Blame it on the month, baby
demon January 22nd, 2008
Κάτι ξεκίνησε τελείως θεόστραβα. Στην αρχή είπα, έτσι, για να διατηρήσω το θετικό μου πνεύμα -γκούχου-γκούχου-, πως φταίει η μέρα.
Μετά η μέρα έγινε η εβδομάδα, μετά το δεκαήμερο, ε, το δεκαπενθήμερο. Αλλά έχω πειστεί, πως ούτε ο μήνας δε με φτάνει! Μα τι να πω δηλαδή, ότι φταίει ο Ιανουάριος;
Ναι, αναγκαστικά το λέω. Γιατί είναι κρίμα, ακόμη δεν ξεκίνησε το 2008, να πω ότι δεν θα μου πάει καλά η χρονιά φέτος. Πρέπει να μου πάει, γαμώτο. Blame in on the month!
Ειδικά την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους, με πήγε… χτυπώντας. Είχε την πλάκα του. Ή μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, μόνο πλάκα δεν είχε. Χτυπούσα συνέχεια τα πόδια μου και μάλιστα μια μέρα, έφαγα και μια θεαματική σούπα μέσα στο σπίτι και προσγειώθηκα σχεδόν πάνω στην μπαλκονόπορτα. Κι απέμεινα να κοιτάζω δεξιά κι αριστερά, λες και περίμενα να περάσει κάνα ταξί, με μια απορία ζωγραφισμένη στο βλέμμα μου: τώρα αυτό πως έγινε; Πώς γλίστρισα κι απο πού την έφαγα.
Και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα. Που σε κάνει να σκέφτεσαι. Πιστεύεις στο μάτι; Ε;
Δηλαδή περπατάς ανάλαφρα κι ανέμελα στο δρόμο, κοιτάς την τύπισσα στη στάση που σε καρφώνει και είναι λες κι ακούς τις σκέψεις της και τσουπ, κάνεις πατινάζ από το πουθενά.
Ή εκεί που είσαι μες την τρελή ευτυχία, βαμμένη, φρέσκια, με όμορφα ρουχαλάκια, να αιστάνεσαι ξεχωριστή και να ξεχωρίζεις, σε πιάνει ένας φρικτός πονοκέφαλος, κοντά στην ημικρανία κι αρχίζεις να χασμουριέσαι σαν τον κροκόδειλο.
Εύμορφα.
Ναι, πιστεύω στο μάτι. Κι αν δεν είναι μάτι και είναι φρύδι, εμένα το ίδιο μου κάνει. Μπορούμε να προκαλέσουμε πράγματα γύρω μας. Αυτό πιστεύω. Κι εδώ το κλείνω όμως, γιατί η αφήγηση της δύναμης όταν το φως κρύβει το σκοτάδι, είναι επικίνδυνη!
υπομονή… τα βήματα της νύχτας πλησιάζουν. και η αφήγηση γύρω από τα μαλλιά του δέντρου θα ξεκινήσει. και τα αστέρια θα πέσουν και θα σκαρφαλώσουν ξανά εκεί πάνω για να γυαλίσουν, να στολίσουν, να υποσχεθούν ακόμη μια ζωή.
Πηγή εικόνας: www.imageshack.us
