blog +Ο- σφαιρα

demon May 2nd, 2008

Μια κυρία έκανε με μεγάλες, ατσούμπαλες κινήσεις, το σταυρό της, στη θέση του συνοδηγού.

Χαράματα πια, ένας μεσήλικας είχε μπει σε παρτέρι του δήμου Ηλιούπολης, κι έκοβε λουλούδια. Τριαντάφυλλα νομίζω. Για να τα προσφέρει στην καλή του;

Στην πλατεία Ανεξαρτησίας ένας νεαρός είχε καθίσει στο πεζοδρόμιο, περασμένα μεσάνυχτα, είχε σηκώσει το μπατζάκι του και κρατούσε σφιχτά το πόδι του. Πονούσε. Ναι, ήταν ευδιάκριτο. Το μηχανάκι του γερμένο στην άσφαλτο. Καταλάβαινες τι είχε γίνει. Πάνω-κάτω.

Στο σοκάκι που έσφυζε από κόσμο, σε ένα τελείως πολυπολιτισμικό σκηνικό, ο νεαρός με το πράσινο, emo alike τσουλούφι, γύρισε προς την παρέα του και με στεντόρεια φωνή έκραξε: «μα γιατί όλοι οι μαλάκες, είναι με μια μηχανή στο χέρι;».

Στα τραπέζια τριγύρω, σε πλατείες και στενά, πεινασμένοι σε βαθμό ανησυχητικό, Ελληνάρες χτυπούσαν πότε τα μαχαιροπίρουνα, πότε τη σιαγόνα, πότε τα δόντια, πότε τη γλώσσα τους. Παμφάγα… που κροταλίζουν.

Στον παραλιακό φαρδύ πεζοδρόμιο, αλλοδαποί και αρτίστικοι τύποι με πραμάτεια και τραβηγμένα χαρακτηριστικά από την ανάγκη, σχεδόν παρακαλούσαν τους περαστικούς να αγοράσουν. Η τιμή συζητήσιμη. Εντάξει, σου φαίνεται ακριβό. Πόσα δίνεις πες μου!!!

Στις βάρκες, συνωστισμένοι τουρίστες και ζευγαράκια έδιναν 4 Ευρώ για να πάνε μέχρι το Μπούρτζι (στο Ναύπλιο). Και να γυρίσουν φυσικά. Η ταμπελίτσα στην πλώρη ήταν σαφής: «4 Ευρώ ΜΕ επιστροφή». Δηλαδή κολυμπώντας θα γυρνούσαν οι ερωτευμένοι;

Και τώρα, μέρα-μεσημέρι, σπίτι πια, βλέπω τον απέναντι τρελάρα να κάνει καντάδα στο σκύλο του! Ναι, αυτό το σκυλί θέλει ειδική μεταχείριση, καθώς φαίνεται. Κάθε μέρα, ίδια ώρα, κόβει βόλτα στη βεράντα της απέναντι πολυκατοικίας και γρυλλίζει προς κάθε κατεύθυνση. Ε, προφανώς λάλησε και ο ιδιοκτήτης του. Έχει βγει τώρα στη βεράντα, φορώντας μια πλουμιστή ρόμπα, και τραγουδά κοιτώντας το σκύλο του. Ωραίο ζευγάρι.

Πάρε κόσμε. Όλα τα έχουμε. Ό,τι χρειάζεται για να κάνουμε τους άλλους να γελάνε. Ό,τι χρειάζεται για να νομίζουμε πως δεν είμαστε τριτοκοσμικοί. Ό,τι χρειάζεται για να διασκεδάζουμε κι εμείς οι ίδιοι, τους εαυτούς μας. Για να μην πεθάνουμε μίζεροι, δυστυχείς, στερημένοι. Μια Ελλάδα, παράνοια.

Cheers…

• Bubbles
• Comments(2)

demon April 16th, 2008

Η χτεσινή ήταν μέρα παράνοιας.

Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μετρό για τις πιο μακρινές μου διαδρομές, μια κι έπρεπε σε πολύ σφιχτούς χρόνους να κάνω πολλά. Δεν τα συμπαθώ τα μέσα μεταφοράς είναι η αλήθεια, αλλά το μετρό έχει γίνει τον τελευταίο μήνα το μέσο μου. Και δε μου κακοφαίνεται τόσο. Για τώρα. Για λίγο.

Επιβιβάστηκα, όπως πάντα, στον Άγιο Δημήτριο. Είχα μαζί μου τα 80 λεπτά ακριβώς κι αρκετά 5λεπτα για να τα ξεφορτωθώ. Αμ, έλα που, αν και τερματικός σταθμός ο Άγιος Δημήτριος δεν έχει ποτέ υπάλληλο στο γκισέ! Ποτέ όμως. Κι έτσι, αναγκάστηκα και τα έθαψα στην τσέπη μου τα ψιλά-ψιλά για την ώρα. Πάει καλά.

Προορισμός μου ήταν η Δουκίσσης Πλακεντίας. Κατεβαίνω Σύνταγμα κι αλλάζω μετρό με κατεύθυνση το Αεροδρόμιο. Λέω ok. Θα προλάβω. Μετρό είναι, σφαίρα πάει, έχω μπει πλέον στο βαγόνι. Έλα όμως που για κάποιον μαγικό λόγο, ο συγκεκριμένος συρμός σταμάταγε Εθνική Άμυνα!!! Ή Χαλάνδρι; Δε θυμάμαι τώρα. Κι έπρεπε να περιμένουμε το επόμενο όχημα. Άλλα 4 λεπτά χάσιμο. Τα κατάφερα στο τέλος με συνολική καθυστέρηση 20 λεπτών. Και το σιχαίνομαι ν’αργώ.

Μετά από 2 ώρες έπαιρνα το μετρό Εθνικής Αμύνης για να κατέβω Ευαγγελισμό. Ούτε 10 λεπτά διαδρομή. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.

Έλα όμως που κάποιος τρελός αποφάσισε να μας κατεβάσει όλους Κατεχάκη, χωρίς εξηγήσεις και κυρίως, χωρίς να μας ενημερώσει όταν μπαίναμε στο μετρό και πληρώναμε τα 0,80 ευρώ! Οπότε, πληρώσαμε ουσιαστικά για μία στάση. Άντε βρες οτιδήποτε Μεσογείων.

Λεωφορείο γιοκ, ταξί ναι καλά, ποδαράτο… δεν προλάβαινα. Έκανα τα μαγικά μου και κατάφερα ανάμεσα σε τόσο κόσμο (πόσοι είμασταν 50, 100?), να χωθώ σ’ένα ταξί. Με την ψυχή στο στόμα όλα.

Όταν με το καλό το βράδυ συνάντησα τον άντρα, με ενημέρωσε πως είχε γίνει μάρτυρας ενός τροχαίου με μηχανή και πως είχε περάσει μιάμιση ώρα από τη ζωή του στο βανάκι του ανακριτικού. Εύμορφα!

Είναι κάτι μέρες που λες…

bonbonita.livejournal.com

• Bubbles
• Comments(18)

demon March 13th, 2008

Hot, hotter… and… it’s boiling!

Tο είχα πει τότε που οργανώσαμε εκείνο το περίεργο, νυχτερινό chat. Το ερωτικό, στο χώρο των comments, με θύματα fellow bloggers. Ε, ήρθε ο καιρός να το κάνω. Και μια και το κράτησα το σπίρτο, το πετάω παρακάτω!
Ή πιο σωστά, μια που μου το ανάψανε το σπίρτο, λέω να το ανάψω κι εγώ σε κάποιους…
Erotic game, you guys. Ξεροβήξτε όσο θέλετε. Είστε υποχρεωμένοι όσοι λάβετε πρόσκληση να παίξετε. Και να ανάψετε κι εσείς με τη σειρά σας μερικές-μερικές. Πάντα του αντίθετου φύλου. Γιατί… έτσι λέω εγώ! Ο δαίμονας. Κι άλλωστε, αυτή η προβολή είναι πάντα μεταμεσονύχτια.

Το αλλόκοτο του πράγματος, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ότι θα ρωτήσω εγώ τον εαυτό μου και θα ΜΟΥ απαντήσω. Yikes. Ο ναρκισσισμός και η παράνοια σε όλο τους το μεγαλείο. Ας είναι. Τι κάνει ο άνθρωπος για το blogging. Άντρα… κράτα λίγο. Εσύ τι θα με ρωτούσες αλήθεια;

e) Αγαπημένη στάση
Όρθια! Μου αρέσει να τεντώνω το κορμί μου.

r) Όργιο;
Ναι. Once. Τι, θες και λεπτομέρειες τώρα; Στη Γερμανία, παλιά… Δύο άντρες κι εγώ.

o) Επικίνδυνο/κουλό/αγαπημένο μέρος εκτός σπιτιού
Πλέον, το Indoors φαντάζει μια χαρά. Παλιότερα όμως, με έναν γκόμενο, είχαμε βάλει… γερά θεμέλια σε εμπορικό κέντρο που χτιζόταν στο κέντρο της Αθήνας!

t) Μονογαμία ή πολυγαμία;
Honestly? Πολυγαμία.

i) Σημείο σώματος που σ’ανάβει (στον άλλο)
Αντρική πλάτη. Ω ναι…

c) Φαντασίωση
Δέσιμο, χωρίς χειροπέδες και χωρίς το σαδισμό. Περίπου!

a) Τι σου αρέσει περισσότερο να σου κάνουν πάνω στο sex
Να με γλείφουν, ΦΥΣΙΚΑ!

6 + 1 ερωτήσεις. Για τολμηρούς bloggers… ή απλώς με αυτοπεποίθηση. Πετάω αναμμένο σπίρτο, στους: no-name, Johnny boy, Κωστής, αγγελάκι, Μολυβούπολη, Pako, Lexx, Lockheart.

Πηγή εικόνας: www.houstonphoto.com

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(35)

demon February 24th, 2008

- Νομίζω πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε στο παιχνίδι.

- “Μπορούμε να συνεχίσουμε… Ο ένας για τον άλλο”.

- Μέχρι… πότε;

- “Όσο πάει αυτή η ζωή. Είμαι μαζί σου. Είμαι για σένα”.

Είμαι σπίτι. Έχουμε τσακωθεί. Ξανά! Εγώ περιμένω τι θα κάνεις; Εσύ περιμένεις τι θα κάνω; Έχω τοποθετήσει πάνω στα πόδια μου μια ζυγαριά. Άσπρο-μαύρο.

Έχω τσιτώσει τα μπάσα κι ακούω Within Temptation το ζαχαρωτό “Say my name”

:Please say my name
Remember who i am
You will find me in the world of yesterday
You drift away again
Too far from where I am
When you ask me who I am

μεταφράζω ό,τι πονά

:Σε παρακαλώ πες τ’όνομά μου

θυμήσου ποιος είμαι

θα με βρεις στον κόσμο του χτες…

Πριν το γυρίσω σε Ella, αφήνω να παίξει από Wolfsheim το “Kein Zurück”. Όσο περιστρέφεται σα σβούρα ο διάλογός μας στο μέτωπό μου, άλλο τόσο τον σκεπάζουν οι στίχοι που πραγματικά αγαπώ και μέχρι πρότινος πίστευα πως είναι παρανοϊκό να τους έχει γράψει άντρας

:Weißt du noch, wie’s war
Kinderzeit… wunderbar…
Die Welt ist bunt und schön.
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt,
Es gibt auch ein Wiedersehen

μεταφράζω

:Θυμάσαι ακόμη πως ήταν;

Παιδική ηλικία… απλώς υπέροχη

Ο κόσμος είναι πολύχρωμος κι όμορφος

Μέχρι που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι

πως δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί

ένα “εις το επανιδείν”!

• Σαλιάρα , Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon February 17th, 2008

Γύρω-γύρω από το φως, σαν τη μέλισσα που τρελαίνεται όταν μελώνουν τα ρουθούνια της.

Σα δακτύλιος, σα στρόβιλος, σα δίνη. Ναι, μια κάτασπρη δίνη στεφάνωσε για ώρα απόψε τη λάμπα στη λεωφόρο.

Mε πήρες από το χέρι και κόλλησες το μούτρο μου στο τζάμι της κουζίνας. Εστίασα πέρα από τα κάγκελα και τη στριφογυριστή σκάλα, πέρα από τα μπαλκόνια και τα καλώδια που μοιάζουν με γιρλάντες. Και σχεδόν άγγιξα τις νιφάδες, που σα σμήνος γυρόφερναν χωρίς σταματημό το φως.

Xιόνισε και ο φράχτης, το γρασίδι, οι λαμαρίνες των αυτοκινήτων, το μάρμαρο στα σκαλοπάτια, η κουπαστή εξαφανίστηκαν! Αντί για τα καθημερινά τους χρώματα, ε, σήμερα αφέθηκαν στο άσπρο. Στο λευκό των παιδιών και των χαμόγελων. Στο λευκό της λήθης και της παράνοιας. Στο λευκό του ύπνου και του παρελθόντος. Στο λευκό της ηρεμίας και απέραντης θλίψης…

Δώσε μου χιόνι και ιστορίες.

Δώσε μου χρόνο.

Δώσε μου γυάλινη απεραντοσύνη.

Δώσε μου ένα “τώρα” που να διαρκέσει…

• Bubbles
• Comments(66)

demon February 14th, 2008

(Πηγή εικόνας: www.bansky.co.uk)

~

Είναι όμορφα! Είμαι όμορφη κι αστραφτερή πολύ.

Είναι ζεστά. Κι αιστάνομαι την καρδούλα μου πιο ζωηρή!

Είμαι σκανδαλιάρα, είμαι ελαφριά. Είμαι κόκκινη, έτσι για αλλαγή, και δε με ενοχλεί.

Αν και το κόκκινο ποτέ δεν ήταν αγαπημένο χρώμα. Κάθε άλλο.

Όταν όμως σε βλέπω και γλυκαίνει τόσο πολύ το πράσινο μάτι μου, όταν οι μορφασμοί και οι αντιστάσεις μου γίνονται ανήλικοι, όταν η επιδερμίδα μου χοροπηδά και μαλακώνει προκλητικά, ώστε να την αγγίξεις και να μη τη χορτάσεις γρήγορα, τότε ναι, είμαι κόκκινη.

Είμαι ερωτευμένη μαζί σου.

Είμαι ερωτευμένη, γιατί γελάμε μαζί.

Είμαι ερωτευμένη γιατί όταν αγκαλιαζόμαστε, δεν αφήνουμε ούτε ένα εκατοστό αγάπης να ξεφύγει από τα σώματά μας.

Είμαι ερωτευμένη γιατί είσαι άσπρο/ Επειδή με κοιτάς στα μάτια/ Επειδή είσαι τρυφερός / Επειδή μου δείχνεις ότι με θες με χίλιους δύο τρόπους…

Είμαι ερωτευμένη γιατί προφταίνεις και με πιάνεις όταν φλερτάρω με την παράνοια, και κάνεις στην άκρη, όταν κοιτάζω τον αέρα.

Είμαι ερωτευμένη μαζί σου, γιατί με κάνεις να θέλω να ‘μαι

~

στο αfιερώνω

Πηγή εικόνας: www.ppw.org

• Σαλιάρα
• Comments(18)

demon December 10th, 2007

Ναι είμαι ερωτευμένη. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που με πονά. Αρκετές. Είχα καιρό να αιστανθώ έτσι. Το λαχταρούσα, το πεθυμούσα, το ζήλευα τριγύρω μου και μου το ευχόμουν. Και τώρα που το έχω, είναι φορές που με κάνει αλλόκοτη να φαίνομαι. Παράξενη, μελαγχολική, κυκλοθυμική που εγώ δεν είμαι… πια.

Έχω βάλει τόσο δυνατά Anathema στα αφτιά μου, που νομίζω ότι οι φλέβες μου θα σπάσουν. Έχω προλάβει μέσα σε μια βδομάδα να μυθοποιήσω το δίσκο τους, “Judgement”. Και τώρα, τελείως μοιραία το cd διαβάζει το “One last goodbye”. Ένα τελευταίο αντίο στην κανονική, αποστειρωμένη ζωή. Ίσως.

Το ‘θελα τόσο πολύ να σε έχω. Να σε αποκτήσω. Να σε φροντίσω και να δακρύσω μέσα σου. Το ήθελα να σε κοιτάζω και να γυαλίζει η εικόνα σου, να μου κάνει νάζια το βλέμμα σου και να γίνεσαι τόσο όμορφος κάθε φορά που σου λέω…

Γιατί δε δέχεσαι την παράνοια με την οποία έχει χρωματίσει το ουράνιο τόξο την ψυχή μου; Όσο εγώ προσπαθώ να ρουφήξω κάθε ζωντανό σου όνειρο, τόσο εσύ προσπαθείς να μου δείξεις ότι μπορείς και χωρίς εμένα. Έτσι. Απλώς. Για να είσαι cool. Συμβατός με το παρελθόν ίσως. Ενώ εγώ, έχω σπάσει κάθε καθρέφτη του πριν. Έχω ανατρέψει όση ζωή, όσο τσαμπουκά κι όλα τα εφήμερα του παρελθόντος μου.

Μου είχες πει πως… δε θα ξανακοιμηθούμε χώρια, μαλωμένοι, μακριά, ανέγγιχτοι. Ότι δε θα άφηνες οποιονδήποτε εφιάλτη του ξύπνιου να χωρίσει τα σώματά μας. Πως πάντα θα με αγκάλιαζες ελάχιστα καρέ πριν κλείσεις τα μάτια για ταξίδι βελούδινο. Κι απόψε δεν το ‘κανες.

Και με κάνεις να επισκέπτομαι σκοτεινές ομπρέλες της φαντασίας μου. Να κοιμηθώ μόνη; Να φύγω; Να τρέξω; Να αποκοπώ; Να σπάσω τη μορφή σου;

Να ξεριζώσω τον έρωτα; Εσύ πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά; Και πόσο σε πόνεσε; Όχι όταν χώρισες. Όταν ήσουν καλά!!!

Τι να πιστέψω; Δε θέλω μαγείες και υποσχέσεις. Δε θέλω κρυφτό κι ασφάλεια. Θέλω ένα μπουκάλι γυμνό. Θέλω έναν έρωτα με αρχή. Θέλω να με αγγίξεις και το χέρι σου να μην κουνηθεί ούτε εκατοστό. Θέλω να μου πεις τι ξέρεις, όχι τι φοβάσαι. Γιατί κι εγώ φοβάμαι.

Αλλά ενώ εσύ δείχνεις πως μπορείς, πως ξέρεις να είσαι άντρας, τελικά εσύ φοβάσαι περισσότερο. Θες να μείνεις μόνος; Και τότε ποιος θα γράψει για σένα;

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon November 16th, 2007

“Battle hymns” Mannowar

Τι καρφιά είναι αυτά που ακούμε λίγο πριν ταξιδέψουμε στα σεντόνια μας;

- Epic Metal. Βασικά epic power.

Αποφάσισε.

- Είσαι αηδιαστικό.

Μ’αγαπάς;

- Όχι…      ~  Σ’αγαπώ.

Έτσι αποφασιστικός είσαι πάντα;

- Ναι!

Ok. Τι θα κάνουμε αύριο;

- Sex.

Και γιατί πρέπει να περιμένουμε το αύριο για να το κάνουμε αυτό το πολύ απολαυστικό πραγματάκι;

- Για να κλείνουμε μέσο όρο 5 φορές τη μέρα!

Όπα! Και γιατί δηλαδή να μην τις υπερβούμε απόψε;

- Μην κουραστούμε κιόλας.

Ok, αντιλαμβάνεσαι ότι ξεφτιλίζεσαι τώρα, έτσι;

- Επειδή το βγάζεις στη φόρα;

Εσύ το ξεκίνησες!

- Και;

Πόσο πολύ μ’αγαπάς;

- ‘Οσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης, τη βροχή.

Ε; Πολλή παρέα κάνουμε! Περιέγραψέ με με μια λέξη pls.

- Παράνοια.

Γιατί;

- Πραγματικά θες να σου πω το γιατί;

Ναι!

- Γιατί πηγαίνεις από τη μια σκέψη στην άλλη. Εγώ είμαι εδώ κι εσύ είσαι παντού!

 Και τι θα μου κάνεις τώρα για να κοιμηθώ;

- Θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά.

Και ποιο τραγούδι μου αφιερώνεις;

- Ναι, αλλά αυτό θα είναι και το τελευταίο πράγμα που μου ζητάς να κάνω απόψε!!!

Εμ… εντάξει. Μάλλον.

- Είναι στιγμές που, με πράγματα που μου λες και με ρωτάς, νιώθω τις συνάψεις μουνα σκάνε.

Μισό να δω στο Internet τι στο διάολο σημαίνει αυτό κι επανέρχομαι.

- Δεν την παλεύω.

Αφιέρωση ΤΩΡΑ όμως!

- “Forever” από Stratovarius.

~ Μισό να σε λύσω. (Just joking)

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 11th, 2007

Ρε μωρό, θα ασχοληθείς μαζί μου;

Τι θες;

Μπορείς να μου ανυψώσεις το ηθικό;

Έχεις ωραίο κώλο.

Άμα με πιάσει η παράνοιά μου, έλα και κόλλησέ με βίαια πάνω σου. Άρπαξέ μου τα χέρια, δέσε μου τα πίσω και ξεκίνα να γλύφεις το λαιμό μου. Ράισέ με ολόκληρη και κλέψε τις ανάσες και τους σπασμούς που κάνει το σώμα μου. Χύσε πάνω μου το κρασί και φτιάξε σχέδια με τα δάχτυλά σου.

Αναποδογύρισέ με σαν κλεψύδρα και παίξε με τα μαλλιά μου. Φτιάξε μπούκλες και κάλυψε τους ώμους μου. Ρούφηξε την πλάτη μου και σφίξε τα πόδια μου γύρω σου, σαν πλεξούδες.

Ο απόλυτος έρωτας… χέρια πιασμένα σε τέλεια ακινησία, πόδια μπλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο, οι ρώγες να αγγίζουν το στήθος κι ο λαιμός να τεντώνεται λίγο πριν τον οργασμό. Ένα τεράστιο σπίρτο έτοιμο να τυλίξει τις φλέβες και τη διέγερση του ΤΩΡΑ.

Κάνε κυκλικές κινήσεις με το ραβδί σου και τρέλανε τους πόρους στην πλάτη μου. Ερέθισέ με και κάνε τη φωνή μου ηδονή. Άσε με να βγω από μέσα μου και να αιωρηθώ καθισμένη πάνω σου…

Δε θα μ’αφήσεις ποτέ;

Τσου.

Γιατί;

Γιατί είσαι ωραίο γκομενάκι, μωρό μου.

Χύμα ερωτόσφαιρα, στην πράξη τελείως προσωπική, που, μόνο να περιγράψεις τα καρέ της μπορείς.  

Πηγή: www.blogovanje.com

• HardcOre
• Comments(0)

demon November 6th, 2007

“Όταν σηκωθείς, θα πας στο μπάνιο και θα μου φέρεις το roll-on μου. Θα μου βάλεις όμως μόνο στη δεξιά μασχάλη, γιατί η αριστερή είναι εντάξει.”…

Με κάτι τέτοια, αλλά κι άλλες γυναικείες κυριαρχικές σαχλο-υστερίες, τύπου: “έφερα μερικά πράγματά μου να αφήσω σπίτι σου”, “μωρό μου δώσε μου τη μπλούζα σου να τη φορέσω”, “αύριο που θα ξυπνήσεις, μην τρομάξεις, αλλά θα έχω σιγυρίσει λιγάκι το γραφείο σου” και “λέω να σου αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια… μόνο που θα πρέπει να έρθεις μαζί!”, ο κόσμος των αντρών χάνεται! Εξαφανίζεται, συρρικνώνεται, νιώθει ακόμη πιο μόνος εκεί κάτω!

Ε ναι, γιατί άμα είναι να περιμένεις από τη γυναίκα να σου πει πόσο άντρας είσαι, καλύτερα να μετακομίσεις στη Φινλανδία, όπου για 6 μήνες στο σκοτάδι θα είσαι! Κάποιος να ανάψει το φως βρε παιδιά……………………………… Όπως σε εκείνη την εκπληκτική διαφήμιση αυτοκινήτου, όπου ο μπόμπιρας προστάζει με νόημα και λαχτάρα το πορτατίφ με το δεινοσαυράκι μπροστά: “Φως άναψε!”.

Αναρωτιέμαι προς τι το κοκοράκι. Όσο και να πεις ότι καλή γυναίκα είναι εκείνη που δε μιλά ή που ξέρει πότε να μιλήσει, εναλλακτικά, το βράδυ με αυτή τη γυναίκα θα είσαι, λιώνοντας πάνω της, τρώγοντας στη μάπα τη γκρίνια της κι ελπίζοντας να την έχεις κι αύριο, γιατί η μοναξιά είναι σκληρή, το ίδιο και η αλήθεια. Προς τι οι μπουρμπουλήθρες λοιπόν; Η δε πλάκα είναι, ότι οι άντρες, ακόμη κι αν ήξεραν πόσο πιο γοητευτικοί και αναγκαίοι γίνονται, όταν λένε αυτό που αισθάνονται, πάλι δε θα τολμούσαν να το ξεστομίσουν.

Τις πταίει;

Κι επειδή η λίστα είναι σερπαντίνα και σαφώς η μαμάκα έχει βάλει χοντρά το χεράκι της, από τη Νο1 μέρα που τραβάς οξυγόνο σε αυτό τον πλανήτη, το ρίχνεις στην τρελή παράνοια και ξεκινάς να απολαμβάνεις τον εαυτό σου απόλυτα και τις στιγμές που ο καλός σου μπορεί να παρακολουθήσει μαζί σου. Διότι αν ακόμη και μαζί νιώθω πως σολάρει, τότε είναι ακόμη πιο κοινός και δειλός συνάμα.

Μια καληνύχτα στα άστρα των αντρών.

• Σαλιάρα
• Comments(0)