blog +Ο- σφαιρα

demon May 3rd, 2008

Νάτη η βελόνα που με τρύπησε. Την είδες; Την ψηλάφισες; Την άφησες να σου τρυπήσει κι εσένα το δέρμα; Να σου στάξει λευκό αίμα από τα σωθικά;
Πριν μια ώρα, ο εαυτός μου με ξύπνησε. Με σήκωσε από το κρεβάτι. Με έστειλε να πλύνω τα χέρια μου. Λες και αναμένω κάτι. Κάτι που θα το αγγίξω και γι’αυτό έπρεπε τα άκρα μου να είναι καθαρά. Φρέσκα. Αμόλυντα.

Τώρα, μια ώρα και κάτι μετά, κάθομαι στο γραφείο μου. Έχω ανάψει τα τρία μου κεριά, τα έχω κρύψει πίσω από τζαμένια κουτιά και τ’αφήνω να μου φέξουν ίσα δα, για να βλέπω το πρόσωπό μου στην αντανάκλαση…

Βελόνα… κλωστή…

Η βελόνα είσαι εσύ και η κλωστή η ζωή μου.

Και προσπαθείς τώρα να περάσεις μέσα στη ζωούλα μου. (σκέψη λανθάνουσα τώρα που το ξαναβλέπω!)

Προσπαθείς να χωρέσεις εμένα στη ζωή μου.

Προσπαθείς να τρυπώσεις, να δέσεις κομπάκι, να ράψεις πάνω μου διαχωριστική γραμμή. Σαν άσφαλτος.

Πηγή εικόνας: www.dpchallenge.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon April 25th, 2008

Άσπρο-μαύρο. Σπάνια υπάρχουν χρώματα ενδιάμεσα. Όχι πως παντού γύρω μου δε βλέπω απίθανα φωτεινά και τέλεια μιξαρισμένα χρώματα. Όχι. Τα βλέπω! Αλλά στη μεταξύ μας απόσταση, υπάρχει ένα τεράστιο κενό αέρος, κενό. Τίποτα και πολλά πράγματα μαζί.  Από το άσπρο ως το μαύρο, πόσα χιλιόμετρα είναι; Πόσες μοίρες φωτός; Πόσες φλόγες νερού; Πόσες γήινες πιρουνιές;

Όταν είσαι μόνος, φταις εσύ και μόνο εσύ για ό,τι σου συμβαίνει.

Όταν είσαι με κάποιον, φταίει πάντοτε ο άλλος για ό,τι σου συμβαίνει.

Όταν είσαι μόνος, μπορείς να κλάψεις σε όλες τις γωνιές του σπιτιού, φορώντας το τρίχωμά σου.

Όταν είσαι με κάποιον, μπορείς να κρυφτείς κάτω από το δέρμα σου και να αποσυρθείς αξιοπρεπώς για να πονέσεις χαμηλοφώνως.

Όταν είσαι μόνος, μόνο εσύ θα σε αγγίξεις. Και είναι αλλόκοτο τούτο το χάδι που προέρχεται από σένα.

Όταν είσαι με κάποιον, έχεις free άγγιγμα 24/7. Κι όταν δεν το έχεις όποτε το θες εσύ, σαν καλομαθημένο μωρό πια, πας και τρίβεσαι, χώνεσαι, απαιτείς τρυφερότητα.

Ναι, το άσπρο με το μαύρο είναι ένας βολικός συνδυασμός. Τελικά.

Τόσο ξεκάθαρη η απόσταση. Τόσο φλούο… απλώς μεγάλη!

Είναι όμως το άσπρο και το μαύρο. Που όσο κι αν κάνουν τη μέγιστη «χρωματική» αντίθεση που μπορεί να υπάρξει, τόσο δένουν αρμονικά, κοιτάζονται, συνυπάρχουν, μαλακώνουν τα άκρα και κλειδώνουν το ένα ημισφαίριο πάνω στο άλλο, σα δυο σώματα που ανήκουν στον απόλυτο Αρκτικό Κύκλο. Έξι μήνες άσπρο, έξι μήνες μαύρο.

Χάραξε τα σύννεφα… 6 και σήμερα 

Πηγή εικόνας: www.blognetnews.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon April 24th, 2008

Μια ζωή… δες πόσο πολύτιμο είναι αυτό το ψάθινο κουβαράκι που από τόσο ξεκίνησε και κοίτα… Έχει γιγαντωθεί. Έχει πλέξει κι άλλες σελίδες πάνω του. Κι έχει γίνει ένα όμορφο, καθάριο, στρογγυλό τόπι με εκατομμύρια γραμματόσημα, ρίζες, κομμάτια, φλοίδες, ρινίσματα να το διαμορφώνουν.

Δες… Ζω. Πόσο να ‘ναι; Μισή ζωή να ‘χω πάρει; Να είμαι στα μισά της σπατάλης μου;

Και δες. Επιλογές. Διάλεξα εσένα. Διάλεξα εμένα. Μάλλον ψέμα είναι. Ψέμα είσαι. Αφού ψέμα λες. Κι όμως. Θα μείνω. Να μείνω;

Το προσέφερα εγώ το κλειδί μου. Τι με κάνει να αιστάνομαι έτσι; Όχι πως δεν έχω, πως δε θέλω, πως δε λαχταρώ άλλα. Μα φυσικά καλέ μου!

Η συμβατότητα της ζωής μου ξεμύτισε τελικά. Να με σκοτώσει και εμένα. Πόσο θα ήθελα να με ήθελες στα αλήθεια. Να με χρειαζόσουν. Να ανάσαινες μέσα από τα όνειρά μας. Πόσο θα ήθελα να με άγγιζες και να έλιωναν τα δάχτυλά σου στα μισά της διαδρομής. Πόσο θα ήθελα πραγματικά να ζούσες μονάχα για τη δική μας τη ζωή. Αυτή που κουβαλάμε τόσους μήνες τώρα.

Πόσο θα ήθελα κάθε φορά που με κοιτάς να φτύνεις λεία σύμβολα κι όχι μυτερά, καμουφλαρισμένα. Πόσο θα ήθελα να μη γνώριζα. Κι όμως γνωρίζω και το θέλω. Ξέρω, ναι! Δε θα σου πω όμως. Ας ονειρεύεσαι ότι με απατάς, ότι με αποπλανείς, ότι με θάβεις κάθε λεπτό πιο μακριά και πιο κάτω.

Την πήρα την απόφασή μου. Άλλωστε… άνθρωπος δεν είσαι τελικά; Φτιαγμένος από μένα δεν είσαι; Θα υποκλιθείς, θα δώσεις, θα πονέσεις. Στο υπόσχομαι.

Μόλις γνωρίσω. Μόλις αφαιρέσω τα λέπια σου. Μόλις κρατήσω από σένανε την ψυχή που μου πούλησες. Τότε θα δολοφονήσω αυτό που δίνεις στους θεατές σου. Το προσωπείο ενός ακόμη άντρα υπό δοκιμή!

Μέτρα μαζί μου… Θα γίνεις –

ή θα σου αφαιρέσει η νύχτα τα μάτια.

(7 και σήμερα)

Πηγή εικόνας: www.bleep.gr

• ΖΩΟΝ
• Comments(6)

demon March 28th, 2008

-«Έχεις εμμονή με τη βροχή;»

-Γιατί το λες αυτό;

-«Γιατί σχεδόν κάθε μέρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες, μιλάς για τη βροχή κι εύχεσαι να ρίξει!»

-Όχι, απλώς… την έχω ανάγκη. Η διάθεσή μου την έχει. Και να, είμαστε μέσα, οπότε γιατί να μην απολαύσω όλο το σκηνικό, προστατευμένη; Μαζί σου, στα ζεστά, μέσα από το τζάμι, δυο πρόσωπα κολλητά να κοιτάνε το βρεγμένο έξω να ξαναγεννιέται;

…

Είναι σχεδόν τρομακτική η βροχή όταν είναι τόσο έντονη. Σα να μη τη σταματά τίποτα. Σα να κατρακυλά με φόρα από τον ουρανό κι όποιον πάρει ο Χάρος. Και το ταβάνι της γης όμως, σήμερα, ήταν τόσο μαύρο, τόσο αινιγματικό, τόσο πονηρά καμουφλαρισμένο, που έμοιαζε με τον Άδη.

~

-«Τι είναι; Γιατί έχεις κολλήσει ολόκληρη πάνω μου; Γιατί μου τρίβεσαι;»

-Για να με ζεστάνεις!

-«Ναι ε;»

-Ε ναι! Τι σε έχω;

Έχουμε σκάσει και οι δύο στα γέλια. Ο Μιντιακός Πίθηκος παίζει κλασική μουσική, τώρα, Telemann. Εγώ να προσπαθώ να χωθώ με το έτσι θέλω στην αγκαλιά σου την ώρα μάλιστα που κάθεσαι και να βάζω δύναμη και με το κεφάλι να σπρώχνω το σώμα σου, σαν τη γάτα. Κι εσύ να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις και να παίζεις, να χαμογελάς, να βγάζεις ήχους και να κοιτάς καλά-καλά.

Έξω ο θόρυβος είναι κατάλευκος κι εγώ, αν και μέσα σε αυτό το δωμάτιο, είμαι κάτω από τη βροχή, κάτω από το άγγιγμα του ουρανού.

Έτσι είναι τελικά όταν σε χαϊδεύει, ε;!

(Κι αυτή προχτεσινό αριστούργημα…)

• Bubbles
• Comments(6)

demon March 12th, 2008

Το ‘χα μεγάλη ανάγκη κι ο τρόπος που ΄γινε ήταν σχεδόν μυστικιστικός, σημαδιακός, ενεργειακός.

Αποφάσισα να καληνυχτίσω τα μάτια μου νωρίς, χτες.

Ξέρω πως κάθε φορά που σε αγκαλιάζω με αυτό τον τρόπο και κλείνω τα μάτια, αφήνω στους ώμους, στο δέρμα, στα οστά σου ρινίσματα συναισθήματος, αγάπης, δεσίματος. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παραμύθι. Σμίξαμε, σχεδόν όπως γνωριστήκαμε. … αβίαστα, ανεξήγητα, απλά, αναγκαία, καθαρά.

Κι έτσι, για αλλαγή, χόρεψες εσύ πάνω μου χτες.

Ξάπλωσα πρώτη. Και μερικά λεπτά αργότερα, επέστρεψες κοντά μου, από το ντους. Έβαλες το σώμα σου απλώς δίπλα από την αύρα μου και χωρίς να μ’αγγίξεις, με κοίταξες ολόκληρη και μου ‘πλασες ιστορία.

-«Ξέρεις τι θα σου κάνω τώρα;»…
Ξέρω τι θέλω να μου κάνεις!

Το κοντέρ είχε ήδη αρχίσει να γράφει χιλιόμετρα.

Στα 299 καίγομαι.

Σβήνει η μηχανή…

~

μου ‘δεσες τα χέρια.
γύρω από το σώμα μου,
πάνω από το κεφάλι μου,
έγλειψες τα δάχτυλά μου,
τύλιξες το πόδι μου γύρω από το λαιμό σου,
με γύρισες ανάποδα,
έριξες το πρόσωπό σου πάνω στην πλάτη μου,
κι έχυσες μέσα στον κώλο μου.

Κι εγώ, μέσα στο στόμα σου, με τους κεραυνούς να ηλεκτρίζουν τους οργασμούς μου, ξανά και ξανά…..

(Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ξαναβρήκα, που είσαι ακόμη ζωντανός. Που με ποθείς, που με ανακαλύπτεις, που με ζωγραφίζεις με τις ίδια έντονες κηρομπογιές. Σε ερωτεύομαι ξανά. Κάθε μέρα που σου χαμογελάω, κάθε μέρα που με αγγίζεις. Κάθε μέρα που παίρνω το πρόσωπό σου στην αγκαλιά μου.)

στο αfιερώνω, μωρό

a.l.l

Πηγή εικόνας: breschinski.com

• HardcOre
• Comments(0)

demon January 25th, 2008

Γλιστράς κάτω από το πάπλωμα. Με κοιτάς και προσπαθείς να με ψυχολογήσεις. Έφυγα πριν χωρίς να πω τίποτα. Παράξενο.

Βάζεις τον δείκτη σου πάνω στη μύτη μου και τον σέρνεις γύρω από τις καμπύλες της. Σταματάς απότομα όταν φτάνεις στο λακάκι πάνω από τα χείλη μου. Έχω ανοίξει τα μάτια μου και σε αγριοκοιτάζω.

Ακουμπάς το αριστερό σου χέρι στους κροτάφους μου, στο μέτωπο, στις ρυτιδούλες μου κι αρχίζεις με κυκλικές κινήσεις να με ηρεμείς. Να μου μιλάς μέσα από την κίνησή σου.

Με βλέπεις να μισοκλείνω τα μάτια. Παίρνεις τα δυο μου χέρια, όπως είσαι αντικριστά, και τα χώνεις μες τα δικά σου.

Σχηματίζουμε μια πεταλούδα, ένα φτερούγισμα, ένα Χ.

Και τότε είναι που πετάγομαι και ξαναμπαίνω στο κουκούλι μου.

Σκέφτομαι…

Τι συμβαίνει όταν νιώθεις πως είσαι με κάποιον που σε βυθίζει;

Όταν μέρα παρά μέρα βλέπεις τη θλίψη να χαστουκίζει την ευτυχία;

Μένω για τη σάρκα μου;

Μένω για το άγγιγμα;

Μένω για τη βία που μπορώ να ασκήσω;

Εσύ τι θα έκανες αν ο άνθρωπος, στον οποίο αρχίζεις να πιστεύεις, σε σκότωνε; Με τις ώρες όχι με τα λεπτά. Με τους μήνες όχι με τις μέρες.

Αν γνώριζες πολύ καλά πως αυτός ο άνθρωπος θα ρουφήξει τα χρώματα από μέσα σου, κι όμως ότι μπορεί και να το αξίζει, θα έμενες;

Και να ΤΟΝ αξίζεις. Και να τον αγαπάς, επειδή σ’αγαπά.

Μένω επειδή μπορεί να χορέψει μαζί μου;

Μένω επειδή μιλά στους ύπνους μου;

Μένω επειδή γουστάρω κάθε φορά που τον πηδάω;

Το sex μέσα στον έρωτα.

Ο μαζοχισμός μέσα στο σαδισμό.

Η ισορροπία του τίποτα. Το τίποτα μέσα στα πάντα. Τα πάντα στην κάβλα που νιώθω κάθε φορά που γκαζώνω, κάθε φορά που πλαγιάζω, κάθε φορά που τραγουδάω, κάθε φορά που δακρύζω, κάθε φορά που πετάω, που μεθάω, που αγκαλιάζω, που γελάω, που χύνω… ΕΜΕΝΑ

Πηγή εικόνας: www.gbposters.com

• HardcOre
• Comments(20)

demon January 23rd, 2008

Έχω τα νεύρα μου. Ναι, ΠΑΛΙ!

Στην περίπτωση τη δική μου, η κακή μέρα σίγουρα από το πρωινό ξύπνημα φαίνεται. Αρχίζω την κάθαρση-αυτοψυχανάλυσή μου, ευθύς αμέσως.

Ξάπλωσα γύρω στις 08:00. Δε νύσταζα καθόλου, μα κρύωναν απίστευτα τα πέλματά μου και μου είχες λείψει. Είχα βάλει πλάνο: θα ερχόμουν να σε αγκαλιάσω, να χαϊδέψω το κωλαράκι σου, να σε πάρω μάτι να κοιμάσαι και μετά, θα επέστρεφα στο θρόνο μου!

Σου άφησα λοιπόν ένα pink e-mail για να το διαβάσεις κάποια στιγμή σήμερα και σου ‘ρθα. Μέσα στον ύπνο σου, με άγγιξες, με κουκούλωσες με κοιμισμένη, υγρή τρυφερότητα, με ρώτησες αν είμαι καλά. Σου ‘πα πως ήρθα απλώς να σε φιλήσω και θα ξαναφύγω γιατί δεν έχω ύπνο. Μου ‘σφιξες το χέρι και μου ζήτησες να μείνω κοντά σου 5 λεπτά.

Και φυσικά, κοιμήθηκα. Κοιμηθήκαμε ενωμένοι.

Κάποια στιγμή στις 09:30 λοιπόν, ξύπνησα αγριεμένη από τις γάτες που χάλαγαν τον κόσμο. Η “κόρη” μου, το Ματάκι, ήθελε χάδια και προσοχή. Μη χέσω. Είπαμε 08:00 κοιμήθηκα. Έλεος.

Και κάπως έτσι, σου φώναξα γιατί δεν πήγες ΕΣΥ κοντά της -λες και είναι μωρό- και γιατί ΕΣΥ ξέχασες να κλείσεις την πόρτα προς το σαλόνι. FUK

Παρακάτω; Ανοίγοντας την μπαγκαζιέρα, ξέχασες να μου βγάλεις τα γάντια μου. Και μετά, έκανες κωλιά χωρίς να με ρωτήσεις! Και μετά…

Στην τράπεζα που πήγαμε να βάλεις χρήματα στο λογαριασμό σου για την πληρωμή του server σου, ο υπάλληλος κάπνιζε. Και κάπως έτσι, από έναν και μόνο άνθρωπο είχε γίνει ανυπόφορος ο χώρος πρωινιάτικα. Και να μην το είχα κόψει πέρσι, πάλι θα με ενοχλούσε το τσιγαράκι κι ο καπνισμένος χώρος, πρωί-πρωί, πίστεψέ με.

Στη διαδρομή προς το νέο μου σπίτι, είδα δυο μπάτσους. Γωνία Γαλατσίου με Βεΐκου υπέβαλλαν τα μαλακισμένα σε αναγνώριση στοιχείων έναν δύσμοιρο Πακιστανό. Όχι, ο Πακιστανός δεν είναι δύσμοιρος, οι μπάτσοι τον κάνουν, ξεφτυλλίζοντάς τον. Γιατί με πείραξε;

Πέραν του ότι είδα μπάτσους, γαμώ το κέρατο που δεν έχω, πρωί-πρωί; Γιατί οι τύποι το παίζαν καμπόσοι κι έκαναν την αναγνώριση φορώντας τα κρανάκια και τα περιλαίμιά τους! Ούτε διαρρήκτες να ήταν. Αυτοί το καταλαβαίνω γιατί δε βγάζουν τα καλύμματα από το πρόσωπό τους εν ώρα δουλειάς…

ΧΑ!

Μετά, στην Πατησίων, ένα παπί πήγε να χτυπήσει μια γιαγιά και η Τροχαία έφτασε μέσα σε 3 λεπτά. Wow, για τυρόπιτες απέναντι ήταν;

Και του νεαρού του έκαναν ανάκριση χωρίς καν να… βγουν από το βαν!!! Ω ναι. Αυτό θα πει: να σου κλίνω το ρήμα “βαριέμαι”;

Κι επειδή το να δεις μπάτσο μια φορά τη μέρα, άντε πες είναι “τύχη”, το να δεις 3 όμως είναι πραγματικά “γαμώ την τύχη μου”, τέλειωσα όπως-όπως τις δουλειές μου κι επέστρεψα σπίτι σου.

Κι απλώς χαίρομαι που σε έχω! Και που με ανέχεσαι.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

• Bubbles
• Comments(14)

demon January 20th, 2008

Σήμερα έχει τα γενέθλιά του ένας πολύ ξεχωριστός και πολύ δικός μου άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που, χωρίς να το γνωρίζει, μου έχει δώσει ήδη, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μεγάλα μαθήματα, αλλά και έναν απίστευτα σημαντικό θησαυρό.

Ένα πλάσμα που κάθε μέρα με ανέχεται και με ηρεμεί, με γεμίζει μέλλον και αγάπη.

‘Ενας άντρας που μου απέδειξε, χωρίς ποτέ μου να του το ζητήσω, ότι αν λατρέψεις κάποιον, μπορείς και να τον μεταμορφώσεις χωρίς να τον αγγίξεις και να ρουφήξεις τα θετικά του και να απαλύνεις τα μείον του.

Στο αfιερώνω

(Πηγή εικόνας: www.imageshack.us)
Χρόνια σου όμορφα, υγιή και ταξιδιάρικα. Και χρόνια μας πολλά.

A.l.l. baby

• Σαλιάρα
• Comments(4)

demon January 3rd, 2008

(Πηγή εικόνας: dark-spider.gtxartist.com)

Λένε πως τα ετερώνυμα έλκονται. Πως το λευκό τραβάει το μαύρο και η χαρά τη θλίψη. Λένε πως το νερό έλκεται από το χώμα κι ότι η φωτιά κάνει νάζια στον αέρα.

Μα αν εσύ αιστάνεσαι θλίψη κι εγώ χαρά, πώς μπορώ να είμαι μαζί σου. Αν εσύ είσαι υγρό στοιχείο κι εγώ λάβα, πώς να ζήσω πάνω σου.

Λένε πως με τα χρόνια γινόμαστε πιο σοφοί, πιο ευέλικτοι. Ναι, μα τα χρόνια χαρίζουν επίσης απαιτήσεις. Δεν ανέχεσαι εύκολα την ανοησία, δεν ανέχεσαι πια ό,τι κι ό,τι. Είσαι εκεί, ξέρεις και ζητάς. Κι ό,τι είναι παράταιρο, το αφήνεις πίσω.

Όταν χάνομαι στην υδρόγειο που έχουν σκιτσάρει τα σωθικά μου, σκέφτομαι για μένα. Για αυτό που ανασαίνω και που το λένε ζωή, για αυτό που λαχταράρω και που το λένε όνειρο, για αυτό που έχασα και που το λένε παρελθόν.

Πόσο εύκολα μπορώ να φύγω από την αλήθεια του αιόλων, είναι θαυμαστό. Όσο μεστά περπατώ, πράττω, πονώ, τόσο φυσικά και λεία μπορώ απλώς να αφήσω το σώμα μου πίσω και να γλιστρίσω πάνω από όλα.

Σχεδόν τρομακτική η ευκολία με την οποία χαράσσονται τα ταξίδια μου. Λες και το αερόστατο περιμένει κάθε βράδυ πάνω από το κεφάλι μου. Με το φιτιλάκι του έτοιμο, να προεξέχει στην ακρούλα. Κι εγώ, με το σπίρτο στο χέρι, μόλις νιώσω ελαφριά σαν τίποτα, δίνω μια και το μπαλόνι φεύγει ψηλά. Πάνω από πρόσωπα και χρώματα. Γιατί χρώματα δε βλέπω ποτέ! Μόνο αιστάνομαι και κυβερνώ στο ταξίδι αυτό το “σώμα” μου. Ένα πέπλο που μπορεί να κινείται ανάμεσα σε υπάρξεις-πλανήτες. Άλλοι γνώριμοι κι άλλοι στέκουν εκεί σαν τη σημαδούρα, τη λάμπα στην κολώνα.

Και πίσω, κάτω από τα σεντόνια, περιμένει η ψυχή μου, δεμένη σα μικρό βαρίδι. Και μου στέλνει οδηγίες, για το πού θα πάω. Και τι να δω εκεί πάνω, στον άχρωμο κάμπο.

Κι όταν προσγειώνομαι, διαδικασία που θέλει το χρόνο και την προσοχή της, οι κλειδώσεις μου μπαίνουν στη θέση τους και οι αισθήσεις μου μπαίνουν σε καλούπι, μορφή, ύλη.

Κι αιστάνομαι μια πληρότητα γι’αυτό που πραγμάτωσα. Μια ανακούφιση που μπόρεσα να ελαφρύνω το σύμπαν μου. Έδωσα στο φάντασμά μου, εκεί πάνω, μερικές από τις μπίλιες του ασυνείδητού μου. Μερικές από τις σταγόνες του άγχους μου. Λίγο από το ουράνιο τόξο του εφιάλτη μου.

Κι αφού κόψω τη χορδή με ασημένιο άγγιγμα, δίνω υπόσχεση για το επόμενο ταξίδι. Να έχω ψυχή, να γεμίσω το σακούλι της και να καθρεφτίσω όσα περισσότερα ψήγματα αέρα αντέξω. Και στην επόμενη αποταμίευσή μου, θα περάσω και πάλι να σε επισκεφτώ, για πολύ λίγο. Όσο μοιάζουν δέκα δευτερόλεπτα!

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon December 17th, 2007

(Πηγή photo: www.pages.drexel.edu )

Αγγίζω την τραχιά σου παλάμη και περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα δικά σου, όπως κάνεις εσύ όταν μου ξεμπλέκεις τα μαλλιά από το αγέρι.

Ένα-ένα τα δάχτυλα κουμπώνουν στη σωστή θέση. Και γλυκά σφίγγουν το δέρμα σου.

Το μάτι μου τυλίγει το αριστερό σου μάγουλο με απίστευτη τρυφερότητα και η λάμψη από το χαμόγελο που μου βγάζεις ζεσταίνει τα βλέμματά μας.

Το κάτω χείλος μου μόλις που ακουμπά το δικό σου επάνω, αφήνοντας ένα ερωτικό αποτύπωμα. Μια μικρή δόση. Ξέφρενης λαιμαργίας και πόθου που ξεχειλίζει από το πρώτο ξημέρωμα που περάσαμε μαζί.

Τότε που τα παράτησες όλα και ήρθες να με βρεις στο κωλονήσι, όπως το λες. Κι αυτό, διότι δεν αντέχεις τη θάλασσα. Ήμουν Σαντορίνη για δουλειά, για επιβίωση, για διάλειμμα και ανασύνταξη των λέξεων μέσα μου.

Κι εσύ θρονιάστηκες μέσα στο πρώτο πλοίο που σάλπαρε ελάχιστες ώρες αργότερα, για να διαπιστώσεις αν όντως είμαι το ξωτικό που σε έκανε να αιστανθείς τόσο ελαφρύς. Ευτυχισμένος κι ερωτευμένος μετά από καιρό, όπως μου είπες.

Κι από τη στιγμή, το απόγευμα της Τετάρτης, που σου έδωσα το σημειωμένο με αστερίσκους και καλλιγραφίες χάρτη, τα κλειδιά του δωματίου κι εκείνο το άγγιγμα το φευγαλέο και κάπως νευρικό, δε χωρίσαμε.

Κι επιστρέψαμε μαζί Αθήνα, σπίτι. Ταξιδέψαμε μέσα στην ομίχλη παρέα. Με τα μπαγκάζια μου φορτωμένα στις μηχανές, με την υπόσχεση και τα όνειρα διαιρεμένα στα δύο μεταφορικά μας μέσα. Με τον ίδιο προορισμό. Και την ίδια γεύση.

Να ρουφήξουμε τη ζωή. Ν’αφεθούμε στη ζωή. Να προσθέσουμε στις ζωές μας.

“Χρόνια μας Πολλά”. Να σε κάνω ευτυχισμένο. Κι εσύ, να είσαι εκεί!

σ’το αfιερώνω…

• Σαλιάρα
• Comments(4)