Οφθαλμαπάτη της καρδιάς
demon January 7th, 2008
Είναι περίεργο το πώς μπορεί να αλλάζει θέση η ζωή μας. Λες και την κοιτάμε από διαφορετική γωνία, με περισσότερο φως ή λες και ξαφνικά ψηλώσαμε και πολλά πράγματα μας φαίνονται πιο μικρά κι αδιάφορα.
Ξέρω ότι αυτό που ετοιμάζομαι να δημιουργήσω είναι πολύ προσωπικό. Θα μου πεις, γιατί τα άλλα, τα σαρκικά, δεν είναι τελείως μα τελείως δικά μου; Ναι, αλλά για κάποιο λόγο, δε διστάζω να τα αποτυπώσω εδώ “πάνω”, εδώ “μέσα”.
Τούτο όμως αποτελεί και μια περγαμηνή του παρελθόντος και είναι κάτι, να, πιο ψυχικό. Από κείνα κει που συνειδητοποιείς όταν έχεις γίνει λιώμα πια και το μάτι σου δε λέει να στεγνώσει.
Κι όμως τώρα είμαι (ακόμη) νηφάλια, αν και έχω μπει σε μια υπερπροσπάθεια να ζαλίσω τα σωθικά μου. Με μπύρες, έστω. Γίναμε φτηνιάρηδες μπεκρήδες βλέπεις.
Είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω σοβαρή σχέση. Δεν ξέρω κι αν είχα μπει ποτέ μου σε αυτό το τριπάκι. Σίγουρα είχα ερωτευτεί σφόδρα… Τότε… Και τόσο! Και πάντα νόμιζα ότι κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει εκείνη τη λατρεία, την εξύψωση, την ανάγκη υποτίθεται. Του να νομίζεις τόσο γλυκά και βασανιστικά πως δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς τον άλλο. Πως αν βγεις έξω χωρίς να τον έχεις αγκαλιά ή χεράκι-χεράκι, δε θα ισορροπήσεις αρκετά και θα γκρεμοτσακιστείς. Θα παραπατήσεις και θα χτυπήσεις ανεπανόρθωτα.
Οφθαλμαπάτη της καρδιάς.
Και μετά αγάπησα φυσικά. Υπήρξε μάλιστα ένας άνθρωπος στη ζωή μου, που ποτέ μου δεν τον ερωτεύτηκα. Τον αγάπησα κατευθείαν. Μουσικός στο επάγγελμα. Η μεγάλη μου αδυναμία. Ανέκαθεν.
Τώρα, τόσα χρόνια μετά, αιώνες ολάκεροι, έχει μπει κάτι στη ζωή μου, που τολμώ να το αντικρίσω και να το αντιμετωπίσω ως σχέση. Ναι, σοβαρή. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Διότι εγώ τα έχω και λιγουλάκι μπερδεμένα στο μυαλό μου, ως άνθρωπος των άκρων.
Αλλά έτσι τη λένε οι πολλοί. No?
Σχέση σοβαρή λοιπόν. Από κείνη, όχι που ετοιμάζεσαι να την αλυσοδέσεις με βέρες και κουφέτα, αλλά από κείνη που λες “είμαστε μαζί” βρε παιδί μου. Και οι σερπαντίνες σε αυτή την περίπτωση είναι η συγκατοίκηση, το μοίρασμα και η προσφορά πολλών πραγμάτων, η αλήθεια που γίνεται συνείδηση και κατόπιν υποσυνείδητο του ότι “εσύ είσαι ο σύντροφός μου”. Επικίνδυνη λέξη, κατ’εμέ. Αλλά εγώ, από την άλλη, είμαι και άνθρωπος που πάντοτε φοβόταν την εφ’όρου ζωής δέσμευση. Δηλαδή τι; Δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να πάω με άλλον; Κι αυτό τώρα είναι καλό πράγμα;
Μέχρι να πεθάνω μαζί σου θα είμαι; Πολύ μονογαμία. Αφόρητη.
Και ναι, τα τελευταία χρόνια αλήτεψα καλά. Μεταξύ μας πάντα αλήτευα και το ‘κανα με τους δικούς μου όρους. Κι ευτυχώς για την αυτοπεποίθηση και την ερωτική μου παιδεία, γινόντουσαν αποδεκτοί. Και τους άντρες που “επέλεξα” τους έβαλα όπου ήθελα εγώ. Και για όσο, φυσικά. Και είχα την ανεξαρτησία μου ανέγγιχτη και τα πρωινά μου καθαρά.
Όσο όμως κι αν γούσταρα το παιχνίδι, τόσο δεν μπορούσα παρά να βλέπω φιλιά γύρω μου και να κολλάω. Δε νομίζω ότι υπήρξε ποτέ στιγμή και διάθεση, που να είδα ζευγάρι να κρατιέται χεράκι-χεράκι και να μην αιστανθώ ότι το θέλω κι εγώ αυτό, για μένα. Ήθελα γαμώτο έναν άνθρωπο για μένα, ήθελα να μπορώ να μοιραστώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι όσο πάει. Ήθελα να έχω ένα πλάσμα τόσο κοντά μου, μια ψυχή που να της εμπιστευτώ τη φορεσιά μου κι αυτή να τη σεβαστεί. Να μη μου την τσαλακώσει. Και ήθελα να κάνω σχέση. Εδώ και δύο χρόνια, χτιζόταν αυτός ο πυρετός. Του “είμαι έτοιμη”. Νομίζω…
Κι όσο κορυφωνόταν αυτή η καμπύλη, τόσο αιστανόμουν ότι αρκετά έπαιξα και πως μπορώ τώρα να κοιτάξω έναν άντρα και να τον δω ως άνθρωπο. Κι όχι σαν… !
Και τώρα που έχω όλα τα χάδια και τις αγκαλιές του κόσμου, όλα τα όνειρα του “κοιμόμαστε αγκαλιά” και “ξυπνάμε με φιλιά” κι όλα τα αγγίγματα, στα οποία έχω αδυναμία, βλέπω πως ένας μεγεθυντικός φακός έφερε κοντά μου όσα έβλεπα, κι όσα κατά καιρούς έζησα. Αποσπασματικά, για λίγο, έστω.
Και βλέπω πως, ακόμη και σε μένα, έναν άνθρωπο τελείως ατίθασο, που δεν αντέχει να ανήκει πουθενά, εκτός ίσως από τη Μουσική και τον αέρα, φτάνει το μαγικό ραβδί. Και γαληνεύω ξέροντας πως τώρα μπορώ να σε κοιτώ. Κι ας μη σε έχω αύριο. Είναι όμορφο, το να γεμίζεις ευτυχία από έναν και μόνο άνθρωπο! Κι ας μη θέλουμε να παραδεχτούμε πως έχουμε ανάγκη…
Μη γελάσεις.