demon March 6th, 2009
Διαφημίσεις. Χιλιάδες κραγιόνια. Χρώματα γυαλιστερά, στρογγυλά, έντονα, αψεγάδιαστα.
Κι εγώ, άβαφτη στρέφω το κεφάλι μου προς τον καθρέφτη και κοιτάζω αυτό το χλωμό δέρμα. Λευκή επιδερμίδα, μαλακές βλεφαρίδες, πράσινο μάτι χωρίς περιγράμματα και σκιάσεις, χείλη πορτοκαλιά γεμάτα αίμα και κεραυνούς. Μάγουλα ροζ και στρογγυλά, μέτωπο με ελαφρές ρυτίδες δίχως ίχνος κουκούλας, μαλλιά φρεσκολουσμένα, φουντωτά, που χρυσίζουν κάτω από τη νέον λάμπα. Χωρίς χτένισμα, πιάστρες και φιόγκους.
Τι να καλύψω με το κραγιόνι που μου τείνεις;
Να βάλω χρώμα στο ασπρόμαυρο πόστερ μου ή να κεντήσω τις λεπτομέρειες στην αντανάκλασή μου; Να μουτζουρώσω τα χείλη μου μεγαλώνοντάς τα; Κάνοντάς τα τεράστια και υπερβαίνοντας τις γραμμές; Να βγω έξω από τα όρια και να πασαλείψω χυδαία το ίδιο μου το δέρμα; Το λόγο και το πάθος μου;
Ή μήπως να προσθέσω δυο κατακόκκινες βούλες στα μήλα μου επάνω; Να δείξω παιδούλα, να δείξω μακιγιαρισμένη, αναψοκοκκινισμένη, κρύα.
Περιμένω λίγο μέχρι να αρχίσει να αχνίζει η καμινάδα στο απέναντι σπίτι. Κι όταν αυτό συμβεί, θα σκαρφαλώσω σαν αίλουρος στη στέγη την κεραμιδί και θα κουρνιάσω δίπλα στον καπνό του τζακιού.
Πηγή εικόνας: oseshina.deviantart.com
demon March 5th, 2009
Είμαι στη δουλειά. Κοιτάζω όλα αυτά τα ανοιχτά παραθυράκια μπροστά μου. Παρατηρώ τον Skype. Πόσοι είναι μέσα σήμερα… Το Facebook κι όλες τις ομάδες που με προσκαλούν να συμμετέχω. Κι εσύ θες να γίνεις “φίλος” μου. Από που κι ως που… Τα mail με τα ανέκδοτα και τα pps αρχεία. Η επικοινωνία στην blogosfaira. Προσωπική. Πολύ προσωπική.
Με κάνει να αιστάνομαι καλά.
Κάποιος με διαβάζει. Κάποιος με εκτιμά. Κάποιος με φαντασιώνεται. Κάποιος με έχει βάλει στα βράδια του. Κάποιος δεν έχει ιδέα πως θα ήθελα να τον ήξερα. Στ’αλήθεια.
Εσύ δεν τολμάς. Εγώ όμως τολμώ!
Έχω βάλει λίγο τσιπουράκι. Ναι, στη δουλειά είμαι. Για να αντέξω αυτή την πρωτοφανή ανωνυμία.
Να μπω σε αυτό τον κύκλο επαφών; Να ξεκινήσω μια συζήτηση που είναι απλώς το πέρασμα του χρόνου; Των λεπτών που γίνονται ώρα; Να ξεχάσω τη μαλακία σου με μια “αυθόρμητη” κουβεντούλα;
Γεια.
Γεια. Τι κάνεις?
Καλά, εσύ?
Καλά είμαι. Στη δουλειά.
Πως σε λένε?
Για σένα… δαίμονα!
Πηγή εικόνας: enigmaorion.deviantart.com
demon March 3rd, 2009
Κανείς δε θέλει να γυρίσει το διακόπτη αύριο.
Χωρίς να ξεκουράστηκα αυτές τις μέρες ή να έκανα κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τις άλλες, δε θέλω να επιστρέψω στην ανελέητη καθημερινότητα, με ανθρώπους που όλοι τους έχουν απίστευτα μακριά νύχια. Και μ’ένα μαγικό τρόπο, όταν αυτός, ο ίδιος κόσμος, κάθεται, ξεκουράζεται, απαλλάσσεται από το νεύρο του άγχους, του ρολογιού, των ευθυνών, τα νύχια του μπαίνουν μέσα στο πετσί κι εξαφανίζονται.
Σαν τρικ των ημερών. Σαν αποκριάτικο χέρι που, με το πάτημα ενός κουμπιού εμφανίζει και χάνει τις λάμες του. Φρέντι…
Μου έκανε εντύπωση η Βεΐκου σήμερα. Πρώτη φορά τη βλέπω τόσο πήχτρα. Μου θύμισε Κηφισίας στην πρωινή ζώνη! Σημειωτόν.
Ανέβηκα στη Δροσιά. Για περπάτημα και πεϊνιρλί φυσικά. Ακόμη και στους δρόμους των πλουσίων, έβλεπες χαρταετούς. Απαίσιους. Πλαστικούς. Με Ολυμπιακό και ΆΕΚ επάνω. Με Μπομπ Σφουγγαράκι –αγνώριστο βέβαια- και Πινόκιο. Το ίδιο μοτίβο παντού. Είτε στη Βεΐκου είτε στη Νέα Ερυρθαία, την Πολιτεία, τη Δροσιά, η ίδια κακή αισθητική. Αλλά και η ίδια ανάγκη να πετάξεις.
Σαν προέκταση.
Αμόλα. Το ομοίωμά σου.
Πηγή εικόνας: venskab.deviantart.com
demon March 2nd, 2009
Hey! Γύρισα! Που ήμουν;
Αφισοκολλούσα το μούτρο του Ματακίου κατά μήκος της Πατησίων. Ενημέρωνα τη γειτονιά πως έχασα τη γάτα μου και γινόμουν ρόμπα τα βράδια όταν έβγαινα έξω, μες το ξημέρωμα κρατώντας μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι, για να τη βρω.
Ναι, ναι, τη βρήκα. Ευτυχώς δηλαδή! Μετά από ένα εικοσιτετράωρο, πολλή αγωνία και στεναχώρια, κατάφερα να την εντοπίσω.
Κρυμμένη ανάμεσα σε παλιά έπιπλα σε ένα υπαίθριο κατάστημα με συρματοπλέγματα και λουκέτα.
Τη φώναξα, μου απάντησε αμέσως. Έκανε σαν τρελή, αλαφιασμένη. Τη δελέασα με την κονσέρβα που είχα σκεφτεί για καλή μου τύχη να πάρω μαζί. Πέρασε το συρμάτινο τοίχος. Την πήρα αγκαλιά. Διέσχισα το δρόμο. Και μπήκα σπίτι.
Με τη γάτα μαζί.
Όλα είχαν τελειώσει αισίως. Κι εκείνη ήταν απόλυτα υγιής. Χωρίς ούτε μία αμυχή επάνω της.
Συγνώμη που άργησα να σου γράψω. Αλλά όλες αυτές τις μέρες είμαι αλλού. Αιστάνομαι το κορμί μου, τα πόδια μου, βαριά. Είμαι ανακουφισμένη και σαστισμένη. Δουλεύω πολύ. Και η οικογένειά μου ολοκληρώθηκε ξανά μετά από αυτή την επίπονη περιπέτεια.
Α, ξέχασα να σου πω. Μένω στον 4ο.
