω για σχέσεις – πάλι- ή για σκέψεις. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να γράψω για φιλίες ή μοιχείες! Και κάπου στο δρόμο είπα να τα αφήσω όλα κι απλώς να χυθώ στο «χαρτί».

Μίλαγα με μια καλή φίλη χτες στο τηλέφωνο. Μια καινούργια φίλη, περίεργη ίσως –μα μη με ρωτήσεις γιατί είσαι περίεργη-, αλλά ευαίσθητη μάλλον όσο εγώ. Ανακάλυψα θησαυρό! Ανακάλυψα πού σκαλώνει το πράγμα με τον άντρα, της είπα περιχαρής. Και είναι κάτι που δε διορθώνεται.

Είναι κάτι που… έτσι είναι ο άλλος και ούτε να του προκαλέσεις μπορείς την αλλαγή ούτε και να τον πιέσεις.

Με θεωρεί δεδομένη! Ναι. Δεν είναι ότι θεωρεί εμένα, ακριβώς, δεδομένη. Αλλά την παρουσία μου στη σχέση, δίπλα του, την ύπαρξή μου εκεί.

Και κάπως έτσι ανακάλυψα και γιατί εγώ κατορθώνω να κρατήσω ζωντανό τον έρωτα και το ενδιαφέρον του άλλου. Γιατί απλούστατα δεν τον θεωρώ διόλου δεδομένο. Ούτε καν ότι θα ξαπλώσω το βράδυ δίπλα του και το επόμενο πρωινό θα ανοίξω τα μάτια μου και θα τον δω.

Και κάθε μέρα, κάνω πράγματα μικρά ή μικρότερα για να διεκδικήσω τον άλλο και να τον κερδίσω.

Αυτό συμβαίνει κι αυτό γίνεται.

Ο άντρας για κάποιο μυστήριο λόγο κι ενώ έχω φύγει, έχω πείσει, έχω αποδείξει ότι είμαι ατίθασο πλάσμα, έχει φορέσει τα γυαλιά της καθημερινότητας κι αφού έχουμε «κλειδωθεί» ως ζευγάρι και με βλέπει δίπλα του καθημερινά στο γραφείο, στο σαλόνι, στο κρεβάτι, στις βόλτες, στο περπάτημα, δεν ανησυχεί πια τόσο. Όχι μη με χάσει, αλλά μήπως εξαϋλωθώ. Ξέρει ότι μπορεί να φύγω. Εκείνο που δε φοβάται είναι μήπως δεν είμαι εκεί! Το μυαλό του μπλοκάρει έξω αυτή τη σκηνή!

Ναι, με πειράζει, με εκνευρίζει και ξέρω ότι δεν αλλάζει αυτό. Γιατί έτσι είναι.

Ξέρεις τι άλλο; Πάω να κάνω ένα τσάι. Θα σου πω μετά.

Μου αρκώ!

demon February 27th, 2008

(σε συνέχεια της συζήτησής μας)

…. πάντα μου αρκούσα. Και πάντα κατάφερνα να με κάνω ευτυχισμένη. Πρώτη εγώ, μπορούσα να με κάνω να γελάσω, να ξεφύγω, να είμαι καλά.

Την ανεξαρτησία μου, την ελευθερία μου με αυτή την έννοια, τη βάζω ως άνθρωπος πιο πάνω από κάθε άλλη μου ανάγκη. Πιο πάνω από κάθε άλλο μου δικαίωμα. Ίσως κι από τη σκέψη, τώρα που το αναλύω. Θες να μου επιβάλλεις τι θα σκεφτώ; Εντάξει, αλλά θα το κάνω όποτε, όσο και με όποιο τρόπο το αιστανθώ. Αδιαπραγμάτευτα. Αλλιώς δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Στ’αλήθεια, δεν είναι αυτοάμυνα. Καλώς ή κακώς έτσι μεγάλωσα αλλά έτσι ήμουν κιόλας. Οι γονείς μου με προόριζαν ώστε, αν μη τι άλλο, να είμαι αυτάρκες πλάσμα. Πάντα ήταν εκεί, ποτέ όμως απλώς για να είναι.

Επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι μας, από τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε ήδη μια προσωπικότητα μέσα μας, που περιμένει να ανοίξει σαν βεντάλια. Αν οι γονείς μας έχουν την ευφυία, προνοητικότητα και ικανότητα να «δουν» μέσα μας, τα ταλέντα και τις ευαισθησίες μας και να καλλιεργήσουν τους σπόρους που λαχταρούν νερό, τότε η ψυχή μας θα μεγαλώσει αβασάνιστα. Χωρίς ταλαιπωρία και φραγμούς. Θεωρώ ότι είμαστε «έτοιμα» πλάσματα. Σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο σίγουρα από την επιρροή που θα ασκήσουν οι γονείς.

Εμένα ευτυχώς μου ‘κατσε. Να δει η μάνα μου τις νότες να ταρακουνιούνται με ορμή μέσα μου. Την κλίση μου στις τέχνες. Την τάση μου να σκέφτομαι , να αναλύω, να πονάω, να πλησιάζω, να ρωτάω, να γνωρίζω, να ψυχολογώ, να παίζω, να δημιουργώ, να σηκώνομαι…

Όσο μπορεί να χρειάζομαι την ανθρώπινη επαφή, σαν το ζώο, τόσο θέλω και τον εαυτό μου, ανέπαφο. Μου αρκώ σε ένα τρομακτικά μεγάλο ποσοστό…………… Και κάπως έτσι, μένω μόνη.

Είμαι μόνη (;)

Πηγή εικόνας: kisah-bram.blogspot.com

Με διώχνεις. Τουλάχιστον κοίταξέ με!

demon February 23rd, 2008

Τους τελευταίους δύο μήνες δεν έχουμε σχέση.

Απλώς κοιμόμαστε μαζί τα βράδια, ξυπνάμε δίπλα-δίπλα τυχαία, τρώμε που και που μαζί και ξεκαβλώνουμε επίσης παρέα.

Δεν μπορώ άλλο. Όχι, μπορώ! Είμαι ανθεκτικό πλάσμα.
ΔΕ ΘΕΛΩ!!!

Πάρε μια απόφαση και θα τη σεβαστώ. Θες να χωρίσουμε και να ξαναπαλέψουμε μετά από μήνες; Θες να τελειώσουμε εδώ αυτό που τόσο αλλόκοτα, σαρκικά και κεραυνοβόλα ξεκίνησε; Θες να προσπαθήσουμε;

Πάρε μια απόφαση. Ό,τι κι αν αποφασίσεις θα το σεβαστώ. Μόνο αντιμετώπισέ με!!!

{Εξαφανίστηκα για ένα εικοσάλεπτο στο μπάνιο. Λούστηκα. Κι όπως βγήκα φουριόζα με την κόκκινη πετσέτα γύρω από τα νωπά μου μαλλιά, βρήκα πάνω στο μαξιλάρι μου τρία τριαντάφυλλα. Λευκά. Ένα για κάθε μήνα που ξέχασες να μας ευχηθείς, μου είπες.}

Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Έχω απέναντί μου τρία ολόφρεσκα ρόδα, που μου τα προσέφερε ο άνθρωπος που αγαπώ βαθιά. Έχω το gin στο δεξί μου χέρι. Είμαι καθαρή και μυρίζω υπέροχα λευκά. Ισορροπώ πάνω στη γραμμή του κοκκινωπού ορίζοντα που σχηματίζουν τα κεριά μου. Μου μαγειρεύεις εξαιρετικά λαζάνια. Γιούπι, πεινάω! Και ξέρω πως αργότερα θα μπεις μέσα μου και θα με αφήσεις μετά από καιρό, να μπω κι εγώ. Και θα κοιταζόμαστε. Αλλά δε θα δακρύσουμε αυτή τη φορά.

Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Αφού έχω καρφιτσωμένη πάνω μου την κάρτα σου που γράφει: «Σ’αγαπώ για πάντα»!

Για να μην το ξεχνάω………………………………………..

Πηγή εικόνας: www.houstonphoto.com

If I die before I wake…

demon February 6th, 2008

Αν πεθάνω…

Αν πεθάνω θέλω να με πετάξεις στον αέρα, όσο πιο μακριά, όσο πιο ψηλά αντέχει η χούφτα σου.

Θέλω να δώσεις νέα ζωή σε όλα μου τα όργανα, τα φθαρτά και χρησιμοποιημένα. Σε όλα, εκτός από το πράσινο μάτι μου. Αυτό, μην τολμήσεις να το κλείσεις. Γιατί θέλω να συνεχίσω να βλέπω. Άφησέ το όπως το βρήκες. Εκεί, στην άκρη, σα δυο παλάμες ενωμένες, σα δάκρυ, σα χείλια, σα βαρκούλα.

Άσε το μάτι να αναπνέει, να αιστάνεται γύρω του και δώσε το μαζί με την ψυχή μου στις στάχτες.

Κάψε με, μόνο μη με θάψεις. Μη με βάλεις κάτω από κρύα χαλίκια, ρίζες, σβώλους, κοπριά και σαπίλα. Άφησέ με να ανέβω. Να συνεχίσω το ταξίδι μου. Μακριά από δω, πολύ μακριά…

Τίναξε τα φτερά μου κοιτάζοντας τη δύση του φεγγαριού κι άσε με να πέσω μαλακά μέσα στον αέρα, στο φως, στο νερό, στο χέρι ενός πλάσματος που θα με κουβαλήσει με μεγάλη προσοχή παραπέρα.

Στην επόμενη ζωή, στο επόμενο φιλί, στο επόμενο σώμα, όνειρο, θέλω.

Ανέβα με γρήγορο πέδιλο στο βουνό που όλα τα βλέπει και περίμενε να κοιμηθεί ο ήλιος. Περίμενε να κουραστεί και η σελήνη κι όταν τα δυο στοιχειά ξανασυναντηθούν, στο μπλε φως, πια, άφησέ με. Δώσε μου πάλι χρόνο, γεύσεις, τα δάχτυλά μου πίσω.

Κι όπως θα ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα, θα καθρεφτίζονται στη σκόνη σαν τις φτερούγες του αετού, που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, για να πάρουν ώθηση και να δώσουν ύψος και κλίση. Έτσι και τα βλέφαρα χαμηλώνουν και ξανασηκώνονται, για να καθαρίσει το γυαλί του ματιού, να δει τα πράγματα ξανά, ξανά, ξανά…

Μη με θάψεις, πέταξέ με σε ό,τι δεν μπορείς να δεις.


Πηγή εικόνας: www.motorcyclistonline.com

Run Forrest, Run!

demon February 1st, 2008

Happy hour…

Έλα κόσμε, πάρε κόσμε… Έχω… κι από αυτό έχω καρδιά μου.

Έμεινα χωρίς Internet τις τελευταίες, δεν ξέρω κι εγώ πόσες, ώρες. Οι γάτες μου, τα καμάρια μου, τα πλασματάκια τα αθώα που συμπληρώνουν σχεδόν 4 μήνες ζωής, μασούλησαν τα καλώδια. Κι εγώ απέμεινα να κοιτάζω τα ματάκια του μόντεμ. Ένα λαμπάκι, δύο λαμπάκια, ξανά ένα λαμπάκι, δύο λαμπάκια. Στο τρία δεν ανέβηκε ποτέ…

Κι έτσι έμεινα χωρίς Internet.

Κι απέμεινα να σκέφτομαι.

Και τα γατάκια στήσαν πάρτι χωρίς εμένα. Τα γλυκούλια μου… Που έχουν στοιχειώσει τις μέρες και κυρίως τα ξημερώματά μου. Τρέχουν σε μαραθώνιο θαρρείς. Πάνω-κάτω αλαφιασμένα, σεληνιασμένα. Κυνηγάνε σκιές και χαρτιά, κουρτίνες και γενικώς ό,τι προεξέχει ή κάνει ζάρες. Α, ναι, και την τηλεόραση την κυνηγάνε. Ό,τι συμβαίνειμέσα στην οθόνη!

Και το πρωί όταν ξυπνάμε βρίσκουμε την τηλεόραση πάντα αναμένει, στο Alter ή τον Alpha, κατά προτίμηση. Και τα γατάκια, τα αθώα, τα γλυκούλια, καθισμένα στον καναπέ να γλείφονται σα να μη συμβαίνει τίποτα!

Του αλλουνού του ανέβηκε -και δικαίως- η πίεση στα ύψη. Ήρθε το πρόσωπό του κι έγινε σαν κοκκινόψαρο. Μην του πείτε ότι το είπα αυτό. Ήταν έτοιμος να εκραγεί, να γίνει ο ίδιος θύμα σε ταινία splatter. Κι αντί να κάνει τίποτα δημιουργικό, όπως το να ασχοληθεί μαζί μου, βάλθηκε να σκεφτεί τρόπους να εκδικηθεί τα γατάκια. Τι άνθρωπος κι αυτός.

Να τα κλειδώσει μέσα στη ντουλάπα, να μην τα ταΐσει για μια μέρα. Αφού ούτως ή άλλως εγώ τα ταΐζω, πλάκα κάνεις;

Να τα βγάλει στη βεράντα; Ναι, καλά. Για να φύγουν; Άμα είναι, φεύγω εγώ με τη γάτα μου παρέα!

Κι εκεί που γεμάτη σθένος κι επιχειρηματολογία υποστηρίζω την ελευθερία του Ματακίου, γκραπ δίνει μία και ρίχνει το κράνος μου.  Οπότε τώρα είναι η σειρά μου να το παίξω η υστερική ιδιοκτήτρια μωρού γάτας κι αναφωνώ, κουνώντας τα χέρια πάνω-κάτω: Run Ματάκι Run…

Πηγή εικόνας: jix2.stumbleupon.com

Απόγονος του εαυτού σου

demon January 29th, 2008

Διάλεξες από τα ασβεστωμένα σκαλοπάτια μια παραδοσιακή στάμνα με ρόδακες, και τη γέμισες προσεκτικά μέχρι επάνω. Τη φούσκωσες δάκρυα, αμαρτίες και μεταμέλειες… Αμέλειες.

Αφού ροκάνισες το φαγωμένο κομμάτι ξύλου, προσπάθησες να το σπάσεις, να τ’ανοίξεις στα δυο και γρήγορα βαρέθηκες κι αποφάσεις να το πνίξεις, σαν πείραμα, μες το νερό. Σ’αυτή τη λύση κατέφυγες… Έφυγες.

Όλο το βράδυ, κοιτούσες ένα πάτωμα ίδιο με το χτες και το αύριο. Χωρίς πίστη, συνέπεια και απόλυτα συνειδητοποιημένη αγάπη, απαίτησες κουνώντας τα χέρια στον πηχτό αέρα, αναπόκριση… Απόκριση καμιά όμως.

Κι αφού είδες όλες τις πεταλούδες στο δωμάτιο να γκρεμοτσακίζονται, να διαλύονται και να σκάνε σαν παιχνιδιάρικες, νεκρές φυσαλίδες, είπες να κοιτάξεις, να σκεφτείς, να ονειρευτείς. Να δεις πού είσαι αλλά κυρίως πώς θα είσαι.

Απόγονος του εαυτού σου.

Κι έτσι, έπιασες και με τα δυο τα χέρια το πήλινο, βαρύ σταμνί και το έχυσες μπροστά στα πόδια μου. Έστρωσες το νερό και τα δάκρυα, τη συγνώμη και τα μάτια, την τύψη και τις ανοησίες, δικαιολογίες, ασυναρτησίες.

Κι εγώ είμαι ακόμη εδώ. Μόνο που από σήμερα, φορώ ένα ακτινωτό πλάσμα, ένα φως στο μέτωπό μου. Για να βλέπω πιο ψηλά και πιο χαμηλά. Για να διώχνω τις σκιές και τα κατακάθια. Και για να μπορώ να κάνω μακροβούτια μέσα στην άμμο του βυθού και τ’ουρανού.

Πηγή εικόνας: www.eso-garden.com

Μια ζωή πιο… User Friendly

demon January 21st, 2008

Πήρα το πιο τεράστιο μαχαίρι που βρήκα στην κουζίνα. Έστω, του ψωμιού είναι, τι να κάνω εγώ τώρα;

Τοποθέτησα στον πάγκο το ειδικό ξύλο κι άρχισα με περισσή αφοσίωση να ψιλοκόβω. Στην αρχή σε πολύ μικρά τετράγωνα και μετά άρχισα να μεγαλώνω τα κομμάτια. Κι όπως έβλεπα το στήθος γαλοπούλας να εξαφανίζεται, να συρρικνώνεται και να μεταμορφώνεται σε κάτι… λιγότερο απειλητικό, σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να κάνω και τη δική μου τη ζωή λιγότερο γκροτέσκ.

Για μένα.

Πιο… user friendly βρε παιδί μου!

Ν’αρχίσω να αφήνω πραγματάκια ασχολίαστα;

Να κάνω πως δεν ακούω βρισιές και γενικώς ατάκες που χαλάνε την αισθητική, μαζί και τη διάθεσή μου;

Να χαμογελάω, διάπλατα μάλιστα, σε ό,τι με ενοχλεί;

Κι όμως, έτσι, δε θα αρχίσω να καταπιέζομαι; Δε θα στοιβάξω από το πουθενά, μέσα μου ενοχλήσεις;

Δεν θα εκραγώ στο τέλος; Μόνο και μόνο για να μου χαρίσω μερικές μέρες μονάχα ηρεμίας; Γιατί για παραπάνω δεν το βλέπω.

Μα τι να κάνω; Και με τι ακριβώς να συμβιβαστώ;

Ή είσαι ηλίθιος, οπότε βλακωδώς ικανοποιημένος, ίσως μάλιστα κι ευτυχισμένος και το remote control της ζωής σου έχει μονάχα δύο κουμπιά. Βλέπε On και Off.

Ή είσαι νοήμων, με κεραίες κι ανησυχίες και η ζωούλα σου αγγίζει lunatic καταστάσεις, που μόνο καλλιτέχνες και πλάσματα βγαλμένα από όνειρα, μπορούν να κατανοήσουν εύκολα. Με ό,τι συνεπάγεται η ύπαρξη ενός ανθρώπου που καταναλώνει περισσότερο οξυγόνο και λιγότερη ανοχή.

Οπότε;

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Για έναν άντρα

demon January 20th, 2008

Σήμερα έχει τα γενέθλιά του ένας πολύ ξεχωριστός και πολύ δικός μου άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που, χωρίς να το γνωρίζει, μου έχει δώσει ήδη, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μεγάλα μαθήματα, αλλά και έναν απίστευτα σημαντικό θησαυρό.

Ένα πλάσμα που κάθε μέρα με ανέχεται και με ηρεμεί, με γεμίζει μέλλον και αγάπη.

‘Ενας άντρας που μου απέδειξε, χωρίς ποτέ μου να του το ζητήσω, ότι αν λατρέψεις κάποιον, μπορείς και να τον μεταμορφώσεις χωρίς να τον αγγίξεις και να ρουφήξεις τα θετικά του και να απαλύνεις τα μείον του.

Στο αfιερώνω


(Πηγή εικόνας: www.imageshack.us)
Χρόνια σου όμορφα, υγιή και ταξιδιάρικα. Και χρόνια μας πολλά.

A.l.l. baby

Next »