Θέατρο φωτός και όχι σκιών
demon April 24th, 2008
Μια ζωή… δες πόσο πολύτιμο είναι αυτό το ψάθινο κουβαράκι που από τόσο ξεκίνησε και κοίτα… Έχει γιγαντωθεί. Έχει πλέξει κι άλλες σελίδες πάνω του. Κι έχει γίνει ένα όμορφο, καθάριο, στρογγυλό τόπι με εκατομμύρια γραμματόσημα, ρίζες, κομμάτια, φλοίδες, ρινίσματα να το διαμορφώνουν.
Δες… Ζω. Πόσο να ‘ναι; Μισή ζωή να ‘χω πάρει; Να είμαι στα μισά της σπατάλης μου;
Και δες. Επιλογές. Διάλεξα εσένα. Διάλεξα εμένα. Μάλλον ψέμα είναι. Ψέμα είσαι. Αφού ψέμα λες. Κι όμως. Θα μείνω. Να μείνω;
Το προσέφερα εγώ το κλειδί μου. Τι με κάνει να αιστάνομαι έτσι; Όχι πως δεν έχω, πως δε θέλω, πως δε λαχταρώ άλλα. Μα φυσικά καλέ μου!
Η συμβατότητα της ζωής μου ξεμύτισε τελικά. Να με σκοτώσει και εμένα. Πόσο θα ήθελα να με ήθελες στα αλήθεια. Να με χρειαζόσουν. Να ανάσαινες μέσα από τα όνειρά μας. Πόσο θα ήθελα να με άγγιζες και να έλιωναν τα δάχτυλά σου στα μισά της διαδρομής. Πόσο θα ήθελα πραγματικά να ζούσες μονάχα για τη δική μας τη ζωή. Αυτή που κουβαλάμε τόσους μήνες τώρα.
Πόσο θα ήθελα κάθε φορά που με κοιτάς να φτύνεις λεία σύμβολα κι όχι μυτερά, καμουφλαρισμένα. Πόσο θα ήθελα να μη γνώριζα. Κι όμως γνωρίζω και το θέλω. Ξέρω, ναι! Δε θα σου πω όμως. Ας ονειρεύεσαι ότι με απατάς, ότι με αποπλανείς, ότι με θάβεις κάθε λεπτό πιο μακριά και πιο κάτω.
Την πήρα την απόφασή μου. Άλλωστε… άνθρωπος δεν είσαι τελικά; Φτιαγμένος από μένα δεν είσαι; Θα υποκλιθείς, θα δώσεις, θα πονέσεις. Στο υπόσχομαι.
Μόλις γνωρίσω. Μόλις αφαιρέσω τα λέπια σου. Μόλις κρατήσω από σένανε την ψυχή που μου πούλησες. Τότε θα δολοφονήσω αυτό που δίνεις στους θεατές σου. Το προσωπείο ενός ακόμη άντρα υπό δοκιμή!
Μέτρα μαζί μου… Θα γίνεις –
ή θα σου αφαιρέσει η νύχτα τα μάτια.
(7 και σήμερα)
Πηγή εικόνας: www.bleep.gr