Δε σε βλέπω
demon March 5th, 2008
Αρρωσταίνεις…
Αρρωσταίνεις κάθε μέρα, επειδή πολλά και διάφορα δε σου πάνε. Αρρωσταίνεις γιατί νοιάζεσαι πολύ για τους άλλους και τους θες καλά. Αρρωσταίνεις γιατί δεν έχεις για να δώσεις. Και τώρα, αρρωσταίνεις επειδή ο άλλος σε πονά.
Σε σφυροκοπούν ψυχοσωματικές στίξεις που σε λυγίζουν, σε γερνάνε, σε καθηλώνουν. Αυθυποβάλλεσαι και στο τέλος πιστεύεις πως για άλλη μια φορά εσύ φταις. Κι αρχίζεις να κλειδώνεις τον εαυτό σου, να τον υποσιτίζεις, να τον βλάπτεις. Και περνάς χωρίς να το αντιληφθείς, στην αυτοκαταστροφή. Γιατί;
Για κάτι που εσύ ήθελες, αλλά δεν είχες. Για κάτι που εσύ το ήθελες αλλιώς, μα αυτό δεν άλλαζε. Για κάτι που εσύ νόμιζες καλύτερο, ανώτερο, πιο ώριμο, κι αυτό δεν ήταν παρά ένα σπίρτο, που όταν ανάβει σε ζεσταίνει απόλυτα, όμορφα κι όταν σβήνει, απομένει κακάσχημο και κρύο.
Τελικά, πόσο δύσκολο είναι να δεις;
Πόσο δύσκολο είναι να βγεις από τον εαυτό σου και να αντικρίσεις ό,τι συμβαίνει γύρω σου, όπως συμβαίνει; Ακατόρθωτο θαρρώ. Διότι πάντα θα το βλέπεις ΕΣΥ. Και θα το φιλτράρεις ΕΣΥ. Και θα το αντιλαμβάνεσαι ΕΣΥ. Οπότε… πώς να ξέρεις πώς γεννήθηκε, πώς μεγάλωσε και πώς πεθαίνει.
Ξέρω μονάχα τι μου κάνει εμένα. Σε ποιο χρώμα μου, κάνει συνδυασμό και με ποια νότα μου, κάνει συγχορδία.
Κι ενώ κραυγάζω για να γίνεις εκείνο που μου ΄χες τάξει, εκείνο κει το μικρό κομματάκι που έλαμπε και με κοίταζε στα μάτια, μαραζώνω. Και συνεχίζω να μη βλέπω. Μόνο που τώρα το ξέρω ότι είμαι τυφλή. Αλλά αυτό δεν αλλάζει. Γιατί και πάλι δε θα σε έβλεπα. Και πάλι θα πονούσα. Και πάλι θα με πλήγωνα που με πληγώνεις. Και που είμαι περήφανη. Και που σ’αφήνω. Και που μένω ακόμη εδώ να προσπαθώ να αγαπώ ό,τι είσαι.
Πηγή εικόνας: andy.ilachinski.googlepages.com