Το χάδι του πιο αρσενικού άντρα
demon March 28th, 2008
-«Έχεις εμμονή με τη βροχή;»
-Γιατί το λες αυτό;
-«Γιατί σχεδόν κάθε μέρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες, μιλάς για τη βροχή κι εύχεσαι να ρίξει!»
-Όχι, απλώς… την έχω ανάγκη. Η διάθεσή μου την έχει. Και να, είμαστε μέσα, οπότε γιατί να μην απολαύσω όλο το σκηνικό, προστατευμένη; Μαζί σου, στα ζεστά, μέσα από το τζάμι, δυο πρόσωπα κολλητά να κοιτάνε το βρεγμένο έξω να ξαναγεννιέται;
…
Είναι σχεδόν τρομακτική η βροχή όταν είναι τόσο έντονη. Σα να μη τη σταματά τίποτα. Σα να κατρακυλά με φόρα από τον ουρανό κι όποιον πάρει ο Χάρος. Και το ταβάνι της γης όμως, σήμερα, ήταν τόσο μαύρο, τόσο αινιγματικό, τόσο πονηρά καμουφλαρισμένο, που έμοιαζε με τον Άδη.
~
-«Τι είναι; Γιατί έχεις κολλήσει ολόκληρη πάνω μου; Γιατί μου τρίβεσαι;»
-Για να με ζεστάνεις!
-«Ναι ε;»
-Ε ναι! Τι σε έχω;
Έχουμε σκάσει και οι δύο στα γέλια. Ο Μιντιακός Πίθηκος παίζει κλασική μουσική, τώρα, Telemann. Εγώ να προσπαθώ να χωθώ με το έτσι θέλω στην αγκαλιά σου την ώρα μάλιστα που κάθεσαι και να βάζω δύναμη και με το κεφάλι να σπρώχνω το σώμα σου, σαν τη γάτα. Κι εσύ να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις και να παίζεις, να χαμογελάς, να βγάζεις ήχους και να κοιτάς καλά-καλά.
Έξω ο θόρυβος είναι κατάλευκος κι εγώ, αν και μέσα σε αυτό το δωμάτιο, είμαι κάτω από τη βροχή, κάτω από το άγγιγμα του ουρανού.
Έτσι είναι τελικά όταν σε χαϊδεύει, ε;!
(Κι αυτή προχτεσινό αριστούργημα…)
