blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Κάθε φορά που εκπνέω, φεύγουν από το είναι μου, μικροσκοπικά κομμάτια. Άλλα είναι άχρηστα, απόβλητα κι έτσι δεν αισθάνομαι πως χάνω κάτι. Τουναντίον, ίσως νιώσω και πιο ελαφριά.

Άλλοτε όμως αποδρούν σημαντικές ψηφίδες της εσωτερικής μου καρδιάς. Μικρά “θέλω”, μικρά “είμαι”, μικρά “κάνω” και μικρές αχτίδες. Σχεδόν αναντικατάστατα όλα αυτά, βρίσκουν το δρόμο της ελευθερίας τους και σπέρνονται στον αέρα. Κι όπως στροβιλίζεται σα χορεύτρια τ’ ολόγιομο φεγγάρι, έτσι φυτεύονται απαλά-απαλά μέσα σε άλλα δοχεία ανθρώπων.

Κι από κει, συνεχίζουν την αποστολή τους. Να σε γεμίζουν, να σε παιδεύουν, να σε οδηγούν, να σε φωτίζουν.

Κι έτσι, ο επόμενος άνθρωπος-φορέας αποκτά νέα όνειρα και νέες επιθυμίες. Νέα δύναμη και νέα τύχη. Γιατί προέρχεται από κάποιον άλλο. Νέα βάσανα και καινούργιους εφιάλτες.

Ένα ταξίδι αέναο. Μια αλυσίδα. Μια μπάλα. Ένα σύμβολο.

Σκέψου πως ίσως το όνειρο το αλλόκοτο που δες χτες το βράδυ, να ανήκει σε αλλουνού τη ζωή. Πως το συναίσθημα που άξαφνα σε τσίμπησε ανήκει σε έναν παλιό σου γνώριμο. Πως αυτό που μόλις σκέφτηκες και σου ‘ρθε βαρύ σα πονοκέφαλος, ταξίδεψε χιλιάδες λάμψεις για να φτάσει σε σένα, τυχαία.

Ίσως ξεφύγει και πάει αλλού, στην επόμενη σου ανάσα. Ή στο φτέρνισμα! Ίσως όμως κατακάτσει μέσα σου και δε βγει ποτέ. Και γίνει το νέο κομμάτι της μοίρας σου.

Πηγή εικόνας: oltreilcancello.wordpress.com