Τζαμάροντας πάνω σε κάποια σκηνή
demon January 30th, 2008
Ανεβαίνεις πατώντας σταθερά μέσα στις μπότες σου, στη σκηνή, και σηκώνεις νωχελικά την ηλεκτρική κιθάρα από το stand. Ανοίγεις τον ενισχυτή, ψαχουλεύεις τριγύρω με το μάτι και κάνεις μια μικρή κυκλική κίνηση με τα δάχτυλα και τα νύχια σου… Αγγίζεις την πένα με την αφιέρωση, χαμογελάς ηδονικά, σηκώνεις το κεφάλι, σφραγίζεις το βλέμμα σου, ανοίγεις ελαφρώς τα πόδια και τα χείλη σου και χύνεις την πρώτη μελωδική φράση.
Εκείνη τη μουσική παράγραφο που όλοι πια ξέρουν απέξω κι ανακωτά. Την αναγνωρίσιμη, την χιλιομουρμουρισμένη, την εντυπωμένη στον εγκέφαλο. Και το χάος κατεβαίνει στη γη…
(Πηγή εικόνας: www.rosemarshack.com)
Κι εγώ, ακριβώς κάτω από τη φιγούρα σου, ψάχνω να περάσω τα δάχτυλά μου μέσα από την αύρα σου που έχει φτάσει μέχρι εδώ. Όπως η κλωστούλα αναζητά τη σχισμή της βελόνας, έτσι κι εγώ αναζητώ το δικό σου άνοιγμα, για να χώσω μέσα το χέρι μου και να τραβήξω προς τα έξω το λάστιχο της ψυχής σου.
Που το έχεις όλο αυτό το ταλέντο, το ένστικτο, τη γνώση, τη σιγουριά, τις νότες μπροστά σου, που είναι πάντοτε σωστά ισορροπημένες και χρωματισμένες;
Τα θολωτά τζάμια κάτω από τις καμάρες πάλλονται και οι τούβλινοι τοίχοι μοιάζουν να μακραίνουν, να ψηλώνουν, να θεριεύουν.
Κι εγώ αιστάνομαι μικρή κι εύπλαστη σα βόλος.
Και καταπίνω με ταχύτητα φωτός όλη την ενέργεια που εκκρίνει το σώμα, το μυαλό, το αυτί, το σύμπαν (μέσα σου).