Archive for November 26th, 2007

This must be fun

November 26th, 2007

I wanna fuck you til you melt
I wanna be hugged til I’m bored
I wanna play til I grow up
I wanna laugh til my strength ends
I wanna…

I wanna dance til my shoes brake
I wanna travel til I get old
I wanna paint til all the colors dry
I wanna…  have this thing called FUN!

Cause…

It must be fun when you can laugh all day long
It must be fun when you feel good, seeing the sun rising
It must be fun when you get presents and feel surprised
aha…

The funny thing about it is that…
It isn’t fun when you talk, think, feel, try
It’s not good when you try so hard to be a human
It’s no fun when I see the night end…

Cause…

Fun is everything, so is misery
Fun is bright, but I prefer dark
Funny things happen to lost people, and I’m not one of them
Fun is the sunshine and I’m the blue on the moon
aha…

STILL

I wanna fuck you til you melt
I wanna laugh til my strength ends
I wanna paint til all the colors dry
I wanna sing til I say goodbye…

This MUST be fun

– Demon –
thunder

Πηγή: www.harrierpilot.com

Private – Public : Οι σημαντικότερες Ημερομηνίες της Ζωής μου…

November 26th, 2007

Κατόπιν… παράκλησης (εδώ γελάμε όλοι μαζί) του VoskinTV θα παίξω με τις Ημερομηνίες της Ζωής μου. Λίγο ανακάτεμα, μπόλικι σαντιγί (μπλιαχ), δέσιμο με μεταξωτό μαντίλι των ματιών κι αρχινάω…

~ Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τα πρόσωπα και τα χάδια των γονιών μου. Μια Πρωτομαγιά!!!

! Η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Τρελό γέλιο… Από τότε έδειξα τη σχέση που θα είχα μετέπειτα με τα αγοράκια.

@ Όταν ξεκίνησα τις Μουσικές Σπουδές. Ήμουν 5 και είχα ταλέντο.

# Η μία και μοναδική φορά που πήγα κατασκήνωση. Το σιχάθηκα το στίβαγμα. Όπως και το ότι μου έβαζαν συνέχεια χέρι οι φίλοι του Παναγιώτη. Μπλιαχ ξανά. Έχω απωθημένα. Ή μήπως τα ξεπέρασα;

$ Όλα τα γενέθλια της ζωής μου. Ειδικά της παιδικής, προ και εφηβικής. Άπειρα δώρα κι εξαίσιες τούρτες. Από την άλλη, τώρα που γαϊδούρεψα, έχω λιγότερα δώρα αλλά ένα τρικούβερτο γλέντι που κρατά ΠΑΝΤΟΤΕ δύο ημέρες.

% Όταν πέθανε η μητέρα του μπαμπά μου. Η γιαγιά Δωροθέα (δε με λένε Δώρα, για να ξηγούμαστε), με τα απίστευτα μακριά λευκά μαλλιά, με τις πατάτες τηγανιτές και το ξεμάτιασμά της. Κάπως έτσι δε μετράμε όλοι τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας;

^ Όταν στο δημοτικό με φίλησε ο Στάθης. Ήταν ό,τι σιχαινόμουν. Κατάξανθος με γαλανά μάτια. Αλλά γυρνούσε με χάρη την μπουκάλα!

& Όταν έγραψα το πρώτο μου ελεύθερο κείμενο, διαπιστώνοντας ότι μπορώ να βάλω σε ένα χαρτί ό,τι αισθάνομαι!

* Όταν μπήκα στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Το μέλλον μου ήταν προδιαγεγραμμένο. Ή έτσι νόμιζαν κάποιοι.

( Η πρώτη φορά που έκανα έρωτα. Ήταν διαπεραστική εμπειρία κι ευτυχώς, πέρασα καλά…

) Όταν πήρα υποτροφία στην Όπερα. Σιγά μην πήγαινα ποτέ Αγγλία.

_ Όταν έπιασα το πρώτο μου σπίτι, Εξάρχεια. Αέναη Αλητεία.

+ Όταν άλλαξε η ζωή μου άρδην. (πέρσι το Νοέμβριο με ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΕΙΟΝ και φέτος τον Οκτώβριο ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΥΝ)

Και τώρα πάμε για πάσα. Σκύψτε όλοι…

Παραδίδω το μίνι ημερολόγιο στους: lexx , Penthesileia , trelofantasmeni , michael , arlekinos

Άμα φιλοτιμηθείτε να γράψετε, ενημερώστε ε; Καλή εβδομάδα σε όλους.

I see you!

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Κυνηγώντας τη σελήνη

November 26th, 2007

Βγήκα έξω στο δρόμο. Τα παράτησα όλα και μέσα στο γκάζι μου άνοιξα την πόρτα και περπάτησα μ’ένα μαβί, δαντελένιο φανελάκι μονάχα πάνω μου. Είχα ανάγκη να ρίξω θερμοκρασία, να πέσει ο συναισθηματισμός μου, να σταθώ στον πεζόδρομο κάτω από τα δέντρα και την μπάλα εκεί ψηλά. Μα τι υπέροχο ήταν αυτό το τεράστιο φεγγάρι χτες. Κι επέστρεψε στη γη τόσο νωρίς. Ήταν δεν ήταν 7 το βράδυ.

Πήγα μέχρι το παντοπωλείο να πάρω την καθιερωμένη μου εφημερίδα. Ο τύπος με κοίταξε καλά-καλά. Μα τόσο αργά έρχεται αυτή; Ναι, γιατί; Αφού πάντα αργά εμφανίζομαι. Σε αποζημιώνω όμως…

Ένα μπουκάλι ημίγλυκο Παριανό κρασί, τσιπς, γάλα και φρυγανιές για αύριο το πρωί και τσίχλες. Αυτά ήταν τα ψώνια μου μαζί με την “Καθημερινή” φυσικά.

Θα πάω σπίτι να γράψω. Αλλά πριν θα κυνηγήσω τη σελήνη. Την είδα την ώρα που περνούσα από κείνη την πολυτελή μονοκατοικία. Και μετά έσβησε πίσω από την άχαρη πολυκατοικία στη Ζωοδόχου Πηγής. Περπάτησα για λίγο στις μύτες των ποδιών μου, αλλά κάποιος είχε φορέσει μαύρη κουκούλα και είχε απαγάγει τη σελήνη. Φεγγάρι Αυγούστου μου θύμισε. Χωρίς όμως τους πορτοκαλί καπνούς πάνω στην επιφάνειά του. Ένας τέλεια λαξεμένος δίσκος, με πολλά μηνύματα γραμμένα πάνω του. Σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι να έχουν κοιτάξει μέχρι σήμερα το φεγγάρι, τοποθετώντας τις ευχές τους πάνω στο δέρμα του. Πόσοι και πόσοι δεν το έχουμε στιγματίσει με μύχιες σκέψεις, θέλω, κατάρρες, θλίψη.

Πόσοι άνθρωποι δεν άφησαν βαριανασαίνοντας τις τελευταίες τους λέξεις ενώπιον της σελήνης κι αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που καθρέφτισαν οι κόγχες τους. Πόσα χρώματα δεν έχουν γεννηθεί από τα λουλούδια, την ώρα που η σελήνη ετοιμάζεται να αποκοιμηθεί στη σκιά του ήλιου. Πόσες σκιές δεν έχουν παίξει μεταφυσικούς μονολόγους όταν η δύναμη της σελήνης βρίσκεται στο απόγειό της. Πόσα φιλιά δεν έχουν πέσει στο νερό ζαλισμένα από το χορό του ολόγιομου αυτού πλάσματος;;;

(Κι εγώ προσπάθησα να το κοιτάξω για λίγο. Και τα μάτια μου, πράσινα και μεθυσμένα, χαμογέλασαν γεμάτα ενθουσιασμό που βλέπω, που η ψυχή μου ανήκει σε αυτό το απόκοσμο πλάσμα.)

The moon, like it? dare to say no!

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr