blog +Ο- σφαιρα

demon November 17th, 2007

Πόσο ζωάκι μπορεί να είσαι; Να κάθεσαι να βλέπεις μπάλα, έστω την Εθνική, την ημέρα της επετείου. Και δε μιλάω για τη 17η Νοεμβρίου… Η σημερινή μέρα ήταν το απόλυτο κενό. Έχεις μείνει στο κρεβάτι πάνω από 8 ώρες ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ. Κι αυτό με αγχώνει. Ξέρεις, το βλέμμα της γυναίκας πάει αναγκαστικά 5 χρόνια μετά. Για να μην πω 10!

Σκηνικό: ξεφτισμένος καναπές, τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας κρυμμένα από κάτω, από πίσω. Λερωμένο από σάλτσες κάλυμμα κι ένα τεράστιο μαξιλάρι, το μαξιλάρι ΣΟΥ, στην κεφαλή. Περιμένοντας το δικό σου κεφάλι. Σαν κάτι στοιχειωμένες πόρτες, σε ταινίες, που, αν σταθεί μπροστά τους ο λάθος άνθρωπος, τον κλοτσάνε. Ενώ αν σταθείς εσύ, ο ήρωας, ανοίγουν διάπλατα, πάντα συνοδευόμενη αυτή η κίνηση από την αντίστοιχη υπόκωφη μουσική.

Κάπου εδώ βάζω να ακούσω το “Man of sorrows” από Bruce Dickinson. “Man of sorrows, I won’t see your face… Has it just begun?” ???

Κάθε πρωί που σηκώνομαι, σε βλέπω σε αυτή την κοκαλωμένη θέση. Λες και είσαι μούμια. Μπροστά στο χαζοκούτι να παίζεις αδηφάγα με τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ και το σκληρό βλέμμα σου καρφωμένο σε ένα σημείο, να μην καταλαβαίνει ότι αλλάζουν τα καρέ μπροστά του. Η πλήρης αποχαύνωση. Αλλά και το βράδυ. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, εσύ να στρογγυλοκάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και να αφήνεις όλα τα υπόλοιπα να εξελιχθούν από μόνα τους. Τα δάχτυλά σου να γλιστρίσουν στο συγκεκριμένο κανάλι κι ο δίσκος με τα πατατάκια, το αναψυκτικό και τις σοκολάτες να αδειάσει στον προκαθορισμένο χρόνο!

Κι όταν σε ρωτώ γιατί δεν ασχολείσαι μαζί μου, να λαμβάνω την κλασική, πια, 5ετή απάντηση: “Είναι ή η τηλεόραση ή ο υπολογιστής. Και το pc το βαριέμαι τώρα”.

Ευτυχώς που δεν είμαστε 5 χρόνια μαζί ή 10! Έχω χρόνο μέχρι τότε να το επεξεργαστώ αυτό το σκηνικό. Και να προσπαθήσω να κάνω κάτι γι’αυτό. Και να νομίζω, όπως όλες οι γυναίκες, ότι θα το αποφύγω, θα το αλλάξω, θα το συνηθίσω.

Καλή επέτειο, με την τηλεόραση αγκαλιά. Θα ‘ρθω κι εγώ κοντά σου, ώστε να αφήσεις το τηλεχειριστήριο από τα χέρια και να αγκαλιάσεις εμένα. Να πατήσεις τα δικά μου τα κουμπιά. Αλλιώς θ’αρπάξω την βροντή που μόλις ακούσαμε, και θα στη σερβίρω σ’ένα πιάτο, να την καταπιείς. Και μετά θα σε καλωδιώσω και θα σε στολίσω με τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Έτσι, να αναβοσβήνεις για μένα! Μπροστά από την τηλεόραση! Άντε, αριστερά της, γιατί έχει και CSI σε λίγο, στον SKAI. Ευτυχισμένη μας επέτειο μωρό μου! Μην ξεχνιόμαστε.

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 17th, 2007

Θα κοιμηθούμε απόψε αγκαλιά;

Όλη νύχτα;

Και δε θα φύγεις ποτέ;

Ποτέ, ποτέ;

Το γύρο του κόσμου επί τρία;

Μέχρι να γεράσω, να ασχημύνω ή να μη σου κάθομαι;

Αυτά τα δύο πρώτα τουλάχιστον μπορεί να συμβούν, ξέρεις.

Πότε λες ότι πονάς; Οργανικά ή συναισθηματικά, ψυχικά; Και πότε κλείνεσαι μακριά από όλους, στο προσωπικό σου τρελάδικο; Πότε παίζεις τρίλιζα με τον εαυτό σου και πότε σκίζεις τον καθρέφτη; Παίξε μουσική για μένα, αυτοσχεδίασε ακουμπώντας τις ουρές από τους κομήτες. Πρόλαβε τη σακούλα, άνοιξέ τη διάπλατα και γέμισέ τη με τα λέπια μας.

Μ’αρέσει όταν είσαι έτσι. Όταν είσαι τελείως εδώ. Με μένα.

Δε θα τ’αντέξω να κοιμηθώ και σήμερα μονάχα 3 ώρες. Χτες τα ‘δωσα όλα. Έγραψα, σκέφτηκα, μ’αποπλάνησα, έβαλα τα ακουστικά και στρίγκλιξα από μέσα μου. Μουρμούρισα το “Honour thy father” των Dream Theater, το “Sleeping Sun” από Nightwish και αιστάνθηκα την άκρη του ματιού μου να δακρύζει με το “Who wants to leave forever”. Αυτό το έπος των Queen.

– Σε ποιο συννεφάκι ανέβηκες σήμερα; Σε ποιον όροφο; Δεν είναι καλό συννεφάκι. Έχει κεραυνούς και βροντές.

Ναι, το ξέρω. Δεν είναι η ώρα μου, τώρα. Δεν έχω καλή διάθεση και ναι, εσύ φταις. Δεν πειράζει, μόλις ξαπλώσουμε θα σου πω. Και με τρία χαμόγελα, θα λυθεί κι αυτό.

Είσαι να διοργανώσουμε ένα τεράστιο πάρτι; Αν καλέσω όσους ανθρώπους γνώρισα στη ζωή μου, φτάνει όλος ο πλανήτης για να τους υποδεχτώ; Και τι να τους προσφέρω άραγε; Τα ονόματά τους γραμμένα σε χαρτί; Λευκές μάσκες; Ή μήπως ένα χρώμα κλεισμένο ερμητικά σε κουτί; Διάλεξε! Έχεις διορία μέχρι να γεμίσει η σελήνη.

Πηγή: www.freespacedance.com/

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(1)

demon November 17th, 2007

Δε σκοπεύω να το ακούσω, αλλά το έχω συνέχεια από κείνη την ώρα στο μυαλό μου. “Black Celebration” από Depeche Mode φυσικά. Στην προσπάθειά μου να γυρίσω σπίτι, ψάχνοντας για εκείνο το σημάδι που είχα βάλει μετά την πλατεία και το περίπτερο, το μάτι μου καρφώθηκε στο εστιατόριο-ταβέρνα με τον πολύ ευφάνταστο και μαύρο τίτλο: “Ο μόνος”. Τώρα τι εννοεί ο ποιητής, πραγματικά μόνο ο ίδιος μπορεί να δώσει εξηγήσεις σε τούτη την κοινωνία. Είναι ο μόνος, όπως λέμε μοναδικός ή μήπως μόνος κι έρημος;

Εμένα το mood μου αποφάσισε αυτόβουλα και χωρίς να με ρωτήσει βεβαίως, να σαλπάρει στη δεύτερη εξήγηση κι έτσι όπως ήμουν, ψιλομαστουρωμένη από τον αέρα, “έπεσα” τελείως. Κατάφερα να βρω το σπίτι κι αφού έβαλα πλυντήριο βάζοντάς το απλώς στην πρίζα, ξεκίνησε η πολύλεπτη συζήτηση του τί θα φάμε σήμερα.

Μακαρόνια, τι άλλο; Με μανιτάρια, κόκκινη σάλτσα, λίγο τυράκι και κάποια καρυκεύματα έτσι για να ξεγελαστεί ο ουρανίσκος. Εντάξει. Το επόμενο βήμα είναι να βγούμε και να τα προμηθευτούμε όλα αυτά τα καλούδια. Η αλήθεια είναι πάντως, ότι το τυρί, σαν ιδέα, δε μου κολλάει με τα μανιτάρια. Αλλά όπως μου επισημαίνεις, εσύ είσαι ο σεφ, για απόψε τουλάχιστον. Μεταξύ μας, θα είσαι και για όσα χρόνια είμαστε μαζί : )

Τελικά δεν έχω καταλάβει. Θες δώρο ή δε σε νοιάζει ιδιαίτερα; Με το που βλέπω τους αριθμούς να τρέχουν, και πάνω από το 23:59 να αναγράφεται η απόλυτη ώρα μηδέν, δίνω έναν πήδο κι έρχομαι να σε πνίξω στα χαμόγελα. Επέτειος. Επιτέλους. Αυτό το πολύχρωμο, ρευστό ξωτικό το περίμενα 30 μέρες τώρα. Να βγει από το κουκούλι, από τη φόρμα, τις ρίζες και να σβήσει το ανάγλυφο κεράκι. Φου!

Μηδενίζουμε και πάλι το κοντέρ και πάμε για τις επόμενες 30 μέρες. Ή μήπως 31; Μη με μπερδεύεις. Δεν ήμουν ποτέ καλή στα Μαθηματικά. Αν και θα μπορούσα…

Δεν άντεξα χωρίς ήχους. Μόλις έβαλα στο pc το “Oceans of Time” από τον Axel Rudi Pell.

Αγορίστικες στιγμές υπάρχουν; Αρσενικές στιγμές, στις οποίες να ξεχνάτε ότι είστε τενεκεδένια πλάσματα και να γίνεστε αναρριχητική πλαστελίνη, που είναι ικανή να δείξει και να δειχτεί; Τώρα, αυτό το μπολ γεμισμένο με νερό και κεράκια σα νούφαρα, με τούρτα μοιάζει. Πάμε… με το ένα, με το δύο… Κατάπιε τις φλόγες κι άσε μόνο το νερό να μας ποτίσει…

Όντως σ’αγαπώ και το συνειδητοποιώ κάθε φορά που κοιτάζω μέσα σου. Και τρομάζω…

Πηγή: images.traveltips.gr/

• Σαλιάρα
• Comments(0)