Archive for November 24th, 2007

Εσύ γιατί ξενυχτάς;

November 24th, 2007

Με ρώτησες γιατί ξενυχτάω. Κάθε βράδυ. Γιατί παραδίνομαι σε αυτό το μαγνήτη που, είτε είσαι έξω ευάλωτος είτε μέσα προστατευμένος, σε επηρεάζει. Με ρώτησες αν κρύβομαι από κάτι. Αν αποφεύγω να συναντήσω τους εφιάλτες μου.

Εσύ γιατί ξενυχτάς;

Θα μπορούσα να σου απαντήσω…

Θα μπορούσα να σου απαντήσω ότι σε γνώρισα βράδυ. Κι ότι σε άφησα βράδυ. Και πως γι’αυτό μένω ορθάνοιχτη το βράδυ, ώστε αν επιστρέψεις να προλάβω να σου δώσω ένα ποτήρι νερό να πιεις για να μου μιλήσεις.

Θα μπορούσα να σου πω πως φοβάμαι το σκοτάδι, γι’αυτό και το αποφεύγω μένοντας μακριά. Τις νύχτες αποφεύγω τα σκοτεινά τούνελ του Μορφέα, ανάβοντας όλα τα φώτα εδώ μέσα. Και παρατηρώντας τους γαλακτερούς λαμπτήρες θαρρώ πως είμαι ασφαλής έχοντας γύρω μου ένα πυρωμένο λευκό πλέγμα.

Θα μπορούσα να σου πω πως απλώς αποφεύγω να ονειρευτώ. Αποφεύγω να αναμασήσω και να χωνέψω όσα έγιναν κι όσα ξέχασαν να συμβούν μέσα στη μέρα μου. Διότι θα εμφανιστούν ακάλεστα στα κινούμενα όνειρά μου, καταδιώκοντάς με ακόμη κι εκεί. Και θυμίζοντάς μου υποθέσεις που πρέπει πάση θυσία να κλείσω, για να εμφανιστεί μπροστά στη λιμνούλα το επόμενο νταμάκι. Το σύντομο βήμα στο μέλλον μου.

Ή απλώς θα μπορούσα να σου πω πως τα βράδια είναι που τα νούφαρα ανοίγουν διάπλατα. Κι εγώ τότε ξαπλώνω από κάτω τους, ανοίγω το μυαλό μου και περιμένω υπομονετικά να μου στάξουν ευχές. Πολλές ευχές όμως, άπειρες. Και κάθε μια τους είναι δεμένη με μια διάφανη κλωστούλα σε ένα καθρεφτάκι. Θέλω να ξέρω ότι έχω δικαίωμα να κάνω ευχές. Δε με νοιάζει αν θα βγουν αληθινές όλες. Έχω ανάγκη όμως να μπορώ να εύχομαι. Κι ας βγουν κάποιες από αυτές. Θέλω να μπορώ να κρατώ το καθρεφτάκι στα χέρια μου και να βλέπω το πρόσωπό μου μέσα του κάθε φορά που αρθρώνω τις λέξεις “εύχομαι να…”. Και στο τέλος ένα κόκκινο χαμόγελο και το κλείσιμο των ματιών.

Γι’αυτό ξενυχτάω. Γι’αυτό αφήνω τις νύχτες να με λούσουν, να με χαϊδέψουν, να με χτενίσουν, να βάλουν τα δάχτυλά τους μέσα μου, πάνω μου, γύρω μου. Κούνια-μπέλα κοντά στο φεγγάρι. Και σε κάθε ελιγμό να παίρνω μικρά κομμάτια, πίτες, από την επιφάνειά του. Κάθε φορά που παίρνω φόρα και ανεβαίνω, να βουτάω το κεφάλι μου στις ρίζες της σελήνης, στην ηλικία της, στις μυστικιστικές της φυλλωσιές.

Εσύ γιατί ξενυχτάς;

moon goddess

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Πεταλούδα, στο αfιερώνω. Με ρώτησες γιατί ξενυχτάω και μου φύσηξες ιδέες μέσα μου!

Καληνύχτα μάγκα μου!

November 24th, 2007

Δε σε ξέρω. Φαντάζομαι πως είσαι άντρας. Γι’αυτό γράφεις έτσι σκληρά, κοφτά, εριστικά. Αποκλίνεις από τον κόσμο, από τα κοινά, τις μόδες, τα καθημερινά προσωπεία, τα χιτάκια. Μένεις κλειδωμένος στους καπνούς σου, δεν καπνίζεις όμως ποτέ μπροστά σε άλλους.

Γράφεις σε διάφορες σελίδες της blogosfairas κι αρνείσαι να δημιουργήσεις το δικό σου ιστολόγιο. Ισχυρίζεσαι ότι ακούς φανατικά gothic. Μένεις κάπου στο κέντρο της πόλης. Cool.

Για τη δουλειά σου δε λες πολλά. Μονάχα ότι τη βαριέσαι μέχρι θανάτου. Στα hobby όμως έχεις επεκταθεί, αφήνοντας το λόγο σου ελεύθερο. Και δε σε χορταίνω… Κάνεις blogging, ταξιδεύεις Ευρώπη φανατικά και σε κάθε ευκαιρία, κλαμπάρεις τις Πέμπτες, συχνάζεις Ψυρρή προσπαθώντας να ανακαλύψεις νέες “τρύπες” με ρακόμελα, απεχθάνεσαι την μπάλα και το τηλέφωνο, κοιμάσαι πάντοτε με το φως αναμμένο και προτιμάς ή βαρύ θέατρο ή ταινίες splatter. Σχήμα οξύμωρο… χυμαδιό.

Κατά τα άλλα, είσαι ένα κωλόπαιδο μοναχοπαίδι που κονόμησε κάποια χρήματα από τους γονείς του -γέρους τους λες εσύ με θράσσος-, σκέφτεσαι να ρετουσάρεις το δωμάτιό σου πριν ο νέος χρόνος σε πουλήσει σε μια παρτίδα τάβλι, ορέγεσαι το ιδανικό θηλυκό, μια διασταύρωση της Αντζελίνας Τζολί και της Σαρλίζ Θερόν και κάπου στο σπίτι σου κρύβεις ένα πόστερ με την Μπριγκίτε Νίλσεν -ω ναι!-, για το οποίο ντρέπεσαι!

Ναι, είσαι άντρας τελικά. Ωραία… Όσο αφιερώνεις χρόνο στο profile σου τόσο σε φαντασιώνομαι, ούσα σίγουρη ότι είσαι αρσενικό. Και ως φύλο και ως “αρχίδια”. Γουστάρω. Αρχίζω να σε κάνω τρελό κέφι. Και τι θα γίνει όταν θα θελήσω να σε βάλω σε κουτάκι, σε πραγματικό χρόνο, να σε ψηλαφίσω; Υπάρχεις;

“Ναι, γεια… Σε διαβάζω καιρό τώρα και… εμ… θα ήθελα να σε συναντήσω!”. Ναι, καλά… Δεν υπάρχει περίπτωση! Όχι, όχι, όχι. Αρνούμαι!

Ας το γυρίσω στο φιλοσοφικό πάλι. Μου ταιριάζει καλύτερα.

Αναρωτιέμαι τι να σε ορίζει εσένα. Ε;

Η ταράτσα στις “Μοίρες” όπου ακούς τις μουσικές σου; Το τσιγάρο σου που είναι η βραδινή ηδονή σου πριν πας για ύπνο; Το τζιν που καταπίνεις μέχρι να καούν οι φωνητικές σου χορδές; Οι άντρες φίλοι που δεν θα τους πούλαγες η κόλαση να σε επισκεπτόταν; Ή μήπως το ότι είσαι ένας ντροπαλός μάγκας που είναι όσο άνθρωπος χρειάζεται για να χωράει στη γοητεία του; Είτε, απλώς όπως θα έλεγες/έγραφες εσύ: “ξεφτιλίκια”!

Καληνύχτα μάγκα μου.

man artistic

Πηγή: siteimages.guggenheim.org