blog +Ο- σφαιρα

demon June 18th, 2008

Καλημέρες. Πολλές και ζουμερές καρδιά μου.

Χτυπάς και σήμερα.

Βλέπεις και σήμερα.

Αγγίζεις και σήμερα.

Ωραία. Είμαι καλά λοιπόν.

Να σου μιλήσω ή έχεις δουλειά και σε απασχολώ;

Μετράς μήπως τις χάντρες που περιμάζεψες τις τελευταίες ώρες στον ύπνο σου;

Όταν φίλμαρες όνειρα και ψάρευες δίχτυα;

Ετοιμάσου ζωή! Ετοιμάσου κι εσύ!

Ένα, δύο τρία.

Βάζω τη μάσκα και βουτώ.

Να συλλέξω αστερίες και θαλάσσια αστερόσκονη.

Να λιαστώ πάνω στα λεία σεντόνια του νερού.

Να με γαργαλήσουν οι αφροί της φύσης.

Να αποκοιμηθώ κάτω από πράσινες σκιές.

Καλημέρα. Μάτι μου, στόμα μου, καρδιοχτύπι.

Καλημέρα σε μένα. Καλημέρα και σε σένα.

Με ένα φιλί στεγνό, σύντομο, πεταχτό σε αφήνω. Σκέψου μονάχα τι μπορούν να κάνουν αυτά χείλη… Τι μπορούν να κάνουν όταν υγρανθούν από τη βροχή σου.

Καλημέρες. Πολλές και σπινθηροβόλες!

Πηγή εικόνας: numbpurplehaze.diaviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon June 14th, 2008

Σκέφτομαι… πάλι…

Όταν η ζωή σου είναι δύσκολη, δυσβάσταχτη, στριφνή, τι ακριβώς συμβαίνει όταν γίνεστε δύο; Γίνεται πιο εύκολη, μένει το ίδιο, γίνεται δυσκολότερη;

Τι περιμένουμε όταν κάνουμε σχέση; Να μας διευκολύνουν τη ζωή; Να μας λύσουν τα προβλήματα;

Περίμενα να με κάνεις ευτυχισμένη, χαμογελαστή, να με στηρίξεις, να μου δώσεις ιδέες… Τι να κάνω με τη ζωή μου.

Σε παρακαλώ. Μη μου πεις ότι αν περίμενα από άλλον να μου τα δώσει αυτά, έχασα. Δε χρειάζομαι κοινοτυπίες. Ούτε εξυπνάδες από ανθρώπους που ακολουθούν τις ζωές των άλλων με ένα μπλάνκο στο χέρι.

Τα ξέρω όλα αυτά. Τα ψάχνω χρόνια τώρα. Τα έχω πει κι εγώ. Τα βλέπω.

Νιώθεις ποτέ σου ότι θες να μείνεις μόνος;

Δε νιώθεις ουδέποτε την ανάγκη να καθίσεις μόνος σου; Να μη με βλέπεις;

Αιστάνομαι τόσο χωμένη τώρα. Σα πουλί που έχει αφήσει το κεφάλι του μέσα στα σωθικά του, πάνω στα πούπουλα, πάνω στα φτερά που το κάνουν να πετά. Κι όμως τώρα δεν πετά. Το μέσο που το στέλνει ψηλά, το έχει καταπλακώσει με το κεφάλι του. Τις σκέψεις του. Το κέντρο επιχειρήσεων!

Σκέφτομαι όλα αυτά που με θυμώνουν σε σένα.

Όλα αυτά που μου έχουν συμβεί τους μήνες που είμαστε μαζί.

Την αλλαγή. Στο σώμα μου. Στα χείλη μου. Στα μάτια μου. Στα δάχτυλα, την καρδιά, την ψυχή, τη λάμψη μου.

Τσαντίζομαι. Τα έχεις κάνει σκατά. Αυτό νιώθω. Πώς να στο πω; Τι να σου πω; Στο είπα…

Να σου πω. Όταν δεν είσαι καλά μέσα σου, φταις εσύ, φταίει ο άλλος, φταίτε μαζί;

Όταν δεν είσαι καλά και έχεις σχέση, αλλάζει το βάρος, το ποιος, το τι;
Ή παραμένεις εσύ;

Να βρω το νήμα θέλω. Εγώ φταίω που αιστάνομαι έτσι τώρα; Εσύ φταις; Εμείς φταίμε;

Σα να κλίνω ρήμα είναι. Κι όμως, πρέπει να είναι σημαντικό αυτό που μόλις σκέφτηκα.
Όταν είσαι μόνος, φταις εσύ. Όταν είστε δύο;

Πηγή εικόνας: medok.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(4)

demon April 17th, 2008

Είχαμε επέτειο σήμερα.

Για την ακρίβεια ακόμη έχουμε… Είναι 23:07 τώρα, οπότε για τα επόμενα 53 λεπτά μπορείς να μας ευχηθείς, να χαμογελάσεις φαρδιά και, έστω, για το τρυφερό, ανόητο και παιχνιδιάρικο του πράγματος, να πεις δυνατά πόσο μ’αγαπάς!

Το άφησα όλη μέρα, όπως μου είχες πει σε ανύποπτο χρόνο. Το άφησα και δε σου είπα τίποτα. Δε μας ευχήθηκα ούτε καν χτες, όταν είχαν περάσει ελάχιστα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και η ημερομηνία είχε αλλάξει. Χαζομαρούλες των ερωτευμένων.

Το άφησα λοιπόν για σένα σήμερα. Να μη στο χαλάσω. Να σε δω να το θυμάσαι, να λάμπουν τα ματάκια σου, να με πλησιάζεις πονηρά, να σκύβεις στο αυτί μου και να μου ψιθυρίζεις σχεδόν παθιασμένα: “Χρόνια πολλά μωρό μου”.

Αλλά που…

Και τώρα βράζω. ΦΥΣΙΚΑ!

Κι αναρωτιέμαι. Να περιμένω άλλα 53 λεπτά και να σε βρίσω; Να σου δείξω πόσο με πείραξε που δε θυμήθηκες αυτή την ημερομηνία; Τη δική μας ημερομηνία. Μόνο και μόνο για να σε δω να χαμογελάς φαρδιά-πλατιά και να εύχεσαι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη! Ή να το αφήσω να πάει; Να μείνω να κοχλάζω μονάχη;

ε?

(Πηγή εικόνας: products-of-love-and-chaos.blogspot.com)

to be continued… 

• Bubbles
• Comments(19)

demon April 17th, 2008

(Πηγή εικόνας: travelblog.org)

Κατά τις 18, τι ώρα ήταν, βγήκα να περπατήσω. Να ξεμουδιάσω. Να αερίσω το κορμί μου και τους εφιάλτες του. Τις νεόδμητες ρωγμές του.

Κοίταξα το ταβάνι όπως πάντα και είδα ασπρουλιάρικο, μισοφαγωμένο και με μεγάλα κενά σα τρύπες, το φεγγάρι. «Κοίτα πόσο νωρίς ξεπρόβαλλε σήμερα η σελήνη», είπα στον άντρα.

Μάλλον βγήκε σεργιάνι νωρίς για να τσεκάρει τον ήλιο. Να δει αν τα κάνει όλα καλά, σωστά. Αν τα κάνει σαν τη μούρη του! Χα! Σκέψου αυτό που μόλις είπα. Αν ο ήλιος τα έκανε σαν τη μούρη του…

Αστείο δεν είναι;

Ονειρεύομαι με τα μάτια ορθάνοιχτα, με το σώμα όρθιο και τα μαλλιά χτενισμένα προς τα κάτω. Ίσια. Κατακόρυφα. Σούζα. Όπως στέκει η ψυχή μου χρόνια τώρα. Για όσο συνεχίζουν να χτυπάνε οι δείκτες του λεπτού, της ζωής μου.

Να πατήσω εκείνο το κυανό λαμπάκι που πετάγεται κάθε τόσο μπροστά στο μάτι μου; Να του δώσω μία, να το ζαλίσω; Να βουλιάξω τα δάχτυλά μου μέσα στο κουμπάκι αυτό, το θρασύ; Που αψηφά το νόμο του δυνατού; Του επικρατέστερου; Μηχανή Vs Άνθρωπος; Τι γίνεται εδώ;

Έτσι. Να χώσω μια κουμπιά εκεί πάνω, να σταματήσει ο σωλήνας να με ρουφά. Να σταματήσει κι η ψυχή μου να γεννά όνειρα που μετά, πρέπει να ζήσω. Πρέπει να χτίσω. Πρέπει να γκρεμίσω…

Να πατήσω το κουμπί που γράφει πάνω του «η ζωή μου» και να περάσω με συνοπτικές διαδικασίες στην επόμενη ενότητα!

Και πριν το ασανσέρ σταματήσει απότομα την ιλιγγιώδη του ταχύτητα, να γραπώσω πολύ γερά όμως εκείνο το φτερό. Το μακρύ, που μοιάζει με πένα. Το μαλακό, που μοιάζει με μαξιλάρι. Το μονόχρωμο που μοιάζει με φλας που αναβοσβήνει. Να το πάρω μαζί μου. Για να μου παίζει τα βράδια, σαν προτζέκτορας, τη ζωή μου. Από την ανάποδη. Και να με κοιμίζει!

Σε φιλώ. Καλή σου νύχτα. Κι όπως θα φεύγεις, περπάτα στις μύτες, γιατί κοιμάμαι ελαφριά. Μη σ’ακούσω και μέσα στο Μορφέα μου νομίσω πως η ψυχή μου έπιασε βυθό.

Καληνύχτα όμορφε. Καληνύχτα καλέ. Καληνύχτα χείλη μου ~

cartoucheonline.co.uk

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon April 15th, 2008

Σα τσιχλόφουσκα αιστάνομαι. Ω ναι! Αναμασημένη πρώτη ύλη, που κολλά στη σκέψη, ξαναγίνεται σχήμα. Εύπλαστο πλαστικό, μένει εκεί. Κολλά, δοκιμάζει να μεγαλώσει, βγαίνει για λίγο και φουσκώνει, ξεσπαθώνει, γίνεται πιο διάφανη και σε εκφοβίζει πως θα σκάσει. Στο στόμα σου πάνω, στα χείλη. Και μετά, άντε μάζεψε τα δίχτυα της.

Τσιχλόφουσκα ροζ. Κοριτσάκι. Τσιχλόφουσκα με γεύση ακτινίδιο. Πικάντικη. Τσιχλόφουσκα μαθητική, με αναμνήσεις και κατακτήσεις.

Περιζήτητη, φρέσκια, επαναλαμβανόμενη.

Είμαι μια τσιχλόφουσκα που δε λέει να ξεκολλήσει. Δε λέει να καρφωθεί σε άλλο στοματάκι. Δε λέει να ξαναμπεί στο περιτύλιγμά της.

Μια τσιχλόφουσκα ναζιάρα, μια τσιχλόφουσκα ρετρό. Ατίθαση, ατελείωτη, μωρό.

Πάω να με μασήσουν. Πάω να δώσω γεύση. Να πάρω νεύρα και άγχος. Να δώσω κάτι το απερίγραπτο!

Πηγή εικόνας: latinienterprises.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon April 5th, 2008

1, 2, 3, 5, 21, 79, 83, χίλιες

στάλες γεννημένες, αγουροξυπνημένες, τσαντισμένες, αποφασισμένες.

Γιατί κατεβαίνουν; Για να εκδικηθούν, για να δουν, να σαλέψουν στη γη, διαφορετικά;

Γιατί ορμούν; Για να πιάσουν ψυχές, για να κλέψουν ρινίσματα οξυγόνου, καθαρού, για να πιάσουν καλή θέση;

Πέφτουν από τον ουρανό. Καταλήγουν στο υπόγειο. Και τελικά πεθαίνουν γήινα. Κι όμως. Το κάνουν το ταξίδι. Δε δειλιάζουν.

Σα τρενάκι του τρόμου, σα rollercoaster επαναλαμβανόμενης αδρεναλίνης, σαν ένα ατελείωτο λάστιχο ποτίσματος, σαν ξεχασμένος φάκελος, κουτί, μενταγιόν.

Δώσε ενός λεπτού άχρωμο παρών στο παρόν. Το υγρό, το αυθόρμητο, το μανιασμένο. Σίγασε για ελάχιστα, σβήσε ό,τι έχεις, ό,τι προκαλεί, ό,τι κλέβει ήχο. Κι άκουσε το έξω, το ουράνιο, το μαγικό, το απελευθερωμένο.

Και για λίγο, ονειρέψου πως κλέβεις την ορμή του. Και την κάνεις ό,τι θες. Τι θα έκανες αν ήσουν βροχή;

Που θα κατέληγες; Που θα ταξίδευες; Ποιον θα κατάβρεχες; Και σε ποια χείλη πάνω θα κούρνιαζες;

Πηγή είκονας: hudsonphotos.blogspot.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(4)

demon April 4th, 2008

(Πηγή εικόνας: www.change-management.com )

Πάρε, βγάλε, αφαίρεσε.

Μη μου δίνεις άλλο. Όχι άλλο, να χαρείς. Σταμάτα το για λίγο. Τράβα το πόδι σου από το πεντάλ, κράτα το χέρι σου μακριά από το πρόσωπό μου, κλείσε το στόμα σου λίγο και γείρε το κεφάλι να δεις. Γείρε το ψηλά, όχι κάτω!

Αφουγκράσου όλα αυτά τα αστέρια εκεί πάνω, πόση διαδρομή έκαναν για να φτάσουν και να καθίσουν στους μεταλλιζέ τους θρόνους.

Να σου πω; Απλώς ευχήσου μου, αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Να σταματήσεις.

Ξέχνα πώς είναι να είσαι σύντροφος και θυμήσου πώς είναι να είσαι παιδί. Να μαθαίνεις και να πειραματίζεσαι, να κάνεις σκανδαλιές και πονηριές, να κρύβεις και να κρύβεσαι, να χαμογελάς και να ψάχνεις.

Παίζουμε;

Έλα να ανέβουμε μαζί στον ουρανό. Το χαλί μπορεί να γλιστρά, αλλά γι’αυτό και σου τείνω το χέρι. Μην το πιάσεις, απλώς κάνε ότι το λιγουρεύεσαι. Κι έλα να παραβγούμε μέχρι το θρόνο. Κι αν με προλάβεις θα καθίσω στα γόνατά σου. Κι αν σε προλάβω, θα σε περιμένω δίπλα από τη θέση. Γιατί είναι δική σου…

Χρόνια πολλά blog + O – σφαιρα των αστεριών. Είμαι ο δαίμων και είμαι εδώ.

Καλά δεν είμαι, αλλά πάλι λίγο με νοιάζει!

Πέντε μήνες πέρασαν. Κάτω από το φως. Κάτω από σκιές και φράντζες που ανασηκώνονταν που και που για να δουν τι γράφω. Κάτω από φρύδια που μειδίαζαν και ζαρωμένα χείλη που παραμιλούσαν.

Οι δαχτυλιές και οι νότες που κατοικούν στις σκέψεις μου, εύχονται.
Να υπάρχω, να θέλω και να κάνω.

Κι ενίοτε, να έχω : )

Πηγή εικόνας: blogs.ebay.co.uk

• Bubbles
• Comments(21)

demon March 31st, 2008

Είναι μεταφυσικά αλλόκοτο. Τις τελευταίες μέρες βλέπω και βλέπεις απανωτά όνειρα κι εφιάλτες με εμάς! Και την επόμενη μέρα, διηγούμαστε τι είδαμε! Ενός είδους διαγωνισμός…

Έχεις ξαπλώσει τώρα… Σ’ακούω να ροχαλίζεις ελαφρά. Είσαι πτώμα. Πόνεσαν οι γάμπες σου από την ορθοστασία σήμερα κι είμαστε και οι δύο ελαφρώς κρυολογημένοι, οπότε αυτό που μας περιτριγυρίζει, μας εξαντλεί.

Σ’ακούω να ανασαίνεις. Χαίρομαι που κοιμάσαι, που ξεκουράζεσαι κι ελπίζω μονάχα, να κάνεις όμορφα όνειρα, όμορφες σκέψεις, όμορφη ζωή μέσα στον ύπνο σου.

Θυμήθηκα το απόγευμα που άνοιξα ελάχιστα τις συρόμενες πόρτες κι έχωσα παιχνιδιάρικα το πρόσωπό μου, το πράσινό μου μάτι, να σε πιάσει. Να σε δει. Να σου στείλει ένα πεταχτό φιλί.

Και μόλις με είδες, έδωσες έναν πήδο, σηκώθηκες από τον καναπέ και ήρθες κοντά μου. Και φιληθήκαμε. Και ρουφήξαμε ο ένας την ενέργεια του άλλου. Και σου μίλησα. Από μέσα μου.

Την ώρα που σου έδινα τα χείλη μου σου έλεγα…

~

Κοιμήσου! Ονειρέψου όμορφα τώρα, ακούς;

Κι όταν σε ξαναφιλήσω, αύριο, σε λίγες ώρες, μόλις δώσω το κορμί μου στο δικό σου, θα σου πω…

Θα σου πω κι άλλα. Από αυτά, που δε θα μάθεις ποτέ. Από αυτά που τα ξέρεις. Που τα μαθαίνεις μονάχα στους ύπνους σου!

στο αfιερώνω

• Σαλιάρα
• Comments(31)

demon March 12th, 2008

Αναπνέω μαζί με τους μυστηριακούς παλμούς του Sijano Vodjani και προσπαθώ να καταλάβω πού έχει τρυπήσει η ψυχή μου για να τη ράψω.

Βάζω τη μουσική όσο γίνεται πιο κοντά στο αριστερό μου αυτί, μπας και πιάσω το ψεγάδι της. Μάταια…

Με ψαχουλεύω σε κάθε ημιτόνιο, σε κάθε παύση. Ξύνω τα νύχια πάνω στα υφάσματα που περισσεύουν και σκουπίζω τις μύξες που βγάζουν οι κακές μου σκέψεις.

Κολλάω το πράσινο μπουκάλι στο μέτωπό μου, μπας κι αναθαρρήσει λιγάκι το εσωτερικό μου βλέμμα και δει το γύρω του αλλοιωμένο κι πιο ελπιδοφόρο.

Κατεβάζω το στόμιο και το χώνω στα χείλη μου. Ρουφώ πικρή γεύση και καταπίνω απότομα. Ώστε το δηλητήριο να πάει κατευθείαν και χωρίς καθυστέρηση στην ψυχή μου, στις πατούσες μου. Σε ό,τι με ριζώνει σε τούτη τη γη.

Ποιος μου έσκισε το φόρεμα; Ποιος έκοψε κομμάτι από το χάρτινο περίγραμμά μου; Ποιος έχωσε τη βελόνα του στο δέρμα μου και μου χάραξε τρύπα μισοφέγγαρη;

Που να βρω εγώ τώρα τη σχισμή, τη λεκιασμένη επιθυμία να τη μεταποιήσω;

Ποια ξεχασμένη μοδίστρα θα πάρει στα ροζιασμένα της χέρια το σακί να το κάνει δαντέλα; Μετάξι; Ομορφιά; Χάρη; Παρελθόν;

www.sandrophoto.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(8)

demon February 21st, 2008

Φτου!

Insomnia.

Είχε αιώνες άπειρους να με χτυπήσει στη φλέβα τούτο το γνώριμο συναίστημα. Που δε λογαριάζει τους δείκτες του χρόνου, ούτε το βάρος της ανάσας. Το μάτι που έχει χαθεί για λίγο μέσα σε άλλες ζωές και σύμπαντα.

Έρχεται αυτό το πλαστικό, άχαρο, ζωηρό χέρι και σε ταρακουνά. Μέχρι να μη θες πια να είσαι ξαπλωμένος.

Κατά τις 04 ξάπλωσα και 05 είχα ήδη τα πρώτα σημάδια πάνω στα πόδια μου. Νευρικά, σφιγμένα, δε χαλάρωναν, δεν ανέπνεαν. Και μετά τα δάχτυλά μου. Τα χέρια μου σα γροθιές που έπρεπε να εκτονώσουν αυτό το λαστιχένιο δέσιμο. Να ανοίξουν, να πέσουν, να σταθούν στη ζωή και πάλι.

Για ένα μισάωρο έπαιζα ζάρια με τις σκιές που έχουν θρονιαστεί πίσω από την πόρτα της ψυχής μου. Κι έχασα, φυσικά.
05:30 εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να συμφιλιωθώ με τον ύπνο μου.

Insomnia.

Και τώρα κάθομαι και σε κοιτάζω. Με βλέπεις άραγε; Ή εσύ κοιμάσαι μακριά από το κερί της νύχτας;

Νιώθεις τους παλμούς τους ξυπνητούς; Την καρδιά μου που αγωνιά να ξαναβρεί χτύπο νύχτας κι όχι μέρας;

Μήπως δα με ονειρεύεσαι να χαρώ τουλάχιστον; Βλέπεις το κορμί μου, γυμνό; Το ποθείς; Να ανοίξω σα φερμουάρ τα χείλη μου τα πουπουλένια, να χωθείς εκεί μέσα; Να απλώσω ηλιαχτίδες σκοτεινές τα μαλλιά μου πάνω στο στήθος σου να σε γαργαλήσω ερωτικά και τόσο ακατάλληλα; Να σε κρύψω μέσα μου; Ή να κρυφτώ εγώ;

Μα ξέρεις… όσο και να θέλω να στήσω όλους μου τους πύργους μπροστά σου για να διαλέξεις τον πιο επίπονα δυνατό, δεν μπορώ να στο χαρίσω αυτό.

Δεν μπορώ να με δώσω σε σένα. Όχι πια. Γιατί δε μ’έχω. Μ’έχασα σε μια παρτίδα. Ένα καλοκαίρι που ίδρωσα και γλίστρησε η καρδιά μου από την πολεμίστρα.

“Μονάχα μια ζαριά είναι αρκετή για να καείς, να ξεχάσεις, να χάσεις. Μια ζαριά αέρα, μια ζαριά σκόνης, μια ζαριά θανάτου” είχε ψιθυρίσει τότε ο εφιάλτης στο αυτί μου. Πόσο δίκιο είχε…

Οπότε… λυπάμαι. Δεν μπορείς να με έχεις. Δεν μπορώ να κατέβω από το ράφι. Θα μείνω εκεί να κοιτάζω κάτω τους περαστικούς να ψάχνουν, να δείχνουν, να σχολιάζουν. Και δε θα κατέβω για κανέναν. Ποτέ ξανά.

Όχι πως με είχα και ποτέ για να με δώσω. Είναι όμορφα να νομίζεις ότι έχεις κάποιον.

Έχω;

Έχεις;

Με θες;

Τότε κέρασέ με τη ζωή σου κι έλα ελευθέρωσέ με! Για όσο με έχεις, θα ‘μαι εκεί.

Πηγή εικόνας: artnudes.blogspot.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(12)