Archive for May, 2008

Στάξε με πάνω στον ήλιο

May 20th, 2008

Τρύπα το σαρκίο μου να δεις τι όνειρα κάνω όταν εσύ λείπεις.

Τρύπα και το στόμα μου να χύσω το μελάνι που ξοδεύω στις σελίδες των ματιών μου.

Φέρε μου λουλούδια. Λευκά, μπλε, πράσινα, πορτοκαλί, πορφυρά, λιλά και θανατηφόρα.

Ένα για την κάθε μία μέρα της εβδομάδας.

Λευκό για το ξεκίνημα. Και κατάμαυρο για τον τερματισμό.

Κι ενδιάμεσα χιλιάδες χαμόγελα. Παιδικά, αθόρυβα, ζουμερά.

Κρότος στο τίποτα. Κρότος στον ωκεανό. Τι να προκαλεί άραγε αυτό το κύμα που βλέπω εγώ στον ουρανό; Και τι γεύση να έχω άραγε όταν με τρυπήσεις με το μεγαλοπρεπές όστρακο του μονόκερου. Του δικού μου παραμυθιού…

Πηγή εικόνας: stungeonstudios.com

Περίμενες κάτι άλλο ίσως;

May 20th, 2008

Rain motherfucker, rain…

Πηγή εικόνας: fuzzbox.wordpress.com

Βλεφαρίζοντας στον πάγο

May 19th, 2008

Κύκλος όμορφος. Αρμονικός. Με καμπύλες και μπόλικο νερό να σκεπάζουν, να γεμίζουν, να καθρεφτίζουν. Να ρουφάνε οποιαδήποτε παραφωνία του γήινου κόσμου. Να στέλνουν πίσω οποιοδήποτε ζηλόφθονο βλέμμα φτάσει μέχρι την επιφάνεια.

Καμπύλες και νερό που κρατούν και μεταμορφώνουν σε κυματισμούς και κυκλικές δονήσεις οτιδήποτε καθάριο, αγνό, ευτυχισμένο τα ακουμπήσει.

Νερό. Εσωτερικό. Ύπουλο. Που ξερνά αλάτι και πληγές. Που γλείφει το παρελθόν και τις ρώγες που προεξέχουν από τις προτάσεις της καρδιάς.

Νερό τριγύρω, νερό και μέσα.

Είμαι αυτό που δεν αντέχω;

Έχω νερό κι όμως μπορεί να με σκοτώσει. Αν το αφήσω να ξαναμπεί μέσα μου.

Μην αφήσεις να σου φύγει αυτό που έχεις. Αυτό, με το οποίο γεννήθηκες. Αυτό που ο εαυτός σου επέλεξε να κρατήσει, για να ισορροπήσει ανάμεσα στα στοιχειά του σύμπαντος.

Και μην επιχειρήσεις να ξαναπροσθέσεις στη ζυγαριά των ρυτίδων σου ό,τι έδιωξες κάποτε. Θα είναι τρεις φορές πιο βαρύ…

αντίο τζαμένιες στάλες ~

Πηγή εικόνας: fauxto.hookephoto.com

Διακοπές… σου ‘ρχομαι! (not)

May 18th, 2008

Δεν ξέρω ποιος ρίχνει τα δικά μας τα ζάρια και πόσο ανώμαλος ημίθεος είναι, αλλά το πάμε κανονικά μονά-ζυγά εμείς.

Κι έτσι, μετά τους γατοκαβγάδες μας, βουτήξαμε σε μελένιες πισίνες.

Αρχίσαμε να συζητάμε, τις τελευταίες μέρες, για τις διακοπές. Μεγάλο κεφάλαιο. Εγώ, μέχρι πέρσι που έμεινα 6 μήνες Σαντορίνη, είχα να κάνω χρόνια ολάκερα διακοπές. Έστω και μια βδομάδα, ναι. Εν αντιθέσει με σένανε, που μια χαρά καλοπέρναγες για 1-2 μήνες. Κάθε χρόνο!

Να πάμε με σκηνή βόρεια Ελλάδα; Σιθωνία, Κασσάνδρα, Ελευθερούπολη. Οργανωμένα. Με τη μηχανή μας. Να κάνουμε περαντζάδα σε 3 νησιά, που πολύ λαχταρώ να τα ζήσω καλοκαιρινά;

Έχουμε λεφτά; Πόσα χρειαζόμαστε;

Εγώ λέω να μην πάμε πουθενά. Δεν πειράζει. Ας λείπουν όλοι. Ας λιώσουμε στη γαμω-Ηλιούπολή σου. Να κάτσουμε να κερδίσουμε χρόνο, να δουλέψουμε, να ολοκληρώσουμε το project μας. Κι αν χρειάζομαι βοήθεια θα πω στο αγγελάκι (!) να κατέβει από την παραδεισένια του κόλαση, να δώσει ένα χεράκι. Ορίστε.

Πλάκα έχει. Να είσαι ζευγάρι και να οργανώνεις διακοπές. Να ενθουσιάζεσαι στην ιδέα ότι επιτέλους θα φύγετε. Οι δυο σας. Θα κάνετε.

Θα νιώσετε. Θα δοκιμάστε. Θα αποκτήσετε κι άλλες μνήμες ΜΑΖΙ.

Ωραία είναι να ψάχνεις για μέρη που θα φιλοξενήσουν την κάψα σου.

Ωραία είναι να σχεδιάζεις, να πιστεύεις, να υλοποιείς.

Σα διαφήμιση μου ακούστηκε αυτό. Πάω παρακάτω.

(Υ.Γ. αγγελάκι, θα σου στείλω το request για βοήθεια με καπνούς στο σχήμα του φιλιού. Έτσι, για να νιώσω λιγότερες τύψεις! Ok?)

Πηγή εικόνας: photo.net

Είμαι άδεια

May 17th, 2008

Δεν μπορώ να αιστανθώ τίποτα.

Τα χέρια μου κρέμονται στα μπράτσα της πολυθρόνας. Το στομάχι μου, φουσκωμένο, πετιέται τρανό έξω. Το κεφάλι μου κρέμεται σα νεκρό κρανίο. Και πάνω στα βλέφαρά μου νιώθω να έχουν προσγειωθεί δυο σακιά με άμμο.

Τα μάτια, λες υπνωτισμένα, δεν κοιτάζουν. Καρφώνουν. Απλανώς…

Πρέπει να νιώσω ξανά κάτι. Κρύο; Επιθυμία; Θυμό; Έρωτα;

Πήρα τη μηχανή κι οδήγησα. Κάπου στην αρχή της διαδρομής, βρήκα ένα δάκρυ πάνω στο αριστερό μου μάγουλο. Κοίταξα το ταχύμετρο: 38. Με 38 αποκλείεται να γεννήθηκε δάκρυ.

Ανέβηκα πάνω στο λόφο. Και μύρισα όλη την πόλη. Με την ομίχλη και την υγρασία της και απόψε. Με τις γιορτινές, λαμπυρίζουσες γραμμές της να σκιαγραφούν δρόμους και λεωφόρους. Και μακριά, στη θάλασσα, ένα φάρο να βαστά τη μοναξιά του νερού.

«Μη σταματήσεις ποτέ να οδηγείς μηχανή» ψιθύρισα.

«Μη σταματήσεις ποτέ να καβαλάς μαζί μου»… αποκρίθηκες.

Πηγή εικόνας: www.coolchaser.com

Το ψέμα ξυρίζει ψυχές

May 16th, 2008

Ήταν καλύτερα όταν έλεγα ψέματα. Τα πράγματα ήταν πιο γαλήνια τότε…

αυτή η φράση ηχεί εδώ και κάμποση ώρα στα αυτιά μου. ξανά και ξανά.

Είχαμε έναν καβγά με τον άντρα. Ένας από τους πολλούς. Σιγά μη με ρουφούσε ποτέ η απάθεια, υποτονικότητα, δειλία του άντρα. Έκρηξη + Ηρεμία = Έκρηξη. Φωτιά + Νερό = Φωτιά. Ή έστω σπίθες!

Κάτι αρχίσαμε να συζητάμε –πολιτισμένα- λοιπόν και ήρθε και μου πέταξε στη μούρη αυτό το μαργαριτάρι. «Ήταν καλύτερα όταν έλεγα ψέματα. Ήταν πιο γαλήνια τα πράγματα…». Γύρισα προς το μέρος του και γούρλωσα τα μάτια.

Τι είπες? Θα μπορούσα να τον χαστουκίσω γι’αυτή του τη φράση.

«Ναι. Είδες; Τώρα που σου μίλησα, που αποφάσισα να ανοίξω το στόμα μου και να σου πω, θα αρχίσουμε να καβγαδίζουμε!».

Ποιος σου είπε ότι όταν δύο άνθρωποι μιλάνε τσακώνονται; Από πού το έμαθες αυτό; Ε? Ή ότι κάθε συζήτηση καταλήγει σε καβγά?!

Αυτό είναι λοιπόν, λέμε ψέματα, έστω μικρά κι ανόητα, για να μη μας τα πρήζουν. Έτσι; Μωρέ μάθε εσύ να μιλάς. Να ανοίγεις το φερμουάρ από κείνη κει τη σχιμή που έχεις στο πρόσωπο, κι όλα καλά. Μάθε να λες αυτό που θες. Μάθε να εκφράζεις αυτό που εννοείς κι όχι άλλα να λες κι αλλού τελικά να θες να καταλήξεις, κι εγώ μαζί σου. Έχε τα αρχίδια να μιλάς. Στα κακά αλλά και στα καλά!

Ακούς εκεί ψέματα… Γαλήνη. Ποια γαλήνη ακριβώς; Τι γαλήνη να μην έχεις μια «πουτάνα» πάνω από το κεφάλι σου να στα πρήζει, στην προσπάθειά της να σε καταλάβει; Έτσι ώστε να είστε καλύτερα; Ναι, γαλήνη. Κι εγώ, ξέρεις, γαλήνη θα είχα, αν δεν κατέβαλα καμία προσπάθεια να αποκωδικοποιώ τα μισόλογά σου ή τις γκριμάτσες σου.

Κι αν γαλήνη ήθελα, θα έμενα με τον εαυτό μου. Να κάνω μόνο πράγματα που με ικανοποιούν. Κι όχι να προσπαθώ να συνυπάρξω, να μοιραστώ, να κατανοήσω κάτι έξω από μένα.

Ξέρω ότι δε θα το διαβάσεις αυτό. Ούτε και θα στο πω. Δε θες να με διαβάζεις, μην το κάνεις. Κανείς δε σε πίεσε άλλωστε. Εδώ και πολύ καιρό, έχω σταματήσει να σε παρακαλώ να διαβάσεις για να καταλάβεις πώς είμαι. Άσε τους «ξένους» να κοιτάζουν την μπλογκόσφαιρά μου. Να την ακουμπάνε. Να της μιλάνε. Να τη γυρίζουν. Να τη γυαλίζουν.

Αλλά ψέματα όχι . Και ψεύτικα όχι.

Πηγή εικόνας: www.e-steki.gr

Τα παράδοξα της ζωής μου

May 15th, 2008

… ή του ψυχισμού μου, πιο ορθά. Το Μαλινάκι μου ζήτησε να καταθέσω τα 3 παράδοξα του δαίμονα. Εμού δηλαδή. Κι εγώ τώρα σκέφτομαι: πλάκα μου κάνεις, έτσι; Το πολύ λίγο που με ξέρεις, σου φαίνομαι να μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο παρά να απολαμβάνω και να… επιδεικνύω την ανωμαλία που με δέρνει; Ας είναι. Θα σας διασκεδάσω λοιπόν! Εσάς και τις εντυπώσεις.

Ε) Είμαι άνθρωπος των άκρων. Στα πάντα μου. Κι η ανάγκη μου για ένταση, φέρνει ακρότητα. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα που μπορώ να δώσω, είναι ότι π.χ. είμαι αφάνταστα κτητική γκόμενα κι όμως… δε ζηλεύω! Do I need to say more?

Γ) Δεν μπορώ ποτέ και με τίποτα να συντονιστώ με τον καιρό. Όταν έχει πολλή ζέστη εγώ θα ντυθώ βαριά κι όταν θα έχει ψόφο, εγώ θα βγω με το κοντομάνικο. Πλήρης ανωμαλία. Και φυσικά, μέχρι πρότινος ήμουν συνέχεια με ένα «αψού!» στη μύτη…

Ω) Πιστεύω απόλυτα στην μεταφυσική δύναμη, επιρροή, αλήθεια. Κι ενώ κάποια κοριτσάκια κάναν κάποτε σεάνς, με προσοχή όμως να μη σπάσουν κάνα νύχι, το δαιμόνιο μάτι μου περιπλανιόταν μέσα σε ξένες ψυχές!

1, 2, 3 ΦΤΟΥ και ΒΓΑΙΝΩ.

Πάει κι αυτό! «Χώνω» τώρα τους εξής να παραδεχτούν της ζωής τους τα παράδοξα: μαγεία, νεραϊδόκοσμος, Lockheart, Johnny boy και κόκκινη κίσσα.

Πηγή εικόνας: johnlepinski.com/illustration

Σκέπασέ τα όλα

May 13th, 2008

Δεν μπορώ ή δε θέλω ίσως να συνειδητοποιήσω πόσο φθαρτό είναι το σώμα μου. Ή καμιά φορά πόσο ανούσιο είναι το να τσακώνομαι, το να φωνάζω, το να μπαίνω σε πλεκτάνες και παιχνιδάκια.

Πέθαναν άνθρωποι γύρω μου. Πόνεσαν ψυχές καθαρές. Κι άλλες έχασαν τα δεκανίκια τους και μείναν για πάντα περίγελες, μόνες, παράλυτες.

Ξέρω το θάνατο. Δεν τον φοβάμαι. Τον έχω προκαλέσει αρκετές φορές. Σα παιδί που ενώ ξέρει ότι τα γυμνά καλώδια κάνουν «τζιζ», εκείνο εκεί… να θέλει να τα πιάσει για να δει τι θα γίνει.

Κι έτσι, όταν πονάω τα βάζω με τον εαυτό μου. Νομίζω ότι είμαι άτρωτη. Ότι ο πόνος, οι αρρώστιες, η μιζέρια δεν είναι φτιαγμένες για μένα.

Νομίζω…

πάντα αυτό νόμιζα.

Και περνούσαν τα χρόνια. Κι εγώ δεν πάθαινα τίποτα. Σαν αλεξίσφαιρο όχημα συνέχιζα να φτάνω στον προορισμό μου αλώβητη. Κι έτσι συνέχιζα να πιστεύω ότι εγώ δεν παθαίνω τίποτα!

Ακόμη και τώρα δε συνειδητοποιώ πόσο φτωχό, γήινο κι από μέτρια υλικά φτιαγμένο είναι το κορμί μου.

Ακόμη κι όταν το ταΐζω ληγμένη φαιά ουσία και μετά την ξερνά επί μέρες, εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ο πόνος δεν είναι για μένα. Και κάθε φορά που το σώμα μου σκίζεται, κλαίω. Θυμώνω. Με μένα…

Πηγή εικόνας: db-demonblooddrinker.pblogs.gr

Έχω δικαίωμα να κάνω μαλακίες!

May 12th, 2008

Το ρίξαμε στα σκατολοΐδια χτες. Ω ναι. Σαβούρα ολκής.

Τι να φάμε, τι να φάμε; Σου έχει τύχει ποτέ να θες απλώς να φας ό,τι μαλακία σου κατέβει; Και στο τέλος, φυσικά-φυσικά, τις κάνεις όλες μαζί. Και τσιπς και αναψυκτικό και παγωτό μετά. Γάμησέ τα.

Ε, μια τέτοια μέρα ήταν η χτεσινή. Επέλεξες δυνατή ταινία με μηχανές και πολύ λογικά μας άνοιξε η όρεξη.

Μια και δυο, μπουκάραμε στην κουζίνα και ξετρυπώσαμε από τα ξεχασμένα επάνω ράφια, ό,τι υγιεινή τροφή είχαμε κρύψει για τις… δύσκολες ώρες.

Πατατάκια παντός τύπου, αναψυκτικά που σου κάνουν ένα στομάχι… να, σοκολατένια πουράκια, περίεργα σοκολατάκια, κρασί, αλλά και παγωτά με κεράσια και σοκολάτα και μπανάνες και choc chips. Τα στόλισα στο μεγάλο δίσκο, έβαλα και τα σουπλά στο τραπέζι, στο σαλόνι, άναψα και τα κεράκια μας και σαν καλή νοικοκυρά μας τάισα. Μέχρι σκασμού!

tray.jpg

Καλά ήταν. Μία στο τόσο να γινόμαστε τόσο κοιλιόδουλοι και να τρώμε μαζεμένες όλες τις απαγορευμένες «τροφές» είναι εντάξει.

Άλλωστε, όποτε κάνω μαλακία, ένα πράγμα σκέφτομαι: άξιζε τουλάχιστον; Θα μου πεις ψάχνεις για άλλοθι, στον ίδιο σου τον εαυτό;

ΝΑΙ! Να ξέρεις, ρε παιδί μου, ότι δεν πρόκειται να το μετανιώσεις κι ότι όντως το απόλαυσες.

I thought I saw you crying out there!

May 11th, 2008

~

Ένιωσα μια γλώσσα στο μάγουλό μου και κοίταξα ψηλά. Καλά κατάλαβα πως κλαις λοιπόν…

crying.jpg

« Prev - Next »