Έλα να τα πούμε το βράδυ
demon November 16th, 2007
“Feels good to me” – Black Sabbath
Από τις χαλασμένες χαραμάδες των παντζουριών μπαίνει αυτό το ενοχλητικά αδιάκριτο μπλε χρώμα. Είναι πρωί ή έχω λίγη ώρα ακόμη πριν εκραγεί το ανυπόμονα τεχνοκρατικό γήινο σύμπαν; Ο κόσμος έξω άρχισε και σήμερα να γυρνά τους δείκτες του χρονογράφου, να βάζει μπρος τα αμάξια του, να κάθεται στα γραφεία για να παράξει έργο… Να κοροϊδεύει τον 24ωρο μηχανισμό, μέχρι να έρθει το απόγευμα και να μπορέσει να αρχίσει να ζει ξανά.
Τι έχω να κάνω σήμερα; Ας κοιτάξω λοιπόν με κάθε επισημότητα την ατζέντα μου. Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Αυτό είναι! Πες μου μόνο πότε να αγχωθώ. Μου επιτρέπει ο Χρόνος μου να παρατηρήσω ως θεατής τη μέρα να γυρνά, να φεύγει, να αλλάζει, να ξεντύνεται, να προκαλεί, να δημιουργεί, να βάφεται, να ξεκουράζεται.
Μια μέρα πριν την 17η Νοεμβρίου. Μια μέρα πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, μια μέρα πριν τη δική μας επέτειο, μια μέρα πριν αλλάξει άλλη μια μέρα.
Σ΄έχω αγκαλιάσει από πίσω και σε χουφτώνω παντού. Για πλάκα σου λέω να σκύψεις δουλικά για να νιώσω πώς είναι όταν το κάνετε εσείς… οι άντρες. Και μου απαντάς κοροϊδευτικά: “Αν ήσουν ένας άσχημος, χοντρός, μισθωτός 1.60μ. άντρας δε θα σου καθόταν καμία γκόμενα. Κι αν τους έλεγες να σκύψουν, θα σε έφτυναν”. Ναι, όμως ούτε άσχημη είμαι ούτε άντρας. Τα υπόλοιπα τα συζητάμε! Τελικά, όταν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, το να σκύβεις δεν είναι κακό. Νιώθεις περισσότερα, την ώρα που ο άλλος πίσω σου απλώς νομίζει ότι σε υποτάσσει. Κι αυτό παιχνίδι είναι. Εσύ παίρνεις επιφανειακή ικανοποίηση ότι με διέταξες, βάζοντας το χέρι σου με πίεση και νόημα στην πλάτη μου κι εγώ, γελάω, παίρνοντας την ηδονή μου.
Τελικά υπάρχει κάτι που γράφω εδώ μέσα και σε ενοχλεί; Οι γνωστοί μου απορούν πώς μπορεί κάποιος να “ανέχεται” η γκόμενά του να απαθανατίζει τις στιγμές του ζευγαριού σε ηλεκτρονικό χαρτί. Άλλοι πάλι αισθάνονται σαν ματάκηδες, μια και ξέρουν κι εσένα και μένα. Οι δικοί μου φίλοι απλώς κάνουν τα στραβά μάτια, ως συνήθως. Μου λένε πόσο καλά γράφω κι ότι τα πάντα σε αυτή την blogosfaira είναι… εγώ. Τι να αλλάξεις συνεπώς;
“Burning heart” Survivor
Πως φαίνεται ότι πέρασε η ώρα. Από την επιλογή της μουσικής.
“On the wane” Sirenia
Γυναικείες φωνές για να κλείσει η νύχτα μου πιο ήπια, πιο φυσιολογικά. Η στάθμη του μετάλλου ανέβηκε κι εγώ γκαζώνω μέσα μου, ώστε να μπορέσω να ονειρευτώ ό,τι ποθώ ΕΓΩ. Το σπίτι απέξω παραείναι φωτεινό τώρα. Ευτυχώς που είμαι καλά κρυμμένη. Αν δεν υπήρχε κι αυτή η τρύπα στο παντζούρι, θα ήμουν τελείως κάτω από τα δίχτυα της μουσικής. Βάλε “Sister Nightfall”, “In a manica” και μετά το λυρικό “Meridian” κι άσε τη μέρα να ζηλεύει την ηρεμία μου. Εγώ πάω για ύπνο τώρα.
Καλή μέρα, καλή δουλειά, καλή όρεξη, καλή ξεκούραση. Κι έλα να τα πούμε το βράδυ ξανά!
Πηγή: www.imaginismstudios.com