Archive for May, 2008

Πίσω από τις σκέψεις σου

demon May 10th, 2008

Ναι μωρέ, τελικά έχεις δίκιο. Θες να ξέρεις πως είσαι Ok. Πως είσαι καλά. Φυσικά δεν έχεις πρόβλημα να πεις τα δικά σου, να παραδεχτείς πως σφάλλεις κι ότι φέρεις μερίδιο ευθύνης.

Ναι, θες να έχεις. Θες να δίνεις. Θες να μπορείς να δεις. Όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Ψάχνεσαι κι αναζητάς την τροφή σου στην κοιλιά των ουράνιων σωμάτων.

Κλέβεις το μέλι από φράσεις, βλέμματα, υποψίες, εμπειρίες. Κλέβεις τη ραφή από την δρύινη ψυχή.

Υπάρχεις και ορίζεις. Υπάρχεις και σκέφτεσαι. Υπάρχεις και δέχεσαι το φθαρτό της πυραμίδας. Το φθαρτό των σκαλοπατιών. Το φθαρτό του ονείρου.

Ναι, το φθαρτό του ονείρου!

Αν μαδήσεις το πρόσωπό σου, το πλύνεις καλά-καλά και του αφαιρέσεις όλα τα λέπια, όλα τα φύλλα, όλες τις βούλες, θα μείνεις με την αλήθεια που κουμπώνει στη διαδρομή σου.

Ρώτα και δες. Εγώ σου λέω τα δικά μου. Τα καθημερινά. Μαλακισμένα. Ανασφάλειες και δεσμεύσεις, διογκωμένα συναισθήματα και πλαστικοί φόβοι. Πάρε ένα σακουλάκι, φύσα μέσα του και μετά σκάσ’το. Γέλα. Αυτό ήταν. Αυτό που μόλις έκανες ήταν η απάντηση.

Όταν βαρύνεις τόσο που να κοιτάζεις δεξιά κι αριστερά για τα διαμάντια της δικής σου της ζωής, τότε απλώς πάρε το σακούλι, γέμισέ το με αστρόνερο και σκάσ’το στη μούρη της μαυρίλας. Της φυλακισμένης γκόμενας. Του γυμνού, του ζητιάνου, της τύπισσας που της τρέχουν τα σάλια. Μη γουρλώνεις τα μάτια σου σε μένα. Τ’ακούς;

Μίλα μου. Άσε μου. Γράπωσε τις ρίζες από το χέρι μου και φύτεψε μέσα τους αγάπη. Πολλή αγάπη. Και πίστη. Κι εκτίμηση. Αλλιώς, πάρε τη βρωμόφατσά σου από το πάτωμά μου! ΤΩΡΑ!

Είσαι ok. Ναι, είμαι ok. Το ότι μιλάω, με κάνει ok, ξέρεις. Αλλιώς θα το έπαιζα γήινη γκόμενα με αιθέρια σχέση. Σταμάτα να είσαι εσύ όταν με ακούς. Δε με κρίνεις. Και δε θα με κρίνεις.

Ξεκίνα να ακούς όμως. Χαμήλωσε για λίγο το βλέμμα, το κεφάλι, τον όγκο του προσώπου. Κάθισε για λίγο κάτω. Κι άσε τους τόνους και τις γραμμές να σου δείξουν τι έχω, τι περνάω, τι σου λέω. Και μετά πες.

Η μπαγκέτα που κρατάς είναι σε λάθος χέρια. Κι εγώ είμαι Ok. Κι εσύ δε θα το δεις ποτέ. Έτσι είναι, τελικά. Φίλε.

Μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και να γλείψεις τη μαρμελάδα. Ή μπορείς να το κλείσεις ερμητικά και να καταπιείς και το γλυκό και το κουτάλι. Απλώς αν κάνεις το δεύτερο, το χέρι που σε τάισε, δε θα σου ξαναδώσει ποτέ τίποτα!

Γεια τώρα ~

Πηγή εικόνας: angel-feathers-tickle-me.blogspot.com

Η φάση του πράσινου!

demon May 9th, 2008

Όχι, ούτε σεληνιάζομαι –τόσο εύκολα τελοσπάντων-, ούτε είναι η κρίση των άντα, ούτε επηρεάζομαι τόσο εύκολα από τους γύρω μου. Κι όμως, περνώ κι εγώ τις φάσεις μου.

Φάσεις που μου κολλάνε λέξεις ή εκφράσεις. Φάσεις που μου κάθονται στο μυαλό και τις φωνητικές χορδές, μελωδίες.

Φάσεις που γουστάρω τρελά τις πεταλούδες και τις αγοράζω σε διάφορες μορφές. Όπως έγινε πέρσι το καλοκαίρι, χωρίς να το αντιληφθώ κιόλας. Ευτυχώς τότε βρέθηκε άνθρωπος να διαπιστώσει και να σχολιάσει τις πεταλούδες στα σκουλαρίκια, την αλυσίδα, το φανελάκι, τη στέκα μου κλπ..

Και τώρα, περνώ τη φάση του πράσινου. Όχι της φύσης και του γκαζόν, αλλά του χρώματος, πάνω σε αντικείμενα.

Underliner πράσινος. Ούτε όταν ήταν της μοδός δεν είχε τέτοιο σουξέ σε μένα. Συνήθως επιλέγω φούξια ή μπλε. Έτσι για να μου βγάζει το μάτι.

Μενταγιόν πράσινο. Κι ας είναι δώρο. Δεν πειράζει.

Ξύστρα, έστω και δώρο σε παγωτό –όλοι καταλάβατε ποιο ε;!-, πράσινη φυσικά. Και μάλιστα με Πίτερ Παν(ίτσα) πάνω.

Ρολόι, έτερο, με πράσινο δέρμα στο λουράκι του.

Α ναι. Να μην ξεχάσω το πράσινο φαναράκι που επίσης αγόρασα πέρσι το καλοκαίρι στη Σαντορίνη. Ο κατάλογος φαντάζομαι πως συνεχίζει, αν κάτσω να το ψάξω κι άλλο.

Το πράσινο μου κάθεται καλά, σωστά, αρμονικά στο μάτι μου. Τελικά!

~

(γιατί κάνω τόσα λάθη στα γραπτά μου σήμερα;)

green.jpg

Μπράβο. Κερδίσατε μία ζωή!

demon May 8th, 2008

Επί 6 μήνες ζω τη δική σου ζωή. Επί 6 μήνες υπάρχω στη δική σου ζωή. Ξέρεις, να, έχω αφήσει τα πάντα. Για εμάς, ναι. Γιατί πάντα ένας είναι μπροστά, κι ένας ακολουθεί. Ένας ορίζει κι ένας διορθώνει. Ένας εισπνέει κι ένας εκπνέει!

Όσο αντιυλιστής κι αν είναι κανείς, χτίζει πάνω στο χρόνο, στην ύπαρξη, στις σκέψεις, στις πράξεις. Έχω σημειώσει τη ζωή μου όλη πάνω σε τόσα χαρτάκια, που χτίζω ολόκληρο πύργο στην άκρη του φάρου, του γκρεμού, του ωκεανού.

Σκίτσα, ζωγραφιές, σημειώσεις, λέξεις ηχηρές, (ασπρό)μαύρες σπείρες, σύμβολα, καλλιγραφίες. Όλα ύλη, τελικά. Πράγματα που γέννησα, που απόκτησα, γιατί τα έβγαλα από τη θεωρία και τα έβαλα στο χαρτί, το χειροπιαστό. Αυτό που μπορώ ανά πάσα στιγμή, να ανοίξω τον τενεκέ και να τα πετάξω. ΌΛΑ

Είμαι εδώ λοιπόν. Κοντά σου τους τελευταίους 7 μήνες; Έχω αφήσει ανέπαφο ένα καινούργιο σπίτι κι όλα τα πράγματα που έβαλα μέσα. Ρούχα, παιχνίδια, νότες, πλήκτρα, λαμπτήρες, σκεύη, τρόφιμα, σεντόνια, εσώρουχα, βιβλία, εικόνες.

Επί 6 μήνες. Επί 7 μήνες.

Επί 7 μήνες ζω τη δική σου ζωή. Τον δικό σου κόσμο ΣΤΟ δικό σου κόσμο μέσα.

Θέλω (κι εσύ) να έρθεις μαζί μου.

Να φέρεις τα πράγματα, τα ράμματα, την ύλη σου στον δικό μου κόσμο.

Να αποκτήσουμε κι οι δυο από μια γωνιά. Προσωπική, ιδιωτική, αδιάφανη.

Σε μια κοινή ζωή.

Σε ζωή, κοινή.

Ζωή ίση;

Πηγή εικόνας: www.suzannegaudetbenefit.com

Ξέρεις τι θέλω;

demon May 8th, 2008

Έχω μπει σε μια σπηλιά, γεμάτη ιριδίζοντα χρώματα κι αντανακλάσεις του νερού πάνω στα πέτρινα τοιχώματα, και ψάχνω σπιθαμή προς σπιθαμή την επιφάνεια της γης. Ψάχνω για ανοίγματα, για θησαυρούς σκιερούς, για όνειρα, φως, ομορφιά.

Ψάχνω την παλάμη που θα μου φυσήξει σκόνη αγάπης κι ευτυχίας. Που θα εμφανίσει ένα χέρι έτοιμο να δώσει, να θυσιάσει, να κρατήσει, να ανεβάσει.

Ένα τρίχωμα ανθρώπινο, ζεστό, τρυφερό, λείο, χωρίς μυτερές παγίδες και ψευτιές, να με σκεπάσει.

Ένα χαμόγελο ζωντανό, συνδεδεμένο με την ψυχή, πορφυρό, να μου ανοίξει λέξεις.

Ένα σώμα ακέραιο, μεγάλο, στρόγγυλο, αντρικό, δοτικό, να γλείψει τα θνητά μου ψεγάδια και τις θεϊκές μου αισθήσεις.

Ένα μυαλό ακούραστο, διερευνητικό, ώριμο σαν πεταλούδα, που να φυσήξει την αντίληψή μου πιο πάνω. Που θα σκαρφαλώσει στο δείκτη, στο σκουπόξυλο, στην ουρά της ζωής και θα μας αφήσει να ταξιδέψουμε μαζί σε όλα τα πεντάγραμμα του πλανήτη, του αέρα, του οξυγόνου, του νερού, του ήλιου, των σχημάτων, των ιδεών. Μυστικές σκέψεις κλειδαμπαρωμένες. Σε ένα βυθό, σε ένα κατάφυτο λιβάδι, σε γαλακτώδεις επιφάνειες νεκρών κυμάτων.

Κίνηση τριγύρω, κίνηση μέσα ~

Πηγή εικόνας: www.esotericbox.com

σαν Άτλας

demon May 7th, 2008

Με το ένα μου χέρι μπλοκάρω τις δονήσεις της γης και με το άλλο ψηλαφίζω τα ξέφτια του ουρανού. Να κάνω τα μαγικά μου; Οοps, εκεί μου έπεσε λιγάκι παραπάνω μπογιά. Και τα χείλη μου μουτζουρώθηκαν. Σαν Άτλας αιστάνομαι. και Σα παιδί.

άνοιξε τα χέρια σου, μέχρι να πονέσουν οι μύες σου. κι αγκάλιασε ό,τι νομίζεις ότι σε κυκλώνει, σε περικυκλώνει, σε αφήνει να μπορείς να το διασχίσεις. πεταλούδες αόρατες παντού γύρω σου. πλασματάκια τόσο ευαίσθητα, αλλόκοτα, σκανδαλιάρικα. Δώσε μια ώρα σήμερα στον εαυτό σου. Ξάπλωσε γυμνός και δες με τα δάχτυλά σου το κορμί σου. Που θα σταματήσει το τόξο;

Πηγή εικόνας: search.deviantart.com

ΙδιογράφΩς…

demon May 6th, 2008

 Το Μαλινάκι με προσκάλεσε να… γράψω! Τι άλλο;! Ευφάνταστο ή πρακτικό, το θέμα το άφησε πάνω μου. Εκείνο που πρέπει να κάνω όμως σε τούτο το εμπνευσμένο blogo+παίχνιδο είναι, να γράψω σε ένα κομμάτι χαρτί -όλοι θυμόμαστε τι είναι αυτό, έτσι;-, κάτι, να το σκανάρω -εγώ ως γνωστή ανώμαλη το φωτογράφισα- και να το ποστάρω. Α, και να αφήσω τα ίχνη της Νατάσας και του A.F.Marx εδώ, ώστε να πάρουν το κείμενό μου και να το βάλουν με τη σειρά τους στο δικό τους blog, όπου και συγκεντρώνονται όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού. Πάρτε λοιπόν παίδες μια ακόμη σκέψη συλλεκτικής αξίας!

poetry.jpg

Προσκαλώ να συνεχίσουν την αλυσίδα τους: πριγκιπέσσα, Άρης, πρέζα, Κωστή, Όνειρο και ήχος πλάγιος, μόνος…

Against the odds

demon May 5th, 2008

Έχει πλάκα έτσι, δε βρίσκεις; Όλοι μα όλοι να ποντάρουν τις μάρκες τους στο κόκκινο κι εσύ, πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, ίσως και λογική, να αφήνεις τη ζωή σου όλη πάνω στο Μαύρο!

Και ναι, είναι χορταστικό όταν είσαι ο μόνος που διασκεδάζεις με τον πόνο σου. Με τον πόνο. Κυλιέσαι στο μάρμαρο κι άξαφνα σε πιάνει ένας πόνος στη στήθος. Σε τσιμπά και σου κόβει την ανάσα. Κι από εκεί που δεν μπορείς ούτε να τεντώσεις το σώμα σου, να πάρεις μεγάλη μπουκιά οξυγόνου, εσύ να σκας στα γέλια. Να σε πιάνει νευρικό γέλιο. Να γελάς επειδή πονάς. Να γελάς επειδή πονάς και γελάς!

Κι απλώς να αφήνεσαι στο μαύρο…

Πηγή εικόνας: dimolog.blogspot.com

Ayreon

demon May 5th, 2008

Ανακάλυψα, πρόσφατα δυστυχώς –το δυστυχώς πηγαίνει στο πρόσφατα-, τους Ayreon. Δεν είναι ακριβώς συγκρότημα…

Είναι project του Δανού μουσικού και συνθέτη, Arjen Anthony Lucassen, ο οποίος καταφέρνει να συγκεντρώσει μεγάλα ονόματα του gothic, heavy metal, death, power, progressive είδους και να κατασκευάσει με νότες, πεντάγραμμα και αστείρευτο ταλέντο ροκ όπερες. Κάθε τραγουδιστής ενσαρκώνει κι έναν ήρωα και η ιστορία αρχινά!

Τελευταία -προτελευταία πλέον- δουλειά είναι το αριστουργηματικό «01011001». Τις φωνές τους «δανείζουν» τραγουδιστές από συγκροτήματα, όπως είναι οι Blind Guardian, After Forever, Evergrey, Pain of Salvation, Katatonia, Epica, Planet X, αλλά και ο Tobias Sammet (Avantasia). Ενώ και οι μουσικοί του δίσκου είναι κορυφαίοι.

Δεν έχω προλάβει να ακούσω ακόμη το EP που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα ο Ayreon, το «Elected». Θα γράψω όταν το μελετήσω.
Πάντως το «01011001» το έχω ξεσκίσει. Κάθε μέρα, πολλές φορές στα ηχεία και το ακουστικό μου μικροσκόπιο. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά και καλές φωνές.

(αν σε ενδιαφέρει να μάθεις περισσότερα για το project Ayreon, πήγαινε στο www.ayreon.com)

Χρόνια Πολλά – Το 6ο κλειδί

demon May 4th, 2008

Τα ‘φτασα, τα ‘φτασα! Τα 6 κεράκια πάνω στο ιντερνετικό μου συννεφάκι. Τους καβάλησα τους 6 μήνες, σαν ένα στενό, υπάκουο κι όσο χρειάζεται νευρικό Bros-άκι.

Επέτειος, μετά από γενέθλια. Μετά από σκέψη, επιμονή και μια ανεμελιά. Αυτό αιστάνομαι όταν μπαίνω, κάθε μέρα, στην μπλογκόσφαιρά μου. Την ανεμελιά ότι αδειάζω ό,τι φορτώνει τους φακούς της καθημερινότητάς μου, εδώ μέσα. Εδώ πάνω. Εδώ κάτω. Σε μια κόλλα χαρτί. Σε μια οθόνη. Σε φίλους και εχθρούς. Σε αγνώστους. Σε ανθρώπους που ίσως γνωρίσω. Σε εκείνους που ίσως ξέρω, αλλά δεν το ξέρω πως τους ξέρω. Σε κείνους που δε θα δω ποτέ. Σε άλλους που ίσως και να με διαβάζουν φανατικά (?), αλλά να κρύβονται. Γιατί να βγουν στο ξέφωτο άλλωστε;

Τα έκανα λοιπόν εγώ τα 6 βηματάκια στο διαδίκτυο. Έφτασα στην καμάρα, τεντώθηκα στις μύτες κι άρπαξα το 6ο κλειδί.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πόσο θα πας; Πόσο θα μπουσουλήσεις; Πόσο θα με αφήσεις να ασελγώ με την πένα μου πάνω σου;

Για να δούμε…

Αν κάποιοι με εκτιμήσατε μέσα από τούτα εδώ τα κείμενα, σας ευχαριστώ. Αν κάποιοι με πλησιάσατε τόσο, ώστε και να θέλετε να με δείτε, να με γνωρίσετε από κοντά, τότε χαίρομαι διπλά.

Υ.Γ. Αν είστε άντρες, αφήστε παρακαλώ τα στοιχεία σας. Κατόπιν επεξεργασίας με το φάντασμά μου, θα επικοινωνήσουμε. Ποτέ δεν ξέρεις ρε αδελφέ. Είπαμε. Κι αν το χάσω το κλειδί μου; Ποιος θα μου ανοίξει εμένα; Ε?!

Πηγή εικόνας: xouakina.blogspot.com

Βελόνα – κλωστή = ζωή

demon May 3rd, 2008

Νάτη η βελόνα που με τρύπησε. Την είδες; Την ψηλάφισες; Την άφησες να σου τρυπήσει κι εσένα το δέρμα; Να σου στάξει λευκό αίμα από τα σωθικά;
Πριν μια ώρα, ο εαυτός μου με ξύπνησε. Με σήκωσε από το κρεβάτι. Με έστειλε να πλύνω τα χέρια μου. Λες και αναμένω κάτι. Κάτι που θα το αγγίξω και γι’αυτό έπρεπε τα άκρα μου να είναι καθαρά. Φρέσκα. Αμόλυντα.

Τώρα, μια ώρα και κάτι μετά, κάθομαι στο γραφείο μου. Έχω ανάψει τα τρία μου κεριά, τα έχω κρύψει πίσω από τζαμένια κουτιά και τ’αφήνω να μου φέξουν ίσα δα, για να βλέπω το πρόσωπό μου στην αντανάκλαση…

Βελόνα… κλωστή…

Η βελόνα είσαι εσύ και η κλωστή η ζωή μου.

Και προσπαθείς τώρα να περάσεις μέσα στη ζωούλα μου. (σκέψη λανθάνουσα τώρα που το ξαναβλέπω!)

Προσπαθείς να χωρέσεις εμένα στη ζωή μου.

Προσπαθείς να τρυπώσεις, να δέσεις κομπάκι, να ράψεις πάνω μου διαχωριστική γραμμή. Σαν άσφαλτος.

Πηγή εικόνας: www.dpchallenge.com

« Prev - Next »