blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Τι συμβαίνει ακριβώς όταν είσαι μόνος; Και πόσο χειρότερο είναι, στ’αλήθεια, να είσαι από το να αιστάνεσαι μόνος;

Τα ρολά ούτως ή άλλως κατεβασμένα είναι. Είμαι μόνη, στο σπίτι. Έχω τα απαραίτητα φώτα αναμμένα. Πέντε κεριά όλα κι όλα, δηλαδή. Ένα ποτήρι του κρασιού γεμάτο και μια σκοτεινή, gothic μουσική να απασχολεί το υποσυνείδητό μου.

Ρουφάω σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων, απόλυτα ισορροπημένο λοιπόν, τις αναμνήσεις από το πρόσφατο βράδυ μας.  Φορώντας ένα καλοκαιρινό σορτσάκι και την άνεση του να είσαι ξυπόλητος, κόβω βόλτες στο παρκέ.

Είμαι μόνη και είμαι καλά. Απλώς αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν ήσουν εδώ κι αν είμασταν μαζί. Τώρα. Και για πόσο θα άντεχες να τροφοδοτείς την καρδούλα μου με κόκκινο αίμα.

( Πηγή εικόνας: wallpaperstock.net)

Χτες ήμασταν μαζί κι από ένα σημείο κι έπειτα, νόμιζα ότι περπατούσαμε απλώς δίπλα-δίπλα ο ένας στον άλλο. Χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να σε ακουμπήσω ή να με κοιτάξεις καν, πορευόμασταν παραλλήλως. Όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί, δηλαδή, στην πραγματική μας ζωή. Αν δεν είχαμε γνωριστεί.. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μένουμε πολύ κοντά ή να συχνάζουμε στο ίδιο μπαρ, να έχουμε κοινούς φίλους ή να έχουμε μπει στο ίδιο κατάστημα την ίδια ώρα. Κι όμως να μην κοιταχτούμε ποτέ…

Δε σε τρομάζει αυτό;

Το ότι δε μας ένωσε η μοίρα;

Το ότι, τελικά, αν για κάποιο λόγο δε σε πρόσεχα και δε με πρόσεχες, τότε που έγινε αυτό,  ουδέποτε άλλοτε θα είχαμε την ευκαιρία να δοκιμαστούμε, να γευτούμε ο ένας τον άλλο!

Διότι ποτέ μου δε θα σε πρόσεχα. Και ποτέ σου δε θα έκανες το πρώτο βήμα. Γιατί, εσύ, δεν κάνεις το πρώτο βήμα. Και γιατί εγώ, κοιτάζω άλλους και κοίταζα για άλλα πράγματα.

Οπότε;

Είμαστε τυχεροί ή… όχι; Η σχέση μας θα συνέβαινε ούτως ή άλλως ή συνέβη απλώς;

Πρέπει και είναι γραφτό μας να είμαστε μαζί;

Ή εσύ κι εγώ, είμαστε ο ένας για τον άλλον, το ένα βήμα πριν την επόμενη, σημαδιακή σχέση; Η προετοιμασία πριν η καρδιά και η μοίρα δοθούν απόλυτα σε έναν άνθρωπο, ξένο;