Archive for January 9th, 2008

Τι γεύση έχουν τα δικά σου δάκρυα;

January 9th, 2008

Δάκρυα χρωματίζουν την επιδερμίδα μου. Γλυκερό νερό αποχρωματίζει τη διάθεσή μου.Σκέφτομαι… ξανά.

Αν ποτέ μου δεν είχα σκουπίσει κανένα δάκρυ, το πρόσωπό μου θα είχε άλλη γεύση;

~
Ό,τι τρώμε και πίνουμε μας δίνει χρώματα, οσμές.

Ό,τι εκβάλλω έχει γεύση;Κάθε δάκρυ σημαίνει κι άλλη πρώτη ύλη;

~

Το πρωινό δάκρυ ήταν τα δημητριακά, το φρέσκο ξύπνημα και η ανάγκη μου να κάνουμε έρωτα;

Το μεσημεριανό ήταν το μαύρο τσάι, η ζωτικότητά μου, η ανάγκη μου να σε μαγνητίσω;

Το απογευματινό μου κλάμα, ήταν το τίποτα, το φως των κεριών και η ανάγκη μου να μη με αγγίξεις;
~

Και τώρα στέκω εδώ. Κι αγγίζω τις φλούδες του προσώπου μου. Δάκρυ πάνω στο δάκρυ. Χτίσαν ένα όμορφο προστατευτικό. Ποτέ σου δε θα μάντευες βέβαια ότι έχω κλάψει. Γιατί η ψυχή των δακρύων είναι διάφανη.

Γιατί όταν το στόμα μου μιλά, ισορροπεί πάνω σε τόνους λέξεων.

Κι όταν το μάτι μου κοιτά, διαπερνά χιλιάδες βλέμματά σου.Το στόμα μου έχει μνήμη. Το μάτι μου έχει αναμνήσεις.

Και μπαίνει, και ξεφλουδίζει, και τρυπά, και προσπερνά.

Με έκανες να πονέσω. Με έκανες να δακρύσω. Ποιος πούστης θεός σου έδωσε το δικαίωμα να κρύψεις το πρόσωπό μου;

Ε;

Μια κηδεία μέσα μου

January 9th, 2008

Σήμερα θάβω κάτι. Κάτι έχασα. Κάτι άφησα να φύγει. Με κάτι κουράστηκα και παραιτήθηκα.

Σήμερα οργάνωσα τον ύπνο μου. Τον έφερα στη μέρα μου, στο φως. Τον έντυσα με λευκά χρώματα και τον άφησα να μπει στο χρόνο μου.

Σήμερα η καρδιά μου σε κατάβρεξε με μαύρο μελάνι, αφού σ’είδε να φτύνεις νερό στις σκέψεις μου. Να τις βουλιάζεις.

Σήμερα κάνω κηδεία σε σένα και μένα.

~

Σου ‘χει τύχει να παίξεις με το χρόνο της καρδιάς;

Τι είναι τούτο;

Νομίζω πως η καρδιά μου, η καρδιά σου, έχει μέγεθος, βάθος, μια ραμμένη τσέπη που χωρά χρόνο.

Όταν με στολίζεις με ευτυχία, ο χρόνος της καρδιάς διογκώνεται.

Κι όταν μου κλέβεις το δικαίωμα να είμαι καλά, τρυπάς με λεξούλες την υφασμάτινη τσέπη.

Κι η άμμος από την πλαστική κλεψύδρα κυλά, κυλά και κατρακυλά.

Ε, σήμερα έφερες μαύρα τριαντάφυλλα στο χρόνο μου.

Έφερες θεατές και εξέδρα.

Μοίρασες πασατέμπο και μαλλί της γριάς.

Και κάθισες όλος πάνω στην βαλβίδα του χρόνου της καρδιάς μου.

Να την πάρεις όλη μαζί σου. Να της αφαιρέσεις το χρόνο της.

Μια κηδεία μέσα μου. Το τίποτα, ο ύπνος.

~

Μ’άφησες και δε με κράτησες.

Με βάρυνες.

Μου φόρεσες όλα τα υφάσματα του χρόνου και με έσπρωξες στα αμπάρια των τόπων.

Πηγή εικόνας: wiggler.gr