Το φιλμάκι
demon December 2nd, 2007
+
Σ’αρέσει να σε κυνηγάνε; Σ’αρέσει να σε παρακαλάνε; Να σε πιέζουν να μείνεις; Να σε πιάνουν από το χέρι και να σε γυρίζουν πίσω; Σ’αρέσουν αυτές οι υπερβολές; Οι θεατρικότητες; Σου αρέσει να το παίζεις γυναίκα; Να κάνεις παιχνίδια;
Γιατί το ‘κανες αυτό απόψε; Ήμασταν τόσο καλά και ξαφνικά σου τη βάρεσε. Σε τσίμπησε η μύγα και άρχισες τα δικά σου. Είναι έξω από τη σφαίρα της λογικής αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να το δέχομαι κάθε φορά που θα συμβαίνει, ούτε έχω μάθει να κυνηγάω. Αν μου συνέβαινε με άλλη αυτό το πράγμα, θα έφευγα αν ήμουνα σπίτι της και θα της ζητούσα να την κάνει αν ήμασταν σε μένα.
Σ’αγαπάω πάρα πολύ γι’αυτό κι ανέχομαι την παράνοιά σου, όπως τη λες εσύ. Πρέπει όμως να βρούμε έναν τρόπο να διαχειριζόμαστε τις κρίσεις μας. Τις δικές σου και τις δικές μου. Διότι δε θα είναι κάθε φορά εύκολα. Θα έρθουν στιγμές που δε θα με αντέχεις και δε θα μπορώ να τα βγάλω πέρα μαζί σου. Είναι μέσα στο παιχνίδι της σχέσης αυτό.
–
Γουστάρεις να μη σε πρήζουν; Να μη σου παραπονιούνται; Να σ’αφήνουν στην ησυχία σου και να μην αναλύουν τα πάντα; Να μη δίνουν και πολύ σημασία σε ό,τι συμβαίνει και να μη δίνουν συνέχεια, αν τυχόν σου ξεφύγει κάτι στα νεύρα ή στον ύπνο σου;
Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που σε ρωτάω ένα πράγμα το οποίο δε θες να μου απαντήσεις, εγώ απλώς να προχωράω παρακάτω. Ούτε γίνεται, όταν διαφωνούμε τελείως, να μου λες ότι θα γίνει το δικό μου, έτσι απλά. Δε θέλω να γίνει το δικό μου ή τουλάχιστον δε θέλω να γίνει απλώς και μόνο για να “μην το κουράζουμε”.
Όταν θα πάψω να σου παραπονιέμαι, τότε να ανησυχήσεις. Όταν θα σταματήσουν να με ενοχλούν η αδιαφορία και η ώρες-ώρες χοντρόπετση φύση σου, τότε να σου χτυπήσουν καμπανάκια. Το “κάνε ό,τι θες” και το “δεν υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε τώρα αυτό”, είναι τελείως περιττά και δε βοηθάνε στο να μάθουμε ο ένας τον άλλο. Απλώς κλείνεις πόρτες έτσι. Μάθε να μου μιλάς. Να μου λες τι θες, πώς νιώθεις, τι σε ενοχλεί. Και μάθε να ακούς αντί να “κλωτσάς” όποτε ο άλλος σε βάζει απέναντι για να σου μιλήσει σοβαρά. Απλώς αναβάλλεις.
Θες λοιπόν να χωρίσουμε; Θες να τα αφήσουμε όλα και να γυρίσει καθένας στη μουσική του; Θες να σταματήσουμε το χρόνο, να παγώσουμε όσα είπαμε ότι θα κάνουμε και να πάμε στο πριν;
Ή είμαστε ακόμη μαζί, προχωράμε και αντέχει ο ένας τον άλλο;
Το ξέρω ότι αναμοχλεύω τώρα τη σκόνη στη σοφίτα κι ότι προφανώς έχω ανάγκη να τα πω. Αλλά είσαι στο + και είμαι στο – και θέλω να βρεθούμε κάπου στο Ο. Μέσα στο Ο. Όπως κάνουμε πάντοτε.
