blog +Ο- σφαιρα

demon February 9th, 2008

Έχω βάλει το soundtrack από τον “Έμπορο της Βενετίας”, γραμμένο από την Jocelyn Pook, κι αφήνω τους πόρους μου να ανοίξουν διάπλατα και να ρουφήξουν, να εισπνεύσουν μουσική. Να καθαρίσουν από καυσαέριο, ηχορύπανση, στεναγμούς και ασχήμια.

Το ψιλόβροχο που μέχρι πριν λίγη ώρα μαστίγωνε διακεκομμένα το τζάμι μου, σιώπησε κι αυτό, για να ακούσει τα έγχορδα να πατινάρουν πάνω στις πορφυρές παρτιτούρες, που μοιάζουν με κοστούμια εποχής.

Κι όμως η φουρτούνα δε λέει να αλλάξει σχήμα. Αυτή η σφιγμένη, κουλουριασμένη σπείρα δε λέει να χαλαρώσει, να ανοίξει. Να γίνει πάλι μια γραμμή, ένας ελαφρύς κυματισμός. Και οι τέντες, οι γλάστρες και τα απλωμένα ρούχα, συνεχίζουν να κυματίζουν θορυβωδώς τριγύρω. Στις απέναντι βεράντες.

Τα ενισχυμένα μπάσα κάνουν το τζάμι να αναπνέει, να καρδιοχτυπά και το ξύλινο τραπεζάκι να σείεται ελαφρώς. Λες και κάποιο ραβδάκι τους έκανε μάγια και τα διέταξε να χοροπηδάνε. Μέσα-έξω, πάνω-κάτω.

Έχω ανάψει το πύρινο αστέρι που μου ξέμεινε από την Πρωτοχρονιά. Το ‘χω κρεμασμένο στο ρόπτρο της μπαλκονόπορτας κι αυτό καθρεφτίζεται στα διπλά τζάμια, απέξω. Και σχηματίζει γωνίες και μικρές καμπύλες. Θαμπό καρδιογράφημα.

Ο έμπορος της Βενετίας, η Βενετία που θα χαθεί, θα πνιγεί, η βροχή που άλλαξε γνώμη και δεν ξέσπασε ποτέ, ο αέρας που νίκησε σε αυτή την παρτίδα κι έκανε όλη τη νύχτα τους τοίχους να μοιάζουν με αιχμαλώτους του.

Είναι τόσο λυτρωτικά όταν φυσά. Νοσταλγικά, μελαγχολικά κι αισιόδοξα συνάμα.

Σα να γίνεται ένα νέο ξεκίνημα και ο αέρας παίρνει μαζί του τη σκόνη και τα μαύρα πετραδάκια από το γυάλινο μονοπάτι.

Σα να σου μιλά ο αέρας με φθόγγους περσινούς, για να μην ξεχάσεις ότι χρωστάς την ύπαρξή σου.

Σα να σε ανατριχιάζει το φύσημα, για να πρέπει να κουλουριαστείς περισσότερο, να βάλεις σαν τον κύκνο το κεφάλι μέσα σου, να ξεχάσεις τους απέξω ανθρώπους.

Καλό σου απόγευμα ταξιδευτή του Αιόλου!

Πηγή εικόνας: mcsd1106.stumbleupon.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon January 23rd, 2008

Περπατούσα ασθμαίνοντας. Είχα γραπώσει το χέρι σου και σχεδόν σε είχα αφήσει να με τραβολογήσεις προς το λόφο. Μα κι εσύ Άνω Ηλιούπολη βρε παιδί μου; Χάθηκαν οι ισιάδες;

Δε μίλησα, δεν παραπονέθηκα.

Κι όσο περίμενα να ζεσταθεί η μηχανή, είχα στρέψει το κεφάλι προς τον άπειρο ουρανό και κυνηγούσα την επιφάνεια του φεγγαριού, της ολόγιομης σελήνης, που σαν την αράχνη είχε κατέβει απόψε αρκετά χαμηλά.

Γύρισα το κεφάλι προς τον Βορρά. Είδα μια γυναικεία σιλουέτα να έχει σχεδόν κρεμαστεί από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Τίναζε σεντόνια. Βραδιάτικα…

Λίγο πιο κάτω, στ’αριστερά, ένας τύπος βρισκόταν έξω από ένα κατάστημα με δολώματα και είδη ψαρέματος. Σχεδόν στην άσφαλτο, κρατούσε ατσούμπαλα ένα επαγγελματικό καλάμι, με το οποίο ψάρευε αέρα κοπανιστό!

Σε μια υποτυπώδη πλαταιίτσα ένας μπόμπιρας είχε καβαλήσει το κατακόκκινο ποδηλατάκι του και βάζοντας στόχο ένα δέντρο, έκανε τη μάνα του πολλές φορές να καρδιοχτυπήσει.

“Μανώλη… Μανώλη! Όχι το δέντρο παιδί μου”. Τώρα τι να πεις.

Και στο Pet Shop, ακριβώς απέναντι από εμάς, η κοπέλα με το ψιλόλιγνο κορμί και τις αστείες αφέλειες, κατέβαζε τα ρολά, ενώ κρατούσε από το λουράκι το κουτάβι της.

Μια νύχτα, μια ζωή.

Όσο για τη δική μου (τη ζωή όχι τη νύχτα!), την έχω κόψει εδώ και 3 μήνες στα δυο.

Από τη στιγμή που επέστρεψα από Σαντορίνη, μπήκα σπίτι σου κι επένδυσα στην αισθητική και το χώρο σου. Επειδή με άφησες, σχεδόν μου το ζήτησες. Είπαμε πως κανένα βράδυ δε θα κοιμηθούμε χώρια. Και 3 μήνες τώρα και κάτι πολύ ψιλά, κατοικώ σπίτι σου, στην Ηλιούπολη.

Πάνε τα Εξάρχεια, πάει το δικό μου το σπίτι. Τσάμπα η μετακόμιση δηλαδή και ο ενθουσιασμός.

Κι ενώ απλώς φιλοξενούμενη είμαι εδώ μέσα, μ’αυτά και μ’αυτά, 3 μήνες έχω σχεδόν γίνει κάτοικος… Άνω Ηλιουπόλεως. Damn.

Σε μια γειτονιά που δεν μπορείς να είσαι φτωχός, γιατί εδώ είναι ανατολικά προάστεια. Ψάχνω από την Πρωτοχρονιά μια πολύ φτηνή ψηστιέρα για να κάνω κάστανα. Εδώ έχει μόνο ψηστιέρες από 35 ευρώ και πάνω. Μωρέ έλα σε μας να δεις…

Και πλούσιος και φτωχός μπορείς να είσαι. Και οι ψηστιέρες; Με 10 ευρώ είσαι πασάς!

Γαμώ την Ηλιούπολη, γαμώ τη ζωή μου που είναι κομμένη στα δυο. Γαμώτο…

‘Ολα μου φταίνε ξαφνικά. Ίσως να βαρέθηκα.

Γιατί η σελήνη να είναι τόσο μακριά; Όλο το βράδυ να καβαλάω το μηχανάκι μου, δε την φτάνω.

Ποιος άτιμος κόλλησε το φεγγάρι τόσο ψηλά; Μια σκάλα!!!

άντε καληνύχτα -σιγά-σιγά.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

• Bubbles
• Comments(10)

demon January 2nd, 2008

(Πηγή photo: blog.okizoo.com)
Γυρίσαμε σπίτι νωρίς, λίγο μετά τις 04:30. Και ξεστόμισα βγάζοντας το κράνος κι ανασαίνοντας κανονικά πως “πέρασα πολύ όμορφα. Σε ένα ζεστό σπίτι με ανθρώπους που με αγαπάνε, με καλό φαγητό, γέλια, συζήτηση, τζάκι, με δώρα και ζωντανές ευχές. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Πιο σωστά: δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα παραπάνω!”.

Μα σκέφτομαι, σήμερα πια: τι θα γινόταν αν κανένα ρολόι δε σήμαινε το 2008; Αν μέναμε στο χρόνο, όπως ο βάλτος ή η κόλλα. Στιγμής κατά προτίμηση. Αν κανένα χέρι δε γύριζε το ημερολόγιο; Αν δινόταν ελευθέρας και καθείς μπορούσε να επιλέξει για τον εαυτό του πότε θέλει να αλλάξει έτος!

Τι θα συνέβαινε αν κάποιος σου ‘λεγε πως μπορείς να παραμείνεις στο 2007 για όσο θες.

Πως εσύ θα αλλάζεις τη χρονιά για τη δική σου ζωή.

Πότε θα γυρνούσες τη σελίδα του ημερολογίου; Πότε θα έβαζες την ημερομηνία στο ρολόι μπροστά; Να δείξει 1η;

~

Και η δική μου ζωή ουσιαστικά τώρα που βρίσκεται; Στο 2007 ή έχει αλλάξει σκαλοπάτι;

Κύριε, κύριε, να μείνω μεταξεταστέα; Δεν πέρασα κι άσχημα το 2007. Γιατί να σπαταλήσω αυτή την ματαιόδοξη, αφελή, σχεδόν παιδική διάθεση κάθε που αλλάζει το έτος; Πως φέτος όλα θα είναι πιο…; Πως πέρασαν τα δύσκολα, τα αφήνουμε πίσω μας και βάζουμε πλώρη για άλλα, καλύτερα πραγματάκια;

Ή μήπως επειδή την έκανε το 2007, ό,τι μαλακία έβαλα στη ζωή μου μέχρι πριν από δύο μέρες παραγράφεται;

• Xxx You ! , Φυτεύω όνειρα...
• Comments(8)

demon January 2nd, 2008

(Πηγή photo: spikeorama.com)

Ξέρεις πως ακούγεται το θρόισμα του νερού όταν είσαι κλεισμένος σε μια ψηλοτάβανη σπηλιά, ντυμένη με ιστούς, υγρασία και τόνους από σκοτάδι;

Άκουγα τις σταγόνες από τη βροχή της νύχτας, χτες, και νόμιζα ότι η ζελατίνα που φορούσα ραΐζει σε διάφορα σημεία. Μέσα από το κράνος συγκεκριμένοι ήχοι είχαν απομονωθεί πάνω στην άσφαλτο και στο τύμπανό μου χτύπαγε η βροχή, ο θόρυβος από το λάστιχο που τριβόταν στην πίσσα και η μηχανή που γουργούριζε, που “δονούνταν” όταν κατέβαζες ταχύτητα. Και οι υπόλοιπες αισθήσεις μου χτύπαγαν πάνω στο τζάμι και αεροδυναμικά έφευγαν. Πήγαιναν στον επόμενο αναβάτη. Πουθενά!

Είδα πολλά ασθενοφόρα. Άλλα βγαίναν από νοσοκομεία κι άλλα είχαν αναμμένα τον φάρο τους και κάλπαζαν με αγωνία. Είδα και πολλούς ανθρώπους να μιλάνε στα κινητά τους τηλέφωνα. Όλοι τους ήταν γεμάτοι γκριμάτσες, έντονους μορφασμούς που σχεδίαζαν νεύρα, ασχήμεια και γηρατειά στο δέρμα τους. Και μετά, μέσα σε ένα νοσοκομειακό είδα μια κιτρινομάλλα συνοδηγό, να μιλά στο τηλέφωνό της και το πρόσωπό της να γλυκαίνει. Και κατάλαβα πως δίνει και παίρνει ευχές από την οικογένειά της. Τη μάνα της που βρίσκεται κάπου μακριά, το κοριτσάκι της που την αποζητά… Το πράσινο μάτι μου έπεσε φευγαλέα πάνω της, διαπερνώντας την ψύχρα του παρμπρίζ, αλλά ήταν αρκετός ο χρόνος.

Χτες είδα όλα τα φώτα της πόλης να χορεύουν γύρω από έναν αριθμό: 2008.

Είδα την οικογένειά μου να θέλει και φέτος να με κάνει ευτυχισμένη.

Είδα και κάτι νευρικό, μα άδειο γύρω μου. Ανθρώπους να επισκέπτονται τους ορόφους και τα εμπορεύματα πολυκαταστημάτων, ένα θέαμα σχεδόν τρομακτικό και δρόμους, μεταμεσονύχτια, αδειανούς και μόνους. Λες και ο χρόνος έφυγε, άλλαξε σε κάποιο μυστικό καμαρίνι. Σε κάποιο από τα μπουγιόζικα δοκιμαστήρια. Λες και το 2008 μπήκε πατώντας στις μύτες των ποδιών του.

• Xxx You !
• Comments(0)

demon December 31st, 2007

(Πηγή εικόνας: www.e-cards.com)

Μια χρονιά

καλαίσθητη

υγιή

ερωτική

τυχερή

πολύχρωμη

ανθρώπινη

ΟΝΕΙΡΙΚΗ

εύχομαι σε όλους μας!!!

(Πάλι 7 μου βγήκανε τα points. Μήπως να αρχίσω να ανησυχώ; Πόσες ζωές έχει η γάτα είπαμε; Άσχετο)

Πάω να κολυμπήσω μέσα στα αστέρια… Κάντε χώρο, έρχομαι!

• Xxx You !
• Comments(8)

demon December 27th, 2007

Τα τελευταία χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς που βρίσκομαι στο σπίτι των γονιών μου για το “ρεβεγιόν” όπως εμείς το κάνουμε, υποδύομαι έναν σταθερό ρόλο. Μόλις ο δείκτης πάει στο 1 λεπτό πριν τα μεσάνυχτα και την αλλαγή, κατεβάζω το γενικό, βγαίνω έξω και χτυπώντας την εξώπορτα συμβαίνει ο εξής διάλογος: “Ποιος είναι;” - Ο καινούργιος χρόνος!!!

Φέτος θα υποδυθώ το 2008 που έ-έ-έρχεται. Φορώντας ένα μαύρο φόρεμα, κεντημένο καλσόν και τα δερμάτινα τακούνια μου, θα γίνω ο νέος χρόνος!

Ας παίξουμε λοιπόν με ιντερνετικούς φίλους για πρώτη χρονιά. Το 2007 φεύγει. Για αραδιάστε παρακαλώ 7 + 1 -έτσι με βόλεψε!- συμβάντα αυτού του χρόνου που κάπως σας επηρέασαν.

Ε, να παίξω κι εγώ, ναι;

` Αφού έφαγα ένα χοντρό χαστούκι με την υγεία μου πέρσι το Νοέμβρη, άρχισα να την παίρνω σοβαρά. Και μέσα στο 2007 με πρόσεξα λιγάκι παραπάνω. Όταν το θυμόμουν : )

@ Αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα. Έστω και προσωρινά. Έστω, να πειραματιστώ. Μη με πιέζεις!

$ Έγινα τυχοδιώκτρια! Τα παράτησα ΌΛΑ και πήγα στη Σαντορίνη για 5-6 ολόκληρους μήνες. Μόνη πραμάτεια, το μηχανάκι μου.

^ Ήπια πολύ. Και για οικονομία χώρου αλλά όχι αισθήσεων… πήδηξα πολύ! Α, και έχασα και κάποια κιλά!!!

* Έκανα φίλους από όλο τον πλανήτη! Εντάξει, γνωστούς είναι η σωστή λέξη. Κι όμως, έκανα και μια καλή φίλη από τον Καναδά! Κι από κει: Αυστραλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ισπανία. Δεν ξέρω τώρα αν και τι ξεχνάω.

) Γνώρισα κάποιον από τον Καναδά, ο οποίος αν και ο λάθος άνθρωπος στη σωστή στιγμή, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι έτοιμη… για σχέση!

- Μετακόμισα… μόλις! Και μετά από 10 χρονάκια άφησα τα Εξάρχεια. f *

+ Γνώρισα ΕΣΕΝΑ!

Προσκαλώ να αφήσουν τον παλιό τον χρόνο να φύγει, τους:

trelofantasmeni, tzonakos, malina, penthesileia, melomenos, trelli, lexx, magica

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(15)

demon December 27th, 2007

“Δύο ευρώ τα έξι κάστανα”…

Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να μου γαμήσεις τις γιορτές; Ε;;;

Το Σάββατο πήγα Σύνταγμα. Είχα οργανώσει ένα τόσο τρυφερό Σαββατοκύριακο και ήμουνα και τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου ότι δε θα το μου το χαλάσει κανείς. Μα κανείς όμως!

Δεν θα το φανταζόμουν ποτέ ότι κάποιος θα κατάφερνε να κλέψει το πνεύμα των Χριστουγέννων από το κέντρο της Αθήνας. Πήγα Σύνταγμα κι απλώς αιστάνθηκα σαν αερικό που στροβιλίζεται στην απαλή δίνη που δημιουργεί το αεράκι χωρίς να αγγίζει τίποτα γύρω του. Τόσο χλιαρά πράγματα. Η φάση εδώ ήταν μονάχα για παιδιά.

Καημένα πόνι παρκαρισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, φορτωμένα με του κόσμου τις μαλακίες κουδουνάκια και αλλοδαπούς να τα έχουν νοικιάσει, προφανώς, για να τη βγάλουν και σήμερα. Τι θα γινόταν αν έτσι, για αλλαγή, τα πόνι νοίκιαζαν τους ανθρώπους και τους περνούσαν κουδουνάκια για να μην τους χάνουν;

Και παραδίπλα, το εντυπωσιακό carousel με την εκπληκτικά όμορφη περιβολή. Εκατοντάδες άνθρωποι στημένοι σε δυάδες, η μία πίσω από την άλλη, να περιμένουν τη σειρά τους. Άλλα αλογάκια εδώ. Μόνο που αυτά είναι καλπάζοντα, ψεύτικα, ρομαντικά χρωματισμένα και στολισμένα. Χωρίς κουδουνάκια και μιλιά. Ευτυχώς γι’αυτά.

Είδα κι έναν τύπο στην Ερμού, με ένα χαζόφιδο ζαλισμένο -ελπίζω δηλαδή ότι ήταν ναρκωμένο!- και περασμένο από το λαιμό του, να ψάχνει πελατεία με την Polaroid πανέτοιμη. Είδα και μίμους, καλλιτέχνες βαμμένους. Άλλοι καθισμένοι μέσα σε χαρτόκουτα παρίσταναν τα ρομπότ βγάζοντας ανάλογους ήχους κι άλλοι με κελεμπίες και χλωμά πρόσωπα υποδυόντουσαν τους μάγους. Χωρίς δώρα όμως. Με χάρτινα ποτηράκια του καφέ τοποθετημένα στο πλακόστρωτο, περιμέναν για δώρο. Και που και που έδιναν το χέρι στους περαστικούς που τους πλησίαζαν για μια φωτογραφία.

Και την Κυριακή, ήρθε και με αποτέλειωσε ο δήμος Αθηναίων και ο μεσιέ Κακλαμανής (!), με την πλατεία Κοτζιά.

Που πήγε το δέντρο;

Ρε σεις, μα την πέσανε. Κάποιος πέρασε βράδυ από το κέντρο της Αθήνας κι έκλεψε το δέντρο, το πελώριο, εκείνο που ήταν το ψηλότερο της Ευρώπης (πέρσι!!!) και μαζί όλα τα λαμπιόνια και τον σχετικό εξοπλισμό-στολισμό.

Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα κύριε απαυτούλη μου να μου χαλάσετε εμένα τις γιορτές; Και μαζί κι ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο; Γιατί ένα ολάκερο διήμερο περιφερόμουν στο καρακέντρο της πόλης μου, ψάχνοντας για τα ίχνη του δέντρου. Καμιά πευκοβελόνα ρε παιδιά; ΤΙΠΟΤΑ!

Λέτε να πέρασε ο Grinch και να το έστειλε για ανακύκλωση; Μπας και έκανε διάλειμμα ο Santa και κατά λάθος προσγειώθηκε με τον Ρούντολφ αγκαλιά στο αστεράκι, εκεί στην κορυφή, και πάρ’τον κάτω; Κι αυτόν και τον τάρανδο αλλά και το δίμετρο έκτρωμα;

Πάω σπίτι, σας βαρέθηκα. Πάω σπίτι που και δενδράκι έχουμε και φωτάκια και κάλτσα στερεωμένη στο τζάκι! Έτσι. Και θα το σκεφτώ άμα κάνω βόλτα στο κέντρο της Αθήνας την Πρωτοχρονιά! Ακούτε κύριε απαυτούλη μου; Οι γιορτές είναι από τα λίγα πράγματα που ΔΕ ΣΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!!!

Ουφ, μου ανέβηκε και η πίεση… λέμε τώρα.

• Xxx You !
• Comments(2)

demon December 25th, 2007

Περάσαμε λοιπόν τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί. Στο σπίτι μας, δηλαδή σπίτι σου γιατί εγώ μετακομίζω είπαμε! Με πολλά χαμόγελα, εξαιρετικό φαγητό, κουβεντούλα γλυκιά κι εμάς που θυμίζαμε “κανονικό ζευγάρι”, ήρθε η 25η Δεκεμβρίου. Σου άφησα το δώρο σου μαζί με μια κάρτα πάνω στο μαξιλάρι. Ώστε όταν πλησίαζε η ώρα και μπαίναμε στο δωμάτιο να έβλεπες πως κι εσένα σε θυμήθηκε ο Άγιος Βασίλης ΜΟΥ!

Και τώρα… κάτι ώρες μετά κοιμάσαι. Για την ακρίβεια ροχαλίζεις. Δεν έχουμε κάνει έρωτα εδώ και 3 μέρες. Να ανησυχήσω; Να μου πεις, άλλες κι άλλες γκρινιάζουν μα εκείνες έχουν να αιστανθούν το είναι τους να εκτινάσσεται εβδομάδες, μήνες! Ε και; Τρεις μέρες είναι τρεις μέρες. Από κει που ήμασταν μες την τρελή χαρά, την έντονη σεξουαλική ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ζωή και το φλερτ, βρεθήκαμε να κοιμόμαστε δίπλα-δίπλα σα σχέση ετών. Που δεν ήμαστε!

Να σου πω αγοράκι, με γουστάρεις ή όχι; Από τη μέρα που μπήκα στο τριπάκι της μετακόμισης, είναι σα να έχει χτυπήσει εσένα η εξουθένωση. Ωχ αμάν…

Σε ρώτησα αν θες να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο την Πρωτοχρονιά. Για να λάβω την πολύ κλασική, πλέον, απάντηση πως προτιμάς να είμαστε οι δυο μας. ΜΕΣΑ! Και πότε ακριβώς θα δω εγώ το φως το αληθινό; Το φως του φεγγαριού; Ή μήπως να βγω, να κάνω τον γύρο του τετραγώνου σα σκυλί που ψάχνει το κατάλληλο θαμνάκι και μετά… βουρ μέσα; Θέλω να βγούμε! Να πάμε κάπου ιδιαίτερα, όμορφα, να πιούμε, να μεθύσουμε, να αερίσουμε τα συναισθήματά μας. Θέλω να με διεκδικήσεις!
Σκέφτομαι… κι αν σχεδιάσω ένα ξεχωριστό δείπνο μέσα; Άντε, να σε κρατήσω εσώκλειστο, μην σε κλέψουν. Ένα δείπνο σπίτι. Με δεκάδες κεριά αναμμένα στο πάτωμα, με πέπλα σε διάφορα σημεία του δωματίου να θυμίζουν θεατρικό σκηνικό, με ένα πανέμορφα στρωμένο τραπέζι και λιχουδιές που να θυμίζουν διακοπές, καλοπέραση, έρωτα!

Πρωτοχρονιά, δυνατές ευχές και τα δάχτυλά μου να μην ξεκολλάνε από πάνω σου. Εντάξει, κι αυτό μου κάνει. Θα μου κάτσεις όμως; Τι κάνω, πλάκα; Υπερβάλλω; Μπορεί! Ερωτευμένη είμαι, γιατί να αποφύγω να σε χτυπήσω με τη γλώσσα μου;

Όχι δεν έρχομαι μέσα. Θα μείνω στο γραφείο. Να τελειώσω το κείμενό μου, να παίξω, να αρπάξω την τελευταία γουλιά.

Αν με θες, έλα εσύ!

Έλα να με πάρεις.

Έλα να με τραβήξεις.

Έλα να με αποκτήσεις, να με αποπλανήσεις. Γουστάρω

Πηγή: www.lacoctelera.com

• HardcOre , Xxx You !
• Comments(4)

demon December 24th, 2007

“Ο τηλεφωνικός αριθμός που καλέσατε, δεν είναι διαθέσιμος”…

Το σπίτι μου είναι ολόαδειο. Μαυρισμένοι από το καυσαέριο τοίχοι, κατασκονισμένες γωνίες, χαραγμένα ξύλινα πατώματα, άντυτα ψηλά ταβάνια, κρύα και λευκά.

Μετά από 3 μέρες προετοιμασίας, πρακτικής και ψυχολογικής και άλλες 3 μέρες ουσιαστικής μετακόμισης, το νέο κεφάλαιο πήρε μελάνι.

Όχι ότι το καινούργιο μου σπιτικό είναι πανέτοιμο. Ένα 70% είναι εντάξει. Είναι κατοικίσιμο, απλώς δεν έχουν μπει όλα στη θέση που θέλουν. Αφού αποφάσισα τούτο το μολύβι σε ποια τρύπα θα μπει και προς τα που θα κοιτάζει, οι κατσαρόλες αν θα καθίσουν στον πρώτο ή στον δεύτερο όροφο του ντουλαπιού κι αν το πορτοκαλί χάρτινο φαναράκι μου θα καλύψει τον γλόμπο του γραφείου ή της κουζίνας, τώρα απομένει να τοποθετήσω τα cd κάπου χρήσιμα. Τα διακοσμητικά κάπου σχετικά πρόχειρα και τους πίνακες του παππού κάπου… αόρατα.

Θα γίνει κι αυτό. Δε με βιάζει τώρα. Γιατί προτιμώ να ξεκουραστώ λιγάκι, να αφήσω τις πληγές και την τραχύτητα να εξαφανιστούν και μετά, κεφάτη και καινούργια, να κάνω επιλογές τελικές. Αισθητικές και μαθηματικές.

Τα κλειδιά τα έχω πάντα πάνω μου. Δυο κλειδιά περασμένα από έναν κρίκο στολισμένο με ένα μεταλλικό λουλούδι και μια πράσινη μεγάλη χάντρα. Δώρο των γονιών, φερμένο από τη Ρόδο, κάποτε. Θα τα έχω στη διάθεσή μου μέχρι τις 15 Ιανουαρίου. Τότε λήγει το συμβόλαιο. Τότε λέω κι επισήμως “αντίο”. Σε οτιδήποτε συνέβη εδώ μέσα ή σχετίζεται με την παρουσία μου εδώ.

Στους άντρες μου και τα μεθύσια, στις μουσικές και τις κουβέντες, στα τηλέφωνα και τους καβγάδες, στις καλοκαιρινές νύχτες κάτω από την περικοκλάδα, ανάμεσα στα ζεστά ρεύματα του δρόμου και τις λάμπες που κρέμονται από σχοινιά και καλώδια. Στις βαρετές ταινίες της επανάληψης που άφησα να γεμίσουν το κενό σου, κάποιου…

Στα ξενύχτια που έδωσα στη νύχτα φορώντας απλώς ένα βρακάκι κι ένα τιραντάτο φανελάκι και σουλατσάροντας ξυπόλιτη στο μαρμάρινο δάπεδο του μισού σπιτιού.

Εδώ θα πω λοιπόν “αντίο”.

Πόσο χρεώνεις την ανάμνηση;

Βάλε κάτι, γιορτές είναι…

Πηγή: loneoceans.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon December 19th, 2007

Εξουθενωμένη

Πονάει όλο μου το σώμα. Οι πατούσες μου. Η μέση μου. Το σβέρκο μου. Μέχρι και τα μάτια μου που κοιτάζουν πού πατάνε.

Πεινασμένη

Δε γουργουρίζει ακριβώς το στομάχι μου το άδειο. Το σκέφτεται. Μια θυμάται ότι έχει να φάει από χτες και διαμαρτύρεται και μια απέχει από το υπόλοιπο σώμα και μένει ήρεμο, σιωπηλό.

Νυσταγμένη

Αρκετά. Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς νύστα, όσο το ότι στοιβάζεται η κούραση από το πολύ φόρτωμα, κουβάλημα, πάνω-κάτω.

Την Πέμπτη μετακομίζω κι επισήμως λοιπόν. It’s final. Μέχρι τώρα έχω ετοιμάσει ψυχολογικά το σπίτι για να με υποδεχτεί κι έχω μεταφέρει τα πάντα εκεί. Τα πάντα… μικρά. Όσα μπόρεσα να κουβαλήσω με αυτοκίνητο τις 3 τελευταίες μέρες. Όλα τα ψιλολόγια. Απίστευτο χαρτομάνι, σημειώσεις, βιβλία, περιοδικά, cd, ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, πιάτα, φωτογραφίες, κεριά, μπογιές, νεράιδες…

 Κι απομένουν τα έπιπλα, τα μεγάλα, βαριά, τα ογκώδη.

Την Πέμπτη λοιπόν. Τότε θα αράξει μπροστά από το σπίτι μου το φορτηγό. Και θα χωρέσει μέσα ύλη. Μπόλικη ύλη. Που θα γίνει αέρας και θα ταξιδέψει μέχρι το νέο σπίτι. Κι εκεί θα κατακάτσει πάλι, σαν τη σκόνη. Για να πλάσει καινούργια αόρατα τερατάκια, εφιάλτες, πλάσματα, δώρα.

Το μόνο που δεν έχω καταλάβει είναι αν, το καινούργιο μου σπίτι θα επηρεάσει τη νέα χρονιά ή εάν η καινούργια χρονιά φέρνει και το νέο σπιτικό μου!

• Bubbles
• Comments(4)