Archive for November 28th, 2007

Σάρκα

November 28th, 2007

Είσαι σπίτι και κοιμάσαι. Σε φαντάζομαι. Χωμένο κάτω από τις κουβέρτες, με τα μαξιλάρια πάνω στο πρόσωπό σου και το στόμα σου ελαφρώς ανοιχτό! Γυρνάς πλευρό αλλά δεν είμαι εκεί. Ψαχουλεύεις στα σκοτεινά με το χέρι τα δροσερά σεντόνια της μεριάς μου, αλλά δεν πιάνεις κωλαράκι. Κάτι λείπει από εκεί. Οι καμπύλες μου!

Γυρνάς ατάραχος στον τοίχο σου και συνεχίζεις να ροχαλίζεις ελαφριά. Ίσως την επόμενη φορά που θα με αναζητήσεις με τα χέρια σου, να εμφανιστώ! Ίσως πάλι να καταλάβεις ότι λείπω και να πεταχτείς στον ύπνο σου. Ναι, θα το ήθελα.

Θα ήθελα όμως να ήμουν εκεί και να σου χάιδευα το πρόσωπο. Ή απλώς να σε κοιτάζω μέσα από τις χαραμάδες που σχηματίζει το απόλυτο σκοτάδι. Να ψηλαφίσω την πλάτη σου. Να βάλω το χέρι μου στο στήθος σου και να νιώσω τις ανάσες σου. Να σε αφήσω στους ύπνους σου, με τη σιγουριά ότι είσαι στο διπλανό δωμάτιο.

Να προσέχω να μην σε ξυπνήσω, να μην κάνω θόρυβο, να μην πατήσω εκείνο το σημείο στο ξύλινο πάτωμα που είναι ασταθές. Να μην αγγίξω πολύ δυνατά τον ύπνο σου.

Θα μου φυλάξεις μια θέση στο όνειρό σου; Κι ως θεατής έρχομαι. Να καθίσουμε παρεούλα στην κερκίδα και να δούμε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι να πιάνονται χεράκι, να περνάνε την εύπλαστη, διάφανη πύλη και να ερωτεύονται.

Μείνε στα ζεστά εσύ. Κουκουλώσου. Φτιάξε το μαξιλάρι κι ανάσανε. Είμαι ακριβώς πίσω σου. Και κάτω από τα σκεπάσματα έχω βάλει το χέρι μου μέσα στο δικό σου και τη γάμπα μου πάνω στο πόδι σου. Μόνο έτσι μπορώ κι εγώ να κοιμηθώ. Αγγίζοντάς σε.

Έστω και με την αύρα μου…

Θα με αφήσεις να σε πιτσιλίσω με τα σαρκικά μου “θέλω”;

flesh

Πηγή: popsik.blogsome.com

H φύλακας της μέρας

November 28th, 2007

Ναι, αυτό είμαι. Δεν έχει ξημερώσει απλώς, έχει γεννηθεί η μέρα προ πολλού. Πέρασε η δεκάτη. Κι εγώ είμαι ακόμη με τα μάτια στηλωμένα στον υπολογιστή. Ορθάνοιχτα βλέφαρα, ζωντανές κόρες ματιών και μια απορία ζωγραφισμένη στο κάτω χείλος μου: εγώ τι ακριβώς φυλάω;

Τη μέρα πριν δραπετεύσει, το φεγγάρι μην το πάρει ο ύπνος και δεν κατέβει, τη γη μη βουτήξει στα σωθικά της κι αλλάξει σχήμα ή τον ουρανό, μην τυλίξει το γύρω του με το πελώριο σεντόνι του και πνίξει ανθρώπους, βουνά και θάλασσες;

Αισθάνομαι σα φύλακας της ημέρας. Και ειδικά με το κουτάκι της μπύρας που ξέμεινε τις τελευταίες ώρες στο χέρι μου, έχω αποπροσανατολιστεί γλυκά.

Θυμάμαι…

Θυμάμαι πως ξάπλωσα γύρω στις 04:30. Τα πόδια μου ήταν παγωμένα από το μάρμαρο της κουζίνας. Πήγα να πιω νερό και ρούφηξα την κρυάδα του δαπέδου. Μπήκα κάτω από τα σκεπάσματα και πριν προλάβω να σκεφτώ, πριν προλάβω να αποφασίσω αν θα σε ξυπνήσω ή όχι, είχες βάλει τις πατούσες σου πάνω στα πέλματά μου. Για να με ζεστάνεις. Απίστευτο! Με είχες στα όνειρά σου, με είχες πάρει μαζί σου…

Τι τρυφερό που ήταν… Να θυσιάσεις τη ζέστη σου για το κρύο μου.

Μέσα στην επόμενη μία ώρα, είχαμε ξυπνήσει και οι δυο…

~

-”Διψάω. Η πίτσα “4 εποχές” ήταν σκέτη λύσσα κι ακόμη να τη χωνέψω”.

Εμ, μωρό μου. Τέσσερις εποχές είναι αυτές…

“Πάω να φέρω νερό, θες;”

Θέλω να με χαϊδέψεις και να με νανουρίσεις. Και με αυτό, αίρω το απαγορευτικό. Σου είχα υποσχεθεί πως για μια βδομάδα δε θα παραπονεθώ. Ε λοιπόν, πέρασε! Δεν καταπιέζομαι άλλο.

-”Μα μωρό μου, πέρασαν κιόλας 7 μέρες;”

Όχι, πέντε πέρασαν. Ποιος μίλησε για εφτά; Πέντε εργάσιμες είχα θυσιάσει…

-”Πλάκα κάνεις!”

Κάθε άλλο. Το Σαββατοκύριακο δεν στο χαρίζω.

Τώρα τι να φυλάξω, αναρωτιέμαι… Το κουτάκι της μπύρας που τελειώνει, τη ζαλάδα μου πριν φύγει μακριά, να κλείσω το πορτάκι με τις σκέψεις ή απλώς να κρύψω κάτω από μια στίβα κλαδιά την ψυχή μου και να την αφήσω στο πιο μακρινό σύννεφο, μέχρι να ξεκουράσω το σώμα και το πρόσωπό μου;

Καλημέρα! για σένα

Καληνύχτα για μένα

                                    woman-sun

                                    Πηγή: galerieslunamoon.free.fr