Archive for January 24th, 2008

Η ψυχή μου είδε εφιάλτη -.

January 24th, 2008

Κι αν δηλαδή εγώ δε θέλω να υπάρχω; Αν θέλω απλώς να γλιστρήσω πάνω στις ράγες της ζωής μου, χωρίς να επιμηκύνω τη γραμμή, να χτίσω νέα ανταπόκριση;

Τι κι αν θέλω απλώς να απολαύσω το τώρα που μου δόθηκε, χωρίς να το κάνω ταμπέλα, επίχρυση, χειροποίητη και φασαριόζικη;

Γιατί πρέπει να παίξω πάνω στο ταμπλό του επιτράπεζιου παιχνιδιού, το οποίο με κόπο μεν ερήμην μου δε, αγοράσατε;

Δε θέλω αλλά εξωτερικά ερεθίσματα.

Θέλω να κάνω μια στάση.

Να αφήσω την ψυχή και το μάτι μου να σκαλίσουν και να συγκολλήσουν τις ρωγμές που προκάλεσε ο ξύπνιος μου.

Να επιδιορθώσω το χρόνο, κρατώντας τα βέλη και χαρίζοντας το τόξο. Φυλάσσοντας τα ρόπτρα του ουρανού και ξεχνώντας τα δευτερόλεπτα του βυθού.

Δε θέλω ρε παιδί μου άλλη ζωή.

Δε θέλω να μου βαρύνεις άλλο το πουγκί.

Γιατί κάποια στιγμή θέλω να πετάξω. Θέλω να αλαφρύνω τα πετραδάκια μου. Να τα κάψω, να αρωματίσω την ψυχή μου και να σβήσω μέσα από τις αναθυμιάσεις.

Δε θέλω άλλες επιλογές, άλλα πρόσωπα, άλλους χρόνους, άλλο χρυσάφι.

Δώστα στο ταχυδρομείο της γης να μου τα τυλίξει σε σπόρους και να τα φυσήξει μέχρι την επόμενη βαρκάδα που θα κάνω.

Άσε με τώρα να βρω το σφυγμό της ανάσας μου, που την πήρε ο ύπνος.

-.

(Πηγή εικόνας: www.imageshack.us)

(Υ.Γ> Τελεία και παύλα)

Push, push!!!

January 24th, 2008

Πο-νά-ω! Τι λέγαμε για γκαντεμιά, μάτι και γενικώς γαμώ την τύχη μου; Και είναι ακόμη Ιανουάριος. Ευτυχώς που είναι ακόμη Ιανουάριος. Που σημαίνει ότι ο μήνας φταίει. Γιατί γενικώς στη ζωή μου, πάντα κάποιος πρέπει να φταίει. Εννοείται κάποιος πλην εμού, έτσι;

Κοιμήθηκα 06. Στρογγυλό νουμεράκι. Γεμάτο-γεμάτο.

Και στις 12:15, ΑΚΡΙΒΩΣ όμως, έκανα μια υπερπροσπάθεια να αλλάξω πλευρό. Πω-πω τι γράφω ο άνθρωπος. Πόσοι από εσάς νοιάζονται στ’αλήθεια γι’αυτές τις λεπτομέρειες; Εϊ…… Μη φεύγετε!!!

Λοιπόν, στην προσπάθεια έμεινα φυσικότατα γιατί τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι πάει θεόστραβα. Πονούσε τόσο έντονα η αριστερή μου πλευρά, η ωμοπλάτη, που είχε παραλύσει ολόκληρη και δεν μπορούσα με τίποτα να γυρίσω πλευρό. Πως έλεγε η Μήτση; “Αχ, αχ, τα πλευράκια μου”;

Σπρώχνω άγαρμπα τον άντρα λοιπόν και του λέω: “Σήκω, πονάω. Σήκω και τράβα. Σήκω και σπρώξε με να γυρίσω πλευρό!!!”.

Λες και με τύλιγε σε μια κόλλα χαρτί έκανε ο άντρας, μέσα στον ύπνο του. Δεν θα τον χάλαγε καθόλου αν μπορούσε, μεταξύ μας.

Και τώρα, κάτι ώρες μετά, είμαι σα μούμια. Φασκιωμένη, φορώντας χίλια δυο φανελάκια και μπλουζάκια για ζεστασιά, έχοντας πασαλειφτεί με στρώσεις Counterpain, μυρίζω menthol, κοινώς (!) μινθόλη. Ένα πράγμα σα ναφθαλίνη, αλλά όχι τόσο μπαγιάτικο.

“Τι μπούλης που είσαι ρε γαμώτο”… σου λέω χαμογελώντας. Έχεις μπουκώσει το στόμα σου με έναν λουκουμά-πείραμα. Τον εγχείρησες και τον γέμισες σοκολάτα. Μπλιαχ! “Αγάπη, ανέβασε τις περσίδες στο Αir Condition γιατί σε λίγο θα γίνω στον ατμό, όπως πάμε”. Τα σιχαίνομαι τα κλιματιστικά.

Κι ευτυχώς είναι ακόμη Ιανουάριος. Blame it on the month, baby.

Και μέχρι να γεννηθούν οι σκιές και σήμερα, ελπίζω ότι θα έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς πονώντας και να εξαρτάσαι από ανθρώπους. Έστω… από τον άντρα.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us