Πόσο διαρκεί μια κηδεία;
demon March 20th, 2008
6 λεπτά. 11 λεπτά. 21 λεπτά. 24 λεπτά. 26 λεπτά.
Πέρασε μια ολάκερη ώρα κι εγώ ακόμη καθισμένη εδώ είμαι. Πάνω στον καναπέ.
Πάνω από φέρετρα. Πάνω από παρελθόντα κι αναμνήσεις τόσο βαθιές κι ανατριχιαστικές, όσο οι βελόνες που κρύβονται μέσα στα καρφιά της γης.
Ένα σχόλιο που μου άφησε το πανκιό, το αγγελάκι, τις προάλλες, με έκανε να σκεφτώ. Καλή και η απομόνωση, καλές και οι ώρες αποτοξίνωσης που αφιερώνω στην ψυχή μου, καλά και τα δάκρυα που της προσφέρω, θυσία, αλλά η συζήτηση με ανθρώπους και το να τους ακούς, μπορεί να σε γεμίσει μεγάλη έμπνευση και σκέψεις.
Μου ‘πες λοιπόν πως έχουμε σκοτώσει μέχρι σήμερα πολλές φορές τον εαυτό μας. Και σου ‘πα… πόσο δίκιο έχεις. Αγαπημένη τελετή… η κηδεία. Σιωπηρή, μυστηριακή, σχεδόν βέβηλη, αλλόκοτη, οξύμωρη, απόλυτη, άβολη, προσωπική!
Με σκότωσα όταν το σώμα μου αποφάσισε αυτόβουλα και εγωιστικά να αναπτυχθεί. Να «βγάλει» ρώγες και κλειτορίδα. Με έθαψα όταν μπήκα σε μια βασανιστικά επαναστατημένη εφηβεία που κρατά μέχρι σήμερα. Και μάλλον, μέχρι τον κανονικό μου θάνατο. Μου έπλεξα μαύρα στεφάνια όταν άφησα να μου φύγουν αγαπημένα πρόσωπα. Όταν χώρισα, όταν αποχαιρέτισα, όταν πίστεψα, όταν δούλεψα, όταν έδειξα, όταν γδύθηκα, όταν δόθηκα, όταν άλλαξα, όταν γέρασα… όταν άλλαξα.
Και τώρα, 03:31, έχω τον Πάκο απέναντί μου στην οθόνη, να μου γράφει: «Άντε πήγαινε… χάπι και νάνι εγώ, μπύρα και ξυράφι εσύ». Και μου έκατσε κάμποση ώρα στο πράσινο μάτι μου αυτό… Αφηρημένη πρόταση. Abstract. Σ(ο)υρεαλιστική.
Εσύ θα πάρεις ένα ντεπόν για τον πονοκέφαλό σου. Και θα ξαπλώσεις στα ζεστά, να γίνεις καλά. Να σφίξεις κι άλλους πόντους το γραμμωμένο, δουλεμένο σώμα σου.
Κι εγώ θα πιω κι άλλη μπύρα, να κάνω μεγαλύτερη κοιλίτσα. Σφιχτή μεν, στρογγυλή και… προεξέχουσα δε. Και μετά, θα μπω στην μπανιέρα και θα ξυρίσω τις γάμπες μου. Για μένα! Για να μπορώ να με χαϊδεύω και να γλιστράνε τα δάχτυλά μου πάνω στην επιδερμίδα. Ναι, για μένα το κάνω. Γιατί σου φαίνεται απίστευτο; Κοίτα την ώρα!
03:34… Μια ώρα από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να μιλάμε. Μια ώρα…
Πόση ώρα κρατά μια κηδεία;
Πηγή εικόνας: parsonsillustration.wordpress.com
Εχω τόσα πολλά να πω, που νομίζω πως θα είναι περισσότερα από το κείμενο σου!
“Πόσο διαρκεί μία κηδεία?” απορείς… όσο το αύριο, μπορώ να σου πω εγώ, όπου “το αύριο” υπό την έννοια που του έδωσε ο Αγγελόπουλος… ή και μία νύχτα, αν για κάποιο δικό σου λόγο πεθαίνεις κάθε βράδυ και ξαναζωντανεύεις κά8ε πρωί… ίσως και μία ζωή, αν ο θάνατός σου ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με την βασανιστική και επαναστατημένη εφηβική σου γέννηση… ή μπορεί και καθόλου, αν όπως εγώ, προφανώς λανθασμένα, νιώθεις πως δεν θα πεθάνεις ποτέ, πως θα αφήσεις κάτι “πίσω” σου για να σε θυμάται ο κόσμος (ως “άλλος”, σύγχρονος… Παπανικολάου) και μαζί του θα ζεις για πάντα, αδιαφορώντας για την τελευταία, απόλυτα προσωπική σου τελετή, την κηδεία ΣΟΥ!!!
Οσο για τις γάμπες σου… μου φαίνεται απίστευτο που κάνεις ΜΟΝΟ αυτό για σένα! Σου το είπα και όσο τα λέγαμε, αλλά δεν το “έπιασες”. Οχι, δεν εννοούσα “γιατί ΞΥΡΊΖΕΙΣ μόνο τις γάμπες σου?”. Ηθελα απλά να δω αν κάνεις ΜΌΝΟ αυτό για σένα, για την γυναίκα ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ, για το DEMONοκόριτσο που κατ’εμέ κακώς φοράει μαύρα στεφάνια… Να κάνεις και άλλα, για να μπορείς να “πιάνεις” την ψυχή σου και να γλιστράνε πάνω της τα πάντα…
Κοίτα εσύ την ώρα τώρα! Μία ώρα από την ώρα που έγραψες και πήγες για μπάνιο και ξύρισμα… κι εγώ ακόμα εδώ, χωρίς χάπι, χωρίς νάνι, να σου γράφω, χωρίς φέρετρα και κηδείες… Ασε τα ξυράφια και ζήσε, σου λέω, όπως ΖΩ κι εγώ και όλοι μας!!!
Τα φιλιά μου, επιτάφεια…
Υ.Γ. 1: Οση ώρα έγραφα αυτό το σχόλιο, άκουγα κάτι που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου και με τους υπόλοιπους…
http://www.zshare.net/audio/9204276f98fef2/ ειδικά στα 2:07 με 2:24 (αγαπημένα τα 2:15 με 2:18 που επαναλαμβάνονται).
Υ.Γ. 2: Είμαι από αυτούς που στις “χειρότερες” κηδείες, εχουν ρίξει τα καλύτερα γέλια και κάτι τέτοιο έπαθα και εδώ!”Πέθανα” στα γέλια όταν διάβασα για “το γραμμωμένο, δουλεμένο σώμα μου.” Παλιά ναι, πριν τον στρατό. Τώρα πια… θα έλεγα ότι έχω “κοιλίτσα. Σφιχτή μεν, στρογγυλή και… προεξέχουσα δε”. Για να μην πω “κοιλάρα. Χαλαρή μεν, οβάλ και… πολύ προεξέχουσα δε”. Χιχι! Μπα σε καλό σου, βραδιάτικα!!!
Αντε, ζωή σε λόγου μας…
Έχω ποστάρει το ντοκιμαντέρ ΖEITGEIST, αν δεν το έχει δει ΔΕΣ ΤΟ ! ! ΕΠΕΙΓΟΝ ! αν το έχεις δει θα ήθελα την άποψη σου ! Φιλιά
Κάθε φορά που κάνουμε μια “κηδεία” για εμάς είναι γιατί πεθαίνει ένα κομμάτι μας. Πιστεύω πολύ στο πένθος, πιστευω πως όλοι θέλουμε τον χρόνο μας για να “πενθήσουμε” καταστάσεις τελειωμένες. Το πόσος θα είναι σχετικό, το πως επίσης σχετικό. Συνήθως θέλω απομόνωση αλλα οι άνθρωποι γύρω μου δεν με αφήνουν. Και όταν δεν βρίσκεις τρόπο να “πενθήσεις” κάτι σωστά είναι σαν διπλή απώλεια. Ευτυχώς που ο Πασχάλης χτες σε άφησε να το κάνεις (αυτή την αίσθηση έχω), αλλά νομίζω πως δεν τέλειωσε μέχρι να το πεις εσύ. Έχεις πάει ποτέ σε κηδεία και να νιώθεις μόνος; Το νιώθω αυτό όταν παίρνω τον χρόνο μου και ακούω τους άλλους να παρηγορούν, θα θελα να βουλώσουν τα αυτιά μου να σταματήσω να τους ακούω. Μήπως να μην πούμε και εμείς τίποτα?
Ααα!!!… Ωωω!!!… με στενοχωρείς καλή μου Demon!
Γιατί βρε πουλάκι μου; Ωραιότατο το κείμενό σου, αλλά… δε συμφωνώ. Τι σε έχει πιάσει;
(δε μου εμφανίζεται η φωτογραφία).
Η επόμενη ανάρτηση που θα κάνω θα κοιτάξω να είναι αστεία και με χιούμορ για σένα, για να σου φτιάξω τη διάθεση.
Μια κηδεία διαρκεί όσο θέλουμε να διαρκέσει. Μια στιγμή, ή για πάντα. Δεν υπάρχει όμως μόνο μια. Ζούμε και φτιάχνουμε πολλές. Δυστυχώς τη δική μας θα τη ζήσουν άλλοι. Του σώματος εννοώ, γιατί της ψυχής ξέρουμε καλά να την τελετουργούμε μόνοι μας. Με όσα παράξενα λιβάνια έχει ο καθένας…
Φιλιά…
Καλημέρα. Νιώθω τις “κηδείες” σου. Δεν κατανοώ απόλυτα τους λόγους μα έχω το συναίσθημα μέσα μου. Γιατί όμως δεν ακολουθεί η ανάσταση σε σένα; Διότι μετά από τέτοιου είδους κηδείες έρχεται η ανάσταση. Και έπειτα πάλι η κηδεία. Και η ανάσταση. Κι αν χρειάζεται κανείς την κηδεία για να προκαλέσει την ανάσταση δεν είναι κακό, ούτε παραπλανητικό. Είναι λυτρωτικό. Λοιπόν;
Νιώθω λίγο παρείσακτος αλλά είπα να πω μια καλησπέρα.
Φιλιά, και οι κηδείες μέσα στην ζωή είναι. Όχι, η Ζωή δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς κηδείες.
Αυτό το ζωή σε λόγου μας, πάντα μου ‘κανε κάτι σαν κατάρρα! Λοιπόν Πακίτο μου… Όχι, ομολογουμένως δεν το έπιασα, πως ρωτώντας με για τις γάμπες μου εννοούσες αν αυτό μόνο κάνω για τον εαυτό μου! Νόμιζα επίσης πως όταν σου είπα ότι αυτό το κάνω για μένα, ήταν σαφές, ότι κάνω πράγματα μόνο για μένα. Νομίζω ότι οι περισσότερες γυναίκες ξυρίζονται ή περιποιούνται εν γένει τον εαυτό τους για τον άλλο. Και πολλές βαριούνται το… ξυράφι! lol. Ίσως λοιπόν να πρέπει να πληροφορήσω, γιατρέ μου, ότι το να ξυρίζω τις γάμπες μου είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που δε βαριέμαι ΠΟΤΕ όμως, να κάνω πάνω μου. Γιατί μ’αρέσει να με χαϊδεύω : )
Ζω. Και με το κατάμαυρο στεφάνι παραμάσχαλα να τρέφει τη θλίψη μου και με τις πουά πεταλουδίτσες που ζαλίζουν τη ζωηρή μου φαντασία και το ρομαντισμό μου, και με τον αυτοσαρκασμό μου και με τα γέλια που πρόσφατα με έκαναν να… κατουρηθώ πάνω μου. Ναι, έγινε κι αυτό!
Καλό το κομμάτι, να δω που θα σε βγάλουμε το Σάββατο, καροτσάκι, βόλτα.
Το πιο πυκνό σκοτάδι, λένε, είναι μόλις πριν την αυγή. Έτσι λένε.
Σήμερα, συμπτωματικά, έζησα κι εγώ μια κηδεία. Όχι από τις συμβατικές, όχι. Αλλά από εκείνες που, εμένα που το τέλος της ζωής δεν το λογιάζω και πολύ, με πονάνε περισσότερο. Πολύ περισσότερο.
Οδηγούσα γυρνώντας και έλεγα στον εαυτό μου φωναχτά για να το ακούσω και να το αποτυπώσω, να το θυμάμαι.
Κηδεία θα πει φροντίδα. Έτσι το ‘χαν οι Αρχαίοι. Φροντίδα, τ’ ακούς; Φροντίδα!
Και μια που τα λέω αυτά, νιώθω, έτσι, στα χαζά χαμένα, να ευχαριστήσω από εδώ, που δεν είναι ούτε ο χώρος μου, ούτε ο χώρος της, την Όναρ. Άκυρο; Όχι, καθόλου. Τι να λέει… κάποιες φορές, μια σκέψη του άλλου και μόνο φτάνει να σε κρατήσει όρθιο…
Υ.Γ. Το ΖEITGEIST είναι ίσως από τα θεάματα που με κάνουν να πιστεύω στην ευφυία των ανθρώπων. Ή κάποιων από αυτούς. Με τη σειρά μου το προτείνω ανεπιφύλακτα και μπράβο στον / στην LOCKHEART που έκανε τον κόπο να το μοιραστεί. Αν και η πρώτη φορά που το είδα είναι πίσω πολύ και από τότε το έχω δει κι άλλες, θα ξανακάνω το χατίρι στην αφεντιά μου να το ξανα-απολαύσει.
Σπυράκο, αυτό “φορτώνω” τώρα από σένα. Για να δούμε… Την καλημέρα μου! Δροσερή
Α ρε Μαλινάκι, νομίζω ότι ό,τι αιστανόμαστε είναι σωστό… Όπως έχω ξαναγράψει αυτή την πρόταση την έφτιαξα από νωρίς μέσα μου και την τηρώ ευλαβικά: σέβομαι απόλυτα τα συναισθήματά μου.
*
Μπράβο ρε συ Μολυβούπολη. Φτιάξε μου το κέφι. Για μια μέρα. Γιατί διαφωνείς όμως; Συν του ότι δεν κάνει κακό να μελαγχολούμε που και που. Ναι, οκ, το ξέρω ότι είπα που και που…
Α, Μολυβούπολη… καλά έκανες και μου είπες για τη photo που δε φαίνεται. thx
[Σιωπή]
Νεράιδα της Βροχής… την κηδεία του σώματος την έχω χεσμένη, μετά συγχωρήσεως. Έχεις δίκιο όμως. Δεν είναι μόνο οι κηδείες που συμβαίνουν φυσικά, είναι κι όσες φτιάχνουμε εμείς! τα φιλιά μου κηδευμένα
Ο.Κ. εντάξει να μελαγχολούμε που και που. Διαφωνώ όταν στενοχωριέμαι κι ας μην έχω επιχειρήματα. Σήμερα με στενοχώρεσες…
(εμφανίστηκε η φωτογραφία ή μάλλον… το σκίτσο)
Όνειρο, αν δεν υπήρχαν “αναστάσεις” στη ζωή μου, θα ήμουν μανιοκαταθλιπτική γκόμενα! Φυσικά και μετά από μια βαθιά κηδεία θα λυτρωθώ, θα ανασάνω βαθιά, θα ξανασηκώσω το κεφάλι ν’αντικρίσω τον ουρανό. Αλίμονο. Απλώς, το κείμενό μου δεν ήταν αναφορά στον κύκλο της κηδείας ούτε της δυστυχίας. Ήταν σε μια σκέψη που μου προκάλεσε το σχόλιο του άγγελου.
Γεια σου Βάσκες με τους δίσκους που… βγάζεις! Lol Όντως, όπως δεν υπάρχει άσπρο χωρίς μαύρο και χαμόγελο χωρίς δάκρυ, έτσι δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο και διαδρομή χωρίς τέλος!
Αγγελάκι! Είδες που υπήρξες έμπνευση?
Κηδεία, τέλος… Συβίλλα. Κάποιοι μένουν πίσω πάντα. Είτε οι πιο τυχεροί, είτε οι πιο δυνατοί είτε εκείνοι που έχουν ακόμη να κάνουν πράγματα. Τώρα που το θυμάμαι, μετά από τις λίγες, ευτυχώς, κηδείες που έχω πάει στη ζωή μου -και η τελευταία ήταν αιώνες πριν- έχω την ανάγκη να κλειδώσω τις χορδές μου και να κοιταχτώ για ώρα στον καθρέφτη. Σα να θέλει να μιλήσει το μέσα μου με μένα, κοιτάζοντάς με… *
Υ.Γ. Ο Lockheart είναι αρσενικό : )
Την άλλαξα, γι’αυτό Μολυβούπολη. Εγώ πάλι, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μελαγχολήσω, ακόμη και να στεναχωρηθώ στ’αλήθεια. Υγεία είναι αν το χρειάζεται η ψυχή μου. Αρκεί να γελάς όμως πριν και μετά πολύ!
το έχουμε καταλάβει για τον LOC και ας μην τον έχουμε δει γυμνο
… κανονίζεται ΚΑι αυτό Μαλινάκι. lol
χαχαχαχαχαχα ντροπή ξένον άνθρωπο!!!
Από τη στιγμή που έκανε το λάθος να μπει εδώ μέσα, καταγράφεται ως μέλος της κλίκας μας.
loipon… exw arxisei k tromazw ligo.. oxi gia to post.. alla gt ta idia pragmata suzitousa me tin kolliti pou ,simeiwsi ,k auti tauros einai.. de 8a pw kati.. de nomizw oti 8es n akouseis kati. exw tin ais8isi oti ta grapses gia sena..na ta vgaleis apo mesa s.. GIA SENA! kai anarwtiemai .. mipws exei panselino twra konta? oeo?
Είδα και κουφαθηκα :O
ποσο διαρκεί η ζωή ανάμεσα στις κηδείες;
Νυχτερινή… ναι, τελικά πρέπει να έρχεται καλπάζουσα. Όχι, πραγματικά δεν περιμένω να ακούσω κάτι. Από την άλλη, πάντα με ενδιέφεραν οι σκέψεις. Είναι σαν ακτίνες. Άλλες πιο φωτεινές, άλλες πιο παιχνιδιάρες.
Γιατί ρε συ; Αγγελάκι!
Όσο η απουσία της θλίψης?! Πριγκιπέσσα, παρόμοιο πράγμα σκαρφιστήκαμε! Μάναααααααααααααα
Μεγάλη η χάρη σου, αλλά επειδή δεν γουστάρω να “δίνω δικαιώματα”, ήρθε η ώρα για ξεκαθάρισμα :
NΑΙ, έκανα ΜΑΛΑΚΙΑ και άλλαξα την κουβέντα μας, με αποτέλεσμα να σε εκθέσω (άθελα μου, πάντα).
ΝΑΙ, ίσως να ήταν καλύτερα να μην πω τίποτα.
ΝΑΙ, σου ζήτησα δημόσια συγνώμη στο ιστολόγιο μου και
ΝΑΙ, σου ζητάω κι εδώ : ΣΥΓΝΩΜΗ!!!
Α, ΝΑΙ, έχω ΑΡΧΙΔΙΑ και δεν σηκώνω κουβέντα γι’αυτό! Ειδικά από τη στιγμή που νιώθω ένας από τους τελευταίους ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ της Ελλαδίτσας μας!!!
Τα φιλιά μου, μεγαλόχαρα…
mmm…
(το φιλί μου δεκτικό)