Παντού κεραίες…
demon March 6th, 2008
Βγήκα να περπατήσω.
Άνοιξα τις σχισμές μου να μπει μπόλικο οξυγόνο μέσα. Κοιτούσα συνεχώς τριγύρω, πάνω από το κεφάλι μου… Χρώματα πολλά, άψογα ανακατεμένα. Χρώματα που άφηναν χώρο το ένα στ’άλλο. Χρώματα που φυσούσαν, που έγραφαν στον ουρανό, που σχεδίαζαν, που ονειρεύονταν. Χρώματα γης μα και ονείρου.
Τράβηξα πολλές φωτογραφίες.
Μέσα από κλαδιά και φυλλωσιές. Μέσα από πέργκολες και πολυκατοικίες. Μέσα από τα μάτια μου, μέσα από τη δύναμή μου, μέσα από το όραμα της επιθυμίας.
Κι όταν πια έφτασα στην ταράτσα σου, λίγο μετά τις 6, γύρισα και χώθηκα μες τα κύματα που σχημάτιζε η δύση πάνω στον ουρανό.
Και προσπάθησα να πάρω μαζί μου αυτές τις παθιασμένες ρυτίδες χρωμάτων.
Μάταια…
Παντού κεραίες, κτίρια αψηλά, καμινάδες και υδροφόρες. Σπιτάκια σκύλων και σακούλες, αυθαίρετα δώματα και σκάλες.
Που να φτάσεις πια;
Ασε, το ίδιο παθαίνα και εγω.
Πρέπει να προσποιηθείς οτι δεν υπάρχουν αν και δύσκολο γιατι η ασχήμια τους ειναι εντυπωσιακή.
Οπτική ρύπανση.
υγ. ωραίες φωτογραφίες.
Έτσι για αλλαγή ε; Thx Johnny boy. Οπτική ρύπανση… I like the sound of it.