Archive for November 4th, 2007

Μήπως να με χαστουκίσω;

November 4th, 2007

Περίεργη φάση οι γονείς… Εκεί που νομίζεις ότι θα σε γειώσουν άγρια, ότι θα (κατα)κρίνουν μέχρι και την τρίχα που σήμερα δε λέει να κάτσει στα δεξιά, κάνουν το θαυματάκι τους και σε σκλαβώνουν.

Είπα να τους ανακοινώσω ότι γνώρισα κάποιον. Όχι απλώς κάποιον, αλλά κάποιον σημαντικό για μένα. Και ήμουν τόσο σίγουρη για το γνωστό ψαλτήρι. “Μην αποφασίζεις ποτέ βάσει ενός άντρα ή έρωτα”. Και τελικά, τόσο ανέλπιστα απλά, μου δήλωσαν τη χαρά τους που έχω σύντροφο και που αισθάνομαι τόσο θετικά γι’αυτόν.

Αν όλα ήταν προδιαγεγραμμένα, η ζωή μας θα ήταν ακόμη πιο βαρετή. Κι ευτυχώς, ο ίδιος μας ο εαυτός, εφευρίσκει τρόπους να μας τη φέρνει. Εμένα με έβαλε ξανά η ζωή μου στο τριπάκι να νιώσω ερωτεύσιμα ευάλωτη.

Suits me fine… (for now)

Όταν θα νιώσω αχόρταγη και δε θα μου φτάνουν τα ροζ ελεφαντάκια που ίπτανται πάνω από το φωτοστέφανό μου, θα κάνω βουτιά μέσα μου και θα με χαστουκίσω!

Anathema

November 4th, 2007

Ξυπνώντας με το “Deep” των Anathema, σκέφτομαι πόσο γαλήνιος μπορεί να γίνει ο ύπνος μου όταν συμπλέουν οι νότες με τα όνειρά μου. Έκοψα το τσιγάρο ακριβώς πριν 1 χρόνο, πέρσι το Νοέμβρη. Δεν το ξαναρχίζω με τίποτα ή τουλάχιστον έτσι λέω στο φάντασμά μου. Και δεν μπορώ και με τίποτα όσους διώχνουν τον καπνό τους παραπέρα… πάνω μου. Καλό το υπαίθριο κάπνισμα και θυμάμαι πολλές φορές που αναγκάστηκα να υποστώ το ψοφόκρυο για μια τζούρα, αλλά κι ο διπλανός σου θέλει οξυγόνο βρε αδελφέ. Άσε να το χαρούμε όσο δεν το πληρώνουμε. Ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον.

Δεν θα ξεχάσω τούτο το καλοκαίρι στην παραλία του Μονόλιθου, Σαντορίνη. Είναι αρχές Ιουλίου και η πλαζ, φυσικά άδεια. Κι εκεί που κορδώνομαι και ρουφάω κοιλίτσα για να με δει πιο sexy ο ήλιος, κάθεται ακριβώς πίσω μου μια κυρία. Την ανάσα της, όπως και το αντιηλιακό αλλά και το Prince τσιγάρο της, το ένιωσα στην πλάτη μου. Κρατήθηκα στο τσακ να της πω: “Συγνώμη, αλλά δεν καπνίζω. Ευχαριστώ”.

Τόσα τετραγωνικά μέτρα άδεια υπάρχουν, τα δικά μου vibe σε τράβηξαν κυρά μου;;; Κόντεψε να πιαστεί ο λαιμός μου από τις τόσες φορές που γύρισα να την αγριοκοιτάξω. Μάταια…

Εκείνη, σταθερή σα βράχος πίσω μου και το τσιγαράκι της να στολίζει την οσμή μου. Ε ρε κάτι νούμερα που κυκλοφορούν και καπνίζουν ανάμεσά μας…

Σε hardcore mood

November 4th, 2007

“Είναι η δική σου blog-ό-σφαιρα μωρό, κάνεις ό,τι θέλεις…”

“Ok, δε γλιστράς τώρα κάτω από το γραφείο, να μου δώσεις την πρώτη μου έμπνευση για το ημερολόγιό μου;”

Προχτές φέρθηκα μάλλον… άχαρα στον γκόμενό μου, αλλά η υπόθεση είχε τρελό γέλιο. Ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο ίδιος. Ποιος ξέρει; Μαζοχισμός ή όχι, εμένα με συμφέρει να τον πιστέψω.

“Μωρό, σε έπαιζα πολύ δυνατά κι εκεί που σου ψιθύριζα στο αυτί ότι σ’αγαπώ, σε ακούω να ροχαλίζεις!!!”

Ok

Οι θύρες της Σαντορίνης

November 4th, 2007

Σχήμα μισοφέγγαρου. Μια καλντέρα… ένα νησί και στη “μέση” τυλιγμένο ένα καζάνι που σιγοβράζει. Ένα ηφαίστειο ενεργό που κοχλάζει κι αγκαλιάζει απίθανες τοποθεσίες. Ομορφιές που σε κάνουν να σταματάς τη μηχανή ανά 5 μέτρα και να αράζεις πάνω στο… όποιο τειχάκι, για να κρατήσεις το πλάνο που βλέπει το μάτι σου. Νέταρε και πάρ’το μαζί σου…

Στο ένα άκρο η περίφημη Οία. Όλοι χειροκροτούν το ήλιο που κατάφερε για άλλο ένα απόγευμα να δύσει μέσα στη θάλασσα… σχεδόν! Υπόσκαφα σπίτια, μαγαζιά γκλαμουράτα κι ένα μακρόσυρτο σοκάκι που σε φωνάζει να το περπατήσεις. Απίστευτη ενέργεια… vibe.

Στο άλλο άκρο, τόσο συμπιεσμένα, το Ακρωτήρι με έναν ολάκερο σκεπασμένο πολιτισμό κάτω από σκόνες και τα απόβλητα του χρόνου. Η μοντέρνα οροφή έχει πέσει εδώ και 2 χρονάκια. Και τι με αυτό; Άλλα τόσα και ίσως σηκωθεί από μόνη της!Δεν πειράζει… Συνήθως δεν πειράζει ποτέ… Μια κάπως μακρινή βόλτα μέχρι την περίφημη Κόκκινη Παραλία, για μια συμπυκνωμένη adventurous βόλτα κάτω από κοκκινοφόρετα, μυτερά βουνά. Είναι must, ακόμη κι αν δεν είσαι τουρίστας. Μα γιατί δεν ανεβαίνει κανείς στις βενζινάκατους που πηγαίνουν στη Λευκή Παραλία, όπου όλα είναι άσπρα;

Πύργος κι αμέσως μετά ο Προφήτης Ηλίας με ένα νησί να κείτεται στα πόδια του… ‘Οπου κι αν κοιτάξεις, νησίδες/λωρίδες γεμάτες γη, λιγοστό πράσινο κι ένα άγριο κατοικίσιμο κομμάτι γης. Είσαι άρχων… Πάνω από κάθε μπάλωμα χωραφιού.

Ημέρα 2η

Η Περίσσα ή ο Περίβολος -το ίδιο πράγμα είναι τελικά- φιλοξενoύν καβλωμένες αλλοτινές Σκανδιναβές, σημερινές Ισπανίδες τουρίστριες, σταμπαρισμένα φουλάρια που λυκνίζονται κατά πώς φυσά ο πάντα βόρειος άνεμος κι ένα πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί κατά μήκος των beach bars. Η καλύτερη μακράν παραλία του νησιού που σε καλεί είτε να μπεις… μέσα της είτε να την περπατήσεις. Πίσω μας είναι το εμπορικά σατανικό Καμάρι, μια απογοήτευση σκέτη και μπροστά μας η Βλυχάδα. Ένα τεχνητό λιμάνι που φιλοξενεί παντός καιρού καϊκάκια και ξενόφερτα γιοτ. Αν φυσά και θες να γευτείς νερό, έλα εδώ. Θα σε αγκαλιάσει σα σωστή μήτρα, με όλα τα αξεσουάρ! Μην περιμένεις πάντως να βρεις και του χρόνου την έλλειψη από ομπρέλες. Ό,τι πάρεις τώρα… σα μάτι και σαν αίσθηση. Σαν Έλληνας που ματαιοπονεί να γλιτώσει τη φάση “τουρίστας-σουβλάκι-μπουζούκια”. Αφού και του χρόνου πάλι εδώ θα είσαι, προσπαθώντας να ξεχωρίσεις το δικό σου χρόνο, από το μέτρημα του νησιού…

Ημέρα 3η και τελευταία

Παραλία Culumbos ή όπως λέγεται σύμφωνα με το ταξιδιωτικό πρακτορείο του νησιού ή όχι, για γυμνό κάτω από λευκά, φυσικά λαξεμένα βράχια που δεν κοιτάζουν ποτέ κάτω. Πίσω στο ξενοδοχείο για τις απαραίτητες ρομαντικές προκαταρκτικές αηδίες και τέλος, ένα χορταστικό 4ωρο στα Φηρά, την πρωτεύουσα της Σαντορίνης. Εδώ έχεις τα πάντα. Ένα πλάγιο, θεατρικό σκηνικό με νησάκια, Αιγαίο, ασημένιο ολοστρόγγυλο (στην καλύτερη περίπτωση) φεγγάρι. Και μια ζωή που, χειμώνα-καλοκαίρι, έχει χαρακτήρα. Ουτοπικό και ίσως τυχοδιωτικό… αλλά είσαι Σαντορίνη! Με κάθε μουσικά, φασαριόζικο ήχο και χρώμα… Απλώς ταξίδεψε ανάμεσα στα σκαλοπάτια της πύρινης κι έτοιμης να εκραγεί Σαντορίνης.

Φόρεσα τη γάτα μου

November 4th, 2007

“Πήρα γάτα!”… “Και γιατί να αγοράσεις, αφού μπορείς απλώς να τη μαζέψεις από το δρόμο;”Δεν κατάλαβες, εννοώ πως αγόρασα μια γάτα για το λαιμό μου….“Κάτι σε έχει πιάσει κι αγοράζεις συνεχώς κοσμήματα με ζώα πάνω, το έχεις καταλάβει;” Προφανώς όχι, διότι αλλιώς θα πήγαινα σούμπιτο για ψυχανάλυση. Τα μόνα ζώα με τα οποία έχω πραγματική ψύχωση, είναι οι γάτες. Και θα μπορούσα να ασχολούμαι όλη μέρα μαζί τους. Όπως και γράφοντας γι’αυτές, τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο!!!

Εκπαιδεύοντάς τις, χαϊδεύοντάς τις, μιλώντας τους και παίζοντας με την γαμάτα μάγκικη προσωπικότητά τους. Και γενικώς μου τη σπάνε οι απανταχού τύποι που “λατρεύουν τα σκυλιά, γιατί απλώς είναι μοναδικά ζώα”. Ναι, ok, αν μοναδικό θεωρείται ένα ΖΩΟ που είναι τελείως βλαμένο, πιστό, κάνει ό,τι του λες και σου κάθεται κάθε ώρα και στιγμή, τότε ναι. Η μοναδικότητα των σκύλων έγκειται στο ότι μπορεί και να διαθέτουν μυαλό.

Ακόμη και η πιο απίστευτα ηλίθια γάτα, είναι απλώς υπέροχη. Μπορεί να βαριέται που ζει, να κοιμάται 23 ώρες το 24ωρο, να μην κυνηγά τίποτα παρά μόνο τη σκιά της, κι αυτό στην έσχατη περίπτωση. Αλλά ακόμη κι έτσι, το νάζι, η απόλυτη ανεξαρτησία και τα παιχνίδια της γάτας την κάνουν μαζοχιστικά όμορφο ζώο. Για τον απλούστατο λόγο ότι θα σου έρθει όποτε εκείνη το θέλει. Και όχι μόνο για το φαγητό όπως πιστεύουν αρκετοί ανίδεοι.

Enough said. Αν και για κοσμήματα ξεκίνησα να γράφω. Επιστρέφω από ταξίδι και πιάνω λοιπόν τον εαυτό μου να έχει αποκτήσει τρία bracelet. Ένα τέλείως metal, μαύρο με ίνες που παραπέμπουν σε δερμάτινα σχοινιά, ένα με κλωστές κι ένα ασημένιο. Έχουμε και λέμε τώρα στο θέμα μας: το ένα έχει καρφιτσωμένο πάνω του μια γαλάζια μικρή καρδιά. Το άλλο μια μικροσκοπική, τελείως λιτή πεταλούδα και το τρίτο που έχω φτιάξει μόνη……………………………………. μια καρδιά, το αρχικό μου (f) μέσα σε κύβο, μια τεράστια ανάγλυφη πεταλούδα και δυο νότες! Τελείως φρίκη, μόλις αντιληφθείς πόσο εύκολα ο εαυτός σου σε έχει δώσει στεγνά, υποσυνείδητα. Και τελείως για ψυχανάλυση.

Και τελικά, την πιο απλή εξήγηση, την έδωσε, ως συνήθως, ένας άνδρας: “Θες να σε αγαπάνε, αλλά θες και να είσαι ανεξάρτητη. Οι νότες δεν ξέρω τι σημαίνουν”!

Θέλω… γκάζια!

November 4th, 2007

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΩ

ΘΕΛΩ να περάσουμε το καλοκαίρι μας μαζί. Να ξυπνάμε το πρωί ο ένας μέσα στον άλλον, να παίρνουμε πρωινό παρέα στη βεραντάρα μας, κλέβοντας τις αχτίδες του ήλιου, να αλωνίζουμε τις παραλίες με τα μαγιό μας, ξαπλώνοντας πάνω σε κάθε έναν κόκκο άμμου με τα σώματα και τις αισθήσεις μας, να βουτάμε στη δροσερή μπανιέρα της θάλασσας, μουλιάζοντας τον ερωτισμό μας…

ΘΕΛΩ –

Θέλω να μουσκεύουμε κλειδωμένοι αγκαλιά μέσα στα θαλάσσια χάδια ενός νησιού και μετά σαν τα μανταλάκια, να γραπωνόμαστε ο ένας από τον άλλο και να στεγνώνουμε τα όνειρά μας…

Θέλω να καβαλάμε τη μηχανούλα μας χωρίς ρούχα, να τυλίγω τα πόδια μου γύρω σου και να αφηνόμαστε στον άνεμο. Να οδηγούμε προς όχι συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά απλώς για να δούμε πού τελειώνει αυτός ο δρόμος!

Θέλω τα απογεύματα να γευόμαστε αγκαλιά σαλάτες και φρούτα, τρέφοντας τις ψυχές μας και τα βράδια να ξεχυνόμαστε στα σοκάκια του νησιού, αναζητώντας την αύρα από τα πράσινα φύλλα και τους γέρικους κορμούς. Να ξαποσταίνουμε στα γραφικά ταβερνεία, δοκιμάζοντας ντόπιο τυρί και χύμα αρετσίνωτο κρασί. Δεύτερες ύλες, απαραίτητες μονάχα για να μας κρατήσουν ζωντανούς για άλλη μια αλήτικη μέρα μαζί…

στο αfιερώνω

Ιντερνετικό… ΜΑΤ!

November 4th, 2007

Μας την πέσανε!

Χωρίς διαδίκτυο δε ζω. Είναι κανονικότατα μέσα στη ζωή μου, το χρησιμοποιώ για ό,τι μαλακία μου έρθει και χάνομαι στην ιντερνετική σφαίρα του ατελείωτες ώρες.
Κάπου στην 1η Λυκείου, όταν ήμουν δηλαδή 15 στα 16, ένας φίλος κουμπιουτεράς μου έβαλε το όλο συστηματάκι και με άφησε να κολυμπήσω μέσα στο χάος!
Και μόλις άρχισα να καταλαβαίνω τι πάει πού και γιατί, ξεκίνησε η χιονοστιβάδα των chat. Άπειρες ώρες, κάποιες γνωριμίες με τα χρόνια, εκατομμύρια δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο και τα ξενύχτια να ρέουν όπως η insomnia μου ή η σαμπάνια την Πρωτοχρονιά.
Αν και αμιγώς κοινωνικός τύπος, κόλλησα. Όταν γυρνούσα σπίτι τα ξημερώματα μετά από εξόδους με φίλους ή γκόμενους, έμπαινα πάρα πολύ συχνά στο icq, έτσι, για να τελειώσω τη βραδιά μου μιλώντας με κάποιον άγνωστο, με τον οποίο στην καλύτερη δική μου περίπτωση, θα φλέρταρα αγρίως. Η παραζάλη της στιγμής και της ώρας…
Βεβαίως πάντα υπήρχε η γνωστή μαλακία, όταν σε ρωτάνε φίλοι και γνωστοί πού γνώρισες κάποιον. Είτε φίλο είτε φιλενάδο. Και τι να πεις εσύ τώρα; Ότι τον τύπο που βλέπετε και με τον οποίο είμαστε όντως καλά, τον “ψάρεψα” ένα βραδάκι που δεν είχα τι να κάνω; Ή που ένιωθα μελαγχολία λόγω καιρού; Ή που είχα τα νεύρα μου και μπήκα στο icq για να βρίσω τον πρώτο μαλάκα που θα μου την έπεφτε άγαρμπα;
Κι όμως, έτσι είναι. Έτσι τους είχα γνωρίσει τους όποιους και όσους. Στο Internet! Και ναι, μέσα από chat progam. Η διαδικασία, γνωστή. Πρώτη χαιρετούρα, σύντομη αμηχανία για να τσεκάρει ο ένας τα details του άλλου, κατάθεση επαγγέλματος, μουσικών ακουσμάτων, hobbies, στεκιών και φυσικά, σύντομα έπεφτε και η κρίσιμη ερώτηση: “μόνη;”.
Κάπως έτσι, νωχελικά, μεθυσμένα κι εθιστικά, παρασύρεσαι στο παιχνίδι της ιντερνετικής, ιδιάζουσας όσο και προκλητικής γνωριμίας. Τηλέφωνα, φωνές που ανασαίνουν για να κάμψουν, κι ένα ραντεβού ντυμένο από το υποτιθέμενο απρόσωπο το οποίο παίρνει βίαια σάρκα κι οστά.
Αφού πάντα ξέρεις ότι θα “ξαναμπείς” για να μιλήσεις, για να γνωρίσεις τον διαδικτυακό εραστή της επόμενης νύχτας… Αέναο παιχνίδι με έναν κεντρικό παίκτη και τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα να αλλάζουν θέσεις.
Στη δική μου περίπτωση, υπήρξε κάποιος που έκανε ματ. Κάποιος, τον οποίο γνώρισα με τη σχετική διαδικασία, χωρίς όμως να ποντάρω στο timing του σύμπαντος. Ήμουν στη φάση δουλειάς και σεξ. Στη φάση του “δεν είμαι εδώ!”. Και μπήκα σε πρόγραμμα γνωριμιών, απλώς και μόνο για να μιλήσω με κάποιον που θα είχε να μου πει κάτι για τις ώρες που είχα ελεύθερες. Άλλωστε ο τύπος είχε σταθερές που ήταν τελείως μακριά από μένα. Κι έπειτα ήταν μακριά από μένα και σαν απόσταση…
Όταν όμως η σφαίρα των χρωμάτων ανοίξει, μπορεί κάλλιστα όλα τα χρώματα της ίριδας να σε βρέξουν, χαρίζοντάς σου ευτυχία ανείπωτη, την οποία καλά θα κάνεις να κρατήσεις πολύ σφιχτά. Κι ακόμη κι αν διαρκέσει όσο μια γκαζιά, οφείλεις να τη ζήσεις…………………. μέχρι τέλους.