Archive for November 6th, 2007

Σε γουστάρω άνευ όρων

November 6th, 2007

Υπάρχουν όρια; Όταν δυο άνθρωποι ερωτεύονται και ξεκινάνε να γυαλίσουν από κοινού την επιφάνεια της ζωής τους, υπάρχει κάποιο σημείο άραγε πάνω στο οποίο είναι χτισμένος ένα αόρατος κάκτος με αιχμηρά αγκάθια;

Μπορεί να είσαι σε ένα δωματιάκι κι ο ένας να αναπνέει μέσα από το οξυγόνο του άλλου κι όταν βρεθείτε σε ένα σπίτι, να ασφικτυούν ακόμη και οι τοίχοι που απορροφούν τις σκέψεις σας.

Ποιο είναι το όριο εδώ; Το όριο της ατομικότητας, το όριο της δέσμευσης.

Γιατί ο ένας να αισθάνεται ασφαλής μόνο όταν ακουμπάει τον άλλο κι ο έταιρος να νιώθει όμορφα ακόμη κι αν είναι μακριά, στη σκέψη και  μόνο ότι είσαι στη ζωή του; Τι ορίζει το συναίσθημα; Όχι το… σωστό συναίσθημα, αλλά την αξία της στιγμής, της δέσμευσης, της συνύπαρξης. Και τι μεταμορφώνεται σε βαρίδι;

Πόσο μπορούμε να μοιραστούμε τις ίδιες ανάσες; Που παύω να είμαι ο σύντροφός σου και πόσους χτύπους πρέπει να δώσει το ρολόι για να ξαναγίνω; Όταν το προσωπείο σου ζωντανεύει, πόσο πρέπει να κρατηθώ μακριά και πόσο να διεκδικήσω τον άνθρωπό μου;

Μήπως ακόμη και τα όρια σου ως άντρα θα ‘πρεπε να μιλήσουν με τα δικά μου; Τα ιδιότροπα όρια, τα ξεχειλισμένα, τα καταπιεστικά, τα αυτόνομα.

Τελικά πόσο απόλυτα εμείς οι δύο γινόμαστε ένα;

Και πόσο αποφασισμένα μου επιτρέπεις να παίξω με τα όριά σου;

Τα δικά μου, θα τα χαιρετίσεις, θα τους γυρίσεις την πλάτη ή θα τα ακολουθήσεις μέχρι η πόρτα να κλείσει;

Με γουστάρεις και με θες άνευ όρων  ή θα με ντύσεις πρώτα;

Το όριό μου είναι απλώς να σ’αγαπώ

Όταν ο άντρας κοιτάζεται στον καθρέφτη

November 6th, 2007

“Όταν σηκωθείς, θα πας στο μπάνιο και θα μου φέρεις το roll-on μου. Θα μου βάλεις όμως μόνο στη δεξιά μασχάλη, γιατί η αριστερή είναι εντάξει.”…

Με κάτι τέτοια, αλλά κι άλλες γυναικείες κυριαρχικές σαχλο-υστερίες, τύπου: “έφερα μερικά πράγματά μου να αφήσω σπίτι σου”, “μωρό μου δώσε μου τη μπλούζα σου να τη φορέσω”, “αύριο που θα ξυπνήσεις, μην τρομάξεις, αλλά θα έχω σιγυρίσει λιγάκι το γραφείο σου” και “λέω να σου αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια… μόνο που θα πρέπει να έρθεις μαζί!”, ο κόσμος των αντρών χάνεται! Εξαφανίζεται, συρρικνώνεται, νιώθει ακόμη πιο μόνος εκεί κάτω!

Ε ναι, γιατί άμα είναι να περιμένεις από τη γυναίκα να σου πει πόσο άντρας είσαι, καλύτερα να μετακομίσεις στη Φινλανδία, όπου για 6 μήνες στο σκοτάδι θα είσαι! Κάποιος να ανάψει το φως βρε παιδιά……………………………… Όπως σε εκείνη την εκπληκτική διαφήμιση αυτοκινήτου, όπου ο μπόμπιρας προστάζει με νόημα και λαχτάρα το πορτατίφ με το δεινοσαυράκι μπροστά: “Φως άναψε!”.

Αναρωτιέμαι προς τι το κοκοράκι. Όσο και να πεις ότι καλή γυναίκα είναι εκείνη που δε μιλά ή που ξέρει πότε να μιλήσει, εναλλακτικά, το βράδυ με αυτή τη γυναίκα θα είσαι, λιώνοντας πάνω της, τρώγοντας στη μάπα τη γκρίνια της κι ελπίζοντας να την έχεις κι αύριο, γιατί η μοναξιά είναι σκληρή, το ίδιο και η αλήθεια. Προς τι οι μπουρμπουλήθρες λοιπόν; Η δε πλάκα είναι, ότι οι άντρες, ακόμη κι αν ήξεραν πόσο πιο γοητευτικοί και αναγκαίοι γίνονται, όταν λένε αυτό που αισθάνονται, πάλι δε θα τολμούσαν να το ξεστομίσουν.

Τις πταίει;

Κι επειδή η λίστα είναι σερπαντίνα και σαφώς η μαμάκα έχει βάλει χοντρά το χεράκι της, από τη Νο1 μέρα που τραβάς οξυγόνο σε αυτό τον πλανήτη, το ρίχνεις στην τρελή παράνοια και ξεκινάς να απολαμβάνεις τον εαυτό σου απόλυτα και τις στιγμές που ο καλός σου μπορεί να παρακολουθήσει μαζί σου. Διότι αν ακόμη και μαζί νιώθω πως σολάρει, τότε είναι ακόμη πιο κοινός και δειλός συνάμα.

Μια καληνύχτα στα άστρα των αντρών.

Όναρ

November 6th, 2007

Είμαι σε ένα βαθυσκάφος κι εξερευνώ τις ρίζες του βυθού. Πλεγμένα κοτσίδες φύκια, μύριοι κόκκοι άμμου στη νερουλή άσφαλτο και που και που ξέφωτα γεμάτα από το φως της στεριάς.

Αν κάποιος μου πετάξει μια πετονιά, ίσως καταφέρω να ανέβω στην επιφάνεια του ουρανού.

Αλλιώς θα μείνω αγκιστρωμένη σε αυτή τη γαλήνια παλίρροια που ξερνά κομμάτια παζλ από ζωές άλλων.

Που θα κοιμηθείς απόψε και τι ταινία θα βάλεις να δεις στο όνειρό σου;

Θα είσαι ντυμένος με πούπουλα και χαρακιές ή αόρατος κάτω από το ταβάνι;

Πόσες φορές θα ανοίξεις τα μάτια να παρατηρήσεις το σκοτάδι;

Αν αποφασίσεις να πεταχτείς μέχρι την πλατεία του σύμπαντος, πάρε με μαζί σου. Έχω να ψωνίσω καπνούς και μπογιές, ομίχλη και λίγο από κείνο το καρύκευμα που ξεγελά τη νύχτα!

Απόψε λέω να φυτέψω ένα όνειρο.

Θα το ποτίσω για μια βδομάδα.

Θα του δώσω λίπασμα μετά από ένα μήνα.

Θα το κλαδέψω στο χρόνο.

Και ίσως όταν μεγαλώσει και φτάσει για να τυλίξει κάθε χτύπο σκέψης μου, να κοιμηθώ παρέα με το κορμί μου. Χωρίς κανένα διάλειμμα για τζάμπα διαφήμιση ονείρων.

                                                                                                                                                                   erotical dust

Πηγή: neraidokosmos1.wordpress.com