Archive for November 7th, 2007

Το… καπάκι!

November 7th, 2007

Οι άντρες είναι σκύλοι και οι γυναίκες γάτες. Ή τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει η… τουαλέτα μας. Δηλαδή γιατί εσύ όταν πηγαίνεις να κατουρήσεις αφήνεις μετά ΠΑΝΤΟΤΕ, γαμώτο, το καπάκι ανοιχτό; Επειδή δε σε νοιάζει να το κατεβάσεις ή επειδή την επόμενη φορά που θα πας δε θα χρειάζεται να κάνεις άσκοπες κινήσεις. Απίστευτο!

Ε, κάπως έτσι δεν κάνουν και τα σκυλιά; Ενώπιον όλων βρίσκουν το δενδράκι ή το τειχάκι της… προτίμησής τους

κι απλώς σηκώνουν το πόδι άχαρα και με θράσσος και ξαλαφρώνουν.

Από την άλλη, οι γυναίκες ακόμη και σε αυτό τον τομέα είναι πιο ντελικάτες. Δηλαδή, ντρέπονται, το σκέφτονται, σφίγγονται, ε και στο τέλος επισκέπτονται την τουαλέτα αλλά το καπάκι και θα το σηκώσουν και θα το κατεβάσουν οπσωδήποτε. Θέμα αισθητικής και λεπτότητας…

“Μα γιατί έχετε όλες οι γυναίκες κόλλημα με αυτό το πράμα;”.

Επειδή, πολύ απλά, στην τουαλέτα δεν πηγαίνουμε μόνο γι’αυτό το πράγμα. Πλένουμε τα δόντια μας, κάνουμε μπάνιο, χτενιζόμαστε, βάζουμε κρέμα. Γιατί πρέπει δηλαδή σώνει και καλά να κοιτάξω τη λεκάνη;;;

“Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι πρόβλημα, ειλικρινά. Κανένα αγοράκι δεν το ενοχλεί, σιγά. Πας στην τουαλέτα και κάνεις ό,τι είναι να κάνεις. Δε χρειάζεται να κοιτάς τριγύρω!”.

Είστε ζώα… animals.

Μετά από κάτι τέτοιους χαριτωμένους διαλόγους, αναρωτιέμαι πως ο ίδιος άντρας που μου έκανε τις παραπάνω δηλώσεις, μπορεί να “δει” καταρχάς και να εκτιμήσει κατ’επέκταση, το όμορφο, όταν δεν τον ενοχλεί να βλέπει τη λεκάνη! Εκτός κι αν βλέπεις… πέρα από τη λεκάνη………….. πιο μακριά, πολύ πιο μακριά!!!

                                                                                                                                                                 cry

                                                                            Πηγή: www.dpreview.com/news/0303/AsyaSchween/800-ManOfMotley.jpg

Μετακομίζω στο χάος

November 7th, 2007

Ο Γιώργος Μαρίνος είχε πει παλιά στο τηλεοπτικό show του την πολύ πετυχημένη ατάκα: “Ε όχι χρυσή μου, να μας κάνεις τα τρία δύο!!!”. Στη δική μου περίπτωση, τα δύο γίνονται ένα και το ένα διασπάται σε δύο κομμάτια. Κοινώς φυσαρμόνικα.

Μόλις ετέθη το θέμα “μετακόμιση” φρίκαρα. Πάντα μου άρεσε η ιδέα της συμβίωσης/συγκατοίκησης, αλλά όταν δύο άνθρωποι που δεν είναι καλά-καλά κανονικό ζευγάρι, αποφασίζουν στις 17 μέρες να μείνουν μαζί, ε τότε μιλάμε απλώς για μια ονειροπαγίδα. Παρόλα αυτά, κάθε τι που γίνεται σε έξαψη, πρόκληση, εγκεφαλικό τζόγο, με εξιτάρει και είναι και ο μόνος “ασφαλής” τρόπος να δεχτώ να παίξω.

Γουστάρεις τον άλλο αφάνταστα πολύ και θες να δεις τη ζωή του μέσα στη δική σου. Τον ερωτεύεσαι και συνειδητοποιείς πως τα πλοκάμια του ημίθεου που ονομάζεται αγάπη σε τραβάνε ολοένα και περισσότερο κοντά του. Από τη μία ανυπομονείς κάποιος να ανοίξει διάπλατα το παράθυρο κι από την άλλη αναρωτιέσαι αν αξίζεις τόση ευτυχία.

Ξάφνου πέφτει η ιδέα για συγκατοίκηση κι εσύ δεν ξέρεις εάν πρέπει να το βάλεις στα πόδια ή απλώς να το απολαύσεις. Joyride… Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο μοναδικά όμορφο είναι, δύο άνθρωποι να γίνονται ένα μέσα από τα “θέλω” τους, τα ένστικτά τους και τη συνύπαρξή τους!

Στη φάση της μετακόμισης όλα διαιρούνται. Δύο καναπέδες, τρεις τηλεοράσεις, κατσαρόλες, σκαμπό, ακόμη και τα όνειρα πάνε δια του δύο. Συρρικνώνονται σε  μια επιθυμία, τόσο αποστειρωμένη, που κάπου αναρωτιέσαι αν στ’ αλήθεια μόνο αυτό ήθελες!

Όπως και να ‘χει, όπως και να καταλήξει αυτό το μονοπάτι, και μόνο η συναίσθηση του ότι εσύ κι εγώ θα ζήσουμε ΜΑΖΙ, εμένα μου αρκεί. Και βεβαίως όλο το αμπαλάζ, από την αναζήτηση της στέγης, το πακετάρισμα, το γέμισμα του νέου χώρου, την εξερεύνησή του και τέλος το ότι πραγματικά το ζεις όλο αυτό, αξίζει την προσεκτικά ντελικάτη προετοιμασία του αλλά και το ανυπόμονο ξετύλιγμα!