demon March 6th, 2008
(Πηγή εικόνας: www.stegen.com)
Μ’αρέσει όταν ξεχνιούνται και κοιμούνται τα φώτα. Όταν μ’αφήνουν μόνη με τον εαυτό μου, χωρίς καθρέφτες και λαμπερά περάσματα…
– Πόσο μ’αρέσει όταν έχει blackout.
– «Εμένα πάλι καθόλου. Χωρίς ρεύμα δε γίνεται τίποτα!»
– Γκρινιάρικο στρουμφάκι. Μια και το ‘πες… Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι δυο χωρίς ρεύμα, μέσα στο σπίτι;
– «Τίποτα;»
– Τίποτα?!!! α) sex.
– «Αυτό εννοείται!»
– Ναι. Εννοείται τόσο, που έχουμε να κάνουμε sex από…
– «Μωρό! Κόφτω!»
– Γιατί; Από χτες το βράδυ σκόπευα να πω. Θα σε γράψω στην blogosfaira!
– «Κι αυτό τώρα τι είναι; Απειλή;»
– Ναι, γιατί δεν πιάνει; Λοιπόν τι άλλο μπορούμε να κάνουμε λες;
– «Τίποτα. Μόνο αυτό».
– Τι λες… α) sex, μπου) να μιλήσουμε! (ενθουσιασμένη εγώ)
– «Είναι υποχρεωτικό αυτό; Α, αυτό μπορείς να το βάλεις στην blogosfaira!»
– Εξυπνάκια.
~
Κατά τις 17:15 σβήσαν όλα τα φώτα. Ακόμη και το φως της δύσης. Μη ξέροντας τι να κάνουμε μέσα -τόσο καλά-, κι αφού θεωρήσαμε κακή ιδέα το να κάνουμε sex, ιδρωμένοι ακόμα από την πρωινή μας βόλτα, αποφασίσαμε να ξαναβγούμε και να ξαναπερπατήσουμε! Ω ναι.
Δεύτερος γύρος!
Εγώ πάλι γιατί θεωρώ ότι αυτή η συσκότιση μας ενώνει με έναν μυστηριακό τρόπο; Θα ‘θελα ε; Ναι.
Θα ‘θελα να βγούμε έστω και λιγάκι, έστω και με τη «λάθος» αφορμή από τη μαλακία της ατομικότητας. Για κοίτα λιγάκι έξω από αυτή την πόρτα. Τη βαριά, παλιά, σιδερένια.
Περπατήσαμε από στενά και δρομάκια, μονοκατοικίες με απίθανες σιδερένιες, βαριές, αχνοφώτιστες πόρτες με πανέμορφα βιτρό, μέσα από πάρκα και σταθμευμένα αυτοκίνητα. Μέσα στη σκοτεινιά. Ήταν απόγευμα κι όμως ήταν νύχτα. Και σκεφτόμουν πως όλοι το ίδιο πράγμα έκαναν εκείνη τη στιγμή. Άναβαν κεριά, έψαχναν για σπίρτα, φακούς, αναπτήρες. Κοιτούσαν έξω από τα παράθυρά τους στο απέναντι πεζοδρόμιο να δουν. Ούτε ο άλλος έχει φως;
Είδες;
Αν είχαμε μείνει μέσα και είχαμε κάνει sex, θα μας έπαιρνε μετά ανύποπτα, ξεθεωμένα ο ύπνος και θα ανοίγαμε τα μάτια μας όταν πια θα είχε έρθει το φως…
Πηγή εικόνας: absolumentfemmes.com
