For old time’S sake…
demon April 12th, 2008
Κάποτε, θυμάμαι, δάκρυζα καμιά φορά μετά τον έρωτα. Μεγάλη η ένταση. Μεγάλη η ανακούφιση. Και η ενοχή, ότι αυτός που είναι ξαπλωμένος δίπλα μου δεν είναι παρά εραστής μου.
Τώρα, έχω αποκτήσει σύντροφο. Και το σώμα που ξαπλώνει δίπλα μου, πάνω μου, μέσα, το γνωρίζω. Και δεν κλαίω πια. Μήτε από ενοχή, μήτε από ένταση. Ούτε από ανακούφιση όμως κλαίω.
Και τελικά, το έχω αποθυμήσει αυτό το δάκρυ. Τα μάτια να σφίγγουν, ένα πνιχτός λυγμός να βγαίνει μόλις η πλάτη μου γυρίσει κι εγώ να μην είμαι εκεί, ξαφνικά. Να χαίρομαι και να στεναχωριέμαι συνάμα.
Θέλω να ξαναδακρύσω γι’αυτό το λόγο. Κι όχι για λάθος λόγους.
Δεν το μπορώ άλλο αυτό το ευσυγκίνητο που μου βγαίνει. Το ορμονικό. Το γυναικείο. Το τελείως ανόητο αυτό δάκρυ. Τσάμπα βγαίνει. Τσάμπα κυλά. Ανούσια τελείως. Ίσα-ίσα, για να στάξει η ψυχή μου το δηλητήριο του φύλου μου.
Ε λοιπόν θέλω να κάνω έρωτα και να δακρύσω μετά. Μονάχα ένα δάκρυ. Και μονάχα πάνω από ένα αντρικό σώμα. Έτσι. Από ανακούφιση. Για να βγάλει μια μεγάλη ανάσα κι αυτή η ρημάδα η ψυχή μου, η μαδημένη.
(Προσφέρει το σώμα του κανείς; )
Πηγή εικόνας: profile.myspace..com