Τρύπια Πανσέληνος
demon April 20th, 2008
Παλιά νόμιζα πως μόνο εγώ μπορούσα να δω αυτόν το λευκόγκριζο μουσαμά με τους απύθμενους κρατήρες που καλύπτει την επιφάνεια του φεγγαριού.
Απόψε είχε ένα εκπληκτικό, ψυχρό και υγρό ολόγιομο φεγγάρι, πάνω από το κεφάλι μου. Το σκηνικό ήταν σωστό, το ίδιο και οι μετρημένες αποστάσεις μεταξύ γης και σύμπαντος. Δεν έλειπε τίποτα. Όλα ήταν στην εντέλεια. Κι εγώ ήμουν έξω. Σε μια σύναξη ηρώων, κομπάρσων και των δημιουργών τους.
Η σελήνη ξερόβηξε λίγο πριν βγει στη σκηνή. Με ταχύ, κοφτό τακούνι έδωσε έναν πήδο και βρέθηκε εκεί πάνω, στο σανίδι. Αφού έριξε μια ματιά στο τριγύρω της σκοτάδι, ύψωσε ένα χαρτί που κρατούσε, μισοσκισμένο, κι αναφώνησε: «Αυτό είναι τέλος. Δε νομίζετε;». Κι άφησε τον αναπτήρα να κάψει σχεδόν ηδονιστικά το φύλλο του χαρτιού. Και η αίθουσα όλη γέμισε μεθυστικό καπνό, βαριά αρώματα, ανατολίτικες, πονηρές αναθυμιάσεις.
Το ξέρω πως τον θες τον επίλογο πιο γρήγορα. Πιο σίγουρα. Πιο απόλυτα. Το ξέρω πως θες να κάνουμε πραξικόπημα μαζί και να το ρίξουμε το φεγγάρι από τη σκηνή του. Το ξέρω πως θες να πείσουμε την πανσέληνο να απεργήσει τον ερχόμενο μήνα. Έλα όμως που δε γίνεται. Δε θέλω!
Κι αν μπορούσα, πλέον, αντί να φαντάζομαι πως βλέπω μονάχα εγώ το έδαφος της σελήνης, θα φανταζόμουν πως μόνο εγώ μπορώ να ζωγραφίσω ό,τι θέλω εκεί πάνω. Στο δικό μου μουσαμά. Που αυτή την εποχή φιλοξενείται από την γκαλερί του πιο μεγάλου μπλε στον κόσμο: του ουρανού.
Πηγή εικόνας: news.deviantart.com