Πηγαίνω στην κηδεία μου…
demon April 10th, 2008
Μέρες τώρα σκεφτόμουν να φτιάξω ένα blogoπαίχνιδο για μια κηδεία. Τη δική μου. Ναι, να πω πώς θα ήθελα να πεθάνω. Και μετά να ρωτήσω εσένα.
Έχω γράψει κομμάτι επ’αυτού παλιότερα (όποιος δε βαριέται τόσο διαβάζει: /archives/184). Τότε που δε με διάβαζε κανείς : )
Μπορεί να σου ακούγεται μακάβρια η θεματολογία, όμως σκέψου ότι μπορείς, έστω και για μια στιγμή, να διαλέξεις πως θες εσύ να πεθάνεις κι όχι η ζωή σου! Κι από την άλλη, το πάω κι ένα βήμα πιο κει, με αφορμή μια χτεσινή συζήτηση. Πως θα ήθελα να ήταν η κηδεία μου!
Αφού η ζωή, στο κάτω-κάτω, παιχνίδι είναι. Έτσι δε λένε οι μεγάλοι;
+ 0 – Με έναν τρόπο, απόλυτα και μονάχα έτσι, θα ήθελα να πεθάνω: πάνω στη μηχανή μου. Να οδηγώ εγώ. Να είμαι μόνη. Και να περάσω τη φαντασία. Την ταχύτητά μου. Τα αντανακλαστικά. Απλώς να απογειωθώ. Να σταματήσω από κάποια στιγμή κι έπειτα, να αγγίζω, να λερώνω, να καίω γη. Άσφαλτο. Γκάζι. Κοινώς, θα ήθελα να στουκάρω και να πεθάνω ακαριαία. Και να μην χτυπήσω κανέναν. Να μην πάρω κανέναν μαζί μου. Είναι αποκλειστικά δικό μου, τουλάχιστον ΑΥΤΟ το ταξίδι, το ψηλό.
Όσο για το μετά… εδώ αρχίζει η πλάκα. Θα χρησιμοποιήσω από το κείμενο που είχα γράψει τον Ιανουάριο 2-3 προτάσεις, γιατί είναι εύηχες στην ψυχή και την αλήθεια μου:
~
Αν πεθάνω…
Αν πεθάνω θέλω να με πετάξεις στον αέρα, όσο πιο μακριά, όσο πιο ψηλά αντέχει η χούφτα σου.
Κάψε με, μόνο μη με θάψεις. Μη με βάλεις κάτω από κρύα χαλίκια, ρίζες, σβώλους, κοπριά και σαπίλα. Άφησέ με να ανέβω. Να συνεχίσω το ταξίδι μου. Μακριά από δω, πολύ μακριά…
Θέλω να δώσεις νέα ζωή σε όλα μου τα όργανα, τα φθαρτά και χρησιμοποιημένα. Σε όλα, εκτός από το πράσινο μάτι μου. Αυτό, μην τολμήσεις να το κλείσεις. Γιατί θέλω να συνεχίσω να βλέπω. Άφησέ το όπως το βρήκες.
~
Κατά τα λοιπά, δε θα σου πω να στήσεις χορό γύρω από την αύρα μου. Ούτε να φωνάξεις όργανα και χορδές να σολάρουν για την κάβλα μου. Δε θα σου πω τι να βάλεις και πώς να νιώσεις. Κυρίως. Ούτε τι να ρίξεις στον ουρανίσκο σου, για να αποπροσανατολιστείς. Ένα λεπτό από τη ζωή σου, δώσε μου. Μονάχα αυτό. Σκέψου με τόσο έντονα, ώστε να με κρατήσεις σαν τον χαρταετό, πάνω από το μέτωπό σου, για ένα ολάκερο λεπτό. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Αυτό θέλω τότε!
Άντε γειά μας.
(Πηγή εικόνας: www.motorcyclistonline.com)
Έχοντας σώας τα φρένας, πασάρω το θανατοπαίχνιδό μου, στους: Πριγκιπέσσα, Σελήνη, Raslowbap, Περίπλους, no-name, Κόκκινη Κίσσα, αγγελάκι.
