Ποιον είπες μεγάλο ρε;

demon April 23rd, 2008

Τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω την απατηλή αίσθηση πως η Μαμά Χρόνος με δουλεύει και μου στέλνει τα γενέθλιά μου νωρίτερα. Είτε επειδή δεν είμαι ακόμη κατάλληλα προετοιμασμένη ψυχολογικά είτε επειδή θα ήθελα ένα μήνα ακόμη, βρε αδελφέ, για να πατήσω στο πιο πάνω, ηλικιακά, σκαλοπάτι, εμένα μου κακοφαίνεται μια φορά αυτή η φάρσα.

Μην μπερδεύεσαι. Πάντα τη λάτρευα την ημερομηνία των γενεθλίων μου. Θεωρώ πως είναι το πιο εγωιστικό πράγμα που μπορεί να έχει κανείς. Γενέθλια… Αχ… Η δική μου ημερομηνία. Η μέρα κατά την οποία άνοιξα τα ματάκια μου και ούρλιαξα «Ωχ θεέ μου, τι είναι τούτο;»!

Είναι η μέρα που άρχισα να υπάρχω με υλική υπόσταση. Είναι η μέρα που προστέθηκα κι εγώ στη ζωή κάποιων ανθρώπων, στον αργαλειό της μοίρας, στο ψηφιδωτό του σύμπαντος.

Και πάντα, μα πάντα, τα γενέθλιά μου σήμαιναν διήμερο, τουλάχιστον, «γλέντι». Την προηγούμενη μέρα έβλεπα οικογένεια, έτρωγα σε καλά εστιατόρια και στο καπάκι έβγαινα με φίλους και ξενυχτούσα σε υπόγεια μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου να μη βρίσκουν το έδαφος. Ανήμερα, πάντοτε δούλευα σαν το γαϊδουράκι, και μόλις σχολούσα αλήτευα για δεύτερη μέρα. Έως ότου όλες μου οι φλέβες να γεμίσουν οινόπνευμα. Μέχρι πάνω-πάνω στο στόμιό τους.

Φέτος, ελπίζω σε μια έκπληξη που θα διοργανώσει ο άντρας ακούγοντας την προτροπή μου: «Θα μου κάνεις καμιά έκπληξη;»… Σα να του λέω: «ΚΑΝΕ ΜΟΥ!».

Ναι, τρελαίνομαι για εκπλήξεις. Το έχω ξαναπεί ε; Φέτος, δεν ξέρω. Σίγουρα θα είναι διήμερη η φιέστα. Έχω πολλούς λόγους άλλωστε.

Είμαι με τον άντρα. Θα είμαστε μαζί. Ναι, φαντάζομαι πως αυτό είναι καλό : ) Τώρα για τα υπόλοιπα… απλώς ελπίζω να μην πάψω ούτε κλάσμα δευτερολέπτου να χαμογελάω σαν αλιτήριο πλάσμα!!!

Άντε, 8 και σήμερα.

Πηγή εικόνας: www.medi-ba.com

Γιατί μοιάζουμε τόσο;

demon March 9th, 2008

Κλεισμένη σαν ορχιδέα μέσα σ’ένα μακρόστενο κουτί από ζελατίνα.

Να κοιτάζω έξω. Να κοιτάζω μέσα από το διάφανο κάλυμμα. Να αναρωτιέμαι πού είμαι, πού ανήκω. Αν ανήκω.
Γιατί ν’ανήκω;

Άνθρωποι ζευγάρια. Άνθρωποι παντρεμένοι. Άνθρωποι με σχέση κανονική, με σχέση σοβαρή, με κοινό μέλλον μ’έναν μαγικό τρόπο δεμένο, πιστοποιημένο, σίγουρο.
Κι όλοι τους μοιάζουν.

Ναι, καλά άκουσες.

Όλοι αυτοί μοιάζουν. Ντυμένοι για να δείχνουν πως κάπου θα γυρίσουν το βράδυ. Πως τη μοίρα τους ορίζει κάτι το στιβαρό, το επίσημο…

Μια γραβάτα, ένα σακάκι, ένα «μεγάλο», αντρικό ρολόι, μια βέρα.
Ένα τακούνι, ένα μονόπετρο, μια τσάντα γυναικεία, ένα μαλλί αλά «πάρτε με σοβαρά, μην πάρω τους δρόμους».

Κι εγώ φορώ τα αθλητικά μου, το τζιν το φθαρμένο, το φούτερ το φαρδύ να κρύβει τις καμπύλες. Πιάνω τα μαλλιά αλογοουρά. Φορώ δαχτυλίδι μονάχα στον δείκτη κι ένα σακίδιο στην πλάτη με τα απαραίτητα.

Γιατί να μοιάζει ο γάμος;
Γιατί να μοιάζουν τα προβλήματα;
Γιατί να μοιάζουν οι ενήλικες;

Γιατί να μοιάζουν… οι φόβοι;;;

Πηγή εικόνας: emiliewood.com

Δίχτυ ασφαλείας

demon February 10th, 2008

Μου λες να αποφασίσω επιτέλους. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να πάρω μια απόφαση. Να διαλέξω, να σκεφτώ, να πω τι θέλω να γίνει. Πρώτη φορά στη ζωή μου αιστάνομαι πως το πεπρωμένο είναι ικανό, τελικά, να λειτουργήσει σα δίχτυ ασφαλείας.

Και πρώτη φορά στη ζωή μου, ένας άντρας κατάφερε να με αλλάξει. Και όχι μονάχα προς το καλύτερο. Εγώ… ήμουν…

Με χαμόγελο, με γέλιο, αξιοπρεπής και δυνατή πάντα. Και έπινα, και τσακωνόμουν, και έκανα έρωτα, και γκάζωνα. Αλλά ήμουν καλά, ήμουν όμορφη και με γνώριζα. Ούτε ζήλευα, ούτε γινόμουν καχύποπτη, ούτε σκύλα. Τώρα…

Τώρα δε θέλω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να πάρω εγώ την απόφαση. Πόση σημασία έχει, σκέφτομαι. Να αποφασίσει η μοίρα λοιπόν.

Μέχρι τώρα ήθελα να ξέρω ποιος είναι και ποιος φταίει. Γιατί έχω τα αρχίδια να παλέψω το ριζικό μου. Ή έτσι νιώθω. Και τώρα, απλώς θέλω να γίνει ό,τι είναι.

Τι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πολύ, είναι όμως τόσο διαφορετικοί στις ουσίες και το αίμα τους. Δεν τίθεται θέμα παραχωρήσεων, εγωισμών, προτεραιοτήτων. Τίθεται θέμα ότι δεν μπορείς να δείχνεις την Ανατολή κι ο άλλος να κοιτά τη Δύση, μα ούτε και να μιλάς για τις χάρες του Βορρά και να καταλαβαίνω πως αναφέρεσαι στο Νότο.

Πόσο το κρατάς και πού το αφήνεις… Και που ξέρω εγώ δηλαδή, μέχρι πόσο είναι νορμάλ να προσπαθήσεις για μια σχέση; Υποτίθεται ότι, όταν ο ένας είναι πλασμένος για τον άλλο, δε χρειάζεται καν προσπάθεια. Η συμβίωση. Όπως δηλαδή ήμασταν εμείς. Κάποτε… Μα, να προσπαθούμε για να είμαστε μαζί, καλά; Όχι…

Ας με πιάσει το δίχτυ λοιπόν. Ας σώσει το δίχτυ όποιον πέσει πρώτος.

Σκίαση

demon January 28th, 2008

Ένα δέντρο που στέκει μόνο του. Μύρια χρόνια τώρα, ορθώνει το ανάστημά του μπρος από το σπίτι σου. Κρύβει τους εφιάλτες και τις αγωνίες σου. Κρύβει εσένα από τους περαστικούς.

Σ’ακούει τα βράδια που παραμιλάς, μαζεύει τους λυγμούς σου και σου δείχνει πως είναι για σένα και θα είναι, πάντα, κάθε που τινάζει τις φυλλωσιές του μαλακά και θροΐζει.

Όταν είσαι εσύ χαρούμενος, είναι κι αυτό χαρωπό και γεννά καρπούς και μυρωδιές ευχάριστες στον νου.

Όταν λείπεις για ταξίδι, γιγαντώνεται, πατά πιο γερά, πιο βαθιά και ψηλώνει, κι οι ρίζες του απλώνονται, φτάνουν την εξώπορτα και την κρατούν γερά, για να μην μπει κανείς μέσα στην αυλή σου.

Όταν πάλι είσαι χαμένος, αποκαμωμένος, χωρίς φίλους και ζωή, μαδάει τον εαυτό του. Ρίχνει τα βαριά του τα φύλλα, για να τα μαζέψεις και να βρεις το δρόμο σπίτι. Να διαβάσεις πάνω στις φλέβες των φύλλων του, το δικό σου ριζικό.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Η ψυχή μου είδε εφιάλτη -.

demon January 24th, 2008

Κι αν δηλαδή εγώ δε θέλω να υπάρχω; Αν θέλω απλώς να γλιστρήσω πάνω στις ράγες της ζωής μου, χωρίς να επιμηκύνω τη γραμμή, να χτίσω νέα ανταπόκριση;

Τι κι αν θέλω απλώς να απολαύσω το τώρα που μου δόθηκε, χωρίς να το κάνω ταμπέλα, επίχρυση, χειροποίητη και φασαριόζικη;

Γιατί πρέπει να παίξω πάνω στο ταμπλό του επιτράπεζιου παιχνιδιού, το οποίο με κόπο μεν ερήμην μου δε, αγοράσατε;

Δε θέλω αλλά εξωτερικά ερεθίσματα.

Θέλω να κάνω μια στάση.

Να αφήσω την ψυχή και το μάτι μου να σκαλίσουν και να συγκολλήσουν τις ρωγμές που προκάλεσε ο ξύπνιος μου.

Να επιδιορθώσω το χρόνο, κρατώντας τα βέλη και χαρίζοντας το τόξο. Φυλάσσοντας τα ρόπτρα του ουρανού και ξεχνώντας τα δευτερόλεπτα του βυθού.

Δε θέλω ρε παιδί μου άλλη ζωή.

Δε θέλω να μου βαρύνεις άλλο το πουγκί.

Γιατί κάποια στιγμή θέλω να πετάξω. Θέλω να αλαφρύνω τα πετραδάκια μου. Να τα κάψω, να αρωματίσω την ψυχή μου και να σβήσω μέσα από τις αναθυμιάσεις.

Δε θέλω άλλες επιλογές, άλλα πρόσωπα, άλλους χρόνους, άλλο χρυσάφι.

Δώστα στο ταχυδρομείο της γης να μου τα τυλίξει σε σπόρους και να τα φυσήξει μέχρι την επόμενη βαρκάδα που θα κάνω.

Άσε με τώρα να βρω το σφυγμό της ανάσας μου, που την πήρε ο ύπνος.

-.

(Πηγή εικόνας: www.imageshack.us)

(Υ.Γ> Τελεία και παύλα)

Είσαι ή αιστάνεσαι;

demon January 20th, 2008

Τι συμβαίνει ακριβώς όταν είσαι μόνος; Και πόσο χειρότερο είναι, στ’αλήθεια, να είσαι από το να αιστάνεσαι μόνος;

Τα ρολά ούτως ή άλλως κατεβασμένα είναι. Είμαι μόνη, στο σπίτι. Έχω τα απαραίτητα φώτα αναμμένα. Πέντε κεριά όλα κι όλα, δηλαδή. Ένα ποτήρι του κρασιού γεμάτο και μια σκοτεινή, gothic μουσική να απασχολεί το υποσυνείδητό μου.

Ρουφάω σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων, απόλυτα ισορροπημένο λοιπόν, τις αναμνήσεις από το πρόσφατο βράδυ μας.  Φορώντας ένα καλοκαιρινό σορτσάκι και την άνεση του να είσαι ξυπόλητος, κόβω βόλτες στο παρκέ.

Είμαι μόνη και είμαι καλά. Απλώς αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν ήσουν εδώ κι αν είμασταν μαζί. Τώρα. Και για πόσο θα άντεχες να τροφοδοτείς την καρδούλα μου με κόκκινο αίμα.

ws_red_heart_in_corner_1152x864.jpg

( Πηγή εικόνας: wallpaperstock.net)

Χτες ήμασταν μαζί κι από ένα σημείο κι έπειτα, νόμιζα ότι περπατούσαμε απλώς δίπλα-δίπλα ο ένας στον άλλο. Χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να σε ακουμπήσω ή να με κοιτάξεις καν, πορευόμασταν παραλλήλως. Όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί, δηλαδή, στην πραγματική μας ζωή. Αν δεν είχαμε γνωριστεί.. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μένουμε πολύ κοντά ή να συχνάζουμε στο ίδιο μπαρ, να έχουμε κοινούς φίλους ή να έχουμε μπει στο ίδιο κατάστημα την ίδια ώρα. Κι όμως να μην κοιταχτούμε ποτέ…

Δε σε τρομάζει αυτό;

Το ότι δε μας ένωσε η μοίρα;

Το ότι, τελικά, αν για κάποιο λόγο δε σε πρόσεχα και δε με πρόσεχες, τότε που έγινε αυτό,  ουδέποτε άλλοτε θα είχαμε την ευκαιρία να δοκιμαστούμε, να γευτούμε ο ένας τον άλλο!

Διότι ποτέ μου δε θα σε πρόσεχα. Και ποτέ σου δε θα έκανες το πρώτο βήμα. Γιατί, εσύ, δεν κάνεις το πρώτο βήμα. Και γιατί εγώ, κοιτάζω άλλους και κοίταζα για άλλα πράγματα.

Οπότε;

Είμαστε τυχεροί ή… όχι; Η σχέση μας θα συνέβαινε ούτως ή άλλως ή συνέβη απλώς;

Πρέπει και είναι γραφτό μας να είμαστε μαζί;

Ή εσύ κι εγώ, είμαστε ο ένας για τον άλλον, το ένα βήμα πριν την επόμενη, σημαδιακή σχέση; Η προετοιμασία πριν η καρδιά και η μοίρα δοθούν απόλυτα σε έναν άνθρωπο, ξένο;

Σαν το σπέρμα

demon January 8th, 2008

Κάθε φορά που εκπνέω, φεύγουν από το είναι μου, μικροσκοπικά κομμάτια. Άλλα είναι άχρηστα, απόβλητα κι έτσι δεν αισθάνομαι πως χάνω κάτι. Τουναντίον, ίσως νιώσω και πιο ελαφριά.

Άλλοτε όμως αποδρούν σημαντικές ψηφίδες της εσωτερικής μου καρδιάς. Μικρά “θέλω”, μικρά “είμαι”, μικρά “κάνω” και μικρές αχτίδες. Σχεδόν αναντικατάστατα όλα αυτά, βρίσκουν το δρόμο της ελευθερίας τους και σπέρνονται στον αέρα. Κι όπως στροβιλίζεται σα χορεύτρια τ’ ολόγιομο φεγγάρι, έτσι φυτεύονται απαλά-απαλά μέσα σε άλλα δοχεία ανθρώπων.

Κι από κει, συνεχίζουν την αποστολή τους. Να σε γεμίζουν, να σε παιδεύουν, να σε οδηγούν, να σε φωτίζουν.

Κι έτσι, ο επόμενος άνθρωπος-φορέας αποκτά νέα όνειρα και νέες επιθυμίες. Νέα δύναμη και νέα τύχη. Γιατί προέρχεται από κάποιον άλλο. Νέα βάσανα και καινούργιους εφιάλτες.

Ένα ταξίδι αέναο. Μια αλυσίδα. Μια μπάλα. Ένα σύμβολο.

Σκέψου πως ίσως το όνειρο το αλλόκοτο που δες χτες το βράδυ, να ανήκει σε αλλουνού τη ζωή. Πως το συναίσθημα που άξαφνα σε τσίμπησε ανήκει σε έναν παλιό σου γνώριμο. Πως αυτό που μόλις σκέφτηκες και σου ‘ρθε βαρύ σα πονοκέφαλος, ταξίδεψε χιλιάδες λάμψεις για να φτάσει σε σένα, τυχαία.

Ίσως ξεφύγει και πάει αλλού, στην επόμενη σου ανάσα. Ή στο φτέρνισμα! Ίσως όμως κατακάτσει μέσα σου και δε βγει ποτέ. Και γίνει το νέο κομμάτι της μοίρας σου.

Πηγή εικόνας: oltreilcancello.wordpress.com

Ζωή… άναψε!

demon December 10th, 2007

Το βλέμμα σου στάθηκε μπροστά μου και με ρώτησες: “Τελικά θα μείνουμε μαζί; Θα συγκατοικήσουμε ή θα το αφήσουμε μέχρι να μας ξαναχτυπήσει την πόρτα από μόνο του;”. Μακάρι να ‘ξερα. Άγχος, πίεση. Γιατί όταν συμβαίνει κάτι τόσο όμορφο, πάντα κάποιος τοίχος να είναι έτοιμος να σε συνθλίψει;

Μόνο τελικά στον ύπνο απολαμβάνεις τελείως τη σιωπή και τις εικόνες, χωρίς σφυριά πάνω από το φωτοστέφανό σου; Μόνο όταν πέσεις στα σεντόνια δικαιούσαι να γευτείς εκείνο το κομμάτι του μανιταριού που τρώγεται; Ο ξύπνιος σε δηλητηριάζει πάντοτε; Σου ρίχνει με το σταγονόμετρο την πικρίλα που “πρέπει” να υπάρχει, για να εκτιμήσεις περισσότερο τα πλασματάκια που υφαίνουν τη μοίρα σου;

Δεν ξέρω. Δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να πρέπει να αποφασίσω εγώ!

Εσύ γιατί δεν το κυνηγάς, γιατί δεν το οργανώνεις, γιατί δεν το παίρνεις επάνω σου; Να κρατήσεις εσύ, τούτη τη φορά, το ζάρι. Να το γυρίσεις εσύ και να κάνεις εσύ τα βήματα πάνω στα νταμάκια. Και να διαπιστώσεις ποια είναι στέρεα και ποια παγίδες. Δεν είμαι εδώ. Απουσιάζω.

Άφησέ μου την απόφασή σου πάνω σε ροδοπέταλο γραμμένη. Κι ένα φιλί δίπλα της.

Θέλω γαμώτο. Να ‘ξερες πόσο. Μύριες στιγμές έχει τρυπώσει αυτή η επιθυμία στο φιλμάκι του μυαλού μου. Εσύ-εγώ σε ένα σπίτι, στο δικό μας χώρο, που θα τον κοσμήσουμε από την αρχή με τις ανάγκες και τις νοστιμιές μας, με τα καλούδια και τα αποκτήματά μας. Σε ένα σπίτι, δικό μας, που θα κατακτήσουμε κάθε σπιθαμή, κάθε γωνιά του. Κάνοντας έρωτα, ντύνοντας, βάζοντας, βάφοντας, κρεμώντας.

Όνειρα και πίνακες, στολίδια και αύρες.

Τι να κάνω, δεν ξέρω. Τι θέλει χρόνο, τι θέλει απλώς να το ακούσεις, τι θέλει αποφασιστικότητα, τι θέλει σοφία.

Λογική και συναίσθημα. Ποτέ δεν την συμπάθησα την ορθή σκέψη. Πάντα ήμουν βουτηγμένη στο γκάζι, πάντα ήμουν άνθρωπος των αισθήσεων. Πάντοτε ζούσα στις αντιδράσεις, στο χάσιμο, στην απόλυτη διαίσθηση κι αποπλάνηση του χώρου και του χρόνου. Κι όταν χρειαζόταν έφερνα τις πιο τετράγωνες και γρήγορες λύσεις. Ισορροπία στο χάος και τα άκρα μου.

Αλλά τώρα… Απλώς δεν ξέρω. Και δεν έχω χρόνο. Και η ζωή με πιέζει, τα σχέδιά μου, τα πλάνα μας.

Δε θέλω κεραυνούς. Και δε θέλω μιζέριασμα. Απλώς όσο φυσιολογικά ρέει το αίμα μου, τόσο απλά να γίνει η ανάγκη κίνηση. Ένας στρόβιλος που θα πάρει τα πινέλα, τα λάδια και τον καμβά και θα μεταμορφώσει το σκόρπισμα σε ζωντανή… ζωή. Έτοιμη να τη ζήσουμε. Έτοιμη να την πυρπολήσουμε!

fire

Πηγή: www.afropop.org

Σταμάτα τις σταγόνες!

demon December 9th, 2007

Είμαι εγκλωβισμένη σ’ένα σπίτι κάπου στην Ηλιούπολη. Με το laptop στα γόνατα, μαγκώνω τα πλήκτρα και που και που ρίχνω μια κλεφτή ματιά έξω. Σχεδόν σκηνικό από ταινία θυμίζει ό,τι συμβαίνει μπροστά στο τζάμι. Λες και δεκάδες τεχνικοί σκαρφαλωμένοι πάνω σε θεόρατες σκάλες, ρίχνουν νερό με τις μάνικες, την ώρα που άλλοι βάζουν σε λειτουργία πελώριους ανεμιστήρες.

Είμαι στη γη ή στη θάλασσα μέσα; Βεντάλιες από χοντρές σταγόνες λικνίζονται με έντονο τέμπο μπροστά στα μάτια μου, σα φτερά δράκου, σα βλέφαρα. Κι ο θόρυβος αυτός… Δεν είναι απλώς ο ήχος της βροχής. Είναι κάτι πολύ πιο απειλητικό. Ένα σταθερό μαστίγωμα. Λες και κάτι από τη φύση έρχεται με ορμή να σε πνίξει, να σε ταρακουνήσει, να εισβάλλει στη σφαίρα της ασφάλειάς σου.

Έχω αφήσει κάποιο παράθυρο ανοιχτό σπίτι μου; Προσπαθώ να θυμηθώ. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις τελευταίες κινήσεις που έκανα πριν φύγω. Έσβησα φώτα, πήρα κλειδιά, κλείδωσα. Τα παράθυρα; Εκείνο που δεν κλείνει καλά, στην κουζίνα, το έσφιξα με το μάνταλο ή θα τσαλαβουτά μπρος-πίσω από τον αέρα τόσες ώρες που λείπω;

Τι να κάνω τώρα; Δεν μπορώ να κάνω και τίποτα. Ας κοιτάξω στο meteο να ενημερωθώ τουλάχιστον για τον καιρό αύριο. Θέλω να βγω για φαγητό το μεσημέρι Χαλάνδρι. Να μαζέψω εντυπώσεις. Λέω να πάω από τη “Σουζάνα”, το ανατολίτικο εστιατόριο με τα σούπερ κεφτεδάκια και τα πουγκιά ζυμαρικών γεμισμένα με κιμά. Και το απόγευμα καμιά βολίτσα να μετρήσω ανθρώπινες παρουσίες. Ίσως Εξάρχεια.

Ποιος κύκλωπας θύμωσε τόσο κι αναποδογύρισε τη φωτιά και τη μοίρα; Ακούω γύρω μου τόνους νερού. Σε όποιο δωμάτιο κι αν προσπαθώ να κρυφτώ από τους ήχους, η διάφανη ουσία καταβρέχει τοίχους και σκέπαστρα, πατζούρια και πόρτες. Κι αν καταφέρει να γλιστρίσει μέσα, να συρθεί μπρος στα πόδια μου;

Μου προτείνεις ένα φλιτζάνι τσάι. Τι να το κάνω καημένε; Τον ήχο! Αυτόν, μπορείς να τον κλείσεις; Να σταματήσεις τη θεομηνία που αισθάνομαι να με παίρνει μαζί της, κοντά της; Δε θα φύγω, θα κοιμηθώ εδώ απόψε. Στην μπανιέρα! Πάνω σε κουβέρτες και κουρελούδες. Θα αυτοσχεδιάσουμε τσιγγάνικα.  Μόνο σταμάτα το θρόισμα. Τη μήνη του Ουρανού.

Το ροζάριο

demon December 7th, 2007

Έχω κολλήσει το μούτρο μου στο τζάμι, πίσω από τα ανοίγματα που σχηματίζουν οι περσίδες και κοιτάζω τους περαστικούς κάτω στο δρόμο. Πολύχρωμα πουλόβερ με φούντες, ρίγες και σχεδιάκια κινούνται με ταχύτητα στο πεζοδρόμιο. Άλλα σώματα φορούν σιδερωμένα, φρέσκα πουκάμισα προστατευμένα κάτω από σακάκια, κι άλλα έχουν κρυφτεί μέσα σε μπουφάν φουσκωτά και ζεστά. Να κι ένας που αντέχει με κοντομάνικο.

Καμιά φορά έτσι όπως παραπατάω ακόμα από τον ύπνο, το απότομο φως και την ένταση των ονείρων, νομίζω ότι έχω εγκλωβιστεί σε ξένο σκηνικό. Δεν αναγνωρίζω αυτές τις φιγούρες που λυσσαλέα πιάνουν χώρο στους δρόμους, που κορνάρουν, λιγοστεύουν το οξυγόνο, χειρονομούν, περιφέρονται άσκοπα. Το μάτι μου ακολουθεί τις άυλες σκιές που αφήνουν πίσω τους.

Πολλοί δεν είμαστε; Υπάρχει λόγος; Όλοι αξίζουμε, όλοι θα κάνουμε; Η πλειοψηφία απλώς υπάρχει για να ενοχλεί, για να δυσκολεύει και να καθυστερεί τους λίγους.

Θα μου πεις όλα χρειάζονται. Και το άσπρο και το μαύρο και η χαρά και ο πόνος και το ελαφρύ και το βαρύ και το σημαντικό και το ανούσιο. Εντάξει.

Αυτό τώρα μου μοιάζει με μια τεράστια επιτοίχια κατασκευή. Με μια επιφάνεια γεμάτη κουτάκια από πάνω μέχρι κάτω. Κι ακόμη πιο κάτω. Κάθε άνθρωπος είναι τοποθετημένος μέσα σε ένα κουτί. Εκεί μέσα είναι η ζωή του, οι συγγενείς του, οι εφιάλτες, τα πράγματα, τα αποκτήματά του. Κάθε φορά που εσύ διαλέγεις, παίρνεις μαζί και το κουτί. Ανοίγεις, τραβάς προς τα έξω και κουβαλάς μαζί με το πλάσμα και όλες τις στιγμές του. Όλη τη μοίρα, το κουβάρι, το ποίημα.

Και η παγίδα είναι πως, ακόμη κι αν θες μονάχα τον άνθρωπο, είσαι υποχρεωμένος να μετρήσεις όλους τους κόμπους στο ροζάριο. Κάθε έναν, όσο σφιχτός κι αν είναι.

Next »