Χάρηκα για τη γνωριμία…
demon December 17th, 2007
(Πηγή photo: www.pages.drexel.edu )
Αγγίζω την τραχιά σου παλάμη και περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα δικά σου, όπως κάνεις εσύ όταν μου ξεμπλέκεις τα μαλλιά από το αγέρι.
Ένα-ένα τα δάχτυλα κουμπώνουν στη σωστή θέση. Και γλυκά σφίγγουν το δέρμα σου.
Το μάτι μου τυλίγει το αριστερό σου μάγουλο με απίστευτη τρυφερότητα και η λάμψη από το χαμόγελο που μου βγάζεις ζεσταίνει τα βλέμματά μας.
Το κάτω χείλος μου μόλις που ακουμπά το δικό σου επάνω, αφήνοντας ένα ερωτικό αποτύπωμα. Μια μικρή δόση. Ξέφρενης λαιμαργίας και πόθου που ξεχειλίζει από το πρώτο ξημέρωμα που περάσαμε μαζί.
Τότε που τα παράτησες όλα και ήρθες να με βρεις στο κωλονήσι, όπως το λες. Κι αυτό, διότι δεν αντέχεις τη θάλασσα. Ήμουν Σαντορίνη για δουλειά, για επιβίωση, για διάλειμμα και ανασύνταξη των λέξεων μέσα μου.
Κι εσύ θρονιάστηκες μέσα στο πρώτο πλοίο που σάλπαρε ελάχιστες ώρες αργότερα, για να διαπιστώσεις αν όντως είμαι το ξωτικό που σε έκανε να αιστανθείς τόσο ελαφρύς. Ευτυχισμένος κι ερωτευμένος μετά από καιρό, όπως μου είπες.
Κι από τη στιγμή, το απόγευμα της Τετάρτης, που σου έδωσα το σημειωμένο με αστερίσκους και καλλιγραφίες χάρτη, τα κλειδιά του δωματίου κι εκείνο το άγγιγμα το φευγαλέο και κάπως νευρικό, δε χωρίσαμε.
Κι επιστρέψαμε μαζί Αθήνα, σπίτι. Ταξιδέψαμε μέσα στην ομίχλη παρέα. Με τα μπαγκάζια μου φορτωμένα στις μηχανές, με την υπόσχεση και τα όνειρα διαιρεμένα στα δύο μεταφορικά μας μέσα. Με τον ίδιο προορισμό. Και την ίδια γεύση.
Να ρουφήξουμε τη ζωή. Ν’αφεθούμε στη ζωή. Να προσθέσουμε στις ζωές μας.
“Χρόνια μας Πολλά”. Να σε κάνω ευτυχισμένο. Κι εσύ, να είσαι εκεί!
σ’το αfιερώνω…
