Θες να σου πω τι είμαι;

demon January 22nd, 2008

Πριν από λίγο παρακολούθησα, σε μαγνητοσκόπηση, την εκπομπή “Παρασκήνιο” της ΕΤ1, με θέμα της τα blogs.

Η σκηνή φωτίστηκε από την ιστορία της Αμαλίας. Και στη δεύτερη πράξη, “γνώρισα” την ψιλικατζού. Μια τύπισσα, που από ερασιτέχνης blogger, εξέδωσε βιβλία με τα κείμενά της και στο τέλος, της έγινε πρόταση να εργαστεί ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρία, κάτι που κάνει έως σήμερα. Θέλω κι εγώ!!! Θέλω κι εγώ να με ανακαλύψουν. Να γράφω για το sex. Άντε για τον έρωτα. Για την αγάπη, για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους, τη ζωή. Την ένταση. Τα όνειρα που αποτυπώνονται όπως τα τατουάζ! Ξανά και ξανά, επιμένουν μέχρι να σε πείσουν.

Είδα στην οθόνη και ιστολόγια ανθρώπων που διαβάζω. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς πήραν σάρκα κι οστά και οι λέξεις απέκτησαν πρόσωπο. Αν και θα προτιμούσα να παραμείνουν φαντασίωση!

Λιτό μα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ ή ταινία μικρού μήκους μου θύμισε το συγκεκριμένο “Παρασκήνιο” και με έκανε να αναρωτηθώ. Μόλις χτες είχε μπει στο μυαλό μου η εξής σκέψη, την οποία και κατάθεσα σε ιστολόγιο, ως σχόλιο:

Καθώς οι μέρες έγιναν μήνες παρουσίας μου εδώ μέσα, σκεφτόμουν αν οι “παλιοί” γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν πίνουν καφέ, τα λένε στο τηλέφωνο, γνωρίζουν αν είσαι single ή married, συζητάνε για τη δουλειά και το σπίτι τους! Και μετά μου ήρθε σα χαστούκι, η αυλαία που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι: ανωνυμία. Ούτε καν αν είσαι θηλυκό ή αρσενικό δε χρειάζεται να καταθέσεις. Κρίμα. Είμαι, καλώς ή κακώς, από τους ανθρώπους εκείνους που τους αρέσει να δένονται, να μυρίζουν τα χνώτα του άλλου και να τα αγγίζουν.

Έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές να ρωτήσω άτομα που μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, εδώ μέσα, πού μένουν. Τι δουλειά κάνουν. Πόσο χρονών είναι, πιθανόν. Τι ζώδιο είναι ή κάποια πιο προσωπικά πράγματα. Και μετά, αυτόματα, σκέφτομαι αν θα ήθελα να κάνουν το ίδιο…

Δε χάνεται η μαγεία αν βγούμε για καφέ; Αν η ταξιδιάρικη, μυστηριώδης, πνευματική γραφή σου αποκτήσει πρόσωπο;

Δεν μπορείς να πεις. Με τους άντρες, με το αντίθετο φύλο that is, υπάρχει σχεδόν πάντα, κάτι ερωτικό που εντείνεται εκ των πραγμάτων από την ολοπρόσωπη μάσκα που φοράμε εδώ μέσα…

Και το επόμενο λεπτό καταλήγω -για απόψε, τουλάχιστον: Ας τα λέμε από το mail! Αληθινά όμως. Κι ας αφήσουμε την ίδια τη χημεία μας να επιλέξει την ισορροπία της.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Μαμά, μπαμπά…

demon January 19th, 2008

έχω ξυπνήσει με πολύ κακή διάθεση σήμερα. Μακάρι να ‘ξερα το γιατί. Ξέρω μονάχα πως ήρθες σαν το τρισευτυχισμένο σκυλάκι να με χαϊδέψεις και να με φιλήσεις, με το που άνοιξα το μάτια μου, κι εγώ, το μόνο που ήθελα, είναι να μείνω στην ησυχία μου. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κρατιόμουν από τους τοίχους, από το πάτωμα, από την ψυχή μου την ίδια και δεν ήθελα να με ακουμπήσει κανείς. Δεν ήθελα ήχους στα αυτιά μου, ούτε σάλια, ούτε δαχτυλιές πάνω μου.

Έτσι ξύπνησα βρε παιδί μου. Δε σου έχει συμβεί δηλαδή εσένα ποτέ;

Και μετά, όταν έπεσαν οι πρώτες σταγόνες νερού στο πρόσωπό μου, θυμήθηκα τους ρόλους που παίξαμε χτες το βράδυ.

Καλά, εσύ τον εαυτό σου έκανες. Εντάξει.

Εγώ όμως, με έπιασα να μιμούμαι τους γονείς μου. Τη μητέρα μου, στα πιο πολλά σημεία. Ατάκες που ακούω χρόνια τώρα. Κινήσεις που περνούν από μπροστά μου. Γκριμάτσες και φράσεις ευτυχίας ή ρουτίνας. Είναι αστείο. Σα να παίζω σε κάποιο θεατρικό. Το ρόλο το δικό μου, φυσικά εγώ μου τον έραψα.

Γιατί, θες να μου πεις ότι εσένα δε σου έχει συμβεί αυτό σε “σοβαρή” σχέση, whatever that means?

Ξαφνικά να αισθάνεσαι σα σύζυγος ή σαν μπαμπάς, σα γυναίκα κάποιου ή νοικοκυρά ή δεν ξέρω κι εγώ τι!

Και να μπαίνουν στο στόμα σου από μόνες τους, ατάκες χιλιοειπωμένες, μα ξένες. Ατάκες των γονιών σου;

Ε λοιπόν εμένα μου συνέβη. Σε τούτη δω τη σχέση.

Δεν είναι απλώς σχέση ή sex οπότε δεν μπορώ να υποδυθώ τον εαυτό μου. Οπότε πρέπει κάτι να κοπιάρω. Ή από κάπου να… εμπνευστώ.

Κι έτσι με ακούω να “παίζω” τους γονείς μου. Δεν είναι τόσο τρομακτικό αν το καλοσκεφτείς. Απλώς μου τη σπάει η αντιγραφή.

Γιατί, το ήξερα κι από χτες το σενάριο για να βρω τα λόγια;

Είναι όπως όταν κάποιος γίνεται γονιός, φαντάζομαι. Αν και, εκεί, είναι τα ένστικτα που παίζουν μπάλα.

Πάντως εγώ, ακόμη και τώρα, κάτι ώρες μετά, χάλια διάθεση έχω. Δε με ενοχλεί όμως είναι η αλήθεια. Γιατί, δε δικαιούμαι εγώ, δηλαδή, να μην είμαι η πανάλαφρη, χρωματιστή και παιχνιδιάρα πεταλούδα μια μέρα;

-Μαμά, μπαμπά! (με ενθουσιασμό)

Σας μοιάζω.

(γιούπι)


Πηγή εικόνας: the.earth.li

Men first!

demon January 16th, 2008

(Πηγή εικόνας: fwto.pblogs.gr)

Μου βγάζεις γλώσσα και γυαλιστερές μπίλιες τρέχουν από τα σάλια σου και προσγειώνονται στις ρώγες μου.

Φτύνω την κάβλα μου σε ολόκληρο το σώμα σου, σε ερεθίζω απόλυτα, γραπώνω τα γεννητικά σου όργανα και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.

Ποιος θα τελειώσει πρώτος απόψε; Ποιο σώμα θα πέσει πρώτο, εξουθενωμένο στα σεντόνια;

Ποιος λαιμός θα λυγίσει, ποιο μάτι θα κλείσει με ικανοποίηση και ποιανού το στόμα θα ηχήσει σα γάτα, αφού χαμογελάσει διάπλατα;

Με κοιτάς με αλλοιωμένο βλέμμα την ώρα που σε καρφώνω ολόκληρη.

Το κορμί μου σπαρταρά στα χέρια σου κι εσύ, αυτοσυγκεντρώνεσαι, πιάνοντας βίαια τους μηρούς και τη μέση μου.

Βλέπω, όχι καθαρά όμως, το πρόσωπό σου να συρρικώνεται, τα χαρακτηριστικά σου να μαλακώνουν και τα μάτια σου να σφίγγουν.

Και στο τέλος, απλώς δε βλέπω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα μπροστά μου. Απλώς αφήνω να ξεχυθούν από μέσα μου όλες οι φαντασιώσεις της μέρας.

Κι όταν πια, αγκαλιαστούμε σαν τα σαλιγκάρια και ξυπνήσουμε από την ηδονή, σε ψαχουλεύω με νάζι. Κι εσύ βαριανασαίνεις πολύ-πολύ κοντά μου και μου εξιστορείς τι ζήσαμε μόλις!

Οφθαλμαπάτη της καρδιάς

demon January 7th, 2008

Είναι περίεργο το πώς μπορεί να αλλάζει θέση η ζωή μας. Λες και την κοιτάμε από διαφορετική γωνία, με περισσότερο φως ή λες και ξαφνικά ψηλώσαμε και πολλά πράγματα μας φαίνονται πιο μικρά κι αδιάφορα.

Ξέρω ότι αυτό που ετοιμάζομαι να δημιουργήσω είναι πολύ προσωπικό. Θα μου πεις, γιατί τα άλλα, τα σαρκικά, δεν είναι τελείως μα τελείως δικά μου; Ναι, αλλά για κάποιο λόγο, δε διστάζω να τα αποτυπώσω εδώ “πάνω”, εδώ “μέσα”.

Τούτο όμως αποτελεί και μια περγαμηνή του παρελθόντος και είναι κάτι, να, πιο ψυχικό. Από κείνα κει που συνειδητοποιείς όταν έχεις γίνει λιώμα πια και το μάτι σου δε λέει να στεγνώσει.

Κι όμως τώρα είμαι (ακόμη) νηφάλια, αν και έχω μπει σε μια υπερπροσπάθεια να ζαλίσω τα σωθικά μου. Με μπύρες, έστω. Γίναμε φτηνιάρηδες μπεκρήδες βλέπεις.

Είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω σοβαρή σχέση. Δεν ξέρω κι αν είχα μπει ποτέ μου σε αυτό το τριπάκι. Σίγουρα είχα ερωτευτεί σφόδρα… Τότε… Και τόσο! Και πάντα νόμιζα ότι κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει εκείνη τη λατρεία, την εξύψωση, την ανάγκη υποτίθεται. Του να νομίζεις τόσο γλυκά και βασανιστικά πως δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς τον άλλο. Πως αν βγεις έξω χωρίς να τον έχεις αγκαλιά ή χεράκι-χεράκι, δε θα ισορροπήσεις αρκετά και θα γκρεμοτσακιστείς. Θα παραπατήσεις και θα χτυπήσεις ανεπανόρθωτα.

Οφθαλμαπάτη της καρδιάς.

Και μετά αγάπησα φυσικά. Υπήρξε μάλιστα ένας άνθρωπος στη ζωή μου, που ποτέ μου δεν τον ερωτεύτηκα. Τον αγάπησα κατευθείαν. Μουσικός στο επάγγελμα. Η μεγάλη μου αδυναμία. Ανέκαθεν.

Τώρα, τόσα χρόνια μετά, αιώνες ολάκεροι, έχει μπει κάτι στη ζωή μου, που τολμώ να το αντικρίσω και να το αντιμετωπίσω ως σχέση. Ναι, σοβαρή. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Διότι εγώ τα έχω και λιγουλάκι μπερδεμένα στο μυαλό μου, ως άνθρωπος των άκρων.

Αλλά έτσι τη λένε οι πολλοί. No?

Σχέση σοβαρή λοιπόν. Από κείνη, όχι που ετοιμάζεσαι να την αλυσοδέσεις με βέρες και κουφέτα, αλλά από κείνη που λες “είμαστε μαζί” βρε παιδί μου. Και οι σερπαντίνες σε αυτή την περίπτωση είναι η συγκατοίκηση, το μοίρασμα και η προσφορά πολλών πραγμάτων, η αλήθεια που γίνεται συνείδηση και κατόπιν υποσυνείδητο του ότι “εσύ είσαι ο σύντροφός μου”. Επικίνδυνη λέξη, κατ’εμέ. Αλλά εγώ, από την άλλη, είμαι και άνθρωπος που πάντοτε φοβόταν την εφ’όρου ζωής δέσμευση. Δηλαδή τι; Δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να πάω με άλλον; Κι αυτό τώρα είναι καλό πράγμα;

Μέχρι να πεθάνω μαζί σου θα είμαι; Πολύ μονογαμία. Αφόρητη.

Και ναι, τα τελευταία χρόνια αλήτεψα καλά. Μεταξύ μας πάντα αλήτευα και το ‘κανα με τους δικούς μου όρους. Κι ευτυχώς για την αυτοπεποίθηση και την ερωτική μου παιδεία, γινόντουσαν αποδεκτοί. Και τους άντρες που “επέλεξα” τους έβαλα όπου ήθελα εγώ. Και για όσο, φυσικά. Και είχα την ανεξαρτησία μου ανέγγιχτη και τα πρωινά μου καθαρά.

Όσο όμως κι αν γούσταρα το παιχνίδι, τόσο δεν μπορούσα παρά να βλέπω φιλιά γύρω μου και να κολλάω. Δε νομίζω ότι υπήρξε ποτέ  στιγμή και διάθεση, που να είδα ζευγάρι να κρατιέται χεράκι-χεράκι και να μην αιστανθώ ότι το θέλω κι εγώ αυτό, για μένα.  Ήθελα γαμώτο έναν άνθρωπο για μένα, ήθελα να μπορώ να μοιραστώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι όσο πάει. Ήθελα να έχω ένα πλάσμα τόσο κοντά μου, μια ψυχή που να της εμπιστευτώ τη φορεσιά μου κι αυτή να τη σεβαστεί. Να μη μου την τσαλακώσει. Και ήθελα να κάνω σχέση. Εδώ και δύο χρόνια, χτιζόταν αυτός ο πυρετός. Του “είμαι έτοιμη”. Νομίζω…

Κι όσο κορυφωνόταν αυτή η καμπύλη, τόσο αιστανόμουν ότι αρκετά έπαιξα και πως μπορώ τώρα να κοιτάξω έναν άντρα και να τον δω ως άνθρωπο. Κι όχι σαν… !

Και τώρα που έχω όλα τα χάδια και τις αγκαλιές του κόσμου, όλα τα όνειρα του “κοιμόμαστε αγκαλιά” και “ξυπνάμε με φιλιά” κι όλα τα αγγίγματα, στα οποία έχω αδυναμία, βλέπω πως ένας μεγεθυντικός φακός έφερε κοντά μου όσα έβλεπα, κι όσα κατά καιρούς έζησα. Αποσπασματικά, για λίγο, έστω.

Και βλέπω πως, ακόμη και σε μένα, έναν άνθρωπο τελείως ατίθασο, που δεν αντέχει να ανήκει πουθενά, εκτός ίσως από τη Μουσική και τον αέρα,  φτάνει το μαγικό ραβδί. Και γαληνεύω ξέροντας πως τώρα μπορώ να σε κοιτώ. Κι ας μη σε έχω αύριο. Είναι όμορφο, το να γεμίζεις ευτυχία από έναν και μόνο άνθρωπο! Κι ας μη θέλουμε να παραδεχτούμε πως έχουμε ανάγκη…

Μη γελάσεις.

Οργασμός μες το νερό

demon January 4th, 2008

Για τις γλώσσες που θα βγάλουν φλόγες πάνω σου και τα υγρά που θα κάψουν κάθε θηλυκή σου σπιθαμή…

Φρεσκάρισε το κορμί σου απόψε, λείανέ το και στόλισε το λαιμό σου με άπειρες χάντρες. Μαγικές και λαμπερές.

Πιτσίλισε το στήθος σου με άρωμα από νούφαρα.

Βάδισε μέσα στο αέρινο φόρεμα της νύχτας και σβήσε το διακόπτη.

Υποδέξου το σκοτάδι και σώπασε.

(Πηγή photo: taraxopoios.pblogs.gr)

Ας αρχίσει το show για άλλο ένα βράδυ.

Γεμάτο λαγνεία, αναμνήσεις, προηγούμενους κι επόμενους οργασμούς.

Τέντωσε τη ρώγα σου στο στόμα του κι άνοιξε αργά τα πόδια σου. Οδήγησε το μάτι του σε κάθε σου καμπύλη κι άφησέ τον να εστιάσει σε αυτό που αύριο θα σου πει πως ήταν… κάβλα.

Τα ζάρια στην κυρία!

2008 φτου και βγαίνω!

demon December 27th, 2007

Τα τελευταία χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς που βρίσκομαι στο σπίτι των γονιών μου για το “ρεβεγιόν” όπως εμείς το κάνουμε, υποδύομαι έναν σταθερό ρόλο. Μόλις ο δείκτης πάει στο 1 λεπτό πριν τα μεσάνυχτα και την αλλαγή, κατεβάζω το γενικό, βγαίνω έξω και χτυπώντας την εξώπορτα συμβαίνει ο εξής διάλογος: “Ποιος είναι;” - Ο καινούργιος χρόνος!!!

Φέτος θα υποδυθώ το 2008 που έ-έ-έρχεται. Φορώντας ένα μαύρο φόρεμα, κεντημένο καλσόν και τα δερμάτινα τακούνια μου, θα γίνω ο νέος χρόνος!

Ας παίξουμε λοιπόν με ιντερνετικούς φίλους για πρώτη χρονιά. Το 2007 φεύγει. Για αραδιάστε παρακαλώ 7 + 1 -έτσι με βόλεψε!- συμβάντα αυτού του χρόνου που κάπως σας επηρέασαν.

Ε, να παίξω κι εγώ, ναι;

` Αφού έφαγα ένα χοντρό χαστούκι με την υγεία μου πέρσι το Νοέμβρη, άρχισα να την παίρνω σοβαρά. Και μέσα στο 2007 με πρόσεξα λιγάκι παραπάνω. Όταν το θυμόμουν : )

@ Αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα. Έστω και προσωρινά. Έστω, να πειραματιστώ. Μη με πιέζεις!

$ Έγινα τυχοδιώκτρια! Τα παράτησα ΌΛΑ και πήγα στη Σαντορίνη για 5-6 ολόκληρους μήνες. Μόνη πραμάτεια, το μηχανάκι μου.

^ Ήπια πολύ. Και για οικονομία χώρου αλλά όχι αισθήσεων… πήδηξα πολύ! Α, και έχασα και κάποια κιλά!!!

* Έκανα φίλους από όλο τον πλανήτη! Εντάξει, γνωστούς είναι η σωστή λέξη. Κι όμως, έκανα και μια καλή φίλη από τον Καναδά! Κι από κει: Αυστραλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ισπανία. Δεν ξέρω τώρα αν και τι ξεχνάω.

) Γνώρισα κάποιον από τον Καναδά, ο οποίος αν και ο λάθος άνθρωπος στη σωστή στιγμή, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι έτοιμη… για σχέση!

- Μετακόμισα… μόλις! Και μετά από 10 χρονάκια άφησα τα Εξάρχεια. f *

+ Γνώρισα ΕΣΕΝΑ!

Προσκαλώ να αφήσουν τον παλιό τον χρόνο να φύγει, τους:

trelofantasmeni, tzonakos, malina, penthesileia, melomenos, trelli, lexx, magica

Καλά Χριστούγεννα

demon December 25th, 2007

Δεν είναι θέμα αλκοόλ, θέμα κάβλας είναι! Και γιατί πρέπει να το πω δηλαδή; Δεν το καταλαβαίνω.

Έρχομαι, ξαπλώνω δίπλα σου, τρίβω τα χέρια μου πάνω σου παντού.

Σε “προστάζω” να ξυπνήσεις κι εσύ με ρωτάς κοιμισμένος γιατί! Και σου δείχνω γιατί.

Πιάνω τα δάχτυλά σου και τα οδηγώ πάνω μου. Πάνω στο λαιμό, στις ρώγες μου, στον αφαλό, στους γοφούς, στα μπούτια μου. Κι έπειτα γυρνάω απότομα και σου δίνω τη γραμμή μου…

Τις καμπύλες μου… Τον ιδρωμένο κώλο μου.

Κι εσύ μουγκρίζεις.

Κι όμως το χέρι σου σταματά να σαλεύει.

Γιατί; Σε ρωτώ. Γιατί σταματάς! Γιατί κοιμάμαι, αποκρίνεσαι.

Και την ώρα που σπρώχνω απαξιωτικά το χέρι σου και γυρίζω πλάγια να κοιμηθώ, όσο μπορώ, μου λες: “Έκανα ότι κοιμάμαι. Έπρεπε να το γαμήσεις; Αμάν με το αλκοόλ”!

Πηγή: faerie.monstrous.com

Να μαδήσω το κορμί σου;

demon December 25th, 2007

Περάσαμε λοιπόν τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί. Στο σπίτι μας, δηλαδή σπίτι σου γιατί εγώ μετακομίζω είπαμε! Με πολλά χαμόγελα, εξαιρετικό φαγητό, κουβεντούλα γλυκιά κι εμάς που θυμίζαμε “κανονικό ζευγάρι”, ήρθε η 25η Δεκεμβρίου. Σου άφησα το δώρο σου μαζί με μια κάρτα πάνω στο μαξιλάρι. Ώστε όταν πλησίαζε η ώρα και μπαίναμε στο δωμάτιο να έβλεπες πως κι εσένα σε θυμήθηκε ο Άγιος Βασίλης ΜΟΥ!

Και τώρα… κάτι ώρες μετά κοιμάσαι. Για την ακρίβεια ροχαλίζεις. Δεν έχουμε κάνει έρωτα εδώ και 3 μέρες. Να ανησυχήσω; Να μου πεις, άλλες κι άλλες γκρινιάζουν μα εκείνες έχουν να αιστανθούν το είναι τους να εκτινάσσεται εβδομάδες, μήνες! Ε και; Τρεις μέρες είναι τρεις μέρες. Από κει που ήμασταν μες την τρελή χαρά, την έντονη σεξουαλική ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ζωή και το φλερτ, βρεθήκαμε να κοιμόμαστε δίπλα-δίπλα σα σχέση ετών. Που δεν ήμαστε!

Να σου πω αγοράκι, με γουστάρεις ή όχι; Από τη μέρα που μπήκα στο τριπάκι της μετακόμισης, είναι σα να έχει χτυπήσει εσένα η εξουθένωση. Ωχ αμάν…

Σε ρώτησα αν θες να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο την Πρωτοχρονιά. Για να λάβω την πολύ κλασική, πλέον, απάντηση πως προτιμάς να είμαστε οι δυο μας. ΜΕΣΑ! Και πότε ακριβώς θα δω εγώ το φως το αληθινό; Το φως του φεγγαριού; Ή μήπως να βγω, να κάνω τον γύρο του τετραγώνου σα σκυλί που ψάχνει το κατάλληλο θαμνάκι και μετά… βουρ μέσα; Θέλω να βγούμε! Να πάμε κάπου ιδιαίτερα, όμορφα, να πιούμε, να μεθύσουμε, να αερίσουμε τα συναισθήματά μας. Θέλω να με διεκδικήσεις!
Σκέφτομαι… κι αν σχεδιάσω ένα ξεχωριστό δείπνο μέσα; Άντε, να σε κρατήσω εσώκλειστο, μην σε κλέψουν. Ένα δείπνο σπίτι. Με δεκάδες κεριά αναμμένα στο πάτωμα, με πέπλα σε διάφορα σημεία του δωματίου να θυμίζουν θεατρικό σκηνικό, με ένα πανέμορφα στρωμένο τραπέζι και λιχουδιές που να θυμίζουν διακοπές, καλοπέραση, έρωτα!

Πρωτοχρονιά, δυνατές ευχές και τα δάχτυλά μου να μην ξεκολλάνε από πάνω σου. Εντάξει, κι αυτό μου κάνει. Θα μου κάτσεις όμως; Τι κάνω, πλάκα; Υπερβάλλω; Μπορεί! Ερωτευμένη είμαι, γιατί να αποφύγω να σε χτυπήσω με τη γλώσσα μου;

Όχι δεν έρχομαι μέσα. Θα μείνω στο γραφείο. Να τελειώσω το κείμενό μου, να παίξω, να αρπάξω την τελευταία γουλιά.

Αν με θες, έλα εσύ!

Έλα να με πάρεις.

Έλα να με τραβήξεις.

Έλα να με αποκτήσεις, να με αποπλανήσεις. Γουστάρω

Πηγή: www.lacoctelera.com

Είμαστε σχέση

demon December 12th, 2007

Σε ρώτησα πώς είναι οι σχέσεις. ‘Οχι τόσο από άγνοια. Μήτε ήθελα να με/μας συγκρίνεις με το πριν… Ήθελα όμως να δω τι έχεις ζήσει, πώς θα το πεις, πώς θα το τιμήσεις ή θα το βρίσεις. Και πόσο πραγματικά μέσα σου αιστάνεσαι καλά με μένα κι εμάς. Πόσο πολύτιμη είμαι για σένα. Εγώ για σένα ξέρω και στο λέω!

Σε ρώτησα αν είσαι έτοιμος για κάτι τόσο σοβαρό.

Πώς τσακωνόσουν και πώς τα έβρισκες με τις προηγούμενες.

Αν εμείς είμαστε περισσότερο καλά από άσχημα.

Αν υπάρχουν πράγματα που μαζί μου τα κάνεις για πρώτη φορά και ποια είναι αυτά.

Αν σε κάνω ευτυχισμένο.

Αν φοβάσαι.

(Πηγή: performingarts.ufl.edu)

Μου είπες πως δεν αισθάνεσαι ανέτοιμος να δεσμευτείς για μια ολόκληρη ζωή. Αρνητικό πρόσημο.

Ότι όλα τα ζευγάρια τσακώνονται κι ότι στο παρελθόν κυρίως συζητούσες για να λύσεις προβλήματα. Όχι εσύ! Η άλλη συζητούσε κι εσύ απλώς κουνούσες το κεφάλι συγκαταβατικά. Ε, και για τα εύκολα, αρκούσε το sex.

Με καθησύχασες λέγοντάς μου ότι είμαστε περισσότερο καλά, παρά άσχημα. Αν ήταν αλλιώς, μάλλον δε θα είμασταν και μαζί.

Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που μαζί μου τα κάνεις για πρώτη φορά και κυρίως ότι είμαστε 24 ώρες τη μέρα μαζί. Μου ‘πες ότι είμαι η γυναίκα της ζωής σου, η σύντροφός σου και πως δεν έχεις ξαναγαπήσει τόσο μα ούτε κι έχεις υπάρξει τόσο ερωτευμένος.

Με διαβεβαίωσες πως είσαι ευτυχισμένος. Πολύ.

Όσο είμαστε μαζί, δε φοβάσαι τίποτα. Μου είπες. Αλλά φοβάσαι. Μη με χάσεις! Έτσι μου είπες.

Άρα φοβάσαι.

Εξομολόγηση μιας ηλιακής σελήνης

demon December 12th, 2007

Σ’ευχαριστώ που μου μαγείρεψες. Ξέρω, σε έβαλα να φτιάξεις κάτι αποκλειστικά και μόνο για μένα. Εσύ είχες να φας. Εγώ ήθελα κάτι άλλο. Κι έτσι εσύ το έκανες, για να με ευχαριστήσεις, υποθέτω. Μετά από γκρίνια, μετά από πάμπολλες γκριμάτσες και μια άβολη κατάσταση που φρόντισες να μου γνωστοποιήσεις.

Σ’ευχαριστώ που νοιάζεσαι και κάνεις ό,τι σκέφτεσαι όποτε το σκέφτεσαι για μένα. Θα μπορούσα φυσικά και χωρίς αυτό. Θα μπορούσα φυσικά και χωρίς το φαγητό ΣΟΥ. Τη βγάζω και με ψωμί και τυρί είναι η αλήθεια. Χιλιάδες μέρες της ζωής μου το έχω κάνει. Δε θα λιμοκτονήσω, μα ούτε και θα γκρινιάξω. Και σίγουρα δε θα θεωρήσω ότι χρωστάω κάτι σε κάποιον. Ούτε καν στον εαυτό μου.

Κι αυτή είναι μονάχα η αφορμή.

Δεν ξέρω αν τραβάω το σχοινί. Δεν ξέρω αν μας βάζω ιδέες ή σου δίνω πάτημα. Δε με νοιάζει αυτή τη στγιμή.

Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να με κάνεις έτσι. Κι αν με κάνεις τώρα έτσι, που είσαι ερωτευμένος όπως λες, τι θα γίνει μετά; Γιατί με φορτίζεις έτσι, τόσο; Επειδή είχα καιρό να κάνω σοβαρή σχέση; Επειδή έχω υπερβολικά πολλές απαιτήσεις από σένα και τη συμπεριφορά σου; Επειδή σε βλέπω σαν σύντροφο ζωής και σαν τέτοιος θέλω να μου φέρεσαι;

Έσπασε το πρώτο κομμάτι της αλυσίδας.

Ζυγίζω ή τουλάχιστον προσπαθώ. Όταν είναι τόσο νωρίς, δεν θα έπρεπε να είναι μόνο κόκκινα; Είμαστε περισσότερο καλά ή όχι; Γιατί μπαίνουν ως δια μαγείας τόσα εμπόδια;

Ναι, πάει γρήγορα αλλά το σημαντικό είναι ότι πάει από μόνο του. Ότι κανείς μας δεν το βίασε, δεν το έτρεξε, δε μεσολάβησε. Ρολάρει, πάει καλά, πάει σταθερά. Και ξαφνικά χειρόφρενο. Λογική, υπολογισμοί, ανασφάλειες.

Ναι έχω μάθει ή έτσι είμαι να λέω τι έχω, να μιλάω, να παλεύω, να λύνω.

Και ναι, γούσταρα που ήμουν εργένισσα, γκόμενα, ελεύθερη. Γούσταρα που έκανα ό,τι μαλακία εμφανιζόταν μπροστά μου. Και έκανα πολλές. Μέχρι 3 μέρες πριν σε γνωρίσω.

Γουστάρω να έχω χύμα το σπίτι μου. Να βλέπω όποιον θέλω όποτε το θέλω. Να ξενυχτάω, να πίνω, να κραιπαλιάζω, να πηδιέμαι. Γούσταρα να τα φτάνω όλα στα άκρα και να μη με περιορίζω.

Και τώρα…

Τώρα γουστάρω που σε γνώρισα, που έκανα σχέση μαζί σου, που είμαστε μαζί, που σε έχω, που φτιάχνουμε μια ζωή κοινή.

Γουστάρω που μοιράζομαι εμένα με σένα. Που κοιμάμαι δίπλα σου, που κάθομαι δίπλα σου, που μπορώ να αγγίξω το πρόσωπό σου, που μπορώ να ρισκάρω για μας, που υπάρχουμε εμείς.

Γουστάρω που δεν μπορώ να κάνω άλλες μαλακίες. Γιατί δεν τις χρειάζομαι. Γιατί δεν τις αισθάνομαι. Τον περισσότερο καιρό τουλάχιστον.

Αλλά σε έχω μέσα μου. Και όταν ονειρεύομαι, και όταν ψωνίζω, και όταν καθαρίζω, και όταν γδύνομαι, και όταν μιλάω, και όταν κάνω σχέδια! Σε υπολογίζω γαμώτο. Κάθε στιγμή. Και το δείχνω! Γιατί θέλω να αναπνέω μαζί σου και γιατί αισθάνομαι, πως δε θέλω να είμαι μακριά σου, δε θέλω να ζήσω πλέον χωρίς εσένα.

Μου αρέσεις.

(Και δε θέλω λογική σε αυτό)

Πηγή: performingarts.ufl.edu

« Prev - Next »