Archive for April 17th, 2008

σε… 53 λεπτά

April 17th, 2008

Είχαμε επέτειο σήμερα.

Για την ακρίβεια ακόμη έχουμε… Είναι 23:07 τώρα, οπότε για τα επόμενα 53 λεπτά μπορείς να μας ευχηθείς, να χαμογελάσεις φαρδιά και, έστω, για το τρυφερό, ανόητο και παιχνιδιάρικο του πράγματος, να πεις δυνατά πόσο μ’αγαπάς!

Το άφησα όλη μέρα, όπως μου είχες πει σε ανύποπτο χρόνο. Το άφησα και δε σου είπα τίποτα. Δε μας ευχήθηκα ούτε καν χτες, όταν είχαν περάσει ελάχιστα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και η ημερομηνία είχε αλλάξει. Χαζομαρούλες των ερωτευμένων.

Το άφησα λοιπόν για σένα σήμερα. Να μη στο χαλάσω. Να σε δω να το θυμάσαι, να λάμπουν τα ματάκια σου, να με πλησιάζεις πονηρά, να σκύβεις στο αυτί μου και να μου ψιθυρίζεις σχεδόν παθιασμένα: “Χρόνια πολλά μωρό μου”.

Αλλά που…

Και τώρα βράζω. ΦΥΣΙΚΑ!

Κι αναρωτιέμαι. Να περιμένω άλλα 53 λεπτά και να σε βρίσω; Να σου δείξω πόσο με πείραξε που δε θυμήθηκες αυτή την ημερομηνία; Τη δική μας ημερομηνία. Μόνο και μόνο για να σε δω να χαμογελάς φαρδιά-πλατιά και να εύχεσαι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη! Ή να το αφήσω να πάει; Να μείνω να κοχλάζω μονάχη;

ε?

(Πηγή εικόνας: products-of-love-and-chaos.blogspot.com)

to be continued… 

Μια Μουσική Ιστορία

April 17th, 2008

Η vvampirella που είχε προχτές τα γενέθλιά της (ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΝΤΑΝΑ, ΛΑΜΠΕΡΑ, ΑΞΕΧΑΣΤΑ μικρούλα!) με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι που το ψάχνει το πράγμα. Μέχρι και σημειώσεις αναγκάστηκα να κρατήσω για να μπορέσω να αποδώσω τα μέγιστα.

Από όσο κατάλαβα από τον εμπνευστή (equilibrium), διαλέγεις αγαπημένα σου κομμάτια, μαστουρώνεις από το στόρι τους -είμαι επηρεασμένη από το doping, μη βαράτε- και πλέκεις μια ιστορία χρησιμοποιώντας τους στίχους.

Τα τραγούδια που χωρίς δεύτερη σκέψη μου ήρθαν στο μυαλό, είναι τα: “Oceans of time” από Axel Rudi Pell και «Deep» από Anathema. Το ένα ταξιδιάρικο, απύθμενο, κόκκινο σαν το καλοκαίρι και το άλλο μηδενιστικό, αφοπλιστικό, στιβαρό. Και η δική μου, φλούο αρτιστίκ, ιστορία μετά Μουσικής, πάει ως εξής και ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε:

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Όταν ο φόβος μου αγγίζει το ταβάνι κι αρχίζει να μαστιγώνει τους τοίχους σα λαστιχένιο μπαλάκι σκέφτομαι να «σαλπάρουμε με τους ωκεανούς του χρόνου, να κινηθούμε στο ημίφως, να αφήσουμε πίσω μας το μαύρο φεγγάρι. Και να φύγουμε για τους ωκεανούς του χρόνου. Η σκόνη μεταμορφώθηκε σε πέτρα και η μαύρη σελήνη άγγιξε την αυγή. Προσπαθήσαμε να δραπετεύσουμε από τούτο τον κόσμο, του οποίου οι φόβοι φλέγονται». Και τελικά, στροβιλιστήκαμε πάνω στο ριγέ καλαμάκι που μοιάζει με περικοκλάδα. Και που ανεβαίνει τόσο ψηλά, ώστε τα παραμύθια του Μινχάουζεν μοιάζουν με πρόγευμα.

Και φτάσαμε στο δεύτερο επίπεδο της σοφίτας.

Anathema – Deep (2…

Κι εμφανίστηκες τότε εσύ και μου τραγούδησες με φωνή μπάσου και μάτια που γυάλιζαν: «Νιώσε την καρδιά μου που φλέγεται, βαθιά μέσα μου ποθεί. Ξέρω ότι πλησιάζει… Άστα όλα πίσω. Είμαι σε παραλήρημα πάλι. Υπνώτισε τις αισθήσεις κι άσε τις ψυχές μας να συναντηθούν και να μπλεχτούν σα παλάμες. ΠΑΛΙ!».

Ναι, σου ψιθυρίζω. Ναι, ναι, ναι!

Παραμυθάδες, γραφιάδες, παιχνιδοπαίκτες… κοπιάστε και γεννήστε. Προσκαλώ τους: 123, dreamerland, Johnny boy, σκουριασμένο ΡΟΚ, πριγκιπέσσα, Όνειρο και Κωστή. Καλό κέντημα guys!

Πηγή εικόνας: www.cityofnoblesville.org

Δεμένη από ένα φτερό

April 17th, 2008

(Πηγή εικόνας: travelblog.org)

Κατά τις 18, τι ώρα ήταν, βγήκα να περπατήσω. Να ξεμουδιάσω. Να αερίσω το κορμί μου και τους εφιάλτες του. Τις νεόδμητες ρωγμές του.

Κοίταξα το ταβάνι όπως πάντα και είδα ασπρουλιάρικο, μισοφαγωμένο και με μεγάλα κενά σα τρύπες, το φεγγάρι. «Κοίτα πόσο νωρίς ξεπρόβαλλε σήμερα η σελήνη», είπα στον άντρα.

Μάλλον βγήκε σεργιάνι νωρίς για να τσεκάρει τον ήλιο. Να δει αν τα κάνει όλα καλά, σωστά. Αν τα κάνει σαν τη μούρη του! Χα! Σκέψου αυτό που μόλις είπα. Αν ο ήλιος τα έκανε σαν τη μούρη του…

Αστείο δεν είναι;

Ονειρεύομαι με τα μάτια ορθάνοιχτα, με το σώμα όρθιο και τα μαλλιά χτενισμένα προς τα κάτω. Ίσια. Κατακόρυφα. Σούζα. Όπως στέκει η ψυχή μου χρόνια τώρα. Για όσο συνεχίζουν να χτυπάνε οι δείκτες του λεπτού, της ζωής μου.

Να πατήσω εκείνο το κυανό λαμπάκι που πετάγεται κάθε τόσο μπροστά στο μάτι μου; Να του δώσω μία, να το ζαλίσω; Να βουλιάξω τα δάχτυλά μου μέσα στο κουμπάκι αυτό, το θρασύ; Που αψηφά το νόμο του δυνατού; Του επικρατέστερου; Μηχανή Vs Άνθρωπος; Τι γίνεται εδώ;

Έτσι. Να χώσω μια κουμπιά εκεί πάνω, να σταματήσει ο σωλήνας να με ρουφά. Να σταματήσει κι η ψυχή μου να γεννά όνειρα που μετά, πρέπει να ζήσω. Πρέπει να χτίσω. Πρέπει να γκρεμίσω…

Να πατήσω το κουμπί που γράφει πάνω του «η ζωή μου» και να περάσω με συνοπτικές διαδικασίες στην επόμενη ενότητα!

Και πριν το ασανσέρ σταματήσει απότομα την ιλιγγιώδη του ταχύτητα, να γραπώσω πολύ γερά όμως εκείνο το φτερό. Το μακρύ, που μοιάζει με πένα. Το μαλακό, που μοιάζει με μαξιλάρι. Το μονόχρωμο που μοιάζει με φλας που αναβοσβήνει. Να το πάρω μαζί μου. Για να μου παίζει τα βράδια, σαν προτζέκτορας, τη ζωή μου. Από την ανάποδη. Και να με κοιμίζει!

Σε φιλώ. Καλή σου νύχτα. Κι όπως θα φεύγεις, περπάτα στις μύτες, γιατί κοιμάμαι ελαφριά. Μη σ’ακούσω και μέσα στο Μορφέα μου νομίσω πως η ψυχή μου έπιασε βυθό.

Καληνύχτα όμορφε. Καληνύχτα καλέ. Καληνύχτα χείλη μου ~

cartoucheonline.co.uk