demon January 23rd, 2008
Έχω τα νεύρα μου. Ναι, ΠΑΛΙ!
Στην περίπτωση τη δική μου, η κακή μέρα σίγουρα από το πρωινό ξύπνημα φαίνεται. Αρχίζω την κάθαρση-αυτοψυχανάλυσή μου, ευθύς αμέσως.
Ξάπλωσα γύρω στις 08:00. Δε νύσταζα καθόλου, μα κρύωναν απίστευτα τα πέλματά μου και μου είχες λείψει. Είχα βάλει πλάνο: θα ερχόμουν να σε αγκαλιάσω, να χαϊδέψω το κωλαράκι σου, να σε πάρω μάτι να κοιμάσαι και μετά, θα επέστρεφα στο θρόνο μου!
Σου άφησα λοιπόν ένα pink e-mail για να το διαβάσεις κάποια στιγμή σήμερα και σου ‘ρθα. Μέσα στον ύπνο σου, με άγγιξες, με κουκούλωσες με κοιμισμένη, υγρή τρυφερότητα, με ρώτησες αν είμαι καλά. Σου ‘πα πως ήρθα απλώς να σε φιλήσω και θα ξαναφύγω γιατί δεν έχω ύπνο. Μου ‘σφιξες το χέρι και μου ζήτησες να μείνω κοντά σου 5 λεπτά.
Και φυσικά, κοιμήθηκα. Κοιμηθήκαμε ενωμένοι.
Κάποια στιγμή στις 09:30 λοιπόν, ξύπνησα αγριεμένη από τις γάτες που χάλαγαν τον κόσμο. Η “κόρη” μου, το Ματάκι, ήθελε χάδια και προσοχή. Μη χέσω. Είπαμε 08:00 κοιμήθηκα. Έλεος.
Και κάπως έτσι, σου φώναξα γιατί δεν πήγες ΕΣΥ κοντά της -λες και είναι μωρό- και γιατί ΕΣΥ ξέχασες να κλείσεις την πόρτα προς το σαλόνι. FUK
Παρακάτω; Ανοίγοντας την μπαγκαζιέρα, ξέχασες να μου βγάλεις τα γάντια μου. Και μετά, έκανες κωλιά χωρίς να με ρωτήσεις! Και μετά…
Στην τράπεζα που πήγαμε να βάλεις χρήματα στο λογαριασμό σου για την πληρωμή του server σου, ο υπάλληλος κάπνιζε. Και κάπως έτσι, από έναν και μόνο άνθρωπο είχε γίνει ανυπόφορος ο χώρος πρωινιάτικα. Και να μην το είχα κόψει πέρσι, πάλι θα με ενοχλούσε το τσιγαράκι κι ο καπνισμένος χώρος, πρωί-πρωί, πίστεψέ με.
Στη διαδρομή προς το νέο μου σπίτι, είδα δυο μπάτσους. Γωνία Γαλατσίου με Βεΐκου υπέβαλλαν τα μαλακισμένα σε αναγνώριση στοιχείων έναν δύσμοιρο Πακιστανό. Όχι, ο Πακιστανός δεν είναι δύσμοιρος, οι μπάτσοι τον κάνουν, ξεφτυλλίζοντάς τον. Γιατί με πείραξε;
Πέραν του ότι είδα μπάτσους, γαμώ το κέρατο που δεν έχω, πρωί-πρωί; Γιατί οι τύποι το παίζαν καμπόσοι κι έκαναν την αναγνώριση φορώντας τα κρανάκια και τα περιλαίμιά τους! Ούτε διαρρήκτες να ήταν. Αυτοί το καταλαβαίνω γιατί δε βγάζουν τα καλύμματα από το πρόσωπό τους εν ώρα δουλειάς…
ΧΑ!
Μετά, στην Πατησίων, ένα παπί πήγε να χτυπήσει μια γιαγιά και η Τροχαία έφτασε μέσα σε 3 λεπτά. Wow, για τυρόπιτες απέναντι ήταν;
Και του νεαρού του έκαναν ανάκριση χωρίς καν να… βγουν από το βαν!!! Ω ναι. Αυτό θα πει: να σου κλίνω το ρήμα “βαριέμαι”;
Κι επειδή το να δεις μπάτσο μια φορά τη μέρα, άντε πες είναι “τύχη”, το να δεις 3 όμως είναι πραγματικά “γαμώ την τύχη μου”, τέλειωσα όπως-όπως τις δουλειές μου κι επέστρεψα σπίτι σου.
Κι απλώς χαίρομαι που σε έχω! Και που με ανέχεσαι.
Πηγή εικόνας: www.imageshack.us
