blog +Ο- σφαιρα

demon December 10th, 2007

Το βλέμμα σου στάθηκε μπροστά μου και με ρώτησες: “Τελικά θα μείνουμε μαζί; Θα συγκατοικήσουμε ή θα το αφήσουμε μέχρι να μας ξαναχτυπήσει την πόρτα από μόνο του;”. Μακάρι να ‘ξερα. Άγχος, πίεση. Γιατί όταν συμβαίνει κάτι τόσο όμορφο, πάντα κάποιος τοίχος να είναι έτοιμος να σε συνθλίψει;

Μόνο τελικά στον ύπνο απολαμβάνεις τελείως τη σιωπή και τις εικόνες, χωρίς σφυριά πάνω από το φωτοστέφανό σου; Μόνο όταν πέσεις στα σεντόνια δικαιούσαι να γευτείς εκείνο το κομμάτι του μανιταριού που τρώγεται; Ο ξύπνιος σε δηλητηριάζει πάντοτε; Σου ρίχνει με το σταγονόμετρο την πικρίλα που “πρέπει” να υπάρχει, για να εκτιμήσεις περισσότερο τα πλασματάκια που υφαίνουν τη μοίρα σου;

Δεν ξέρω. Δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να πρέπει να αποφασίσω εγώ!

Εσύ γιατί δεν το κυνηγάς, γιατί δεν το οργανώνεις, γιατί δεν το παίρνεις επάνω σου; Να κρατήσεις εσύ, τούτη τη φορά, το ζάρι. Να το γυρίσεις εσύ και να κάνεις εσύ τα βήματα πάνω στα νταμάκια. Και να διαπιστώσεις ποια είναι στέρεα και ποια παγίδες. Δεν είμαι εδώ. Απουσιάζω.

Άφησέ μου την απόφασή σου πάνω σε ροδοπέταλο γραμμένη. Κι ένα φιλί δίπλα της.

Θέλω γαμώτο. Να ‘ξερες πόσο. Μύριες στιγμές έχει τρυπώσει αυτή η επιθυμία στο φιλμάκι του μυαλού μου. Εσύ-εγώ σε ένα σπίτι, στο δικό μας χώρο, που θα τον κοσμήσουμε από την αρχή με τις ανάγκες και τις νοστιμιές μας, με τα καλούδια και τα αποκτήματά μας. Σε ένα σπίτι, δικό μας, που θα κατακτήσουμε κάθε σπιθαμή, κάθε γωνιά του. Κάνοντας έρωτα, ντύνοντας, βάζοντας, βάφοντας, κρεμώντας.

Όνειρα και πίνακες, στολίδια και αύρες.

Τι να κάνω, δεν ξέρω. Τι θέλει χρόνο, τι θέλει απλώς να το ακούσεις, τι θέλει αποφασιστικότητα, τι θέλει σοφία.

Λογική και συναίσθημα. Ποτέ δεν την συμπάθησα την ορθή σκέψη. Πάντα ήμουν βουτηγμένη στο γκάζι, πάντα ήμουν άνθρωπος των αισθήσεων. Πάντοτε ζούσα στις αντιδράσεις, στο χάσιμο, στην απόλυτη διαίσθηση κι αποπλάνηση του χώρου και του χρόνου. Κι όταν χρειαζόταν έφερνα τις πιο τετράγωνες και γρήγορες λύσεις. Ισορροπία στο χάος και τα άκρα μου.

Αλλά τώρα… Απλώς δεν ξέρω. Και δεν έχω χρόνο. Και η ζωή με πιέζει, τα σχέδιά μου, τα πλάνα μας.

Δε θέλω κεραυνούς. Και δε θέλω μιζέριασμα. Απλώς όσο φυσιολογικά ρέει το αίμα μου, τόσο απλά να γίνει η ανάγκη κίνηση. Ένας στρόβιλος που θα πάρει τα πινέλα, τα λάδια και τον καμβά και θα μεταμορφώσει το σκόρπισμα σε ζωντανή… ζωή. Έτοιμη να τη ζήσουμε. Έτοιμη να την πυρπολήσουμε!

Πηγή: www.afropop.org

• Σαλιάρα
• Comments(0)

demon December 10th, 2007

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Ήμουνα πάνω σου όλο το απόγευμα. Ασίγαστη ανάγκη. Αξέχαστη ικανοποίηση.

Πάνω στη μηχανή, πλαγιασμένοι και οι δυο, σχεδόν γλείφοντας την άσφαλτο στις στροφές του Καρέα. Περνώντας μέσα από τον αέρα, με τα κράνη σφιχτά στα κρανία. Η ζελατίνα κατεβασμένη και να ακούω σα μαστίγωμα καρδιάς, σα χτύπο δείκτη, σαν πάτημα τακουνιού τις στάλες. Μία-μία πάνω στα μάτια μου να σκάνε και να σχηματίζουν ακτίνες. Ρινίσματα από νερό και μετά κανονική βροχή. Με μήνη και απληστία να πέφτει πάνω στο δέρμα μου. Είχα μόλις βγάλει το κράνος και τα γάντια κι ετοιμαζόμασταν να περάσουμε την πόρτα.

Όσο ήμασταν με κόσμο, με φράσεις, μαχαιροπίρουνα και κρασί, αγγιζόμασταν κρυφά κάτω από το τραπέζι. Κοιταζόμασταν πονηρά και μιλάγαμε με τους μαγνήτες των επιθυμιών μας. Πλέκαμε τα δάχτυλα, ενώ θέλαμε να μπλέξουμε τις γλώσσες μας. Μπήγαμε τα νύχια μας στις παλάμες, ενώ θέλαμε να πονέσουμε ο ένας την ερεθισμένη, τραχειά επιφάνεια του άλλου.

Τα μυστικά μεγάλωναν όσο το στήθος μου δεν ένιωθε το δικό σου κι όσο τα μαλλιά μου δεν σέρνονταν πάνω στα πόδια σου, ανάμεσα στις κλειδώσεις σου. Και η υγρή πλάτη μου άφηνε την ηδονή να συσωρρεύεται στα λακάκια της μέσης.

Κι όταν έφτασε καλοδεχούμενη η νύχτα και γυρίσαμε στο σπίτι σου, δεν άντεξε το ένα κορμί τη θέα του άλλου. Μου πήρες το σακίδιο από τα χέρια και το πέταξες κάτω, μου έλυσες τα μαλλιά, με έγδυσες και με σήκωσες. Με κάθισες πάνω σου και μου ψιθύρισες με βία πόσο σου έλειψαν οι μυρωδιές και οι ήχοι μου.

~

• HardcOre
• Comments(4)

demon December 10th, 2007

Ναι είμαι ερωτευμένη. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που με πονά. Αρκετές. Είχα καιρό να αιστανθώ έτσι. Το λαχταρούσα, το πεθυμούσα, το ζήλευα τριγύρω μου και μου το ευχόμουν. Και τώρα που το έχω, είναι φορές που με κάνει αλλόκοτη να φαίνομαι. Παράξενη, μελαγχολική, κυκλοθυμική που εγώ δεν είμαι… πια.

Έχω βάλει τόσο δυνατά Anathema στα αφτιά μου, που νομίζω ότι οι φλέβες μου θα σπάσουν. Έχω προλάβει μέσα σε μια βδομάδα να μυθοποιήσω το δίσκο τους, “Judgement”. Και τώρα, τελείως μοιραία το cd διαβάζει το “One last goodbye”. Ένα τελευταίο αντίο στην κανονική, αποστειρωμένη ζωή. Ίσως.

Το ‘θελα τόσο πολύ να σε έχω. Να σε αποκτήσω. Να σε φροντίσω και να δακρύσω μέσα σου. Το ήθελα να σε κοιτάζω και να γυαλίζει η εικόνα σου, να μου κάνει νάζια το βλέμμα σου και να γίνεσαι τόσο όμορφος κάθε φορά που σου λέω…

Γιατί δε δέχεσαι την παράνοια με την οποία έχει χρωματίσει το ουράνιο τόξο την ψυχή μου; Όσο εγώ προσπαθώ να ρουφήξω κάθε ζωντανό σου όνειρο, τόσο εσύ προσπαθείς να μου δείξεις ότι μπορείς και χωρίς εμένα. Έτσι. Απλώς. Για να είσαι cool. Συμβατός με το παρελθόν ίσως. Ενώ εγώ, έχω σπάσει κάθε καθρέφτη του πριν. Έχω ανατρέψει όση ζωή, όσο τσαμπουκά κι όλα τα εφήμερα του παρελθόντος μου.

Μου είχες πει πως… δε θα ξανακοιμηθούμε χώρια, μαλωμένοι, μακριά, ανέγγιχτοι. Ότι δε θα άφηνες οποιονδήποτε εφιάλτη του ξύπνιου να χωρίσει τα σώματά μας. Πως πάντα θα με αγκάλιαζες ελάχιστα καρέ πριν κλείσεις τα μάτια για ταξίδι βελούδινο. Κι απόψε δεν το ‘κανες.

Και με κάνεις να επισκέπτομαι σκοτεινές ομπρέλες της φαντασίας μου. Να κοιμηθώ μόνη; Να φύγω; Να τρέξω; Να αποκοπώ; Να σπάσω τη μορφή σου;

Να ξεριζώσω τον έρωτα; Εσύ πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά; Και πόσο σε πόνεσε; Όχι όταν χώρισες. Όταν ήσουν καλά!!!

Τι να πιστέψω; Δε θέλω μαγείες και υποσχέσεις. Δε θέλω κρυφτό κι ασφάλεια. Θέλω ένα μπουκάλι γυμνό. Θέλω έναν έρωτα με αρχή. Θέλω να με αγγίξεις και το χέρι σου να μην κουνηθεί ούτε εκατοστό. Θέλω να μου πεις τι ξέρεις, όχι τι φοβάσαι. Γιατί κι εγώ φοβάμαι.

Αλλά ενώ εσύ δείχνεις πως μπορείς, πως ξέρεις να είσαι άντρας, τελικά εσύ φοβάσαι περισσότερο. Θες να μείνεις μόνος; Και τότε ποιος θα γράψει για σένα;

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon December 10th, 2007

Το γατί τρελαμένο. Κυνηγά τον δείκτη του mouse πάνω στην οθόνη. Πέντε λεπτά, δέκα… Επιληψία παθαίνουν τα ζώα από παρατεταμένη χρήση video games; Το βλέπω και ζαλίζομαι εγώ. “Γατούλι δε γίνεται έτσι. Δεν μπορώ να παίξω Star Wars Empire at War” σκούζεις από δίπλα. Ναι, νομίζεις ότι χέστηκε το γατί αν ο Νταρθ Βέιντερ ή ο Λουκ Σκάιουοκερ κατάστρεψαν ο ένας το στόλο του άλλου. Το μόνο που θέλει εκείνη, είναι να πάψεις να σέρνεις αυτό το άσπρο pointer στην οθόνη μπροστά της. Δεξιά-αριστερά, διαγωνίως, κάτω, παραδίπλα.

Κι όσο σε βλέπω να παίζεις ατάραχος τη βλακεία σου με τα διαστημόπλοια, τα εκατομμύρια αστέρια, τις εκρήξεις, τους διαστημικούς σταθμούς και τους στόχους που άλλοτε γίνονται κόκκινοι κι άλλοτε πράσινοι, τόσο διαολίζομαι. Είναι δυνατόν ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος να ασχολείται με… μπούρδες; Μπουμ, μπουμ κι άγιος ο  θεός. Ένα ανούσιο πράγμα, που τελικά ακόμη κι εσύ μετά το σαραντάλεπτο, το βαριέσαι φρικτά. Να σου δώσω τουλάχιστον ένα από τα adventures μου, να το απολαύσεις. Να ‘χει και νόημα. Να εξερευνήσεις, να ανακαλύψεις, να μαζέψεις αντικείμενα, να τα ενώσεις και να τα χρησιμοποιήσεις. Ναι, ναι, κορόιδευε. Το ξέρω ότι έχει χρόνια να βγει καλό adventure. Είναι για τους λίγους. Για όσους έχουν υπομονή. Γι’αυτό κι εγώ τα αγοράζω μαζεμένα, ώστε να έχω να παίζω, γιατί βαριέμαι κι εύκολα. Και γιατί άμα αρχίσω ένα παιχνίδι που αξίζει, δεν κοιμάμαι μέχρι να το τελειώσω. Τρεις μέρες maximum. CSI θες;

Συγνώμη παρασύρθηκα. Δε θα πονέσουν τα μάτια της γάτας μετά από τόσο στενή παρακολούθηση; Έχει κολλήσει τη μουσούδα της στην οθόνη και νομίζω ότι θα λιποθυμήσει. Κι άμα χαλάσουν τα ματάκια της; Γυαλιά φοράνε οι γάτες; Δε νομίζω ε; Εμ, φακούς επαφής ίσως; Έλα δεν είναι τόσο τρελό πια.

Μάλιστα. Τώρα περάσαμε στα αθλητικά. Έχεις ανοίξει το site του sport fm και διαβάζεις. Τον ήπιε ο Άρης. Γκούχου γκούχου. Είναι και η μόνη ομάδα που σε πονάει. Όχι, να χαρείς. Μη μου ανοίξεις ξημερώματα συζήτηση για μπάλα. Είτε είναι του μπάσκετ είτε του ποδοσφαίρου, ποσώς με ενδιαφέρει.

Το βαριέσαι ΚΑΙ αυτό μετά από κάνα 5λεπτο. Κι αφού ξαπλάρεις άνετος-άνετος στον καναπέ, βάζεις Mega. Τι να ‘ναι αυτό, σειρά ή ταινία; Με σειρά μοιάζει. Και με αυτή θα κλείσουν πολύ γρήγορα νομίζω τα μάτια σου και η ανάσα σου θα βαρύνει.

Θα σε παλέψω αύριο.

• Bubbles
• Comments(0)