Dreamer (σε 4…)

demon April 27th, 2009

Ζουζούνισα σήμερα παρέα με δυο μέλισσες.

Σεργιάνισα στο Μοναστηράκι. Διάλεξα οργανικά ρούχα, από μετάξι και βαμβάκι. Χάνδρες και λεπτεπίλεπτες πεταλούδες για να κοσμήσουν την ηχώ κάτω από τα αυτάκια μου.

Τσίμπησα πιτούλα και τυροκαυτερή και ήπια τσικουδιά. Και μετά… λιάστηκα κάτω από τη σκιά των σύννεφων με παγωμένη κουβεντούλα και θυμό. Μέχρι που πάγωσαν κι οι πόροι μου και κρύφτηκα στο τρένο, στο δρόμο του γυρισμού.

Όμορφη η χαμηλή πτήση αν και το μονοπάτι είχε πολλές λακούβες. Άλλες για κουτσό κι άλλες για προσπέρασμα!

Τι λέμε; Α, 4 και σήμερα.

Γιούπι για-για.

Ευχή για Μένα:

Την απόλυτη ευτυχία. Σε άπειρες, ευχάριστες γεύσεις. Όσο δάκρυ χρειαστεί. Για να ανέβει το ασανσέρ και να σβήσει το άπειρο, που μόνο καθυστερεί και θολώνει, στέκει και περιμένει. Την ευτυχία. Στο σχήμα του σώματός μου. Για να χωρέσω και να είμαι άνετα και να την καταλάβω!

(αυτό Μου εύχομαι)

Πηγή εικόνας: fotojenn.deviantart.com

Αφιερωμένο σε κείνους που συλλέγουν κλειδιά…

demon March 31st, 2009

Λοιπόν… για να το λήξουμε εδώ αυτό το θεματάκι. Που άνοιξε ασκούς κουτσομπολιού. Οι οποίοι είχαν ξεμυτίσει ούτως ή άλλως. Κι επειδή κανείς δεν έχει δικαίωμα να μιλάει αν δεν αναρωτηθεί κι ο ίδιος πραγματικά τι θα έκανε σε μια παράλληλη κατάσταση.

Κομμένα τα πολλά-πολλά. Μπορείτε να πάτε στις γωνίες σας. Να πάτε από κει που ήρθατε. Μόνο τούτο θα σας «απολογηθώ»:

Η blogosfaira είναι δημιούργημά μου. Τα δικά μου ηλεκτρονικά φύλλα. Ο δικός μου πάπυρος. Να φυλά παρελθόν κι αμαρτήματα. Παρόν και χυμώδεις σκέψεις. Μέλλον και μια ευτυχία που μόνο η ψυχή μου μπορεί να υφάνει.

Όπως έχω κατά καιρούς γράψει και κάνει αρκετούς να κοκκινίσουν για το πώς γαμάω και το πώς απολαμβάνω το σώμα μου και το σύντροφό μου, όπως έχω γράψει για λεμονόπιτες, στραπατσάδες, συνταγές και ξόρκια, όπως έχω αφήσει στίγματα εσωτερικά κι ακατανόητα, αύρες που μοιάζουν με πεταλούδες ακόμη και δάκρυα που θυμίζουν διάφανες κηλίδες, έτσι και τώρα.

Αυτό είμαι εγώ. Ό,τι υπάρχει γύρω μου, υπάρχει εδώ. Κι ό,τι μπαίνει μέσα μου, αφήνει την απόχρωσή του κι εδώ πάνω. Είτε είμαι ασθενής, είτε είμαι θυμωμένη, είτε είμαι μεθυσμένη, ερωτευμένη, χωρισμένη, χαρούμενη, τρελή, πεινασμένη, ξενυχτισμένη, αγχωμένη, απόλυτη, μουσική…

Πήγαινε παρακάτω τώρα. Και σύρε και τις αλυσίδες σου μαζί. ΟΥΣΤ.

Πηγή εικόνας: saromir.deviantart.com

Πιωμένο παράπονο

demon February 1st, 2009

(Πηγή εικόνας: nzeman.deviantart.com)

Είμαι μεταξύ του να βγω, 4 η ώρα το πρωί, να πάρω το δίτροχο άλογό μου και να πάω Λυκαβηττό να ζαλιστώ, να ζηλέψω, να κοιτάξω μέσα στην πόλη και να πεθυμήσω… Και του να καθίσω στα αβγά μου, να καλοσωρίσω την απέραντη θλίψη μου και να γίνω στουπί στο τζιν. Κι όταν αυτό τελειώσει, στη ρακί.

Ξέρω πως θα με ρωτήσεις τι έγινε. Ή τι έγινε πάλι.

Έχει σημασία; Για το κουτσομπολιό την κάνουμε αυτή την κουβέντα;

Αν ήταν καταρράκτης θα έμενες στις λέξεις; Μέχρι να προλάβεις να την αρπάξεις θα είχες τσακιστεί. Όχι, ανάσες θα έπαιρνες. Κάτω θα κοιτούσες. Το σώμα σου θα κλείδωνες. Θα προετοίμαζες. Και μετά θα περίμενες να ανταμώσεις τις λέξεις για να συζητήσεις μαζί τους.

Εσύ έχεις χαθεί. Από κολλητοί, γίναμε σχεδόν γνωστοί. Εντάξει, είπαμε, μπλέξαμε και οι δυο με μαλάκες που ονοματίζουμε ως σχέση. Ε και; Εδώ δε μιλάμε καν στο τηλέφωνο. Χάνεις τη ζωή μου. Κι εγώ τη δική σου. Μόνο που ΕΓΩ δε θέλω να χάσω τη ζωή σου!

Είπαμε να κάνουμε παρέα. Να γίνουμε φίλες. Και τελικά η πανέμορφη, μεθυστική, θαμπή φούσκα έσκασε μπροστά στις μπότες μου. Σα ξένο σκατό.

Είπαμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να με αγαπήσεις. Να ανακατέψουμε τις ιδέες, τις γεύσεις, τις συνήθειες, τα εγώ μας.

Είναι αστείο, αλλά δε μοιάζεις να είσαι αυτός που λες.

Και δε νομίζω πως αξίζει να δακρύζω για σένα. Γιατί όταν σε φέρνω στο νου μου, δακρύζω.

Πηγή εικόνας: tpol.deviantart.com

Υστερόγραφο

demon January 31st, 2009

Πόσο θα ‘θελα να τη σπάσω αυτή την τελεία. Να τη λιώσω. Να τη φτύσω. Να ανοίξω αυτή τη ρωγμή λυσσομανώντας και να ξεχάσω εκεί μέσα όλες τις τελείες του κόσμου.

Κάθε δισταγμό.

Κάθε stop.

Κάθε πισωγύρισμα, κοίταγμα σε ό,τι πάτησες, κέρδισες, άφησες, γλίστρησε.

Κάθε αναποφασιστικότητα.

Κάθε κενό.

Κάθε διακοπή.

Να τρέξω πάνω στις γραμμές. Να γεμίσω τα πόδια μου ενέργεια, αργή κίνηση ακροβάτη, να σκίσω αυτό το μόνιμο δάκρυ κάτω από τον Αρλεκίνο.

Ντύθηκα τόσες φορές. Από τόσο νωρίς.

Τι μου είπες; Να ξαναβρώ τέμπο γιατί καθυστερώ τους υπόλοιπους;

Ποια είναι η διαφορά ενός πινέλου με ένα δοξάρι;

Υ.Γ. Δώσε μου 5′ να προπορευτώ και μετά με κυνηγάς.

Πηγή εικόνας: juengel08.deviantart.com

Είμαι δύο ή ένα?!. . .

demon January 18th, 2009

Κι εκεί που άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι έβγαλα και το προτελευταίο αγκίστρι μου από πάνω σου, ο κύκλος ξανάκλεισε.

Το τελευταίο διάστημα σκεφτόμουν πως για πολύ καιρό ανάσαινα μαζί σου κι εσύ μαζί μου. Πως για πολύ καιρό ήμουν ό,τι ήσουν και ήσουν ό,τι ήμουν. Πως για πολύ καιρό δεν μπορούσα και δεν ήθελα να δω έξω από αυτό το γήινο, το ανθρώπινο κουτί. Μήτε κι εσύ.

Και το τελευταίο διάστημα άρχισα να μπορώ να σε αντικρίζω χωρίς να δακρύζω. Άρχισα να μπορώ να σε κοιτάζω χωρίς να σ’αγαπώ. Άρχισα να μπορώ να χορεύω χωρίς να πατώ πάνω στα δικά σου πέλματα.

Κάπου εκεί είπα να τραβήξω απότομα τη σύριγγα. Να κλείσω την κάνουλα με τα συναισθήματα τα ταλαίπωρα και ταλαιπωρημένα. Να βγάλω την καμένη μου σάρκα απ’τον λαμπτήρα.

Κάπου εδώ είπα να βουτήξω και πάλι στην ομιχλώδη νύστα του Μορφέα. Να τρυπώσω ξανά στους υφάλους. Τους ολότελα δικούς μου. Ψυχή είχα, ψυχή έχω.

Με πρόλαβες όμως. Με πρόλαβες κι αυτή τη φορά. Την ώρα που γυρνούσα το κλειδί κι άφηνα να γλιστρήσει η χειροπέδα από τα λέπια μου τα ωχρά, με πρόλαβες!

Με τράβηξες πάνω σου τα ξημερώματα. Κι έγλειψες την ψυχή μου. Είχες τόσους αιώνες να το κάνεις αυτό. Έτσι…

Και το απόγευμα χώθηκες μέσα μου τόσο φυσικά, με ανακούφιση και αποφασιστικότητα. Θύμισες νότα. Όπως νιώθει όταν πια φτάνει στο δικό της «όλο». Στο πεντάγραμμο.

Πού είμαι πάλι δεν ξέρω. Μόνο που αυτή η παραζάλη είναι γλυκιά και όμορφη σήμερα. Ελπίζω μόνο να κρατήσει. Όσο η σωστή νότα στη σωστή θέση. Στα πλήκτρα, στα δάχτυλα, στο μυαλό πάνω.

Τελικά ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι γι’αυτά τα δεσμά. Ίσως απλώς εγώ να είμαι φτιαγμένη από άλλη στόφα. Ποιος ξέρει.

Πηγή εικόνας: sarachmet.deviantart.com

Κλείσε τα πάντα!

demon October 21st, 2008

(Πηγή εικόνας: mcr-raven.deviantart.com)

Οι κόγχες μου λύγισαν ξανά. Δάκρυα κύλησαν από το μέτωπό μου, σχηματίζοντας μια μάσκα πάνω στα μάτια, τα χείλη, τη μύτη μου.

Η μαβιά πεταλούδα ήρθε και χτένισε με προσοχή τα μαλλιά μου, από τις ρίζες τους μέχρι τη φιδίσια τους απόληξη.

Κι αυτή την ώρα που θαμπά βλέπω τη μπλουζιάρικη μουσική στο στερεοφωνικό, πετάγεται η καυτή σκέψη: Πάλι τα ίδια;

Με γυροφέρνει κρίση. Σα να ήταν κρυολόγημα. Κρίση του να αφήσω τώρα δα αυτά τα σακιά που φοράω και να γίνω γρήγορος καπνός. Ίλιγγος. Άλογο.

(Μαγεία…)

Χρόνος

Χωρίς

Χώμα

Πηγή εικόνας: fyta.deviantart.com

Το απόλυτο…

demon September 10th, 2008

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Σ’ευχαριστώ, αληθινά. Πραγματικά. Δεν έχω αιστανθεί ποτέ ξανά έτσι.

-«Πως είναι το έτσι;».

… το ΑΠΟΛΥΤΟ?!

Να μπαίνω ολόκληρη μέσα σου, να σε ρουφάω, να σε εξαφανίζω, να σε γεμίζω πρωτόγονους χυμούς και στάχτες, κραυγές και δάκρυα. Να χύνω και να νιώθω πως βγαίνω από το κορμί μου. Ότι το αφήνω, μαζί με τη γήινη ηδονή του πίσω. Και πως ξυρίζω με ορμή το οξυγόνο μου, ανασαίνω όπως η βροχή που στάζει πάνω στη μουσική.

Ακόμη χύνω και κοιμάμαι πάνω στα όνειρά μου. Σε αυτό που μόλις συνέβη. Σε αυτό που μόλις δώσαμε. Εσύ κι εγώ!

Πηγή εικόνας: profile.myspace.com

Είναι αλλόκοτο

demon September 6th, 2008

Είναι σα να πιάνεις τις στάλες. Δε διαπερνούν ποτέ τα δάχτυλά σου. Δε χάνονται ποτέ μέσα στο δέρμα σου. Δεν αλλοιώνεται ποτέ το σχήμα τους, το δάκρυ τους. Έτσι, πέφτουν πάνω σου και μένουν πάντα εκεί. Αγγίζεις τις σταλαματιές και βλέπεις μέσα από τα γυαλάκια τους. Σαν πολυέλαιος. Υγρός πολυέλαιος. Αυτό είναι!

Νιώθω σαν το πορτοκαλί. Απόχρωση κάποιου ζωηρού χρώματος. Ηχώ ζουμερών σκέψεων.

Echo… Echo… Echo ~

Μέσα στα δέντρα, κάτω από μυρωδιές ζωής, πάνω σε ρίζες που κρατάνε τα πάντα εκεί που γεννήθηκαν.

Νιώθω πέτρα. Στο παντού. Σκεπάζω, κρατώ δροσερές τις ηλιαχτίδες, αντανακλώ, ελκύω, κρύβω, έχω βάρος, υπόσταση. Κι ανήκω, και μπορώ να χτίσω, κι έχω τριγύρω πέπλα από τη ζωή την ίδια.

Πηγή εικόνων: www.deviantart.com

Σκέψεις που κρέμονται από το ταβάνι

demon September 2nd, 2008

Σκεφτόμουν…
τι απογίνονται οι συνήθειες, οι απολαύσεις, οι επιλογές, το παρελθόν όταν γίνεσαι ζευγάρι; Ναι, βάζεις προτεραιότητες. Όπως βάζεις και ισορροπίες. Και υποχωρήσεις. Αλλά μέχρι που αλλάζεις, για τη σχέση, για τον άλλο;

Στεναχωρέθηκα πολύ σήμερα. Έγινε ένα μπλέξιμο, το οποίο ήταν προδιαγεγραμμένος θάνατος. Από την πρώτη στιγμή.

Μπουρδουκλωθήκαμε πολλοί σε μια σχέση κι ο κρίκος έσπασε κάπου. Και δάκρυσα που ίσως έχασες κάποιον εξαιτίας μου. Που όμως πάλι δεν ήταν τόσο εξαιτίας μου, αλλά τι σημασία έχει. Γιατί το ζευγάρι μιλά μεταξύ του. Οι φίλοι όμως; Που σταματάς; Που μιλάς; Κι αν ο άλλος δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και φερθεί σπασμωδικά, όπερ κι έγινε, τελικά μοιάζεις εσύ το φάντασμα με το δάχτυλο στον αέρα να κάνει τον μαέστρο. Να κάνει μπαμ!

Πόσο κρατάμε το παρελθόν μας όταν μπαίνουμε σε μια ζωή; Πόσο επιτρέπουμε να αλλάξουμε; Πόσο πιέζουμε να αλλάξει;
Πόσο πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πει τη γνώμη του για πρόσωπα που ο άλλος γνώρισε πριν από μας; Πόσο μπορούμε να επηρεάσουμε και πόσο να καταχραστούμε;

Κι εγώ τώρα γιατί νοιάζομαι, γιατί στεναχωριέμαι και γιατί προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να μην μπλεχτώ στη ζωή σου; Στη ζωή που μου αφιερώνεις κομματάκι-κομματάκι. Έρωτα τον έρωτα. Λεπτό το λεπτό. Μήνα με τον μήνα;

Γιατί, αφού ξέρω μάλιστα, πως δεν θα το προσέξεις ποτέ! Και τελικά, δε σε νοιάζει, λες. Εγώ σε νοιάζω. Να μπορούμε εμείς οι δυο να είμαστε καλά. Μα γιατί; Μας αρκούμε εμείς; Αντέχουμε χωρίς κανέναν άλλο στη ζωή μας; Σ’αγαπώ. Το ξέρεις.

Κι όσο βλέπω, τόσο θα ζωγραφίζω. Κι όταν πια χάσω τις νότες μου και παραφωνήσω, τότε απλώς θα ξαπλώσω μέσα σου και θα σ’αφήσω να ζωγραφίσεις εσύ με τα δικά μου χέρια. Κι εγώ, θα μυρίζω τα σαλάκια της ψυχής σου…

Πηγή εικόνας: jteh.deviantart.com

Joker

demon July 15th, 2008

Προχτές πέρασα από το Mall. Βόλτα χορταστική, πολύβουη, φωτεινή. Γεμάτη πρόσωπα, βιτρίνες, αντικείμενα, αντικείμενα του… πόθου, ανάγκες, κυλιόμενες σκάλες, αέναη εναλλαγή. Κάποιος ακούραστα τοποθετούσε σλάιντ με κίνηση μπροστά στα μάτια μου.

Κάθισα για γρήγορο φαγητό, παρατήρησα τους γύρω μου.

Μπήκα σε κατάστημα οπτικών, μετακινήθηκα γοργά προς το αντρικό τμήμα κι αγόρασα γυαλιά ηλίου για τον άντρα.

Μου τη βάρεσε και θέλησα να μου πάρω κι εμένα κάτι. Έψαξα για ένα πολύ μικρό, παιδικό ρολόι, αστείο, ροζ ίσως, με ζωάκια ή καραμέλες πάνω αλλά δε βρήκα πουθενά κατάστημα με κάτι τέτοιο.

Κάλπασα και σήμερα και ρούφηξα ζωή.

Είδα μια κοριτσοπαρέα να μιλά έντονα και τη μία φίλη να ξεσπά σε λυγμούς μπροστά από τις πατάτες της.

Είδα κι ένα ζευγάρι παράξενο. Αταίριαστο αισθητικά. Εκείνος σηκώθηκε αρκετές φορές κι απομακρύνθηκε από το τραπέζι. Εκείνη κρατούσε το κεφάλι της. Κι όταν πια γύρισε και κάθισε αυτός, η κοπέλα κοπάνησε το χέρι της στο τασάκι και στάχτες εκτινάχτηκαν τριγύρω. Σα σκόνη μάγου…

Είδα μια μαυρούλα υπάλληλο να μιλά πολύ απότομα κι ενοχλημένη στο συνάδελφό της. Ίσως την παρενόχλησε;

Είδα υπαλλήλους να τρέχουν πάνω-κάτω, αιφνιδιασμένοι. Μάλλον μόλις τους λήστεψαν.

Είδα κι εμένα χωρίς κράνος, κλασικά, να βουτάω μέσα στην κίνηση, το μαύρο σκηνικό με τα κίτρινα-κόκκινα θαμπά φωτάκια και να μαζεύω οξυγόνο με την απόχη μου. Και οι καθρέφτες μου να καταγράφουν μια πύρινη ουρά, να μένει πίσω, να πατά φρένο, να σχηματίζει ρυάκι. Να μαζεύει τα σκουπίδια της ημέρας!

Πηγή εικόνας: profile.myspace.com

Next »