demon December 3rd, 2007
Είναι σα να γύρισα σε slow motion το κεφάλι. Τα μαλλιά μου διαπέρασαν τον αέρα, το πρόσωπό μου εμφανίστηκε… 3/4, προφίλ, ανφάς, το μάτι μου σε κάρφωσε σε ευθεία βολή. Ω ναι, η μέρα άλλαξε, οι επιθυμίες ξαναγεννήθηκαν, είμαι καλά.
Υπάρχω. Δεν πνίγηκα τελικά.
Έχω μια γεμάτη ζωή σήμερα. Από το πρωί ετοιμασίες, ξεσκαρτάρισμα, πολλές σακούλες σκουπιδιών γεμάτες τόνους από χαρτομάνι. Κι εγώ πίσω από το λοφάκι, μέσα στις σκόνες και τα μελάνια, με τα μαλλιά μαζεμένα κότσο και πρόχειρα ρούχα πάνω μου. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά αυτή την εβδομάδα.
Σε πολύ λίγο θα φύγω. Έχω ραντεβού Πεύκη. Θα βοηθήσω μια φίλη στο παζάρι που διοργανώνει το Σαββατοκύριακο, στον παιδικό της σταθμό. Όπως και πέρσι, θα ζωγραφίσω άπειρες σακούλες με χιονόμπαλες και λαμπιόνια, αγγελάκια και δέντρα, γλυκά και δώρα! Πάω να πάρω τις νερομπογιές, να κουβαλήσω πινέλα, χαρτί και μπόλικο ενθουσιασμό.
Και το βραδάκι, νωρίς, θα πάω να γνωρίσω ένα… γατάκι. Ίσως απόψε κοιμηθώ παρέα με ένα ζωάκι. Ίσως γίνουμε δύο σε αυτό το σπίτι ή στο επόμενο! Από τότε που γεννήθηκα έχω γάτες και τον τελευταίο ένα χρόνο μου έχει λείψει τραγικά η παρουσία τους. Ελπίζω να μου αρέσεις και να σου αρέσω, αγοράκι.
– brake
demon December 3rd, 2007
Δεν ξέρω γιατί. Νόμιζα ότι θα ξημέρωνε διαφορετικά αυτή η μέρα. Πως θα ήταν μια Κυριακή με φως, γαλήνη και ζεστά φύλλα να σκιάζουν τα μάτια μου. Είχα την εντύπωση ότι η σημερινή μέρα θα ακύρωνε τη χτεσινή. Είτε ως ανάμνηση είτε ως αλήθεια. Πως το σφουγγαράκι θα ρούφαγε τα πάντα από τον μαγνητικό, μαγικό μαυροπίνακα. Πως μαζί με τη σελίδα του επιτοίχιου ημερολογίου που γύρισα, θα άλλαζε θέση και η υδρόγειος. Θα έκανε ένα κλικ μπροστά και ο ήλιος θα ήταν πιο δυνατός στο δικό μας ημισφαίριο.
Η Κυριακή δεν άλλαξε. Πήγα πάλι αργά στο περίπτερο για την εφημερίδα. “Καθημερινή” πάντα. Κι ο τύπος με κοίταξε περίεργα για άλλη μια φορά. “Τώρα ξυπνήσαμε;”. Κι εσένα τι σε μέλλει; Δώσε μου τα δυο κιλά εφημερίδας που μου φυλάς πίσω από τον πάγκο κι άσε με ήσυχη. Ναι, τώρα ξύπνησα. Ε και;
Και τι κατάλαβα; Ούτε η μέρα άλλαξε, ούτε η διάθεση, ούτε οι μνήμες, ούτε τα σημάδια στον τοίχο.
Τα δοκιμαστικά σπρέι δε σχηματίζουν πουπουλένιες καρδούλες εκεί ψηλά στον ουρανό. Ούτε και το σμήνος των πουλιών κάνει κανέναν ιδιαίτερο σχηματισμό. Μήτε τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου έχουν γείρει το ένα προς το άλλο.
Η Κυριακή βρήκε τον Λυκαβηττό να στέκει αγέρωχος και δροσερός στο λόφο του και μένα να προσπαθώ μάταια να ιδρώσω, μπας κι αποβάλλω μαζί με τις τοξίνες ό,τι συνέβη χτες.
Μπορώ να ανταλλάξω τη σημερινή Κυριακή με την προηγούμενη; Να υποδυθώ πως ό,τι έγινε τοποθετείται στο χρόνο μια βδομάδα πριν; Κι έτσι θα πονά λιγότερο. Θα μουδιάζει λιγότερο. Θα γρατζουνά λιγότερο.
Και τώρα που ο ήλιος παίζει κρυφτούλι με το φεγγάρι, η Κυριακή αλλάζει τελικά. Και γίνεται Δευτέρα. Κι απομακρύνεται από τον τόπο του εγκλήματος. Αλλά εγώ θα ξανανέβω στον Λυκαβηττό, μπας και ιδρώσω πιο αποτελεσματικά. Μπας και αποτινάξω το βάρος. Μήπως κατορθώσω να ξεφορτωθώ μια μέρα.
Πηγή: bp1.blogger.com