Κι όμως…
demon November 18th, 2007
Μπορείς στ’αλήθεια να πιστέψεις, πως αν ευχηθείς πραγματικά δυνατά, τα στοιχεία της Φύσης θα σου κάνουν τη χάρη; Εγώ τη γλίτωσα σήμερα. Δε βράχηκα. Κι αυτό ευχήθηκα χτες πριν τον ύπνο μου. Το ύφανα με περισσή μαεστρία και το άφησα να σκεπάσει τον ύπνο μου, σαν αόρατο αερόστατο. “Να μη βραχώ αύριο όσο θα είμαι με το μηχανάκι μου”
Μην τσιμπάς.
Κοίτα τα φωτόνια, ένα-ένα πως ακολουθούν με υπομονή το ένα το άλλο μέσα στο γυάλινο σωλήνα. Και δίπλα τους κρέμεται ένας ξύλινος κλόουν με το κορδονάκι περασμένο από το λαιμό. Αν το τραβήξεις με πείσμα προς τα κάτω θα σου κλείσει το μάτι κι αν του το περάσεις θηλιά και το σφίξεις, ίσως προλάβει να σου χαμογελάσει.
Πρόλαβες σήμερα να δεις όλες τις φωτογραφίες του καλοκαιριού. Επιτέλους, γιατί νόμιζα ότι στο τέλος το ρολό του φιλμ θα έλιωνε μέσα στο κουτάκι. Τις εμφάνισες και τις ανέλυσες μία προς μία. Πουθενά δε βγήκες όμορφη. Παντού είχες ελαττώματα, ψεγάδια. Αλλού το πρόσωπο απουσίαζε από τη δυναμική της υπόλοιπης εικόνας κι αλλού, πάλι, το σώμα ήταν πλαδαρό αφημένο. Αφού έχουμε πει να ρουφάς την κοιλίτσα σε κάθε πόζα που παίρνεις. Το ξέχασες καλή μου;
Απόψε λέω να σχεδιάσω με κάρβουνο. Να λερώσω τα δάχτυλά μου, τις αυλακιές τους και να ζωγραφίσω μισά, ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Το άλλο τους μισό προπορεύτηκε, αναζητώντας την ευτυχία ή την ισορροπία.
Μάζεψε τον ήλιο σ’έναν ασκό και κουβάλησέ τον μέχρι την κορυφή του ανεμοδείκτη. Σφήνωσέ τον μέσα στο λυρί του μεταλλικού κόκορα κι άσε τον να γλιστρίσει όταν το πτηνό σημάνει τη μέρα.
Καλή εβδομάδα σε όλους μας.
