Τρελή μέρα για έναν τρελό
demon April 16th, 2008
Η χτεσινή ήταν μέρα παράνοιας.
Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μετρό για τις πιο μακρινές μου διαδρομές, μια κι έπρεπε σε πολύ σφιχτούς χρόνους να κάνω πολλά. Δεν τα συμπαθώ τα μέσα μεταφοράς είναι η αλήθεια, αλλά το μετρό έχει γίνει τον τελευταίο μήνα το μέσο μου. Και δε μου κακοφαίνεται τόσο. Για τώρα. Για λίγο.
Επιβιβάστηκα, όπως πάντα, στον Άγιο Δημήτριο. Είχα μαζί μου τα 80 λεπτά ακριβώς κι αρκετά 5λεπτα για να τα ξεφορτωθώ. Αμ, έλα που, αν και τερματικός σταθμός ο Άγιος Δημήτριος δεν έχει ποτέ υπάλληλο στο γκισέ! Ποτέ όμως. Κι έτσι, αναγκάστηκα και τα έθαψα στην τσέπη μου τα ψιλά-ψιλά για την ώρα. Πάει καλά.
Προορισμός μου ήταν η Δουκίσσης Πλακεντίας. Κατεβαίνω Σύνταγμα κι αλλάζω μετρό με κατεύθυνση το Αεροδρόμιο. Λέω ok. Θα προλάβω. Μετρό είναι, σφαίρα πάει, έχω μπει πλέον στο βαγόνι. Έλα όμως που για κάποιον μαγικό λόγο, ο συγκεκριμένος συρμός σταμάταγε Εθνική Άμυνα!!! Ή Χαλάνδρι; Δε θυμάμαι τώρα. Κι έπρεπε να περιμένουμε το επόμενο όχημα. Άλλα 4 λεπτά χάσιμο. Τα κατάφερα στο τέλος με συνολική καθυστέρηση 20 λεπτών. Και το σιχαίνομαι ν’αργώ.
Μετά από 2 ώρες έπαιρνα το μετρό Εθνικής Αμύνης για να κατέβω Ευαγγελισμό. Ούτε 10 λεπτά διαδρομή. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Έλα όμως που κάποιος τρελός αποφάσισε να μας κατεβάσει όλους Κατεχάκη, χωρίς εξηγήσεις και κυρίως, χωρίς να μας ενημερώσει όταν μπαίναμε στο μετρό και πληρώναμε τα 0,80 ευρώ! Οπότε, πληρώσαμε ουσιαστικά για μία στάση. Άντε βρες οτιδήποτε Μεσογείων.
Λεωφορείο γιοκ, ταξί ναι καλά, ποδαράτο… δεν προλάβαινα. Έκανα τα μαγικά μου και κατάφερα ανάμεσα σε τόσο κόσμο (πόσοι είμασταν 50, 100?), να χωθώ σ’ένα ταξί. Με την ψυχή στο στόμα όλα.
Όταν με το καλό το βράδυ συνάντησα τον άντρα, με ενημέρωσε πως είχε γίνει μάρτυρας ενός τροχαίου με μηχανή και πως είχε περάσει μιάμιση ώρα από τη ζωή του στο βανάκι του ανακριτικού. Εύμορφα!
Είναι κάτι μέρες που λες…
bonbonita.livejournal.com