Archive for March 20th, 2008

Μιλάμε άλλη γλώσσα…

March 20th, 2008

Ξέρεις πως είναι όταν περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις από τον άλλο να κάνει κάτι.

Κάτι.

Να σε πάρει τηλέφωνο, να σου ζητήσει συγνώμη. Να εμφανιστεί στην πόρτα σου, ώστε να τα βρείτε. Να σε ακουμπήσει. Να σχεδιάσει μια έκπληξη. Να σου δείξει κάτι. Να σου πει κάτι. ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ.

Και ξέρεις πως είναι όταν λες «άντε να δείξω πίστη, να μην προδικάσω, να μην αποπάρω, να του αφήσω χώρο, να περιμένω». Να περιμένω να δω τι θα κάνει. ΑΝ θα κάνει. Αλλά ας δείξω ΥΠΟΜΟΝΗ. Ας σκεφτώ θετικά.

Κι όταν τελικά ο άλλος δεν κάνει τίποτα, σκας τόσο άτσαλα, όπως το νερό που πέφτει μες το πλαστικό μπαλόνι στο πλακάκι. Κι όμως, γαμώτο. ΕΙΧΕΣ ΔΙΚΙΟ. Αφού είχες δίκιο.
///
Έχετε επέτειο. Ξυπνάς ερωτευμένη. Πείθεις τον εαυτό σου πως είναι πιο ερωτευμένος. Τσεκάρεις την κρυψώνα. Δε θα του δώσεις ακόμη τα δώρα… Θα περιμένεις. Να δοθεί από το ΧΡΟΝΟ η κατάλληλη ΣΤΙΓΜΗ. Περνά το πρωινό, κι εκείνος είναι απορροφημένος στη δουλειά του. Λες, είναι νωρίς ακόμη.
Περνά το μεσημέρι. Λες, τώρα είναι οι χρόνοι παράδοσης και τα τηλεφωνήματα. Έχουμε χρόνο. Μέρα είναι ακόμα.
Περνά το απόγευμα. Σκέφτεσαι. Είναι ζαλισμένος. Ένα ντους, μερικά χάδια και θα το θυμηθεί.
Περνά το βραδάκι. Έχει μερικές ωρίτσες ακόμη μέχρι να φύγει η επέτειός μας. Μπορεί να θέλει να μου κάνει ακραία έκπληξη. Ας ακολουθήσω κι ας φανώ τολμηρή. Ας αντέξω να περιμένω. Να λαχταρώ. Μακάρι να το έχει θυμηθεί όμως…

Περνάν τα μεσάνυχτα και η επέτειος κλείνει τη σελίδα της, με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, που θαρρείς ζαλίστηκες λίγο από τη σκόνη που πετάχτηκε.

– Ξέρεις τι μέρα ήταν χτες;

– «Τρίτη;»

Πηγή εικόνας: www.sandrophoto.com

Πόσο διαρκεί μια κηδεία;

March 20th, 2008

6 λεπτά. 11 λεπτά. 21 λεπτά. 24 λεπτά. 26 λεπτά.

Πέρασε μια ολάκερη ώρα κι εγώ ακόμη καθισμένη εδώ είμαι. Πάνω στον καναπέ.

Πάνω από φέρετρα. Πάνω από παρελθόντα κι αναμνήσεις τόσο βαθιές κι ανατριχιαστικές, όσο οι βελόνες που κρύβονται μέσα στα καρφιά της γης.

Ένα σχόλιο που μου άφησε το πανκιό, το αγγελάκι, τις προάλλες, με έκανε να σκεφτώ. Καλή και η απομόνωση, καλές και οι ώρες αποτοξίνωσης που αφιερώνω στην ψυχή μου, καλά και τα δάκρυα που της προσφέρω, θυσία, αλλά η συζήτηση με ανθρώπους και το να τους ακούς, μπορεί να σε γεμίσει μεγάλη έμπνευση και σκέψεις.

Μου ‘πες λοιπόν πως έχουμε σκοτώσει μέχρι σήμερα πολλές φορές τον εαυτό μας. Και σου ‘πα… πόσο δίκιο έχεις. Αγαπημένη τελετή… η κηδεία. Σιωπηρή, μυστηριακή, σχεδόν βέβηλη, αλλόκοτη, οξύμωρη, απόλυτη, άβολη, προσωπική!

Με σκότωσα όταν το σώμα μου αποφάσισε αυτόβουλα και εγωιστικά να αναπτυχθεί. Να «βγάλει» ρώγες και κλειτορίδα. Με έθαψα όταν μπήκα σε μια βασανιστικά επαναστατημένη εφηβεία που κρατά μέχρι σήμερα. Και μάλλον, μέχρι τον κανονικό μου θάνατο. Μου έπλεξα μαύρα στεφάνια όταν άφησα να μου φύγουν αγαπημένα πρόσωπα. Όταν χώρισα, όταν αποχαιρέτισα, όταν πίστεψα, όταν δούλεψα, όταν έδειξα, όταν γδύθηκα, όταν δόθηκα, όταν άλλαξα, όταν γέρασα… όταν άλλαξα.

Και τώρα, 03:31, έχω τον Πάκο απέναντί μου στην οθόνη, να μου γράφει: «Άντε πήγαινε… χάπι και νάνι εγώ, μπύρα και ξυράφι εσύ». Και μου έκατσε κάμποση ώρα στο πράσινο μάτι μου αυτό… Αφηρημένη πρόταση. Abstract. Σ(ο)υρεαλιστική.

Εσύ θα πάρεις ένα ντεπόν για τον πονοκέφαλό σου. Και θα ξαπλώσεις στα ζεστά, να γίνεις καλά. Να σφίξεις κι άλλους πόντους το γραμμωμένο, δουλεμένο σώμα σου.

Κι εγώ θα πιω κι άλλη μπύρα, να κάνω μεγαλύτερη κοιλίτσα. Σφιχτή μεν, στρογγυλή και… προεξέχουσα δε. Και μετά, θα μπω στην μπανιέρα και θα ξυρίσω τις γάμπες μου. Για μένα! Για να μπορώ να με χαϊδεύω και να γλιστράνε τα δάχτυλά μου πάνω στην επιδερμίδα. Ναι, για μένα το κάνω. Γιατί σου φαίνεται απίστευτο; Κοίτα την ώρα!

03:34… Μια ώρα από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να μιλάμε. Μια ώρα…

Πόση ώρα κρατά μια κηδεία;

Πηγή εικόνας: parsonsillustration.wordpress.com